Een zucht van verlichting, toen bekend werd dat ADO’s Eredivisieschap werd geprolongeerd.

Maar trots was allerminst op zijn plaats na zo’n sportief pover seizoen. Wat bizar, gered worden door de coronacrisis, die juist zo veel menselijk leed veroorzaakte en nog zal veroorzaken. 

Zonder schuldigen aan te willen wijzen moet toch van het hart, dat ADO’s spelpeil de afgelopen acht, negen jaar allesbehalve oogstrelend was. Het sleepte zich veelal van het ene resultaat naar het andere, het was overlevingsvoetbal, afhankelijk van piekmomentjes van enkelingen, die dan overdreven vaak op een voetstuk werden geplaatst. Dat er nog redelijke eindklasseringen uit de bus kwamen kon steeds weer als een (wonderlijke) ‘wereldprestatie’ worden beschouwd.

Volgend seizoen weer Eredivisie dus. Hopelijk geen opschuiving van het sportieve probleem met een jaar. Maar hoe is dit probleem op te lossen? En hoe komen ADO en trouwens àlle andere clubs uit de ellende van het coronatijdperk tevoorschijn, waarvan het einde nog niet eens in zicht is?

Deze periode geeft overigens wel de (tijds)ruimte voor het ontwikkelen van een nieuwe visie op het voetbaltechnische vlak. Hoe kan de kwaliteit van het spel worden verbeterd? En hoe kunnen wij de doorstroming vanuit de opleiding bevorderen? Daar zouden – buiten alle andere en vooral financiële aspecten – mijn inziens de voornaamste aandachtspunten moeten liggen. De resultaten ervan vergen tijd en geduld. En als je dan toch het Eredivisieschap wil waarborgen ontkom je er ook komend seizoen wellicht niet aan weer overlevingsvoetbal te spelen.

Ik zeg het wel vaker: ADO, enerzijds heb je de neiging wel duizendmaal gillend de tent uit te lopen, anderzijds is het als het ware een gekkenhuis waarvan je zielsveel houdt. Pff, om bij die club te willen horen moet je bijna masochist zijn.

Lees hier de nieuwste ADO Den Haag Post van april, waaruit deze column komt.

Oudhaags

bramhaag

MiG