De hemel zij geprezen, we kunnen weer opgelucht ademhalen want het gaat goed met Lex Schoenmaker. De technisch adviseur van ADO Den Haag rangschikte, eenmaal uit het ziekenhuis ontslagen, zijn stents en ging meteen naar de training.

Binnen niet al te lange tijd hoopt hij dat zijn artsen hem het groene licht geven zodat hij weer aan het werk kan gaan. Officieel hoeft dat helemaal niet, want Lex wordt op 23 augustus 65 jaar en kan dus onbekommerd met pensioen. Maar er is niemand die er in alle ernst rekening mee heeft gehouden dat hij dat werkelijk doet en Lex zelf al helemaal niet. ´Je kunt wel 65 worden, maar daarom hoef je het nog niet te zijn, ´ zei hij laconiek tegen een sportcollega.

Niet alleen ADO Den Haag, maar ook een heleboel muziekliefhebbers zullen het bericht van zijn wederopstanding met vreugde hebben begroet. In de eerste plaats natuurlijk omdat we Sexie Lexie simpelweg een topper vinden en bovendien omdat hij gewoon weer regelmatig te gast kan zijn in het radioprogramma ‘And the beat goes on”.

Want Lex is zowel voetbal- als muziekdier – hij kan eindeloos in bakken met oude platen graaien totdat hij weer een juweeltje op de kop getikt heeft. Daarvan stopt hij er dan een paar in een plastic tas, stapt opgewekt de studio binnen en laat ze aan de luisteraars horen. Hij weet nog net niet alle labelnummers uit zijn hoofd, maar verder wel zo ongeveer alles. We gaan snel weer een afspraak maken, want dat is altijd een feest. Niet alleen de uitzending, maar zeker ook de tijd daarvoor en daarna.

Nu we allemaal de vlag uitsteken voor Lex kan wat ons betreft de competitie ook gewoon beginnen. Ik kan me zo voorstellen dat trainer Maurice Steijn de mannen stuk voor stuk achter een pilaartje terzijde heeft genomen en hen op het hart heeft gedrukt om het komende seizoen de benen uit hun reet te lopen. Want dat hebben de supporters dik verdiend. Vergeet niet dat het op één seizoen na, waarin de twee overwinningen op Ajax de parels in de kroon waren, afzien was voor de fans.

Het was nog niet goed en wel Kerstmis of het degradatiespook hing alweer dreigend boven de club en daar moet nu maar eens een eind aan komen. Zoals voor elk nieuw seizoen geloven de eeuwig optimistische supporters namelijk weer in een eindrangschikking in het linker rijtje en dat gaat er nu ook van komen. Stap één lijkt me zondag een stevige overwinning bij Vitesse en dan vasthouden die lijn. Ik stel voor de spelers daartoe uit te rusten met oortjes, net zoals dat bij de wielrenners al sinds jaar en dag gebruikelijk is. Via dat medium kan Maurice dan vanuit de dug-out Opbouwende Mededelingen verstrekken zoals daar zijn ‘brééd houwe!’, ‘áchter je’ en ‘Dénk aan de flanken!’ Iets in die zin. En geloof me, zo verslaan ze Heerenveen met een nulletje of vijf. Tenzij ze tegen een andere tegenstander spelen, dan geldt het natuurlijk voor die club.

Ik schreef al dat de supporters het verdienen, want die zijn namelijk gek op hun cluppie. Ik maakte daar heel veel jaren geleden een sterk staaltje van mee toen ADO eens zonder publiek in de Kuip tegen Feyenoord moest spelen. In het Zuiderpark Stadion hingen grote schermen en na de eerste en tweede helft zou er een helikopter komen met de beelden van de wedstrijd. Ik deed daar verslag van en had uiteraard ook contact met onze verslaggever in Rotterdam.

Voordat de wedstrijd begon kwam er een boom van een vent op me af, die me op het hart drukte niets over het scoreverloop te vertellen. Hij voegde er nog aan toe wat er zou gebeuren als ik dit bevel niet opvolgde en dat had dan te maken met een gebitsregulatie zonder verdoving. Want je kunt ze van veel betichten, maar wollig taalgebruik is daar niet bij.

De wedstrijd was een half uurtje oud toen diezelfde knul naar me toekwam. Hij zag er uit als iemand die net aan de dood ontsnapt was en daar een stevig Post Traumatisch Stress Syndroom aan had overgehouden. ´Ik hou het niet meer, ´ meldde hij, ´zeg het maar.´ Ik schudde het wijze hoofd. ´Ik ben me daar gek,´ voegde ik er nog als verklaring aan toe. ´Ik trek het in,´ antwoordde hij, ´alsjeblieft.´ Ik vertelde hem dat ADO met 1-0 voor stond en wat er toen gebeurde zal ik nooit vergeten. Hij werd zo blij als een kind, maar probeerde niets te laten merken aan zijn medefans. Knalrood sloeg hij met zijn ene vuist in de andere en herhaalde steeds zachtjes ´yés, yés!´

www.omroepwest.nl/nieuws/lex-column

rh_vakm

chester perry