Tag: wilt

Trending: jaren bolt keuken lopen geplaatst oktober

Toon alle shouts

Pff als supporter van Den Haag weet je dat je zeker niet alles zult winnen.. maar kom op zeg. Als je perse kampioen wilt worden, moet je lekker Bayern München supporten. Ook dat het stadion niet vol zit is een schande! Echt verschrikkelijk goedkope kaartjes. Zeker als je het vergelijkt met het buitenland. Lekker met zijn allen blijven zeiken ipv te genieten.

JB schreef:

Dan zou er helemaal geen reden zijn om een hoop geld uit te geven om het aantal stoelen bijna te halveren, door er tafeltjes tussen te maken en het halve vak om te bouwen naar vrije verkoop.

Om vervolgens ook nog eens de prijs van de residentie fauteuils met tafeltje bijna te halveren.

Oftewel:
veel minder stoelen x halve prijs = veel minder geld in het laatje

Maar het ziet er wel een stuk voller uit straks....

Als de HTM met VW busjes gaat rijden, lijkt het ook de bus voller zit.

Ik heb t over nu niet over vorig seizoen of de seizoenen ervoor!
Ging erom dat Manders vertelde in het interview dat ze bijna allemaal verkocht zij, waarop iemand zei: was niet te zien want was bijna helemaal leeg. En ik dus zei als ze leeg zijn betekend het niet gelijk dat ze niet verkocht zijn.!

Daarbij wat je er mee wilt zeggen is mij een raadsel.
Veel minder stoelen is minder geld in het laatje? Als het altijd vol zat wel maar dat was het nooit. Ik vind het een slimme manier het zag er niet uit die lege vakken. En blijkbaar zijn de stoelen nu wel bijna allemaal uitverkocht dus zullen de inkomsten ongeveer nagenoeg gelijk zijn als ervoor alleen heb je wel meer sfeer en het oogd voller terwijl er misschien het zelfde aantal mensen zitten. voordeel is je kan nu lekker wat eten en drinken bestellen tijdens de wedstrijd zonder op te staan, top toch?

pajam schreef:

VI Pro artikel :

https://www.vi.nl/pro/overig/het-keepersverhaal-van-groothuizen-via-ajax-en-denemarken-naar-ado

Het keepersverhaal van Groothuizen: via Ajax en Denemarken naar ADO
Door: Dolf van Aert @Dolf_v_Aert

INTERVIEW
Zijn debuut maakte hij in de slotfase van vorig seizoen al, maar dit jaar is Indy Groothuizen officieel de eerste keeper van ADO Den Haag. De 22-jarige goalie is eindelijk waar hij wil zijn, niet in de laatste plaats door de lessen van zijn muzikale familie. Zijn nieuwe status maakt hem hongerig. ‘Ik ben éérste keuze, maar wil laten zien dat ik ook de júíste keuze ben.’

Of het niet vreselijk ongemakkelijk voelt, al die aandacht voor zijn persoontje? Indy Groothuizen denkt heel even na, haalt dan zijn schouders op en vervolgt met een brede grijns zijn rondje langs de aanwezige media. ‘Nou nee, valt reuze mee. Ik vind het stiekem zelfs wel leuk.’ Het is daags voor de Eredivisie-start, mediadag in de Hofstad. Een paar dagen nadat bekend is geworden dat Groothuizen het seizoen begint als eerste keeper, en een paar dagen vóórdat ADO datzelfde seizoen start met een teleurstellende 1-2 thuisnederlaag tegen promovendus FC Emmen, schuift het journaille aan in de Haagse persruimte. Met uiteraard speciale aandacht voor de goalie. De markante ADO Journaal-presentator Alberto heeft op het laatste moment voor een alternatief gekozen – ‘Heb je gezien hoeveel gasten die Indy al willen spreken?’ – maar verder wil iedereen vandaag wel iets van de keeper. De camera van Haaglanden Voetbal staat op hem te wachten, zowel VI als het AD wil aansluitend zijn verhaal optekenen, terwijl Omroep West hem aan het eind van de middag in de studio verwacht voor een optreden in het programma.

Het zal Groothuizen allemaal – in de goede zin van het woord – worst wezen. Hij wandelt opgewekt rond, neemt voor iedereen uitgebreid de tijd en heeft er zichtbaar plezier in. ‘Zo’n live-uitzending als vanmiddag heb ik nog nooit gedaan, maar het zal vast wel goedkomen. Ik heb een redelijk vlotte babbel en kan het volgens mij allemaal wel goed vertellen, haha. We hebben in de jeugd van Ajax mediatraining gehad, maar ik weet voor mezelf héél goed wanneer ik een politiek correct antwoord moet geven, of wanneer ik gewoon een gezellig gesprek kan voeren.’

Eén ding is zeker: mediatechnisch gezien heeft de Eredivisie er met Groothuizen een welbespraakte aanwinst bij.

GRIEPKEEPER
Dat hij keeper zou worden was overigens lang geen uitgemaakte zaak. Op zijn tiende was de kleine Indy nog een bepaald niet onverdienstelijk spitsje, totdat een fikse griep zijn keeperscarrière lanceerde.

Het is in het voorjaar van 2007 wanneer de E-jeugd van AFC ’34 uit Alkmaar een toernooi mag gaan spelen. Groothuizen dreigt het te moeten missen, hij ligt dan namelijk al anderhalve week ziek op bed. ‘Op die leeftijd is het natuurlijk: voetbal, voetbal en nog eens voetbal. Dus zei ik die ochtend tegen mijn moeder dat ik beter was, zodat ik mee mocht doen.’ Zijn moeder trapt niet in het toneelstuk van haar zoontje, maar kan het ook niet over haar hart verkrijgen om hem thuis te houden. ‘Ik mocht onder één voorwaarde meedoen: ik moest op doel gaan staan. Dan hoefde ik me niet zo in te spannen, kon ik rustig aan doen. Op dat niveau stelt keepen natuurlijk nog niet zo heel veel voor, maar ik had er eigenlijk wel lol in.’

Wat volgt is een verhaal zoals dat van vele keepers. Hij maakt de overstap naar de D1, waar ze nog geen keeper hebben. De trainer vraagt of Groothuizen het niet eens wil proberen, het ventje blijkt talent te hebben, nog geen vier maanden later ploft er een brief van AZ op de deurmat. Groothuizen mag deelnemen aan de talentendagen, een afvalrace die hij lange tijd moeiteloos doorloopt. Té lange tijd, eigenlijk. ‘Ik overleefde vijf rondes en mocht gaan meetrainen met de D2 van AZ. Telkens kreeg ik weer bericht: Het gaat goed, je mag door. Maar op een gegeven moment had ik voor m’n gevoel al wel tien rondes overleefd. Ik zat al zes maanden bij AZ, maar het bleef maar bij een stage. Hoe graag willen jullie me eigenlijk hebben?, dacht ik. Iemand overtuigen moet in een maandje wel lukken, toch? Zo niet, dan ben je blijkbaar niet goed genoeg. Laat staan als het ruim zes maanden duurt.’

UITZICHTLOOS
Aan het einde van dat stageseizoen komt de oplossing uit de hoofdstad. Ajax wil Groothuizen aan het werk zien, en gaat in tegenstelling tot AZ al na vier weken over tot actie. De keeper doorloopt vanaf dat moment de jeugdopleiding en debuteert in december 2014 namens Jong Ajax in de Jupiler League. Een maand later mag hij van hoofdtrainer Frank de Boer zelfs mee op trainingskamp met het eerste elftal en tekent hij een meerjarig contract, maar nadat Ajax kort voor de winterse transferdeadline André Onana heeft gehaald, daalt Groothuizen weer in de pikorde.

‘Toen Ajax Onana haalde, wist ik dat ik in een uitzichtloze situatie zou terechtkomen’

‘Toen wist ik dat ik in een uitzichtloze situatie terecht zou komen. Ik was een paar maanden eerder al dolblij dat ik het betaald voetbal überhaupt had gehaald, maar nu wilde ik méér. Dat zou bij Ajax moeilijk worden, ik was vierde keeper. Ik wilde niet nog zo’n zelfde jaar, ik was klaar voor een heel seizoen onder de lat.’

Koste wat kost bij Ajax blijven, dat ziet hij niet zitten. ‘Hoe langer je niet speelt, hoe meer je uit beeld raakt. In al die jaren had ik zó veel jongens gezien die geen geld wilden inleveren, of bepaalde clubs of competities te min vonden. Dat gold voor mij niet, ik stond open voor alles wat er op mijn pad zou komen.’

NAAR DENEMARKEN
Dat blijkt ook wel, als Groothuizen in de zomer van 2016 een verrassende move maakt. ‘Er was wat interesse uit de Jupiler League, toen mijn zaakwaarnemer Søren Lerby ineens met FC Nordsjælland op de proppen kwam. Omdat FC Utrecht hun keeper David Jensen na twee competitieduels had gekocht, moesten ze snel op zoek naar een nieuwe. Ze hadden me een jaar eerder gezien op een jeugdtoernooi, waar ik goed stond te keepen. Ik kende uit Denemarken vooral FC Kopenhagen en Brøndby, maar Nordsjælland kende ik alleen van naam. Toch ging het vlug. Ze belden me op woensdag, op vrijdag zat ik in het vliegtuig. Ik ben redelijk avontuurlijk ingesteld, en daarnaast dacht ik dat het wel goed was om uit die Nederlandse sleur te stappen. Even weg uit je comfortzone. Een stap terug, later twee vooruit, dat idee. Tot op de dag van vandaag zeg ik tegen iedereen: Het is een topbeslissing geweest. Ik heb het er geweldig gehad, al moet ik eerlijk zeggen dat het sportief leuker was dan privé.’

‘Ik ben verder gaan revalideren in Denemarken. Maar ik blééf met vocht in mijn knie kampen’

Groothuizen heeft het namelijk niet echt makkelijk. ‘Ik ging helemaal alleen die kant op, terwijl ik met mijn twintig jaar nog nauwelijks levenservaring had. Probeer jij dan maar eens effe een huurhuis te regelen, of een rekening te openen bij de bank. Daarnaast zat ik veel avonden in m’n uppie thuis. In Nederland kon je dan makkelijk even naar een vriend rijden, nu zat de dichtstbijzijnde vriend minimaal achthonderd kilometer verderop. Het zorgde ervoor dat ik in het begin niet lekker in mijn vel zat en matig presteerde. Op trainingen dacht ik in de eerste twee weken weleens: Shit, ik kan het niet meer.’

Na een korte aanpassingsperiode komt Groothuizen in de basis, maar tijdens het winterse trainingskamp onder de Spaanse zon scheurt hij zijn buitenmeniscus af. ‘Ik ging terug naar Nederland voor de operatie, maar ben daarna verder gaan revalideren in Denemarken, ook uit loyaliteit naar Nordsjælland. Maar ik blééf met vocht in mijn knie kampen, het schoot niet op. Ik denk dat het ermee te maken had dat ik niet in mijn vertrouwde omgeving zat, want revalideren is voor een groot deel mentaal. Natuurlijk had ik clubfysio’s die dag en nacht voor me klaarstonden, maar tegelijkertijd moest ik alles zelf doen. Ik moest rust houden, maar ook gewoon mijn boodschappen doen. Dan nam ik een taxi naar de supermarkt, liep ik op krukken mijn boodschappen in te laden en ging ik met de taxi weer naar huis. Dat is niet echt ideaal, hè?’

ADO DEN HAAG
Groothuizen keert uiteindelijk terug naar Amsterdam om daar zijn revalidatie af te maken. In de aanloop naar afgelopen seizoen komt hij echter tot de conclusie dat zijn tijd in Amsterdam er wel op zit. Kort voor het verstrijken van de zomerse transferdeadline meldt ADO zich. Groothuizen begint vol goede moed aan zijn klus in Den Haag. ‘Mijn eerste doel was om honderd procent fit te worden. Daarover heb ik heel goed en nauw contact gehouden met de medische staf. Wat is er vandaag, of deze week, het beste voor mij? We hebben flink gas teruggenomen, omdat iedereen eigenlijk een beetje bang was voor overbelasting. Vlak voor de winterstop was ik helemaal pijnvrij, ik voelde me goed, waarna ik eindelijk voelde dat ik mijn niveau uit mijn tijd in Denemarken weer ging halen.’

Tijdens de winterstop krijgt Groothuizen op het trainingskamp in Turkije, waar hij negentig minuten goed keept tegen Besiktas, de bevestiging dat het goed zit. ‘Voor mijn gevoel kon ik toen eindelijk laten zien dat ik mijn mannetje stond. Dat eerste half jaar was lastig geweest. Ik trainde dan weer wél en dan weer níét mee. En áls ik trainde, dan ging het de ene keer goed en de andere keer minder. Ik kan me best voorstellen dat de staf, mijn medespelers en de fans toen weleens hebben gedacht: Is die jongen wel wat wij zoeken? In Turkije heb ik laten zien wat ik in mijn mars had.’

Groothuizen krijgt zijn beloning vijf wedstrijden voor het einde van de reguliere competitie, als hij de honneurs tot het competitieslot mag waarnemen voor de geblesseerd geraakte Robert Zwinkels. ‘De manier waaróp is natuurlijk niet helemaal zoals je het wilt hebben, maar dat ik mijn kans kreeg was een droom die uitkwam. Ik had natuurlijk al op het hoogste niveau in Denemarken gespeeld, en veel wedstrijden in de Jupiler League, maar de Eredivisie… Dat is toch de competitie die al je vrienden, familieleden en buren op de voet volgen. Dat was best wel een mijlpaaltje, dat heb ik toch maar mooi kunnen afvinken.’

DOLLY DOTS
Het is na zijn Eredivisie-debuut op bezoek bij FC Utrecht dat het grote publiek kennismaakt met de onbevangenheid van de jongeling. Als een volleerd prof staat hij voor de camera van de NOS, als de verslaggever hem voorzichtig vraagt naar zijn muzikale familie. Vader Jos Groothuizen was in het verleden onderdeel van de band Vulcano, die met Een beetje van dit, een beetje van dat in 1983 een grote hit scoort. Nog veel bekender is zijn tante Angela Groothuizen, de zus van zijn vader. Bij de jeugd tegenwoordig vooral bekend als jurylid bij The Voice of Holland, voor de wat oudere jongeren blijft ze voor altijd ‘die ene van de Dolly Dots’. Maar vooral de hit van zijn vader blijkt voor de NOS-verslaggever reden genoeg om eens naar de zangkwaliteiten van junior te vragen. Waar veel nieuwkomers op het hoogste podium de vraag onhandig zouden weglachen, pakt Groothuizen met een lach zijn moment. ‘Poeh, ik ga mezelf wel voor schut zetten hier’, reageert hij, om vervolgens inderdaad een paar regels te laten horen.

Terugblikkend schaamt Groothuizen zich geen moment. Sterker nog: de lessen van zijn muzikale vader en tante helpen hem iedere dag. ‘Ik zal niet doen alsof ik het gewend ben om in de schijnwerpers te staan, maar ik ben wel een beetje met dat wereldje opgegroeid. Angela spreek ik niet iedere dag. Als ik haar zie is het prima, soms bellen we. Met mijn vader praat ik wél dagelijks, een beetje sparren over van alles en nog wat. Dat doet hij ook met Søren.’

Van zijn pa leerde Groothuizen hoe het is om aandacht te krijgen. ‘Als ik met hem door Alkmaar loop, wordt hij nog altijd om de minuut herkend en moet hij een praatje maken. Hij is bekender in Alkmaar dan ik, ook omdat hij een eigen kroeg heeft gehad. En dan is hij ook nog het broertje van een Dolly Dot, haha. Wat ik mooi vind, is dat hij nooit te beroerd is om tijd te maken voor mensen die iets van hem willen. Dat is voor mij een groot voorbeeld, maar datzelfde geldt voor Angela. Kijk, ik ben ook niet achterlijk. Ik krijg soms ook wel mee hoe er over haar wordt gesproken, op een negatieve manier. Dingen als: die jurk staat haar niet. Maar ze komt niet voor niets al zo’n 35 jaar op tv. Ze wordt nog steeds gewaardeerd, omdat ze gewoon leuk is. Dat zeg ik niet omdat ze mijn tante is, maar omdát ze mijn tante is, weet ik wel hoe ze in het echt is. En dus weet ik dat ze absoluut geen masker opzet als ze op tv is, of zich anders voordoet. Dat ga ik de komende jaren ook proberen, gewoon mezelf zijn.’

‘Mijn vader maakt altijd tijd voor mensen die iets van hem willen. Dat is voor mij een voorbeeld, maar datzelfde geldt voor mijn tante Angela’

Wat Groothuizen bovendien meekrijgt, is dat hij elke minuut moet genieten van zijn leven als profvoetballer. ‘Omdat het voorbij kan zijn voordat ik het weet. Mijn vader zei het laatst heel mooi: “Binnenkort ben ik de vader van, terwijl jij altijd de zoon van was. Het gaat zo snel allemaal.” Dat zet me wel aan het denken. Door alle tegenslagen die ik heb gehad, ben ik goed gaan beseffen wat dit spelletje voor me betekent, en wat ik er allemaal voor wil laten om mijn einddoel te bereiken.’

BOKSEN EN HARDLOPEN
Vooralsnog is het Groothuizens doel om zijn status als eerste keeper waar te maken, een status waarvoor hij keihard heeft geknokt. ‘Ik ben in de zomer extra werk gaan doen, heb maar een korte vakantie genomen. Acht dagen met mijn beentjes omhoog op Mykonos, daarna ben ik doorgegaan. Vijf keer per week boksen, veel hardlopen, dat soort dingen. Alles met de intentie om de eerste man te worden.’

Dat is gelukt, en dus is zijn tijd gekomen. ‘Zo wil ik het zelf niet per se noemen, want daarmee zou ik zeggen dat de tijd van Robert erop zit. We hebben met ADO vorig seizoen een geweldig jaar gehad en daarin heeft Robert een véél groter aandeel gehad dan ik. Ik voelde ook totaal niet aankomen dat de keuze nu op mij zou vallen. Eerlijk: ik had het niet eens raar gevonden als de trainer voor hem had gekozen, hij heeft zó veel krediet opgebouwd. Maar mijn ambities hebben nu eenmaal niets met Robert te maken. Ik zou een slechte prof zijn als ik graag tweede keeper zou zijn, datzelfde geldt voor hem. Maar dit voelt voor mij wél als een beginpunt, de start van de jaren waarin het moet gebeuren.’

De eerste stap is gezet, maar dat leidde in huize Groothuizen nog niet tot euforische taferelen. Integendeel. ‘Toen ik hoorde dat ik eerste keeper werd, heb ik mijn zaakwaarnemer gebeld – maar dat doe ik elke dag – en mijn vriendin geappt. Dat was het. Ik heb vooral zoiets van: Joh, laat het eerst maar eens even zien. Daarna is het misschien een keer tijd om iets te vieren. Als ik na dit seizoen terug kan kijken op een mooi jaar, is dat me veel meer waard dan dit. Nu ben ik vooral hongerig. Ik ben nu éérste keuze, maar ik wil laten zien dat ik ook de júíste keuze ben.’

Kees schreef:

Ik volgde Haaglanden voetbal altijd. Ben echter afgehaakt vanwege de vele reclames en met name de pop ups. Je wordt er helemaal tureluurs van. Beslaan minimaal altijd een halve pagina en je blijft maar weg klikken.

Jammer, want ze zijn altijd vrij goed geïnformeerd en prettige interviews om te beluisteren of te lezen.

Klopt Kees, ik word er ook van, geen idee of een AD BLOCKER helpt.
Als je per ongeluk op een advertentie klikt of weg wil klikken krijg je weer iets van waarom wilt u deze advertentie verwijderen
Misschien is een mailtje sturen naar Haaglanden voetbal

Thommetjsh schreef:

Kan trouwens ook makkelijk rechtsbuiten en dan Becker zn transfer geven want die gaat niet bijtekenen en loopt volgend jaar gratis weg

Jij wilt iedereen een transfer geven maar spelers zijn geen stukken vuil die je weg doet. A moet er belangstelling zijn en B moet de speler zelf willen.

Net zoals de hele goegemeente hier, mijzelf incluis, heb jij geen enkele weet van wat op dat gebied bij club en spelers speelt. Maar 1 ding weet ik zeker: als er echt belangstelling was geweest en de betreffende speler daar graag naar had toe gewild hadden El Khayati en Becker al lang weggeweest. Vooral de laatste heeft het volgens mij helemaal gehad met ADO en zijn supporters.

Thommetjsh schreef:

Pfffff ik werd voor gek verklaard toen ik m hier noemde, was “te duur”, blijkbaar kan Willem 2 m wel betalen.....

Den haag wilt kishna voor die plek.

je wilt niet weten!!!! team geest zit bijzonder goed!!!

marcellino schreef:

Ach als het een wedstrijd slecht gaat heeft iedereen het gedaan en ligt het aan de spits die we niet hadden.nou al hadden we een spits gehad met de mentaliteit van zondag de eerste helft had je dan ook niet gewonnen.
veel spelers hebben geroepen dat ze graag een stap willen maken en schijnbaar is het voor deze spelers moeilijk om de knop om te zetten tel hier bij dat het elftal gewoon niet goed stond en het nodige geluk bij emmen en je kan een wedstrijd verliesen.
we zijn op de goede weg en ja het kan beter maar er was mij een puinhoop en ja ook veroorzaakt gedeeltelijk door wang omdat het allemaal zolang duurde.maar beetje bij beetje komen we er uit.er is nu een redelijke rust en we zijn op plek 7 geeindigd tot nu toe een goede speler weg de rest is er nog dus zo dramatisch is het allemaal niet.

Natuurlijk zijn er nog 33 wedstrijden te gaan. En je gaat ze niet allemaal winnen of verliezen. Toch twee dingen.

ADO bevestigt weer naar buiten de `te kloppen ploeg` te zijn. Je maakt het jezelf daardoor extra moeilijk. Emmen werd overgoten met lofprijzingen, dat is de andere kant van de medaille.

Het spitsenprobleem vreet aan de ploeg. En het vreet vooral ook aan Falkenburg die wordt aangekeken op het uitblijven van doelpunten.

Je kunt lullen wat je wilt, maar professioneel kun je dit allemaal niet noemen.

Max schreef:

Komt natuurlijk wel bij dat wanneer je de min twee miljoen terug wil brengen naar nul, de kans op degradatie exponentieel toeneemt, waarna de schade groter is dan 2 miljoen.

Maar je hebt gelijkt, uiteindelijk kan je niet meer uitgeven dan dat er binnen komt. En waarom we nou zo in het rood stan, is mij onduidelijk. De dure spelersonctracten zijn afgelooen en er druppelt transfergeld binnnen.

Het is trouwens gee agiostorting, maar een achtergestelde lening van uvs.

Jarenlang boven je stand leven resulteert in dezelfde riedel zie o.a. een Twente met zelfs het risico dat de club dadelijk niet meer bestaat. Juist dit soort angst als "kans op degradatie" doelde ik in mijn vorige post over handelen naar emotie en opportunisme.

Zo`n hogere wiskunde is het allemaal ook weer niet.
Met een begroting van 13 miljoen, dus 2 miljoen minder per jaar, heb je nog steeds de 10e begroting van de eredivisie.
Met een begroting van 11 miljoen, dus 4 miljoen minder per jaar, heb je nog steeds de 13e begroting van de eredivisie.

In beide gevallen zou het schandalig zijn als je zou degraderen en doe je toch echt iets fout, maar inderdaad de kans op degradatie neemt dan toe. Natuurlijk kun je niet in 1x je begroting zo omlaag gooien zonder gevolgen.
Zeker niet met de wetenschap van de Wigt contracten en niemand zegt dat je dit in 1 jaar meteen moet doen. Maar sinds Manders er zit, nu 2 jaar, is het jaarlijkse tekort op de begroting nog niet teruggebracht en staat nog steeds op 4 miljoen en dit kun je toch wel teleurstellend noemen van iemand die binnen 3 jaar dit gat wilt dichten lees "binnen 3 jaar de eigen broek ophouden". Na dit jaar dus de eindbalans met ergens in de verte het zwaard van damocles in de vorm van een achtergestelde lening(en).

Het was zondag eigenlijk hetzelfde verhaal als in de wedstrijden van de play offs aan het eind vorig seizoen, toen leek de koek al aardig op. De afstanden onderling veel te groot, kan je geen druk vooruit zetten, de tegenstanders dekken op meters afstand, aantal lopen vooruit, aantal lopen achteruit. Dan kan je een nieuwe spits neer zetten wat je wilt, maar dan kom je zelf nooit echt aan voetballen toe. Dan komen teveel de verkeerde spelers aan de bal die dingen gaan doen wat ze niet moeten doen, en leg je zelf je eigen zwakheden bloot door de vele omschakelingen met te grote ruimtes.

Vorig seizoen is met een bepaalde speelwijze het absolute maximale uit de ploeg geperst, stond het als een team, daarom werden we heel mooi zevende. Als je opnieuw hetzelfde systeem wilt spelen heb je eigenlijk jaarlijks wat nieuw elan nodig in het elftal, anders raakt de chemie onderling uitgewerkt. Nou ja, systeem is ook een groot woord, zo`n 70 procent van de eredivisie speelt hetzelfde reactie voetbal met constant omschakelingen door het korte balbezit. Had zondag net zo makkelijk 2-2 als 0-3 kunnen worden of zoiets.

Zag trouwens voor de wedstrijd buiten bij het MFC wat chinezen naar het stadion lopen, één met een mondkapje op, yep, zo`n witte stofkap, als in een filmpje over een grote stad in Azië. Op de tribune ook een paar, met een selfie-stick druk foto`s aan het maken. (Nee, was geen waanidee door het vele bier, het was echt. We`re alive!!!)

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

Vak_W, zuiderwijk, Martgroen, Tante Wil, Max, BLEISWIJK-1, wiegah070 en 242 gasten.

Bekijk de topshouts