Tag: nationale

Toon alle shouts

Kees schreef:

Dat moet je ook niet overdrijven hoor. Werder heeft in het buitenland geen enkele uitstraling. Hooguit in de grensstreek met Nederland. Ook als Hanzestad is het niet gelukt in China.
De Duitse competitie heeft (onterecht overigens) ook buiten Duitsland en een enkel buurland weinig uitstraling. Kijk maar naar de marketing van de TV-rechten.

Engeland en Spanje (en een beetje Italië) hebben een geweldige voorsprong.

Manders stelt zijn gedachtegoed soms mooier voor dan het het is maar al met al vind ik het een geweldige ontwikkeling met Zhang en ook gewoon erg leuk.
Ik zie voldoende kansen en de club gaat steeds een beetje vooruit. Mooi toch?

Stel het komt op TV in China, en er kijkt nog niet eens 1% van de chinezen. dan zit je al ver boven de 10 miljoen waar Manders het over heeft.
Ik wil hier niet mee zeggen dat het ook daadwerkelijk veel oplevert, maar die 10 miljoen op 1.4 miljard chinezen is natuurlijk niet veel. Behoorlijk realistisch als je het mij vraagt.
Voetbal is de meest bekeken sport in China, afgelopen week keken er 100 miljoen chinezen naar Portugal - marokko en 95 miljoen naar Zweden - Zuid korea. en Chinezen hebben meer met clubvoetbal dan met het Nationale team.

Max het spijt me... ;

Oranje doet niet mee aan het WK, maar de Eredivisie is desondanks goed vertegenwoordigd in Rusland. Veel spelers op dit mondiale eindtoernooi zijn gevormd in Nederland. In de serie Made in Holland blikt VI terug op hun Hollandse jaren. Met in deze editie een verhaal uit maart 2013 over WK-ganger Kenneth Omeruo, die door Chelsea een seizoen gestald werd bij ADO Den Haag.

Als huurling van het grote Chelsea ontpopt Kenneth Omeruo zich bij ADO Den Haag als een stabiele basiskracht. Het leverde onlangs een uitverkiezing voor het Nigeriaanse elftal op, met een historisch toernooi tot gevolg. Als Afrikaans kampioen en vol bijzondere herinneringen is de verdediger teruggekeerd in de Hofstad. De introductie van een vrolijk talent en zijn Europese missie. ‘Alles wat ik doe is om mijn familie trots te maken.’

Hoe vaak is al aan jou gevraagd of je gebruik hebt gemaakt van het aanbod van de Vakbond van Nigeriaanse Prostitués?

‘Heel vaak, haha. Het bericht kwam een paar dagen voor de finale van de Afrika Cup en heeft overal in de wereld veel aandacht gekregen. Bij winst van het toernooi zouden alle spelers een weeklang gratis seks kunnen krijgen. Sinds ik anderhalve week geleden in Nederland ben teruggekeerd, vraagt iedereen er naar. Van spelers tot aan supporters.’

En wat is dan steeds jouw antwoord?

‘Ik moet altijd eerst heel hard lachen en dan is het antwoord natuurlijk nee. Volgens mij was het puur een publiciteitsstunt, want ik kan me niet voorstellen dat ook maar één speler geïnformeerd heeft naar de mogelijkheden. Als spelers hebben we er ook nooit direct iets over gehoord, we kregen het mee via mensen van buitenaf die ons erop wezen. Ach, het geeft misschien wel het best de toestand in Nigeria weer.’

Van links naar rechts: Chigozie Agbim, Kenneth Omeruo, Nwankwo Kanu en Ruben Gabriel.
Van links naar rechts: Chigozie Agbim, Kenneth Omeruo, Nwankwo Kanu en Ruben Gabriel.
Hoe was jullie ontvangst na het winnen van de Afrika Cup?

‘Het was een totale gekte en eigenlijk is het nauwelijks in woorden uit te drukken. Vanuit Zuid-Afrika kregen we wel mee dat het land op zijn kop stond, maar toen we een dag na de finale terugkwamen in Nigeria bleek dat nog zachtjes uitgedrukt. Vanuit het vliegtuig zagen we al die duizenden uitzinnige mensen staan en eenmaal op het vliegveld had de beveiliging alle moeite om iedereen bij ons weg te houden. Met de bus gingen we van het vliegveld naar een hotel in de hoofdstad Abuja. Over een snelweg, waar je normaal flink door kan rijden, maar nu konden we niet harder dan stapvoets. Overal stonden mensen, langs de weg, op de weg, en iedereen lachte, zong en juichte ons toe. Ik heb foto’s en filmpjes op mijn telefoon, als ik die nu zie, begin ik een beetje te beseffen wat me overkomen is. We hebben met de selectie een tour gemaakt langs allerlei districten in Nigeria, overal werden we gehuldigd en stonden mensen ons toe te juichen.’

Elke speler kreeg ook een stuk grond?

‘Overal waar we kwamen, werden we in de watten gelegd. Het hoogtepunt was natuurlijk het bezoek aan het presidentieel paleis in Abuja. President Goodluck Jonathan ontving ons en we kregen een officiële onderscheiding. Van gewone burgers werden we Member of the Order of the Niger, ofwel MON, één van de hoogste titels die je in het land kan hebben. Alle spelers en de trainer kregen die onderscheiding. Daarnaast kreeg elke speler een stuk grond in de hoofdstad Abuja toegewezen. Het was gebied, dat tot die tijd tot de staat behoorde en nu door jou als speler mag worden ingericht. Mijn stuk grond ligt in de buitenwijk, in een mooie buurt, en ik ga er zeker gebruik van maken. Ik was al langer van plan een nieuw groot huis voor mijn familie te bouwen en nu kan ik dat mooi combineren.’

Als negentienjarige jongen was het niet eens de eerste keer dat je de hand schudde van president Goodluck Jonathan.

‘Een paar jaar eerder had ik hem ook al ontmoet, destijds was hij vicepresident. Ik was zestien jaar en we werden in 2009 in eigen land tweede op het WK Onder-17. Een geweldig toernooi, waarin we onder meer wonnen van Argentinië en Spanje. Helaas verloren we de finale van Zwitserland, maar we kregen als ploeg veel complimenten.’

Die ploeg is een belangrijke basis gebleken voor het huidige succes.

‘Dat blijft heel bijzonder. Voorheen was het nationale elftal gericht op enkele grootheden. Zij bepaalden alles en iedereen was ondergeschikt aan de sterren. Maar sinds de bond met Stephen Keshi voor een trainer uit eigen land koos, is de aanpak rigoureus veranderd. Talenten kregen de kans, zelfs spelers uit de eigen Nigeriaanse competitie kwamen in beeld. Dat zorgde voor een gigantische boost. Grootheden als Shola Ameobi, Obafemi Martins en Peter Odemwingie werden thuisgelaten, en daarvoor in de plaats reisden we met een heel jonge selectie naar Zuid-Afrika af. Iedereen in Nigeria was sceptisch, niemand hield rekening met ons.’

Dat verwachtingspatroon bleek een belangrijke motivatie?

‘Van de selectie van 23 spelers maakten zeventien spelers pas dit jaar hun debuut. Daarom nam niemand ons serieus voor de titel. Zelfs in eigen land niet, terwijl daar altijd de eerste plek wordt geëist. Ik denk dus zeker dat het in ons voordeel is geweest. Iedereen wilde zich bewijzen en dat gevoel ging in de groep leven. We hadden helemaal niets te verliezen.’

Na de 2-1 overwinning in de kwartfinale op Ivoorkust waren de media in Nigeria lovend over die onbekende verdediger van het Nederlandse ADO Den Haag, die Didier Drogba had getemd.

‘Veel mensen in Nigeria zullen die wedstrijd nooit meer vergeten. Ivoorkust, hét land van Afrika met de beste spelers, waren we op alle fronten de baas. Zij waren de gedoodverfde favoriet, met Didier Drogba als levende legende. Ik moest op hem spelen, en ja, natuurlijk was ik vooraf gespannen. Maar door mijn medespelers en de trainer werd dat weggenomen. Ze hadden zoveel vertrouwen in me, wisten zeker dat ik hem aankon. Van John Obi Mikel, die in de afgelopen jaren met hem had samengespeeld bij Chelsea, kreeg ik wat goede tips. Ik moest hem niet te kort dekken, en zeker niet aan hem gaan hangen, dat was zinloos. Hij is beresterk en dan zou hij je alleen maar als draaischijf gebruiken. “Laat hem draaien en dan: bam, erop klappen. Dan wordt hij gek”, drukte Mikel me op mijn hart. Het hielp. Drogba kwam er niet aan te pas en voor mijn gevoel heb ik in die wedstrijd mijn naam definitief gevestigd in mijn vaderland.’

Kenneth Omeruo vecht een duel uit met Didier Drogba.
Kenneth Omeruo vecht een duel uit met Didier Drogba.
Van een onbekend talent werd je een nationale held.

‘Op mijn zestiende ben ik uit Nigeria vertrokken, ik heb nooit een competitieduel in de hoogste competitie gespeeld. Natuurlijk, de beelden van de Eredivisie worden ook in Nigeria uitgezonden, maar voor veel mensen was ik toch een onbekende speler. Ter voorbereiding op het toernooi gingen we met Nigeria op trainingskamp naar Portugal. Dat was de eerste keer dat ik bij de selectie zat. Het was nog een groep van 36 spelers, er moesten nog flink wat spelers afvallen. Ik hield daar al een beetje rekening mee, maar na de oefenduels met Catalonië, Burkina Faso en Sparta Rotterdam groeide het vertrouwen. De bondscoach hield me bij de ploeg en nadat ik in het openingsduel met Burkina Faso was ingevallen, heb ik mijn plek niet meer afgestaan. Als centrumverdediger kreeg ik onder meer de voorkeur boven Joseph Yobo, de aanvoerder en speler van Fenerbahçe. Veel andere trainers zouden voor zekerheid hebben gekozen, maar Keshi keek niet naar reputaties. Dankzij dat vertrouwen heb ik mee kunnen maken, waar elk kind in Afrika van droomt.’

Een droom die jij mede te danken hebt aan je vastberadenheid op jonge leeftijd?

‘Mijn ouders zijn nu heel trots op me, maar ik weet nog goed dat we drie jaar geleden flinke discussies hadden. Ik had het WK Onder-17 gespeeld, en daar waren natuurlijk heel veel scouts aanwezig. Anderlecht bood me een proefperiode aan, ik kon daar de rest van het seizoen meetrainen en wedstrijden met de beloften spelen in de hoop een contract af te dwingen. Ik zag het als dé kans, maar mijn ouders vonden het maar niets. Ik was een jochie van zestien en mijn ouders zagen dat ik talent had, maar wilden dat ik ook een diploma op school zou halen. Na veel gezeur gingen ze akkoord en ging ik het avontuur in het verre België aan.’

De kans bij Anderlecht dwong je af met je spel tijdens het jeugd-WK. Je was in die selectie de meest opvallende verschijning.

‘Zeker. In Nigeria zijn veel voetbalscholen. Veel jonge talenten komen daar terecht en groeien vanuit daar door naar een profclub in de buurt. Bij mij ging het anders. Ik voetbalde veel, op het moment dat de schoolbel ging, trok ik al mijn schooluniform uit om mijn voetbalkleren aan te doen. Ik ben geboren in Obuohia, maar opgegroeid in hoofdstad Abuja. We woonden in een mooie buurt, waar veel kinderen op straat voetbalden. Daar was ik elke dag te vinden, maar ik kwam niet in een voetbalinternaat terecht. Dat vonden mijn ouders ook niet nodig. Ik speelde op straat, woonde thuis samen met mijn drie broers en drie zussen, en die warmte vonden mijn ouders goed voor me. Op school blonk ik uit tijdens de voetbaltoernooien en zo werd ik de ster van het schoolelftal. We deden aan allerlei toernooien mee en toen een scout van de Nigeriaanse voetbalbond daar toevallig aan het kijken was, werd ik eruit gepikt. Ik mocht meedoen aan een trainingsstage voor dat bewuste jeugd WK. Waar spelers van de grootste clubs in Nigeria afvielen, schopte ik het tot de definitieve selectie. Van het schoolteam naar de nationale ploeg en een paar weken later zat ik bij de vicepresident.’

Het is allemaal snel met je gegaan.

‘Gekscherend zei laatst een vriend tegen me: “Als je in Brazilië met Nigeria het WK wint, kun je net zo goed stoppen. Dan heb je alles al bereikt in je leven.” Hij doelt op de twee grote prijzen die je als Afrikaans voetballer met je land kunt winnen. Het klopt dat ik in een paar jaar tijd veel heb meegemaakt, maar toch sta ik nog maar aan het begin van een carrière. Na het WK Onder-17 speelde ik een paar maanden bij Sunshine Stars en vervolgens kwam al het Belgische avontuur.’

Het werd uiteindelijk niet Anderlecht, maar Standard Luik.

‘Bij Anderlecht duurde het te lang. Ik speelde daar elke week, ook als ik een blessure had, deed ik mee, maar tot zekerheid leidde het maar niet. Ik besloot terug te gaan naar Nigeria, toen Standard Luik opeens belde. Ze hadden me zien spelen en namen me direct over. Ik was nog te jong voor een contract, ik was net zeventien jaar, maar heb wel een paar goede maanden gehad. Alles werd voor me geregeld en als voetballer ontwikkelde ik me verder. Makkelijk was het niet, zeker niet. Van 25 graden en zon, naar de kou. Ik wist niet wat ik meemaakte. Toch was ik ervan overtuigd dat ik mijn kans zou grijpen als profvoetballer in Europa, en het WK Onder-20 in Colombia van 2011 was het volgende hoogtepunt. Ik speelde een sterk toernooi en werd ontdekt door scouts van Chelsea. Zonder ook maar één minuut in het eerste elftal van Standard te hebben gespeeld, vertrok ik alweer. Bij het grote Chelsea tekende ik vorig jaar een vierjarig contract. Mooier kon het niet.’

Toch kwam je niet op Stamford Bridge, maar in Den Haag terecht. Een teleurstelling?

‘Bij mijn overgang was al duidelijk dat ik geen werkvergunning zou krijgen voor de Premier League. Je moet dan op zijn minst international zijn van je land, en bij mij was dat destijds zeker niet het geval. Via contacten van de club kwam ik bij ADO Den Haag terecht. Het was een gok, ik wist niets van die club, maar ik besef heel goed dat ik het niet beter had kunnen treffen. De club, de mensen, de Eredivisie: op dit moment is het voor mij de perfecte leerschool. Bij deze club ben ik toch uitgegroeid tot een volwaardige profvoetballer in Europa.’


De missie van elke Afrikaanse speler.

‘In Afrika lopen zoveel talenten rond. Elk land, elke stad, overal wordt gevoetbald en iedereen hoopt op die ene kans in Europa. Nu ik die kans heb, wil ik het waarmaken. Alles wat ik doe is om mijn familie trots te maken. Toch is het niet zo dat het voor mij de enige uitweg was naar een mooie toekomst.’

Hoe bedoel je?

‘Ik heb een fijne jeugd gehad. Mijn vader werkt bij een bedrijf dat waterkranen aansluit, terwijl mijn moeder een eigen restaurant heeft. Dat staat op een complex waar veel werknemers wonen van buiten Abuja, die wel in de hoofdstad werken. Ze kan heel goed koken. In het restaurant zijn er verschillende visgerechten, maar ook traditioneel Nigeriaans eten met rijst en kip. We kwamen als kinderen niets tekort en hadden elke dag te eten en te drinken. Ik merk nog weleens dat hier in Nederland de gedachte leeft dat alle mensen in Afrika in armoede leven. Natuurlijk zijn er ook in Abuja wijken waar mensen het niet breed hebben, maar dat is wat anders dan dat iedereen dagelijks moet overleven.’

Nederland was niet helemaal onbekend voor je.

‘Mijn oom Chikaodi Akujobi heeft in het verleden als voetballer kort bij Heracles Almelo gespeeld en is vervolgens in Nederland blijven wonen. Hij woont momenteel in Rotterdam. We hebben dagelijks contact, en het is voor mijn ouders een geruststelling dat hij hier bij mij in de buurt woont. Hoewel ze me overal in steunen, blijft het lastig dat ik zo ver van mijn familie leef. We bellen dagelijks, maar ik kan ze niet over laten komen. Dat komt door die rare wetten in dit land. Laatste wilde ik mijn broers, zussen en ouders Nederland laten zien. Een paar weken, zodat ze konden ervaren hoe ik hier leef. Maar de visa die ik voor hen aanvroeg, werden afgewezen. Zoiets vind ik onbegrijpelijk, maar wat kan ik eraan doen? Gelukkig krijg ik wel veel steun van mensen binnen ADO. Mike van Duinen haalde me maandenlang op voor de training toen ik nog geen rijbewijs had. Dan kwam hij langs mijn appartementje in Rijswijk rijden en stapte ik bij hem in. Leuke tijd, hij heeft me wegwijs gemaakt in Den Haag en met de Nederlandse cultuur. Ik heb me vooral verbaasd over de manier waarop jonge mensen elkaar hier begroeten. Meisjes worden door jongens gekust. Bij ons in Nigeria kan zoiets niet. Als ik een ander meisjes met een kus op de wang zou begroeten, en haar vriend zou dat zien? Nou, dan zwaait er wat joh, dan heb je een probleem. Toch voel ik me verder goed hier. De fans waarderen me en ik voel ook de steun van de trainers Henk Fräser en Maurice Steijn. Voor hen ga ik door het vuur, elke wedstrijd.’

Je shirt van de finale van de Afrika Cup heb je zelfs aan je trainer geschonken.

‘Het shirt voor Maurice Steijn is een gebaar van dank. Hij heeft me opgevangen en vertrouwen gegeven. Onlangs mocht ik mijn familie in Nigeria bezoeken, terwijl de rest gewoon moest trainen. Ik kreeg vrijaf, omdat ik al maanden geen vakantie had gehad. Dat vond ik zo’n mooi gebaar. Het shirt is eigenlijk voor zijn zoontje Sem bedoeld. Hij speelt in de jeugd van ADO en ik heb weleens met hem een balletje getrapt. Kinderen die voetballen, daar ben ik gek op. Er zijn nu ook al twee dingen, die ik zeker weet. Dat ik na mijn carrière terugkeer naar Abuja en dat ik daar een voetbalschool voor kinderen opricht. Rijke of arme ouders, welk geloof dan ook, en hoe je er ook uitziet: voetbal verbroedert, bij iedereen.’

Ook dat heb je vorige maand gemerkt?

‘In Nigeria hebben wij als voetballers iets bereikt, wat geen enkele politicus voor elkaar krijgt. Mensen, die vanwege het geloof lijnrecht tegenover elkaar staan, vierden samen feest. Ze waren trots op ons, koesterden hetzelfde nationale gevoel, en dat bracht hen bij elkaar. Toch is het nog lang niet voorbij met de onrust in bepaalde delen van Nigeria. Het is ook zo tegenstrijdig. Nigeria behoort tot de snelst groeiende economieën ter wereld. Het bedrijfsleven groeit elke dag, het toerisme bloeit op en de armoede in het land wordt steeds minder. Het land heeft een gouden toekomst, maar op hetzelfde moment wordt er een strijd gestreden om het geloof. De twee grootste religies van het land, de islam en het christendom, bestonden lange tijd prima naast elkaar, maar in het afgelopen decennium heeft het voor onrust gezorgd. Je hebt in Nigeria steden met veel christelijke inwoners, en steden met veel moslims. Waar de verdeling ongeveer gelijk is, gaat het fout, en vindt er geweld plaats. In sommige gebieden is dat in de afgelopen jaren zelfs zo erg geëscaleerd, met doden tot gevolg. Al mijn familie en vrienden wonen in rustige gebieden, maar dat het elders in het land onrustig is, doet pijn. Het gaat veel te ver. En wat zag je vorige maand? We werden Afrikaans kampioen en alle haat werd even opzij gezet. Laat het een voorbode zijn voor de toekomst.’

Kenneth Omeruo in duel met Harry Kane.
Kenneth Omeruo in duel met Harry Kane.
Ben jij christen of moslim?

‘Ik ben christen en het geloof speelt een heel belangrijke rol in mijn leven. Maar ik heb ook vrienden die moslim zijn. Ik zal nooit iemand veroordelen, welk geloof dan ook.’

Hoe komt je geloof in Nederland tot uiting?

‘Ik bid elke dag, ben er bewust mee bezig. Het kan niet elke zondag omdat we dan ook moeten voetballen, maar anders ga ik naar een kerk in Rotterdam of Den Haag. Daar komen veel Afrikanen samen, we bidden, lezen uit de Bijbel, zingen liederen, en voelen de kracht van God. Ik merk dat het veel met me doet en ik krijg er extra energie van. Het is fijn dat ik ook in Nederland die mogelijkheid heb.’

Hoelang zal dat nog hier het geval zijn?

‘Het is nog onduidelijk, maar volgens mij wil Chelsea in juni mijn nabije toekomst bespreken. De Afrika Cup heeft de nodige aandacht gewekt. Ik weet dat ze me volgen, en het aanvragen van een werkvergunning voor Engeland, zal nu minder problematisch zijn aangezien ik A-international ben. Ach, we zien het wel, en ik staar me er niet blind op. Ooit hoop ik in de Premier League te spelen, maar tot die tijd zie ik ADO als de ideale club om me te vormen als profvoetballer. Alleen voor een basisplek ga ik terug naar Chelsea. Dat standpunt is voor iedereen helder. Ik speel liever bij ADO Den Haag in de Eredivisie, dan in het tweede elftal van Chelsea. In de afgelopen jaren heb ik wel geleerd, dat het geen zin heeft om ver vooruit te kijken. Maar één ding is al wel zeker: wat er ook gebeurt, ik zal de rest van mijn leven kampioen van Afrika zijn.’

pajam schreef:

Dat dachten ze 20 jaar geleden in USA ook...

Voetbal vraagt (gelukkig!) ook nog een bepaalde passie, emotionele verbondenheid en dat is niet in kwantiteit te vinden.
Amerikanen hadden perfecte faciliteiten en een hele hoop geld tegenaan gegooid, nog heeft niet veel zoden aan de dijk gezet.

Van wat ik in het Aziatische voetbal zie (en gezien heb), geloof ik niet dat de Chinezen aanhaken. En als het bij een moment van verstandverbijstering tóch gebeurt, dan duurt het nog minstens 2 decennia.

Zo slecht is dat nationale elftal niet van de VS, teams zijn toch ook echt niet verkeerd in de competitie

T3 schreef:

Hoe zit het met gele kaarten? Loopt alles gewoon door vanuit de competitie de play-offs in?

De gele kaarten van de reguliere competitie komen te vervallen. De spelers beginnen als het ware met een schone lei. De rode (ook door 2x geel) dus niet.

De regeling rond de gele kaarten in de Play-Offs voor promotie/degradatie worden als volgt omschreven:

“Voor de Play-Offs geldt dat de 2de, 4de en elke daarop volgende registratie een uitsluiting tot gevolg heeft voor het betreffende elftal in de Play-Offs. Daarnaast betekent het krijgen van twee gele kaarten in één wedstrijd ook automatisch een uitsluiting voor de volgende wedstrijd voor het desbetreffende elftal in de desbetreffende competitie. Tenslotte geldt dat als een speler een directe rode kaart krijgt, ongeacht in welk elftal en welke competitie de speler op dat moment speelt, de straf geldt voor alle nationale competities van zijn club.”

Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:

Kanon en Ebuehi kunnen er weer tegenaan
Wilfried Kanon en Tyronne Ebuehi deden mee met hun nationale ploeg.
Lees het nieuwsbericht

langnek schreef:

ik zou duplan op links er in brengen,falkenburg de 2e helft erin.
word de laatste wedstrijden steeds gewisseld,maar ook een aantal keren gescoord toen hij inviel de 2 e helft !
zou dat de truck wezen voor vrijdag !!!

Laat Falkenburg maar in de spits beginnen, we willen toch niet dat Johnson geblesseerd naar het noorse nationale elftal gaat

Tyronne Ebuehi in voorselectie Nigeria

Tyronne Ebuehi zit in de voorselectie van de nationale ploeg van Nigeria. De Super Eagles spelen eind maart oefenwedstrijden in Europa tegen Polen en Servië.

marcellino schreef:

je snapt niet wat ik bedoel.
het gaat niet om wie er beter is het gaat er om dat als je op de flanken speelt je makkelijker assist op je naam hebt en goals dan bijvoorbeeld een middenvelder.
dus dat blind staren op 6 assist gaat mij iets te ver.komt ook nog eens bij dat berghuis helemaal niet snel is als becker en de reden wat hier vaak wordt opgenoemd dat becker zijn snelheid dus belangrijk is totaal niet op gaat.
verder heb ik aangegeven dat ik vind dat becker nog geen 10 % voetbal inzivht heeft wat berghuis wel heeft.

De Bruyne heeft ook veel meer inzicht dan Bale en toch spelen ze allebei in de top op de flank. Zijn gewoon totaal andere types. En van de spelers die jij vergelijkt speelt er één in de nationale top (Berghuis) en de ander in de middenmoot (Becker). Nogal logisch dan dat de een beter is dan de ander.

Wij hebben alleen maar spelers met kwaliteiten enerzijds en grote gebreken anderzijds. Frustrerend soms maar het is niet anders, het is een direct gevolg van het budget in vergelijking met de concurrentie. Uit bij Feyenoord win je niet zomaar, zeker niet als je zo slordig bent als vandaag. Dat heeft niks te maken met een gebrek aan emotie en alles met de mogelijkheden.

pajam schreef:

3 tot 4 miljoen jaarlijks tekort en gewoon met droge ogen uitleggen dat je het van transfers moet hebben!

Hij (Manders) zegt op een gegeven moment tegen de interviewer van Haaglanden Voetbal iets in de trant van dat seizoenskaarten wel "belangrijk" zijn, maar het uiteindelijk met transfersommen het verschil gemaakt wordt.

Als in 3 jaar tijd een tekort opbouwt die bijna net zo groot is als je begroting, is er maar één oplossing; bezuinigen!

Kijk eens hoe Ricardo Kishna na 20 minuten zowel het hele seizoen uitgeschakeld, waarbij het altijd de vraag is hoe zo iemand terugkomt.
Manders zegt dus dat je op toekomstige inkomsten waar je vantevoren nooit zeker weet hoe hoog die uitvallen (óf ze uberhaupt plaatsvinden!), alvast geld kan uitgeven.

Want dat is wat je doet als je beleid is om 25-30% van je uitgave zeggen af te willen dekken met nog plaats te vinden transfers van spelers.

In principe verbaasd het me dat er niet overal (bij supporters, maar ook de media) de alarmbellen niet afgaan als een directeur van een BVO uit de eredivisie met 3-4 miljoen jaarlijks tekort op zijn begroting doodleuk zegt die gaten met transfers te willen dichten!
Ook begrijp ik niet dat de KNVB dit allemaal goed vindt.

FC Groningen, AZ, FC Utrecht, Sparta, Heerenveen doen dit ook allemaal hoor. Daar hoor je alleen niemand over. Zelfs onze nationale `trots` ( ajax) moet het van transfer inkomsten hebben. Evenals onze financieel zo gezonde club uit Eindhoven die dit seizoen nog een transfer nodig heeft ( locadia) om zwarte cijfers te kunnen schrijven.

Ja deels uit zwakte, want inkomsten in NL stijgen al jaren niet en dus moeten we verkopen .... Dus zeker niet de ultieme oplossing, maar Ado is dus beslist geen uitzondering.

Voetbalprimeur:

`20-jarige Jupiler League-revelatie in belangstelling van drie Eredivisie-clubs`

vrijdag 22 december 2017 om 07:55

FC Emmen heeft regelmatig scouts op de tribune zitten voor revelatie Keziah Veendorp (20). De centrale verdediger kwam afgelopen zomer over van FC Groningen en wordt nauwlettend in de gaten gehouden door diverse Eredivisie-clubs.

Volgens RTV Drenthe gaat het om clubs als Heracles Almelo, ADO Den Haag en sc Heerenveen. De clubleiding van Emmen houdt rekening met een tussentijds vertrek van Veendorp, die wekelijks uitblinkt bij de Jupiler League-club. Er liggen echter nog geen concrete aanbiedingen op tafel.

Emmen-trainer Dick Lukkien kan zich voorstellen dat clubs op de tribune zitten voor Veendorp. "Keziah is gewoon een hele interessante speler, is jong en heeft natuurlijk ook een aardig verleden met zijn wedstrijden in de nationale jeugdelftallen en de belangstelling die er was van de Franse topclubs AS Monaco en Paris Saint-Germain. Maar er is bij mij niets bekend dat er iets op stapel staat en eerlijk gezegd hoop ik dat hij hier ook het seizoen gewoon afmaakt."

Veendorp zelf weet van niets en is ook niet met een andere club bezig. "Natuurlijk wil ik hogerop. Het liefst zo snel mogelijk. Wie weet kan dat met Emmen. Maar voorop staat dat ik ook gewoon een jaar lang wil voetballen, een heel seizoen dus. We zijn nu halverwege en ik wil deze lijn gewoon doortrekken. Eigenlijk vind ik dat ik weer beter moet presteren, want de laatste weken ging het toch wat minder."

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

ADO73, Tante Wil, Aad, DHFC070, DenHaagCity070, poemba, rh_vakm, Lellow en 158 gasten.

Bekijk de topshouts