Tag: kinderen

Toon alle shouts

Ik begrijp trouwens ook niet waarom ADO geen fanshop begint in de binnenstad. Niet alleen om spullen te verkopen, maar ook als verkooppunt van losse kaarten, CC en SCC. Dat zal technisch wel niet haalbaar zijn omdat die biometrische foto gemaakt moet worden. Maar ik zie steeds meer kinderen in de wijk met ADO shirtjes lopen, dat was een paar jaar geleden ´not-done´.

Bert schreef:

ja dat klopt maar ik neem aan dat ze duurder worden. Tegen de topclubs zijn ze 4,50 maar ook dat is te weinig. Ik zou zeggen  € 5,- voor normale wedstrijen en 7,50 voor de wedstrijden tegen 010, 020 en Az

3 euro is echt niet meer houdbaar volgens mij. Ik wil geen advocaat van de duivel zijn, maar als de school van mijn dochter met 50 kinderen naar ADO gaat, leg ik die 5 of 7,50 euro ook wel neer hoor. De inkomsten moeten omhoog, zodat het jaarbudget opgeschroefd kan worden.
Als er dan ook nog eens een leuke shirtsponsor en/of hoofdsponsor bijkomt, kan je heel langzaam naar de 20 mio budget toekruipen.

lijken wel een stel kleine kinderen hier.is maar een vakantie wedstrijdje hoor,overspannen gedoe.

Bert schreef:

Zo is dat Rien ja ja WE ARE STAYING UP.

Volgend jaar kunnen we bij goede prestaties iedere 14 dagen een uitverkocht huis tegemoet zien.

je merkt trouwens ook dat vaders hun kinderen weer meenemen. en ouderen komen ook weer regelmatig. dat komt denk ik dat er geen of weinig rottig heid gebeurd. iedereen is het eens dat het de enigste weg omhoog is. denk ook dat iedereen de juppiler ligue zat is. en het nieuwe stadion heeft er natuurlijk ook zijn steentje ertoe bijgedragen.

Vincent schreef:

heb ik weer wat gemist?

wat is er dan vlgd week zondag?
(info-avond over concert kane?)

Eerste Haagse Business C(l)up
Op zondag 24 mei wordt in het ADO Den Haag Stadion voor het eerst gespeeld om de Haagse Business C(l)up. In een zes-tegen-zes voetbaltoernooi zullen bedrijven en organisaties hun krachten meten. En na afloop natuurlijk de ‘Derde Helft’ met elkaar doorbrengen! De opbrengsten van dit maatschappelijke evenement, waarbij sport en zaken doen met elkaar gecombineerd wordt, komt voor een groot deel ten bate van Right to Play.
Het toernooi wordt gespeeld op het terrein van ADO Den Haag. Maximaal 32 Teams strijden in een zes-tegen-zes voetbaltoernooi om de beker. Bedrijven, ministeries, scholen, maatschappelijke organisaties kunnen deelnemen aan dit toernooi. Verschillende prominenten (onder andere ambassadeurs van Right to Play en oud-spelers van ADO Den Haag) maken het deelnemersveld compleet. Tevens krijgen deelnemende organisaties een stand tot hun beschikking op hun business te presenteren. Na de prijsuitreiking is het tijd voor de oergezellige ‘Derde Helft’. Ontspannen en onder het genot van een drankje, muziek en een hapje is er de mogelijkheid om nieuwe mensen te ontmoeten. De organisatie van de Haagse Business C(l)up komt tot stand door een samenwerking van 2inspire en ADO Den Haag. Beide organisaties zijn benificient van Right to Play.

Right to Play zet zich met hart en ziel in voor de levens van kinderen in ontwikkelingslanden. Hun doel is om de ontelbare mogelijkheden die sport biedt te gebruiken bij de ontwikkeling van kinderen en zo gemeenschappen te versterken.

Voor nadere informatie:
U kunt zich inschrijven via de website van ADO Den Haag. Klik hier voor het inschrijfformulier en stuur deze op naar dehaagsebusinesscup@hotmail.com! Deelname kost 500 euro. De opbrengst van het toernooi komen voor een groot deel ten goede aan Right to Play

Voor vragen kunt u contact opnemen met Thijs Kleykamp/06-26638188 of Dennis Zwarts/06-46036670 of stuur een mail naar dehaagsebusinesscup@hotmail.com

Een oudere supporter schreef:

eb hem/haar  5 minuten geleden geboren zien worden

Ik zat net te eten met de kinderen, ik heb het net gemist. Zal nog wel een keer herhaald worden vandaag.

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

ad.nl

Slapeloze nacht deert Buijs niet
Door LARS OMLOO

DEN HAAG - Danny Buijs had zijn twee zoontjes voor deze ene keer een nachtje naar opa en oma gebracht. want Woutje (3) en Mark (2) willen nog wel eens de nachtrust van pa verkorten.
En dat risico wilde Danny Buijs niet nemen in de nacht voor ADO Den Haag-Vitesse. Maar hoewel de kinderen aan het logeren waren, kon Buijs de slaap niet goed vatten. "Niks bijzonders. Ik heb bijna de hele nacht wakker gelegen. Dat heb je wel eens. Maar ja, moet ik misschien vaker doen.``

Tegenover de moeizame nacht stond de volgende dag een wedstrijd waarin juist wel alles lukte. Van vermoeidheid was niks te merken bij Danny Buijs. Wat was-ie belangrijk. Hij scoorde tweemaal, dat was het meest in het oog lopend. Maar hij veroverde ook ballen en was heel dominant in de coaching. Buijs: "De trainer vraagt van me om de leidersrol te vervullen. De eerste twee maanden had ik daar moeite mee omdat ik niet wedstrijdfit was en mijn handen vol had aan mezelf. Nu gaat het lekker en is het heerlijk om elkaar sterker te maken. Het zijn gouden gasten om mee te spelen. Ze zijn coachbaar en daardoor erg fijn om te sturen.``

Buijs kwam in de winterstop naar ADO en werd al snel een lieveling van het publiek. Dus zong Midden-Noord ook gisteren: `En Danny Buijs, die hoort hier thuis.` De sympathie is wederzijds, want Buijs gooide na afloop zijn shirt in het vak met de meest fanatieke aanhang. Maar blijft Buijs bij ADO? NAC Breda heeft interesse in de huurling van Feyenoord. "Ik wacht op ADO, dat heeft het recht als eerste te praten. Ik heb het goed naar mijn zin. Pas als het met ADO niet rondkomt, ga ik met andere clubs praten.``

Aad schreef:

Te gek. Tot december een half leeg stadion en nu moeten we dranghekken plaatsen  
Dat wordt wat wanneer we erin blijven. Dan meer seizoenkaarthouders en elke wedstrijd een uitverkocht huis ??

Laten we nou eens één keer echte mazzel hebben en zondag winnen zonder dat ik (en velen met mij) voor hun hart moeten vrezen. Dan wordt het volgend jaar oogsten. Met of zonder Buijs.

Hoi Aad,

Ik dank God op mijn blote knieën als we het zondag halen.

Echter blijf ik van mening dat als we onverhoopt degraderen de wereld niet in elkaar stort voor ADO. Tuurlijk zullen  een aantal ontwikkelingen langzamer gaan echter de groei is inmiddels ingezet en niet meer te stoppen. Hooguit ontstaat er, hoe vervelend dan ook, enige vertraging. 

Van der Kallen blijft echt door investeren om zijn eerder gedane investering geen gevaar te laten lopen.

Als je hoort dat de Kidsclub nu bijna tweeduizend leden dan word ik daar heel blij van. Heel veel ouders met kinderen komen nu ook het voetbal en alles erom heen af. Na verloop van tijd worden dat vanzelf voetballiefhebbers.

Feijenoord heeft dat tig jaar geleden ook heel knap gedaan, als een van de eerste van Europa, door kinderen voor 1 piek binnen te laten. Zie nu hoe groot hun legioen is.

De ontwikkeling van ons ADO is niet mer te stoppen hooguit te vertragen. Let maar op mensen.

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

Tante Wil, Kees, Erik070, Aad, guru, FC Jeff, zuiderwijk, Franky, Hmmm, Luc2000, Vak_W en 107 gasten.

Bekijk de topshouts