Tag: leeftijd

Trending: achterin centraal kalezic leggen waem voorin

Toon alle shouts

Dick Advocaat over eerste week als ADO-trainer: ‘Spelers kijken hoe ver ze kunnen gaan, dat spelletje is leuk’
Dick Advocaat (75) heeft zijn eerste tien dagen als trainer van ADO Den Haag achter de rug. Op het trainingsveld zichtbaar genietend van zijn nieuwe job en fanatiek met zijn spelers bezig, werkte ‘De Kleine Generaal’ toe naar zijn debuut als trainer van de Haagse club, vandaag op bezoek bij Almere City.

Een voorzet, een schot en de doelman die redt. ‘Mario! Gewoon zo je voet erachter, bam!’, roept Advocaat naar Mario Bilate, die zijn inzet gekeerd ziet worden. Ondertussen doet de Haagse trainer met zijn been de beweging voor die de spits volgens hem had moeten maken. Daarna draait Advocaat zich om en snelt hij in generaalspas naar de plek waar de trainingsoefening wordt hervat, om daar aanwijzingen te geven.
In alles straalt Advocaat tijdens een regenachtige, doordeweekse ochtend op het trainingscomplex van ADO Den Haag in Rijswijk de passie uit die hem zo kenmerkt. Waar trainers die een respectabele leeftijd hebben bereikt het werk vaak aan hun jongere assistent-trainers overlaten, lijkt Advocaat wars van dat soort leeftijdsgerelateerde beperkingen. Bij hem is zijn 75 jaar écht slechts een getal.

Als eerste van de staf op het veld? Advocaat. Hij maakt met meerdere mensen een praatje en grapt wat naar de ‘padboys’, een aantal dagelijks aanwezige supporters die de trainingen vanaf een pad naast het trainingsveld bekijken. ,,Een beetje Haags mooi weer was lekker geweest, hè’’, zegt de ADO-trainer tegen de grinnikende supporters. Nee, het lijkt Advocaat totaal niet te deren dat de pracht en praal van het topvoetbal in Rijswijk ver weg is. Hij geniet, op de plek waar hij zo graag is: een trainingsveld, en ook nog dat van ADO.

Zodra de warming-up begint, verandert zijn ontspannen blik in een serieuze. Vanaf dat moment staat Advocaat karakteristiek met zijn armen over elkaar naar zijn spelers te kijken. Net als tijdens het eerste gedeelte van de training. Hij zet een keer een sprintje in naar een bal om die naar een speler terug te passen. Verder kijkt Advocaat, terwijl assistent-trainer Said Bakkati uitlegt, toe.

Maar naarmate de training vordert, neemt zijn instinct het over. Zodra de Haagse oefenmeester iets ziet wat niet goed gaat, kan hij het niet laten om er toch iets van te zeggen. Dan laat hij de speler in kwestie weten dat het beter moet. In duidelijke bewoordingen, maar ook met armgebaren en door zelf voor te doen hoe het wél moet. En als een speler even achter zijn kont aan gezeten moet worden, zet Advocaat een sprintje in, om zich vervolgens om te draaien en zich weer op de volgende actie te richten.

Onvermoeibaar lijkt hij. De ‘padboys’ zien het met groot genoegen aan. Ze genieten van de pit van Advocaat en dat van enige vorm van verzadiging geen sprake lijkt, na een carrière die hem drie keer bondscoach van Oranje maakte, een UEFA Cup opleverde en een Nederlands landskampioenschap bezorgde. En dat ‘De Kleine Generaal’ toch nog bereid is om hun club erbovenop te helpen.

,,Maar het was wel weer even wennen, hoor’’, blikt Advocaat terug op zijn eerste anderhalve week in dienst van de Haagse club. ,,Elke ochtend kwart voor zeven op, dat was altijd kwart voor negen. En de afgelopen tien dagen was het ook nog slecht weer, dus dat viel ook tegen. Maar het werken met de groep en het spel spelen met elkaar is wel fijn. Op de trainingen gaat het om plezier. De eerste week was best een beetje pittig en de intensiteit was hoog. De spelers kijken ook hoe ver ze bij mij kunnen gaan en dat spel is gewoon nog steeds leuk.’’

In Den Haag gelooft men in elk geval weer dat er dit seizoen toch nog iets mogelijk is. Gezien hoe ADO dit seizoen heeft gepresteerd, moet nog maar blijken of Advocaat het aan de praat krijgt. Er wacht hem een immense klus bij de nummer 17 van de Keuken Kampioen Divisie, te beginnen tegen Almere City.

Club Achter de Duinen schreef:

Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:

ADO richt pijlen op Quick-revelatie
ADO Den Haag heeft de pijlen gericht op Quick-talent Issac Dijkhuizen, die het dit seizoen op zijn heupen heeft.
Lees het nieuwsbericht

Als er echt vertrouwen is in zo'n jonge jongen, mag ik hopen dat ze die eindelijk eens écht lang vastleggen. Ja, dat is een risico, maar erg hoog zal het salaris op die leeftijd niet zijn. En de potentiële winst bij een transfer, afgezet tegen het gratis weglopen van een gewilde speler met een aflopend contract, is vele malen groter.

Sprinkhaan070 schreef:

Goran Bunjevcevic.

Goede speler, jammer dat hij op jonge leeftijd is overleden.

Edwin Post schreef:

Opheffen die dure opleidingen voor de zogenaamde talenten. De talenten die bovengemiddeld zijn spelen al op 16 jarige leeftijd ( of nog jonger) bij andere clubs en de matige mogen we zelf houden. Het geld besteden wat nu jaarlijks naar de opleidingen gaat moet gestopt worden in een goed scoutings netwerk zodat ze gelijk klaar zijn voor het eerste elftal en dus ook gelijk een transfer waarde hebben. Zelfs de uitzonderlijke talenten zoals oa Steijn en Schouten hebben niks opgeleverd.

Lekker tegenstrijdig bericht ook. ” talenten bovengemiddeld spelen al op 16 jarige leeftijd bij andere clubs” om
Vervolgens in je laatste zin te eindigen met, ” zelfs uitzonderlijke talenten hebben niks opgeleverd”

Overigens heeft die laatste zin te maken met beleid.

Opheffen die dure opleidingen voor de zogenaamde talenten. De talenten die bovengemiddeld zijn spelen al op 16 jarige leeftijd ( of nog jonger) bij andere clubs en de matige mogen we zelf houden. Het geld besteden wat nu jaarlijks naar de opleidingen gaat moet gestopt worden in een goed scoutings netwerk zodat ze gelijk klaar zijn voor het eerste elftal en dus ook gelijk een transfer waarde hebben. Zelfs de uitzonderlijke talenten zoals oa Steijn en Schouten hebben niks opgeleverd.

https://www.vi.nl/pro/waarom-de-gouden-eredivisie-debutant-op-zijn-25ste-kiest-voor-een-normaal-leven.

Was toch een talentje?

Waarom de gouden Eredivisie-debutant op zijn 25ste kiest voor een normaal leven

Door Dave Aalbers
Voor veel mensen klinkt voetballen in het buitenland als de droom. Dat was het lange tijd ook voor Dennis van der Heijden. De voormalige jeugdinternational stond de afgelopen vier jaar onder contract bij clubs in Italië en Polen, maar besloot op zijn 25ste dat hij genoeg had gezien van een leven ver weg van zijn familie en vrienden. Terwijl zijn beste jaren als voetballer nog moeten komen, kiest hij bewust voor een normaal leven.

Weinig spelers die zo als een raket op het Eredivisie-toneel zijn verschenen als Van der Heijden. Zo’n zes jaar geleden mocht hij als jonkie van achttien voor het eerst op de bank zitten namens ADO Den Haag tegen Excelsior. ‘Ik zag wat familieleden op de tribune zitten’, vertelt hij in zijn woonkamer in Maassluis. ‘Ik vond het al bijzonder dat ik mocht warmlopen en dacht: Dit zal hem wel zijn voor vandaag.’ Tot zijn verbazing riep trainer Henk Fraser even later zijn naam. In de 77ste minuut stapte hij bij een 2-1 achterstand het veld op.

`Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven`

Een paar seconden later schoot hij met zijn allereerste balcontact de gelijkmaker keihard tegen de touwen. Zijn debuut werd nog gekker, want vijf minuten voor tijd schoot hij ook nog de 2-3 binnen. Hij weet nog goed dat hij die avond een hapje ging eten met z’n vrienden. Mensen herkenden hem plotseling van televisie. Eigenlijk moest hij de volgende ochtend naar school, maar hij kreeg al snel een belletje dat dit niet zo’n handig idee was. ‘Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven.’ Op dinsdag besloot hij wel weer naar de les te gaan en stapte hij onder applaus van zijn medeleerlingen het lokaal binnen. Er was die dag weinig aandacht voor de les: ‘Iemand had de samenvatting op het grote scherm gezet.’

Van der Heijden was in die tijd ook regelmatig te gast bij jeugdelftallen van het Nederlands elftal, waar hij in een talentvolle lichting speelde met jongens als Frenkie de Jong, Abdelhak Nouri, Donny van de Beek en Steven Bergwijn. Op dat moment had niemand – inclusief hijzelf – zien aankomen dat hij op zijn 25ste het profvoetbal vaarwel zou zeggen.

NORMAAL LEVEN
Nu zit Van der Heijden op een dinsdagavond aan tafel in zijn nieuwbouwhuis in Maassluis. Hij is net terug van een dag werken, heeft snel wat eten naar binnen geschoven en moet na het interview weer door naar de training van VV Capelle, een club uit de Vierde Divisie. Een paar maanden eerder speelde hij nog voor een kleine twintigduizend man in Polen, maar tegenwoordig ziet zijn leven er vrij normaal uit.

`Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar`

Tijdens zijn laatste buitenlandse avontuur bij Chrobry Glogow begon het gevoel steeds harder te knagen: Is dit eigenlijk wel het leven dat ik wil leiden? ‘Het is niet zo dat ik het niet goed of leuk had’, verduidelijkt hij. ‘Maar ik vind het niet waard om nog een jaar of zeven in buitenland te zijn. Dat vind ik – zeker op mijn leeftijd – zonde van mijn tijd. Het is niet zo dat ik daar slecht verdiende, maar ik speelde me er ook niet financieel onafhankelijk mee. Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar.’

Hij weet nog goed dat hij vorig seizoen na de Poolse winterstop al heel erg begon uit te kijken naar de zomer in Nederland. Heimwee vindt hij een te zwaar woord, maar hij twijfelde wel of hij daarna nog zin had om opnieuw weg te gaan uit zijn vertrouwde omgeving. Terwijl het seizoen nog in volle gang was, begon hij zich langzaam te oriënteren op een maatschappelijk leven in Nederland.

Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
ANTIKRAAK
Sinds hij zelf een huis kocht, merkte hij steeds vaker dat hij op sites als Funda bleef hangen. Werken in het vastgoed leek hem wel wat, waardoor hij vanuit Polen een sollicitatie inplande bij een Nederlands bedrijf in die branche. Het gesprek verliep dusdanig positief dat hij werd aangenomen. Naast zijn baan kon hij aansluiten bij VV Capelle, waar hij de kans kreeg om samen te voetballen met een van zijn beste vrienden. ‘Ik weet ook dat er honderdduizend anderen zijn die een leven als prof zouden willen. Dus het was wel een beslissing waar ik goed over na moest denken. Voetballen is nog steeds het allerleukste wat er is, maar ik had het buitenland gewoon echt gezien.’

Hij werkt momenteel voor een vastgoedbedrijf dat duizenden antikraakpanden in Nederland bezit. De laatste tijd racete hij in zijn auto stad en land af om aan de hand van een checklist te controleren of de huizen allemaal netjes onderhouden zijn. Zo’n fulltime werkweek met dagen van negen tot half zes was zeker even wennen. ‘Ik merk wel dat ik nu veel minder vrije tijd heb’, vertelt hij. ‘Normaal had ik na de training de hele dag om uit te rusten. Deze job is best fysiek. Het is niet zo dat ik de hele dag zware dingen til, maar ik ben wel de hele dag onderweg.’

Hij merkt dat hij ’s avonds niet altijd meer de energie over heeft om drie keer in de week het onderste uit de kan te halen op de trainingen. Daarom heeft hij besloten binnenkort met deze baan te stoppen en werk te zoeken dat beter aansluit bij voetballen op hoog amateurniveau. ‘Voetbal is toch een fysieke job die ik er nog bij heb. Daar wil ik me ook voor honderd procent voor kunnen inzetten. Ik wil niet gaan jobhoppen, dus wil nu een weloverwogen beslissing nemen. Ik wil iets gaan doen waar ik plezier uit haal en wat ik voor een langere periode kan doen. Wie weet heeft iemand nog een leuke uitdaging voor me.’

Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
© Dave Aalbers
Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
BLAUWE KUITEN
Hoewel hij nog een beetje zoekende is, beseft hij regelmatig dat hij de juiste beslissing heeft genomen. ‘Bijna dagelijks wel’, zegt hij. ‘Alleen al dat ik nu mijn eigen vaste plekje heb. Als voetballer was ik continu van woonplaats aan het wisselen. Ik heb eigenlijk nooit gehad dat ik een paar jaar op een vaste plek woonde. Bijna iedere zomer was het: waar ga ik nu weer naartoe verhuizen?’ Het nomadenbestaan van een voetballer is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd. Na zijn ronkende debuut bij ADO Den Haag speelde Van der Heijden in Nederland voor FC Volendam en Almere City, waarna hij in 2018 een transfer verdiende naar het Italiaanse Carpi, op dat moment uitkomend in de Serie B.

`Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen`

‘Profvoetballer zijn was al een droom, maar in het buitenland spelen voelde toch als iets extra speciaals’, legt hij uit. Hij kon prima wennen aan het leven in Italië, al was het zeker in de beginfase even aanpoten. ‘Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment tijdens de voorbereiding blauwe kuiten had’, vertelt hij. ‘Ik had helemaal geen tik gehad, maar het kwam puur door het vele lopen. Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen.’

Van der Heijden tekende voor vier jaar bij Carpi en kreeg vanaf het begin te horen dat ze hem rustig wilden brengen. ‘Ze hadden een paar jaar daarvoor nog in de Serie A gespeeld’, vertelt hij. ‘Er werd ook uitgesproken dat ze weer terug naar het hoogste niveau wilden. Ik dacht: Leuke uitdaging, daar gaan we voor.’ Die plannen pakten compleet anders uit. De club draaide slecht en binnen no time waren er twee trainers ontslagen. ‘Ik verwachtte wel een kansje te krijgen. Alleen ging het zo slecht dat het niet het moment was om een jonge jongen te laten debuteren.’

`Naar Bari was een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van`

De spits speelde geen minuut in de Serie B, maar genoot desondanks wel van zijn eerste ervaringen in het buitenland. ‘Iedere wedstrijd kwam ik op een nieuwe plek of bij een ander groot stadion. Naar Bari was bijvoorbeeld een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van.’

Om meer ervaring op te doen in het Italiaanse voetbal werd hij verhuurd aan Fermana in de Serie C. ‘Daar leefde ik een half jaar lang in een hotel’, vertelt hij. ‘Ik zat in een heel klein kamertje, maar had wel uitzicht op zee. Ik kon er ook altijd lekkere pasta’s krijgen. Ik zat er prima, maar wie leeft er nou een half jaar in een hotel? Dat was weer een heel andere ervaring om mee te maken.’ In die periode bij Fermana speelde hij regelmatig, maar ondertussen degradeerde zijn werkgever Carpi naar het derde niveau van Italië. In het seizoen erna maakte hij uiteindelijk zijn enige acht minuten voor de club.

POOLSE TEAMBUILDING
Na een verhuurperiode van anderhalf jaar aan TOP Oss liet zijn zaakwaarnemer vorig jaar weten dat er een Poolse club interesse in hem had. ‘Eigenlijk dacht ik direct: Dit is niks voor mij.’ Polen voelde voor hem in eerste instantie niet aan als een droombestemming. De trainer van Chrobry Glogow, Ivan Djurdjevic, was een oud-teamgenoot van Aleksandar Rankovic, die Van der Heijden weer kende van ADO. De aanvaller belde via FaceTime met Djurdjevic en werd zo tóch enthousiast over deze kans. ‘Dat gesprek verliep zo positief dat ik een goed gevoel kreeg. Hij heeft me omgepraat, maar daar heb ik geen spijt van gekregen.’

`Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen`

Van der Heijden was zo alweer toe aan zijn zevende club in zes jaar tijd. Het werd een mooi avontuur, waarin hij zich regelmatig verbaasde. ‘Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen’, lacht hij. ‘Zo is dat in ieder land anders. In Italië rookte een aantal spelers bijvoorbeeld altijd in de kleedkamer. Dat is toch grappig om te hebben meegemaakt.’

Hij kan zich ook nog goed herinneren dat de trainer op een gegeven moment een bijzondere manier van teambuilding had bedacht. ‘Op een uurtje rijden lag een van de hoogste bergen van Polen’, zegt hij. Om dichter tot elkaar te komen had de trainer het idee om met z’n allen omhoog te lopen. ‘Richting de top is het natuurlijk koud, dus we liepen echt met van die spikes onder onze schoenen. Het was geen kleine berg; dus het was echt een uitdaging. De hele groep viel uiteen. Iedereen was echt voor zichzelf aan het bikkelen om aan de top te komen.’

Niemand van de selectie was van plan om op te geven. Zeker niet omdat de trainer een verrassing had voor de voetballers die de top zouden bereiken. ‘Iedereen wilde het daardoor écht halen. Uiteindelijk stonden we met z’n allen op de top. Daar moesten we ons echt vasthouden, anders waaide je de reling over.’ De selectie bleef ook op locatie slapen en was langzaam toch wel benieuwd naar de verrassing van de trainer. ‘Kwamen er een aantal vrouwen langs, ingehuurd door de trainer’, lacht Van der Heijden. De aanvaller heeft zelf een relatie, maar zijn vrijgezelle ploeggenoten vonden het een aangename verrassing. Het zijn een voor een herinneringen aan zijn buitenlandse avonturen die hij nooit zal vergeten.

SHIRTJES OPHANGEN
Uiteindelijk steeg het kleine clubje tot grote hoogte en werd de finale van de play-offs om promotie bereikt. Daar speelde Van der Heijden voor een kleine twintigduizend toeschouwers – in ieder geval voorlopig – zijn laatste wedstrijd als prof.

`Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond`

Het jochie dat ooit als een raket de Eredivisie in werd gelanceerd, is een stuk eerder klaar met zijn profcarrière dan hij zelf had gedacht. ‘Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond. Het zijn allemaal kleine ervaringen die me uiteindelijk een wijzer persoon hebben gemaakt.’

Binnenkort is hij van plan om al zijn voetbalshirts een mooi plekje in zijn huis te geven. ‘Dan denk ik toch dat ik met trots mag terugkijken’, zegt hij. ‘Ik heb een shirt van het Nederlands elftal met mijn eigen naam erop, heb in het buitenland gespeeld en nog een Gouden Veter gewonnen als Speler van de Week. Dat zijn allemaal mooie dingen die niemand me meer afneemt.’

Wat vind je van dit artikel?

Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:

Oud-trainer Pim van de Meent overleden
Oud-FC Den Haag trainer Pim van de Meent is op 84-jarige leeftijd overleden.
Lees het nieuwsbericht

schreef:

Nog zo’n één. Twee turfen hoog. Pretendeert op internet overal verstand van te hebben. Geeft alleen nooit een cent uit aan ADO Den Haag. Want op wedstrijddagen, ongeacht de dag, moet er met de modeshow poedels, inclusief strikje, geparadeerd worden. Als je knapper had geweest was je ideaal geweest in mijn scene met je ideale lengte om een glas bier op te zetten!

Ef vijf. Zegt iets over leeftijd en niveau.

Je bewijst het maar weer. En die poedels produceer je zelf. Ik heb echte honden.

Law schreef:

Ik lach me kapot om jou….je maakt mijn dag weer goed. Als ik het goed begrepen heb ben je ook ik het bezit van een Scc.

Laten we eens gewoon normaal een gesprek met elkaar aan gaan en kijken wat jou nu dwars zit. Ik stop met op jou reageren na deze post. Hier zit niemand op te wachten

Ef vijf. Zegt iets over leeftijd en niveau.

GroenGeelHart070 schreef:

Het verhaal is subjectief hè. Of denk je dat hij in een partij van een half uur het 60x heeft stilgelegd. Het coachende aspect in die partijvorm is dat hij de spelers in bepaalde situaties duidelijk wil maken dat zij een andere keuze moeten maken dan ze deden. Hij bepaalt, daar is hij trainer voor en uiteindelijk wil hij ze in zijn optiek door die correcties zichzelf laten verbeteren.
Ze houden vaak theekransjes, maar komt daar ook iets constructiefs uit? Laten sommige spelers dan gewoon aangeven dat ze niet anders kunnen, dan weten ze wat hun plafond is.

Vorig jaar hebben we vaak een leuk elftal zien strijden. Er gingen dingen goed, maar ook fout. En dat is waar hij verbeteringen probeert aan te brengen. Kishna had toch ook al gezegd dat het niveau van de trainingen omhoog is gegaan. Misschien moeten sommigen zichzelf in de spiegel aankijken en eerlijk bekennen dat ze het gevraagde niet aankunnen.

Verandering kost soms moeite, kost ook punten. Nu. Maar wat gaat het uiteindelijk opleveren?! Wanneer Kuyt nu eruit wordt gedonderd is het allemaal voor niks geweest. Ik ben er daarom ook voorstander van dat hij in ieder geval tot februari de tijd krijgt omdat nu nog helemaal niet bepaald kan worden of de veranderingen gaan werken

Zo’n proces aangaan is best acceptabel mits er een team beter van wordt op de lange termijn.

Volgend jaar juni verdwijnen er minstens 5 van de 11 basisspelers.
Had liever dit avontuur aangegaan met een jonge ploeg maar wel met langdurige contracten met enkel sterkhouders in de leeftijd van 27-32 jaar oud voor de balans .

Conclusie , het is weer een verloren jaar en zonder waarde te hebben gecreëerd .

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

Dang3r en 83 gasten.

Bekijk de topshouts