Tag: jeugd

Trending: kalezic geld miljoen bolt spelers twente

Toon alle shouts

Kees schreef:

Van As doet het prima maar het is hem niet gelukt om Ebuehi te laten verlengen. Ook het aantrekken van Lorentzen, Gorter, Nick Kuipers, Hooi en Marengo vind ik nou niet bepaald sterk.

Deels eens, maar Ebuehi was niet te houden.

Voor de andere genoemde spelers had je kunnen / moeten kiezen voor eigen jeugd.

Club Achter de Duinen schreef:

Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:

Rody de Boer gaat naar AZ
AZ neemt opnieuw een oud-keeper van ADO Den Haag in dienst.
Lees het nieuwsbericht

Hier is toch iets fout gegaan bij ons. Doorstroming jeugd naar het eerste gaat niet goed. Te veel jongens die rond die tijd weg gaan. Met t niet op niveau spelen vd beloften hebben we de boot behoorlijk gemist.

Max het spijt me... ;

Oranje doet niet mee aan het WK, maar de Eredivisie is desondanks goed vertegenwoordigd in Rusland. Veel spelers op dit mondiale eindtoernooi zijn gevormd in Nederland. In de serie Made in Holland blikt VI terug op hun Hollandse jaren. Met in deze editie een verhaal uit maart 2013 over WK-ganger Kenneth Omeruo, die door Chelsea een seizoen gestald werd bij ADO Den Haag.

Als huurling van het grote Chelsea ontpopt Kenneth Omeruo zich bij ADO Den Haag als een stabiele basiskracht. Het leverde onlangs een uitverkiezing voor het Nigeriaanse elftal op, met een historisch toernooi tot gevolg. Als Afrikaans kampioen en vol bijzondere herinneringen is de verdediger teruggekeerd in de Hofstad. De introductie van een vrolijk talent en zijn Europese missie. ‘Alles wat ik doe is om mijn familie trots te maken.’

Hoe vaak is al aan jou gevraagd of je gebruik hebt gemaakt van het aanbod van de Vakbond van Nigeriaanse Prostitués?

‘Heel vaak, haha. Het bericht kwam een paar dagen voor de finale van de Afrika Cup en heeft overal in de wereld veel aandacht gekregen. Bij winst van het toernooi zouden alle spelers een weeklang gratis seks kunnen krijgen. Sinds ik anderhalve week geleden in Nederland ben teruggekeerd, vraagt iedereen er naar. Van spelers tot aan supporters.’

En wat is dan steeds jouw antwoord?

‘Ik moet altijd eerst heel hard lachen en dan is het antwoord natuurlijk nee. Volgens mij was het puur een publiciteitsstunt, want ik kan me niet voorstellen dat ook maar één speler geïnformeerd heeft naar de mogelijkheden. Als spelers hebben we er ook nooit direct iets over gehoord, we kregen het mee via mensen van buitenaf die ons erop wezen. Ach, het geeft misschien wel het best de toestand in Nigeria weer.’

Van links naar rechts: Chigozie Agbim, Kenneth Omeruo, Nwankwo Kanu en Ruben Gabriel.
Van links naar rechts: Chigozie Agbim, Kenneth Omeruo, Nwankwo Kanu en Ruben Gabriel.
Hoe was jullie ontvangst na het winnen van de Afrika Cup?

‘Het was een totale gekte en eigenlijk is het nauwelijks in woorden uit te drukken. Vanuit Zuid-Afrika kregen we wel mee dat het land op zijn kop stond, maar toen we een dag na de finale terugkwamen in Nigeria bleek dat nog zachtjes uitgedrukt. Vanuit het vliegtuig zagen we al die duizenden uitzinnige mensen staan en eenmaal op het vliegveld had de beveiliging alle moeite om iedereen bij ons weg te houden. Met de bus gingen we van het vliegveld naar een hotel in de hoofdstad Abuja. Over een snelweg, waar je normaal flink door kan rijden, maar nu konden we niet harder dan stapvoets. Overal stonden mensen, langs de weg, op de weg, en iedereen lachte, zong en juichte ons toe. Ik heb foto’s en filmpjes op mijn telefoon, als ik die nu zie, begin ik een beetje te beseffen wat me overkomen is. We hebben met de selectie een tour gemaakt langs allerlei districten in Nigeria, overal werden we gehuldigd en stonden mensen ons toe te juichen.’

Elke speler kreeg ook een stuk grond?

‘Overal waar we kwamen, werden we in de watten gelegd. Het hoogtepunt was natuurlijk het bezoek aan het presidentieel paleis in Abuja. President Goodluck Jonathan ontving ons en we kregen een officiële onderscheiding. Van gewone burgers werden we Member of the Order of the Niger, ofwel MON, één van de hoogste titels die je in het land kan hebben. Alle spelers en de trainer kregen die onderscheiding. Daarnaast kreeg elke speler een stuk grond in de hoofdstad Abuja toegewezen. Het was gebied, dat tot die tijd tot de staat behoorde en nu door jou als speler mag worden ingericht. Mijn stuk grond ligt in de buitenwijk, in een mooie buurt, en ik ga er zeker gebruik van maken. Ik was al langer van plan een nieuw groot huis voor mijn familie te bouwen en nu kan ik dat mooi combineren.’

Als negentienjarige jongen was het niet eens de eerste keer dat je de hand schudde van president Goodluck Jonathan.

‘Een paar jaar eerder had ik hem ook al ontmoet, destijds was hij vicepresident. Ik was zestien jaar en we werden in 2009 in eigen land tweede op het WK Onder-17. Een geweldig toernooi, waarin we onder meer wonnen van Argentinië en Spanje. Helaas verloren we de finale van Zwitserland, maar we kregen als ploeg veel complimenten.’

Die ploeg is een belangrijke basis gebleken voor het huidige succes.

‘Dat blijft heel bijzonder. Voorheen was het nationale elftal gericht op enkele grootheden. Zij bepaalden alles en iedereen was ondergeschikt aan de sterren. Maar sinds de bond met Stephen Keshi voor een trainer uit eigen land koos, is de aanpak rigoureus veranderd. Talenten kregen de kans, zelfs spelers uit de eigen Nigeriaanse competitie kwamen in beeld. Dat zorgde voor een gigantische boost. Grootheden als Shola Ameobi, Obafemi Martins en Peter Odemwingie werden thuisgelaten, en daarvoor in de plaats reisden we met een heel jonge selectie naar Zuid-Afrika af. Iedereen in Nigeria was sceptisch, niemand hield rekening met ons.’

Dat verwachtingspatroon bleek een belangrijke motivatie?

‘Van de selectie van 23 spelers maakten zeventien spelers pas dit jaar hun debuut. Daarom nam niemand ons serieus voor de titel. Zelfs in eigen land niet, terwijl daar altijd de eerste plek wordt geëist. Ik denk dus zeker dat het in ons voordeel is geweest. Iedereen wilde zich bewijzen en dat gevoel ging in de groep leven. We hadden helemaal niets te verliezen.’

Na de 2-1 overwinning in de kwartfinale op Ivoorkust waren de media in Nigeria lovend over die onbekende verdediger van het Nederlandse ADO Den Haag, die Didier Drogba had getemd.

‘Veel mensen in Nigeria zullen die wedstrijd nooit meer vergeten. Ivoorkust, hét land van Afrika met de beste spelers, waren we op alle fronten de baas. Zij waren de gedoodverfde favoriet, met Didier Drogba als levende legende. Ik moest op hem spelen, en ja, natuurlijk was ik vooraf gespannen. Maar door mijn medespelers en de trainer werd dat weggenomen. Ze hadden zoveel vertrouwen in me, wisten zeker dat ik hem aankon. Van John Obi Mikel, die in de afgelopen jaren met hem had samengespeeld bij Chelsea, kreeg ik wat goede tips. Ik moest hem niet te kort dekken, en zeker niet aan hem gaan hangen, dat was zinloos. Hij is beresterk en dan zou hij je alleen maar als draaischijf gebruiken. “Laat hem draaien en dan: bam, erop klappen. Dan wordt hij gek”, drukte Mikel me op mijn hart. Het hielp. Drogba kwam er niet aan te pas en voor mijn gevoel heb ik in die wedstrijd mijn naam definitief gevestigd in mijn vaderland.’

Kenneth Omeruo vecht een duel uit met Didier Drogba.
Kenneth Omeruo vecht een duel uit met Didier Drogba.
Van een onbekend talent werd je een nationale held.

‘Op mijn zestiende ben ik uit Nigeria vertrokken, ik heb nooit een competitieduel in de hoogste competitie gespeeld. Natuurlijk, de beelden van de Eredivisie worden ook in Nigeria uitgezonden, maar voor veel mensen was ik toch een onbekende speler. Ter voorbereiding op het toernooi gingen we met Nigeria op trainingskamp naar Portugal. Dat was de eerste keer dat ik bij de selectie zat. Het was nog een groep van 36 spelers, er moesten nog flink wat spelers afvallen. Ik hield daar al een beetje rekening mee, maar na de oefenduels met Catalonië, Burkina Faso en Sparta Rotterdam groeide het vertrouwen. De bondscoach hield me bij de ploeg en nadat ik in het openingsduel met Burkina Faso was ingevallen, heb ik mijn plek niet meer afgestaan. Als centrumverdediger kreeg ik onder meer de voorkeur boven Joseph Yobo, de aanvoerder en speler van Fenerbahçe. Veel andere trainers zouden voor zekerheid hebben gekozen, maar Keshi keek niet naar reputaties. Dankzij dat vertrouwen heb ik mee kunnen maken, waar elk kind in Afrika van droomt.’

Een droom die jij mede te danken hebt aan je vastberadenheid op jonge leeftijd?

‘Mijn ouders zijn nu heel trots op me, maar ik weet nog goed dat we drie jaar geleden flinke discussies hadden. Ik had het WK Onder-17 gespeeld, en daar waren natuurlijk heel veel scouts aanwezig. Anderlecht bood me een proefperiode aan, ik kon daar de rest van het seizoen meetrainen en wedstrijden met de beloften spelen in de hoop een contract af te dwingen. Ik zag het als dé kans, maar mijn ouders vonden het maar niets. Ik was een jochie van zestien en mijn ouders zagen dat ik talent had, maar wilden dat ik ook een diploma op school zou halen. Na veel gezeur gingen ze akkoord en ging ik het avontuur in het verre België aan.’

De kans bij Anderlecht dwong je af met je spel tijdens het jeugd-WK. Je was in die selectie de meest opvallende verschijning.

‘Zeker. In Nigeria zijn veel voetbalscholen. Veel jonge talenten komen daar terecht en groeien vanuit daar door naar een profclub in de buurt. Bij mij ging het anders. Ik voetbalde veel, op het moment dat de schoolbel ging, trok ik al mijn schooluniform uit om mijn voetbalkleren aan te doen. Ik ben geboren in Obuohia, maar opgegroeid in hoofdstad Abuja. We woonden in een mooie buurt, waar veel kinderen op straat voetbalden. Daar was ik elke dag te vinden, maar ik kwam niet in een voetbalinternaat terecht. Dat vonden mijn ouders ook niet nodig. Ik speelde op straat, woonde thuis samen met mijn drie broers en drie zussen, en die warmte vonden mijn ouders goed voor me. Op school blonk ik uit tijdens de voetbaltoernooien en zo werd ik de ster van het schoolelftal. We deden aan allerlei toernooien mee en toen een scout van de Nigeriaanse voetbalbond daar toevallig aan het kijken was, werd ik eruit gepikt. Ik mocht meedoen aan een trainingsstage voor dat bewuste jeugd WK. Waar spelers van de grootste clubs in Nigeria afvielen, schopte ik het tot de definitieve selectie. Van het schoolteam naar de nationale ploeg en een paar weken later zat ik bij de vicepresident.’

Het is allemaal snel met je gegaan.

‘Gekscherend zei laatst een vriend tegen me: “Als je in Brazilië met Nigeria het WK wint, kun je net zo goed stoppen. Dan heb je alles al bereikt in je leven.” Hij doelt op de twee grote prijzen die je als Afrikaans voetballer met je land kunt winnen. Het klopt dat ik in een paar jaar tijd veel heb meegemaakt, maar toch sta ik nog maar aan het begin van een carrière. Na het WK Onder-17 speelde ik een paar maanden bij Sunshine Stars en vervolgens kwam al het Belgische avontuur.’

Het werd uiteindelijk niet Anderlecht, maar Standard Luik.

‘Bij Anderlecht duurde het te lang. Ik speelde daar elke week, ook als ik een blessure had, deed ik mee, maar tot zekerheid leidde het maar niet. Ik besloot terug te gaan naar Nigeria, toen Standard Luik opeens belde. Ze hadden me zien spelen en namen me direct over. Ik was nog te jong voor een contract, ik was net zeventien jaar, maar heb wel een paar goede maanden gehad. Alles werd voor me geregeld en als voetballer ontwikkelde ik me verder. Makkelijk was het niet, zeker niet. Van 25 graden en zon, naar de kou. Ik wist niet wat ik meemaakte. Toch was ik ervan overtuigd dat ik mijn kans zou grijpen als profvoetballer in Europa, en het WK Onder-20 in Colombia van 2011 was het volgende hoogtepunt. Ik speelde een sterk toernooi en werd ontdekt door scouts van Chelsea. Zonder ook maar één minuut in het eerste elftal van Standard te hebben gespeeld, vertrok ik alweer. Bij het grote Chelsea tekende ik vorig jaar een vierjarig contract. Mooier kon het niet.’

Toch kwam je niet op Stamford Bridge, maar in Den Haag terecht. Een teleurstelling?

‘Bij mijn overgang was al duidelijk dat ik geen werkvergunning zou krijgen voor de Premier League. Je moet dan op zijn minst international zijn van je land, en bij mij was dat destijds zeker niet het geval. Via contacten van de club kwam ik bij ADO Den Haag terecht. Het was een gok, ik wist niets van die club, maar ik besef heel goed dat ik het niet beter had kunnen treffen. De club, de mensen, de Eredivisie: op dit moment is het voor mij de perfecte leerschool. Bij deze club ben ik toch uitgegroeid tot een volwaardige profvoetballer in Europa.’


De missie van elke Afrikaanse speler.

‘In Afrika lopen zoveel talenten rond. Elk land, elke stad, overal wordt gevoetbald en iedereen hoopt op die ene kans in Europa. Nu ik die kans heb, wil ik het waarmaken. Alles wat ik doe is om mijn familie trots te maken. Toch is het niet zo dat het voor mij de enige uitweg was naar een mooie toekomst.’

Hoe bedoel je?

‘Ik heb een fijne jeugd gehad. Mijn vader werkt bij een bedrijf dat waterkranen aansluit, terwijl mijn moeder een eigen restaurant heeft. Dat staat op een complex waar veel werknemers wonen van buiten Abuja, die wel in de hoofdstad werken. Ze kan heel goed koken. In het restaurant zijn er verschillende visgerechten, maar ook traditioneel Nigeriaans eten met rijst en kip. We kwamen als kinderen niets tekort en hadden elke dag te eten en te drinken. Ik merk nog weleens dat hier in Nederland de gedachte leeft dat alle mensen in Afrika in armoede leven. Natuurlijk zijn er ook in Abuja wijken waar mensen het niet breed hebben, maar dat is wat anders dan dat iedereen dagelijks moet overleven.’

Nederland was niet helemaal onbekend voor je.

‘Mijn oom Chikaodi Akujobi heeft in het verleden als voetballer kort bij Heracles Almelo gespeeld en is vervolgens in Nederland blijven wonen. Hij woont momenteel in Rotterdam. We hebben dagelijks contact, en het is voor mijn ouders een geruststelling dat hij hier bij mij in de buurt woont. Hoewel ze me overal in steunen, blijft het lastig dat ik zo ver van mijn familie leef. We bellen dagelijks, maar ik kan ze niet over laten komen. Dat komt door die rare wetten in dit land. Laatste wilde ik mijn broers, zussen en ouders Nederland laten zien. Een paar weken, zodat ze konden ervaren hoe ik hier leef. Maar de visa die ik voor hen aanvroeg, werden afgewezen. Zoiets vind ik onbegrijpelijk, maar wat kan ik eraan doen? Gelukkig krijg ik wel veel steun van mensen binnen ADO. Mike van Duinen haalde me maandenlang op voor de training toen ik nog geen rijbewijs had. Dan kwam hij langs mijn appartementje in Rijswijk rijden en stapte ik bij hem in. Leuke tijd, hij heeft me wegwijs gemaakt in Den Haag en met de Nederlandse cultuur. Ik heb me vooral verbaasd over de manier waarop jonge mensen elkaar hier begroeten. Meisjes worden door jongens gekust. Bij ons in Nigeria kan zoiets niet. Als ik een ander meisjes met een kus op de wang zou begroeten, en haar vriend zou dat zien? Nou, dan zwaait er wat joh, dan heb je een probleem. Toch voel ik me verder goed hier. De fans waarderen me en ik voel ook de steun van de trainers Henk Fräser en Maurice Steijn. Voor hen ga ik door het vuur, elke wedstrijd.’

Je shirt van de finale van de Afrika Cup heb je zelfs aan je trainer geschonken.

‘Het shirt voor Maurice Steijn is een gebaar van dank. Hij heeft me opgevangen en vertrouwen gegeven. Onlangs mocht ik mijn familie in Nigeria bezoeken, terwijl de rest gewoon moest trainen. Ik kreeg vrijaf, omdat ik al maanden geen vakantie had gehad. Dat vond ik zo’n mooi gebaar. Het shirt is eigenlijk voor zijn zoontje Sem bedoeld. Hij speelt in de jeugd van ADO en ik heb weleens met hem een balletje getrapt. Kinderen die voetballen, daar ben ik gek op. Er zijn nu ook al twee dingen, die ik zeker weet. Dat ik na mijn carrière terugkeer naar Abuja en dat ik daar een voetbalschool voor kinderen opricht. Rijke of arme ouders, welk geloof dan ook, en hoe je er ook uitziet: voetbal verbroedert, bij iedereen.’

Ook dat heb je vorige maand gemerkt?

‘In Nigeria hebben wij als voetballers iets bereikt, wat geen enkele politicus voor elkaar krijgt. Mensen, die vanwege het geloof lijnrecht tegenover elkaar staan, vierden samen feest. Ze waren trots op ons, koesterden hetzelfde nationale gevoel, en dat bracht hen bij elkaar. Toch is het nog lang niet voorbij met de onrust in bepaalde delen van Nigeria. Het is ook zo tegenstrijdig. Nigeria behoort tot de snelst groeiende economieën ter wereld. Het bedrijfsleven groeit elke dag, het toerisme bloeit op en de armoede in het land wordt steeds minder. Het land heeft een gouden toekomst, maar op hetzelfde moment wordt er een strijd gestreden om het geloof. De twee grootste religies van het land, de islam en het christendom, bestonden lange tijd prima naast elkaar, maar in het afgelopen decennium heeft het voor onrust gezorgd. Je hebt in Nigeria steden met veel christelijke inwoners, en steden met veel moslims. Waar de verdeling ongeveer gelijk is, gaat het fout, en vindt er geweld plaats. In sommige gebieden is dat in de afgelopen jaren zelfs zo erg geëscaleerd, met doden tot gevolg. Al mijn familie en vrienden wonen in rustige gebieden, maar dat het elders in het land onrustig is, doet pijn. Het gaat veel te ver. En wat zag je vorige maand? We werden Afrikaans kampioen en alle haat werd even opzij gezet. Laat het een voorbode zijn voor de toekomst.’

Kenneth Omeruo in duel met Harry Kane.
Kenneth Omeruo in duel met Harry Kane.
Ben jij christen of moslim?

‘Ik ben christen en het geloof speelt een heel belangrijke rol in mijn leven. Maar ik heb ook vrienden die moslim zijn. Ik zal nooit iemand veroordelen, welk geloof dan ook.’

Hoe komt je geloof in Nederland tot uiting?

‘Ik bid elke dag, ben er bewust mee bezig. Het kan niet elke zondag omdat we dan ook moeten voetballen, maar anders ga ik naar een kerk in Rotterdam of Den Haag. Daar komen veel Afrikanen samen, we bidden, lezen uit de Bijbel, zingen liederen, en voelen de kracht van God. Ik merk dat het veel met me doet en ik krijg er extra energie van. Het is fijn dat ik ook in Nederland die mogelijkheid heb.’

Hoelang zal dat nog hier het geval zijn?

‘Het is nog onduidelijk, maar volgens mij wil Chelsea in juni mijn nabije toekomst bespreken. De Afrika Cup heeft de nodige aandacht gewekt. Ik weet dat ze me volgen, en het aanvragen van een werkvergunning voor Engeland, zal nu minder problematisch zijn aangezien ik A-international ben. Ach, we zien het wel, en ik staar me er niet blind op. Ooit hoop ik in de Premier League te spelen, maar tot die tijd zie ik ADO als de ideale club om me te vormen als profvoetballer. Alleen voor een basisplek ga ik terug naar Chelsea. Dat standpunt is voor iedereen helder. Ik speel liever bij ADO Den Haag in de Eredivisie, dan in het tweede elftal van Chelsea. In de afgelopen jaren heb ik wel geleerd, dat het geen zin heeft om ver vooruit te kijken. Maar één ding is al wel zeker: wat er ook gebeurt, ik zal de rest van mijn leven kampioen van Afrika zijn.’

Toch blijf ik van mening dat Groothuizen de eerste keeper moet zijn volgend jaar!
Zwinkels heeft het prima gedaan, maar ook Indy deed het goed die paar wedstrijden..
Op basis van de jeugd de kans geven, hij is niet voor niks uitgenodigd voor Jong Oranje, zeg ik Indy op goal aankomend seizoen!
Zwinkels heeft al jaren bewezen een uitstekende tweede keeper te zijn

ADO Den Haag en Indy Groothuizen hebben elkaar gevonden in een langere samenwerking. Het contract van de 21-jarige doelman wordt opengebroken en verlengd tot de zomer van 2021. Groothuizen lag aanvankelijk nog tot medio 2019 vast.

Groothuizen doorliep de jeugd van Ajax en kwam uit voor meerdere jeugdteams van Oranje. De keeper deed in het seizoen 2016/2017, op huurbasis, ervaring op bij het Deense FC Nordsjaelland. Toen deze uitleenbeurt ten einde kwam, haalde ADO Den Haag de talentvolle sluitpost in huis. Het eerste half jaar in Den Haag stond voor Groothuizen vooral in het teken van het sterker worden na een blessure, maar vanaf de winter was hij weer topfit. Hij stapte een plekje naar voren in de pikorde en kwam sindsdien al tot zes officiële optredens in de hoofdmacht, omdat Robert Zwinkels met diverse blessures kampte.

Manager Voetbalzaken Jeffrey van As is zeer verheugd met het nieuwe contract voor Groothuizen. “Robert Zwinkels kende natuurlijk een heel sterk seizoen, waardoor Groothuizen moest wachten op zijn kans. Die ontstond op een gegeven moment en heeft Indy vervolgens gepakt. In de wedstrijden die hij gekeept heeft, heeft hij ons overtuigd dat hij enorm veel kwaliteiten heeft. Indy is een complete doelman”, aldus Van As.

Groothuizen zal volgend seizoen de concurrentiestrijd aangaan met Zwinkels. “Robert is natuurlijk zeer ervaren en heeft het uitstekend gedaan. De kracht van ADO Den Haag is echter om op alle posities dubbel bezet te zijn en wij zijn blij dat dit ook geldt voor de plek onder de lat. We vinden het mooi dat deze keeper, die onlangs voor het eerst geselecteerd werd voor Jong Oranje, zich langer heeft verbonden aan de club.”

Ook Groothuizen is zeer gelukkig met het nieuwe contract. “Ik ben er ontzettend trots op dat ik na een jaar al beloond word met een nieuw contract en dat ik tot 2021 bij deze mooie club mag spelen. Ik heb veel waardering voor de spelers, staf en supporters. Ik kan niet wachten tot het nieuwe seizoen begint. We gaan er met z’n allen weer een mooi jaar van maken”, glimlacht Groothuizen.

den haag schreef:

Hidde van den Ende gaat definitief voor jong ADO Den Haag spelen. De verdediger van Feyenoord O18 kreeg geen contract aangeboden door Feyenoord.

Bericht afkomstig van twitter. Dus niet alleen vertrekkende talenten..

`t is een beetje hyperig dat `t nu wel in t nieuws komt... Dat komt doordat Denso Kasius weg gaat en het op verschillende media ineens gezet word en mensen er op reageren alsof de hele jeugd leeggeroofd word... Ik kan je vertellen dat er vorig jaar ook 5 van feyenoord gekomen zijn naar ons... Niemand over gehoord... Er komen en er gaan..vaak zijn dat afvallers bij betere clubs. Er gaan er soms wel veel weg maar dat is omdat je gewoonweg zulke jonge gasten niet 1500 pm gaat betalen als je dat niet kan... Waar blijkbaar zelfs Utrecht en alle clubs daar boven dat dus WEL kunnen...en als je als jonge speler die kans dus krijgt om naar een betere club dan ado te gaan en meer geld krijgt... Tja... Wat let je... Daarna kun je altijd wellicht nog terug... Dat is t enige meestal en in enkele gevallen vind de speler ado niet leuk en gaat daarom misschien weg... En een ander enkeling maakt `t niet uit dat hij weinig of niet betaald word door ADO en wacht gewoon op zijn kans in t eerste of een goed contract bij jong ADO op weg naar `t eerste...

Jurriën schreef:

De jeugd gaat nu ook van Ado naar Utrecht

Loopt totaal niet bij de jeugd. Als je de naam hebt ga je door. Snap wel dat die spelers weg willen.

De jeugd gaat nu ook van Ado naar Utrecht

Kees schreef:

Ja, heb ik ook gelezen en vorige week hier over geschreven. Zag een paar weken geleden een wedstrijden van E-tjes volgens mij en hoorde die trainer brullen dat ze de restverdediging niet moesten vergeten. Het wordt steeds gekker.

Maar het probleem ligt veel en veel dieper. De besturen (jeugd en hoofdbestuur) moeten overtuigd worden en met name de ouders. Pfffffffffffffffffff.

Bij hondenclubs was het tot zo`n 20 jaar geleden niet anders. Je hond moest presteren in wedstrijden en anders werden hij/zij en de baas niet gezien. IJzeren discipline met de slipketting en desnoods een schop voor de kont.

Toen is de omslag gekomen. Er werd diervriendelijker getraind en plezier voor hond en baas stonden en staan voorop. En de prestaties kwamen toen vanzelf omdat de hond de training niet als straf maar als beloning ging zien.

Ik vergelijk de oude trainingsmethoden voor honden weleens met de training van de voetbaljeugd van nu. Alles draait om de prestatie en de vreugde in en om het spelletje (want dat is het uiteindelijk) wordt vermoord. Mijn kleinzoon is 6 en af en toe ga ik kijken wanneer hij moet voetballen. Plaats houden en je man dekken is nu al het devies. Lekker op een kluitje van links naar rechts en van voren naar achter (lijkt wel op een liedje) is er niet meer bij.

Ik hoop oprecht dat het voetbal de honden- en hockeysport gaat volgen en de jeugd weer de kans geeft om creatief te worden.

kako schreef:

Wederom kunnen zij het hockey als voorbeeld houden. Gaan stemmen op om selectietrainingen tot en met 12 jaar te verbieden. Plezier moet voorop staan, talenten haal je er toch wel uit.

Ja, heb ik ook gelezen en vorige week hier over geschreven. Zag een paar weken geleden een wedstrijden van E-tjes volgens mij en hoorde die trainer brullen dat ze de restverdediging niet moesten vergeten. Het wordt steeds gekker.

Maar het probleem ligt veel en veel dieper. De besturen (jeugd en hoofdbestuur) moeten overtuigd worden en met name de ouders. Pfffffffffffffffffff.

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

Dang3r, Aad, wiegah070, James, Franky, Vak_W en 157 gasten.

Bekijk de topshouts