Tag: kampioen

Trending: jongen esajas competitie spelers volendam wouter

Toon alle shouts

Kees schreef:

Dan is ie dus gister vertrokken. Zal wel Honolulu zijn.

Ik ga sowieso op de 28 ste mei. Kampioen of niet. Voor mij een stuk gemakkelijker natuurlijk vanwege die 10 minuten fietsen. Volgende week zondag ga ik ook even kijken in het stadion.

Ik zal vast een opdracht aan Heineken versturen. Zo`n levering moeten ze natuurlijk ruimschoots van te voren plannen.

Kees,
 Als de dames kampioen kunnen worden kom ik ook.
Ik hoop dat ik het vol hou want een wedstrijd van 
vv Schipluiden heb ik nog nooit 90 minuten kunnen aanzien. Ze doen het nu wel goed gaan waarschijnlijk 3e klasse spelen.

Maar goed ik kom wel kijken naar de dames !!!!!! 

Vincent schreef:

Zijn laatste bericht is van 15 mei, dus dat valt nog wel mee toch?

als de dames op 28 mei kampioen kunnen worden ga ik er naar toe.. ben jij er dan ook?

kunnen we alvast een beginnetje maken met die tankwagen.. ben met de auto . dus met 2 biertjes per keer hebben we nog aardig wat te doen..

Dan is ie dus gister vertrokken. Zal wel Honolulu zijn.

Ik ga sowieso op de 28 ste mei. Kampioen of niet. Voor mij een stuk gemakkelijker natuurlijk vanwege die 10 minuten fietsen. Volgende week zondag ga ik ook even kijken in het stadion.

Ik zal vast een opdracht aan Heineken versturen. Zo`n levering moeten ze natuurlijk ruimschoots van te voren plannen.

Kees schreef:

Je hebt gelijk wat betreft de brasserie. Ik heb er notabene zelf ook gezeten en haalde twee dingen door elkaar. Ach, dat komt wrs. nog door het stressen van de laatste maanden betreft ADO.

Ik laat gewoon een hele tankwagen bier aanrukken. Ben nog steeds zo blij als een kind wat betreft behoud in de eredivisie. Alleen Rien is in een keer verdwenen. Lees bijna niets meer van hem!

PS Of is die stresskip () het heel sneaky met een paar vrouwen het aan het vieren op een of ander tropisch eiland?

Zijn laatste bericht is van 15 mei, dus dat valt nog wel mee toch?

als de dames op 28 mei kampioen kunnen worden ga ik er naar toe.. ben jij er dan ook?

kunnen we alvast een beginnetje maken met die tankwagen.. ben met de auto . dus met 2 biertjes per keer hebben we nog aardig wat te doen..

Aty aty we worden kampioen!!!

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

ad.nl

Dinsdag, 12 mei 2009, 11:12 Patrick Kluivert en Michael Reiziger debuteren dinsdag namens de Suriprofs. Het elftal, bestaande uit spelers van Surinaamse afkomst, speelt de traditionele benefietwedstrijd tegen een combinatieteam van Ajax.

Ook de nationale selectie van Suriname en VVV-Venlo (kampioen van de Jupiler League) nemen het dinsdagavond in de Amsterdam ArenA tegen elkaar op. Traditioneel wordt de jaarlijkse benefietwedstrijd in het Olympisch Stadion gespeeld. Vanwege het 10-jarig jubileum wordt hierop een uitzondering gemaakt en is de avond omgedoopt tot een jubileumtoernooi.

De gehele selectie van de Suriprofs, onder leiding van de coaches Aron Winter en Winston Bogarde:

Kenneth Vermeer, Boy Waterman, Rodney Ubbergen, Mitchell Piqué, Berry Powel, Ruben Schaken, Kelvin Maynard, Kew Jaliens, Jeremain Lens, Milano Koenders, Lorenzo Davids, Jerold Promes, Rydell Poepon, Urby Emanuelson, Evander Sno, Edgar Davids, Michael Reiziger, Hesdy Suart, Patrick Kluivert.

supporternoord schreef:

schandalig zeg dat feyenoord

>>>>>>>>>>>>>>KUT<<<<<<<<<<<< 
ploeg

Who cares about Feyenoord. Wordt nooit meer wat.
Zie ADO eerder kampioen worden dan zij.

dennn haaag schreef:

De klantenservice is nu gewoon dicht en gaat waarschijnlijk maandag ochtend weer open. Ik verwacht geen mailtje meer van eredivisielive (heb om 16.05 gemaild). Beetje raar dat we er om moeten vragen. Ze hadden dat al maanden van te voren aan zien kunnen komen. Maar ja mensen die er om vragen helpen en de rest laten zitten scheelt hun natuurlijk 6 euro per klant.

helemaal met je shout eens,
hoop dat je morgen nog iemand te pakken kan krijgen,
mocht het niet lukken hoop ik dat je wat aan mijn activatie code hebt.
moet morgen eerst met laakwartier om 12 uur naar westlandia waar laakwartier hopelijk kampioen gaat worden ,zal me haastig naar huis spoeden om hopelijk op tijd de code hier te plaatsen.
en natuurlijk hoop ik dan dat bij iedereen dezelfde code gaat werken.

<FCDH> schreef:

tegen vitesse gewoon 3 punten en we redden het?het moet toch een keer lukken?en mochten we nacomp spelen komen we pas in de tweede ronde aan het werk maar zo eerste divisie club kan ons niet aan wij hebben daarvoor een te sterke selectie;)

Ja, dat hebben we vorig jaar gezien, we zouden wel ff kampioen worden. Maar de ploeg kon niet omgaan met yegenstanders die niet wilden voetballen....
Kappe nou met die onderschatting, Zwolle, Dord, RKC ze zijn allemaal lastig voor Den Haag. Straks denken de spelers ook dat ze wel ff winnen...

Iets anders:

Ik hoor nu steeds vaker shouters klagen dat de ECHTE supporters niet meer komen en dat er nu NEPPERS komen.
Ik heb een verassing: DIT IS DE TOEKOMST.
Net een stuk gelezen over Engeland. 20 jaar geleden kostte een kaartje 4 eurie, nu 35 eurie. Destijds werd het voetbal geregeerd door hooligans. Dat moest anders, staanplaatsen weg etc. Nu komt de engelse voetbalfan uit de middenklasse. Geen gezeur meer met vechtpartijen en schade aan van alles en nog wat. Meer inkomsten uit bezoek en geen mensen meer die niet naar het voetbal durfen te komen.
Alles draait om geld jongens, zeg maar vaarwel tegen de oude sfeer, enne...misschien maar beter.

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

john 147, wiegah070 en 186 gasten.

Bekijk de topshouts