Tag: midden

Trending: volendam excelsior vanavond kalezic gelijke supporters

Toon alle shouts

Kees schreef:

Mijn idee. Ben wel benieuwd wat er de komende weken ons te wachten staat. 

Nieuwe sponsors-nieuwe spelers-informatie open dag-definitief oefenprogramma-eerste training op een maandag (?)-aantal verkochte seizoenskaarten-competitieprogramma en ga zo maar door....

Ik denk dat nu ADO uit Suriname terug is dat we nog wel 1 en ander aan nieuws gaan horen. Ik denk niet dat de club wederom de fout maakt om op de lauweren te rusten tot midden of eind Juli. Ik las dat ik aan mijn seizoenkaart niets hoef te doen en dat ie automatisch verlengd wordt. Dus dat is ook mooi meegenomen. Geld zal wel van de rekening afgaan 1 dezer dagen. 
Ook zag ik dat men nu tot 22 juni vakantie gaat houden?? Maar dat zal toch wel niet zo zijn dat er niets meer gebeurt in de komende weken?

Boggel schreef:

Toch een vreemde stelling!

Als je 10000 scc`s kan verkopen dan doe je dat toch?

Dus bij het aantal 6000 scc`s zeg je op een gegeven moment:

Sorry, je kan geen scc meer kopen?

Lijkt me niet, maar goed, we zien wel.

VOL DAT STADION, VANAF WEDSTRIJD 1!!

Mwah wees blij dat de club al nadenkt over meer supporters voor als die 2e ring er op zit.

Daarnaast bijft het mooi dat v/d Kallen en co vast blijven houden aan die maatschappelijke projecten.
(levert veel goodwill, maar zeker ook geld op)

Daarnaast de ere en uitvak kunnen geen kaarten verkocht worden dat zijn zo een 6000 plekken. blijven er dus zo een 9000 over en daar gaan er 6000 SCC van over de toonbank. Dus 3000 vrije plaatsen p/w.

Dus dat stadion komt wel vol, die agressieve marketing is pas nodig als die 2e ring er op zit.

Wat een luxe he, over volle stadions discuseren.
Wie had dat bedacht pak em beet 3 seizoenen geleden?

Stadion zal wedstrijd 1 niet vol zitten, midden in vakantieperiode veel mensen weg. Maar goed die hebben al we een SCC dus maakt niet uit voor de euros.

Martin heeft daar bij de fans natuurlij 0,0 krediet als voormalig held van Midden Noord. Als hij een paar wedstrijden verleist zal men al om zijn kop roepen. Lijkt me geweldig als ajax onder den haag staat en hij komt hier met die jodenbende. Jol wordt de nieuwe pannenkoek van 020

Bert schreef:

2-0

Ach, het is maar voetbal. Maar we blijven er verdorie wel midden in de nacht voor op

’Tsjonge, wat dooit ’t hier’
PARAMARIBO - Tsjonge jonge, wat dooit t hier,’’ zegt Jillis Zevenbergen, de teammanager van FC Den Haag. Hij staat op zijn witte sportschoenen centimeters weggezakt in het gras van het André Kamperveen Stadion in Paramaribo.

De zweetdruppels stromen met z’n allen tegelijk van zijn karakteristieke kop. Het is pas tien uur en al 32 graden. „Er zijn niet veel zekerheden in het leven, maar de kans dat hier ooit een Elfstedentocht wordt verreden, is toch niet zo groot, lijkt me. Hebben ze hier eigenlijk wel elf steden?’’

De humor van Zevenbergen valt goed bij de selectie en begeleiding van FC Den Haag dat vandaag de eerste training afwerkt van de tiendaagse trip naar Suriname. Gisteren zijn ze aangekomen op vliegveld Zanderij. De Hagenaars kregen bij het afdalen van de vliegtuigtrap een stomp in hun gezicht: de hitte. In de rij voor een stempel binnen kijken ze verrast naar buiten. De loeihete zon heeft plaatsgemaakt voor een enorme wolkbreuk. „We zitten midden in het regenseizoen,’’ vertelt Kenneth Zandvliet later in de bus naar het hotel. Zandvliet is namens de Surinaamse Voetbalbond (SVB) en sponsor Surinam Airways projectcoördinator. Hij is tevens hoofd jeugdscouting bij Go Ahead Eagles.

Henk Fräser zit in de bus met een bos bloemen op schoot en heeft een tasje met sinaasappelen gekregen. De assistent-trainer, voor het eerst in 32 jaar weer in zijn geboorteland, is op het vliegveld verwelkomd door zijn vader en familieleden die hij tientallen jaren niet heeft gezien. De hereniging heeft hem zichtbaar ontroerd. „Zo’n warm onthaal, dat doet me wel wat, ja. Het was heel indrukwekkend.’’ Ook Berry Powel wordt begroet door familie. „Mijn oom, die ik nog nooit ontmoet had,’’ vertelt hij.

Het Pad van Wanica leidt het gezelschap naar Paramaribo en in de bus die onderweg per abuis een slang dood rijdt, kijkt iedereen de ogen uit. Arm en rijk gaan hand in hand, armoedige hutjes schuren tegen luxe villas. „En toch gaat iedereen normaal met elkaar om, ook arm en rijk. Het respect voor elkaar is groot,’’ vertelt Zandvliet die zijn woorden staaft met een weetje: „Paramaribo is de enige stad ter wereld waar een synagoge en een moskee naast elkaar zijn gebouwd.’’

Hoe dichter de bus Paramaribo nadert, hoe luxer de omgeving, al maakt de fraaie audiozaak Billboard Int. ook uitbundig reclame voor cassettebandjes en videobanden. „Er is wel het een en ander veranderd,’’ constateert Raymond Atteveld, FCDH’s trainer die achttien jaar terug al eens in Suriname verbleef, als speler van Haarlem. „We speelden tegen Robinhood en Transvaal. Dat was geweldig,’’ aldus Atteveld, die vandaag met FC Den Haag kampioen WBC treft en zondag tegenover het nationale team staat.

De Hagenaars hebben dus maar één training om zich voor te bereiden. Die begint een dag later in het André Kamperveen Stadion, het onderkomen dat vernoemd is naar de Surinaamse oud-politicus, international, voorzitter van de Surinaamse Voetbalbond en vice-president van de wereldvoetbalbond. Kamperveen was in 1982 één van de slachtoffers van de vijftien decembermoorden. Bij de entree van het stadion voetbalt hij je tegemoet, net als Aad Mansveld in Den Haag: als standbeeld.

De spelers arriveren in twee busjes die op de voorlaatste kruising stilstaan. Met nog twaalf auto’s. Hier heeft niemand voorrang. Druk maken ze zich niet. Soms minderen ze vaart, de busjes, en slingeren ze naar de andere weghelft. Dan zit er een gat in de weg.

De training wordt afgewerkt in drassig, dik en hoog gras: moerasgras. Soms schiet er een ‘gekko’ op de grasmat, zoals de spelers de kleine hagedis noemen. Henk Fräser neemt de groep onder zijn hoede. „We gaan dribbelen. Als ik één keer klap, houden we de bal hoog. Twee klappen schieten we ’m omhoog en nemen we ’m mee. Jaja, jongens, dit is een land van ritme.’’

Het ritme is hoog, net als de temperatuur. De meeste voetballers klagen dat het een lieve lust is. „Een marathon van vijftig kilometer,’’ noemt Lex Immers de ochtendtraining. „Weet je waarom je hier geen mussen ziet?,’’ stelt Yuri Cornelisse een raadsel om in één adem het antwoord te geven: „Omdat ze dood zijn. Van het dak zijn gevallen.’’

Trainer Atteveld geniet: „Logisch dat de spelers moeten wennen aan de hitte en andere omgeving, maar ik heb ze ook op het hart gedrukt waar ze zijn. Dit is een land van tegenstellingen. Zo kunnen ze hun thuis weer in een juist perspectief plaatsen.

Bron: www.sportwereld.nl

Midden-Oost schreef:

In Bild staat vandaag dat Elia naar Hamburg gaat, de ploeg van Jol. Er wordt een prijs genoemd van 6-8 miljoen. Hoop toch dat het ietsje meer wordt.

Haha Midden oost: ik was eerder.

Kees schreef:

Je hebt gelijk wat betreft de brasserie. Ik heb er notabene zelf ook gezeten en haalde twee dingen door elkaar. Ach, dat komt wrs. nog door het stressen van de laatste maanden betreft ADO.

Ik laat gewoon een hele tankwagen bier aanrukken. Ben nog steeds zo blij als een kind wat betreft behoud in de eredivisie. Alleen Rien is in een keer verdwenen. Lees bijna niets meer van hem!

PS Of is die stresskip () het heel sneaky met een paar vrouwen het aan het vieren op een of ander tropisch eiland?

@Kees.
Haha, nee hoor Kees! Was het maar waar op dat tropical eiland met de vrouwtjes

Ik lees elke dag nog steeds effe de shouts door en volg alle nieuws over ADO op de voet. Maar op 1 of andere manier is er zoveel spanning van mij af gevallen, dat ik ook weer effe met andere dingen bezig kan zijn, en minder de behoefte voel om te shouten.  Is ook wel effe lekker hoor!
 Ik geloof dat de competitie al heel snel weer gaat beginnen. Dus de voorbereiding ergens midden Juli of zoiets?? Ik ben echt heel erg benieuwd wat de club gaat doen wat betreft het behoud van deze spelersgroep (vooral ook Derijck en Buijs). En wat en wie gaat/gaan erbij komen. 
En jij Kees? Vanmiddag lekker onderuit met die welbekende sigaar, drankje en pantoffels naar de bekerfinale kijken?? Ik wel hoor   

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

ad.nl

Einde van loopbaan in zicht
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Rick Hoogendorp (34) houdt er serieus rekening mee dat hij afgelopen zondag zijn laatste minuten als prof heeft gespeeld.
ADO Den Haag liet de Hagenaar gisteren weten niet door te willen met de voetballer.

Hoogendorp heeft nog wel een contract bij ADO Den Haag, waarin staat dat hij als jeugd- en spitsentrainer aan de slag kan en daarnaast commerciële activiteiten kan gaan verrichten.

De Haagse aanvaller stak dit seizoen niet onder stoelen of banken dat hij na ook na deze voetbaljaargang nog door wilde voetballen, het liefste bij ADO Den Haag. "Maar dat de club niet door zou gaan met mij, komt niet als een verrassing. Dat zag ik drie maanden geleden al aankomen. Het is wel jammer ADO mij dat niet eerder heeft verteld. Daarover ben ik wel teleurgesteld."

Hoogendorp beseft dat hij de clubs niet (meer) voor het uitkiezen heeft. "Als je twee jaar lang amper hebt gespeeld, raak je buiten beeld. Dat is logisch. Toch ben ik fit en mis ik eigenlijk alleen wedstijdritme. Iedereen weet dat ik geen supersub ben. Ik word er niet beter van als ik om de paar weken speel of inval. Ik ben een spits die wedstrijden nodig heeft. Dan scoor ik. Dat heb ik overal gedaan."

Er heeft zich nog geen club gemeld bij zijn zaakwaarnemer Arnold Oosterveer. "Ik ga de komende weken rustig nadenken over mijn toekomst. Ik voetbal nog graag en voel me nergens te groot voor. Nee, ook niet voor de eerste divisie. En wat kan ik zeggen? Ik heb in twee jaar tijd amper gespeeld."

Rick Hoogendorp keerde in de winter van 2006 terug bij de club waar hij in elf jaar eerder was doorgebroken. Het eredivisieschap van ADO Den Haag hing aan een zijden draadje en bij VfL Wolfsburg ging Hoogendorp ook niet jubelend naar de training. De aanvaller, befaamd om zijn goals, moest ADO Den Haag club uit de penarie helpen. Die missie mislukte, enerzijds door een sluimerende hernia anderzijds omdat Hoogendorp terechtkwam in een groep spelers die niet vooruit te branden was. Het doemscenario kwam uit: ADO Den Haag mét Hoogendorp degradeerde.

De rugkwetsuur bleef ook zijn tweede seizoen, in de eerste divisie, etteren en bovendien miste Hoogendorp het vertrouwen van trainer Wiljan Vloet. Hij kwam in actie in 28 duels, waarin hij toch nog zeven keer scoorde. De onverwachte promotie voelde hij niet als zíjn succes. Een maand later liet Hoogendorp zich opereren aan een hernia, maar de hernieuwde liefde met ADO Den Haag laaide nooit meer op, ondanks zijn populariteit bij de fans. Bij Midden-Noord kon `Haagse Ricky` nooit stuk.

Terugkijkend: "Ik had meer verwacht van mijn terugkeer bij ADO Den Haag. Niet alleen van mezelf, ook van ADO. Maar we zijn gepromoveerd en er dit jaar in gebleven. En al heb ik twee doelpunten gemaakt, ze waren niet onbelangrijk."

Uit bij NAC zette hij ADO op het spoor van de overwinning, thuis tegen de Bredanaars zorgde hij voor de gelijkmaker, wat bovendien zijn honderdste eredivisiegoal was. "Absoluut een hoogtepunt."

Rick Hoogendorp speelde in vijftien jaar betaald voetbal 472 duels voor ADO Den Haag, MVV, Dordrecht`90, RKC Waalwijk, Celta de Vigo (Spanje) en VfL Wolfsburg (Duitsland). Hij maakte 178 goals, waarvan 100 in de eredivisie.

Bron AD/HC

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

James, pajam, Alle ballen op Jort, ADO73, FC Jeff, Bollie74, BLEISWIJK-1, KickOff, TheMariner, Lellow, john 147, Marcie, ADOZoetermeer en 194 gasten.

Bekijk de topshouts