Tag: foto

Trending: supporters invloed hoop team verwachten emotionele

Toon alle shouts

Ik was erbij. Scheids was nogal partijdig (tweede penalty was zo lachwekkend dat zelfs de Surinamers op de tribune hard moesten lachen), maar doet niets af aan de verdiende overwinning van Suriname. Tweede helft was ADO wel beter, maar een echte uitgespeelde aanval heb ik helaas in de twee gespeelde wedstrijden niet veel gezien. Kan ik ook ergens foto`s downloaden hier, heb leuke foto`s van voor en tijdens de wedstrijd.

Door DENNIS JANSEN [WEBLOG FAWAKA ADO]
In Suriname heeft ADO één geblesseerde speler: Ahmed Ammi. Hij mag eigenlijk alleen maar hardlopen. Dat deed hij vandaag, samen met fysio Edwin Coret (in stripverhalentekst: Ed Coret).

ADO Den Haag meldt zich voor het `gepeperde` buffet. FOTO DENNIS JANSEN
Ahmed wilde graag hardlopen door Paramaribo. Dat deden ze. Binnen twee straten gebeurde het. De fysio stak over.

Op een zebrapad. Hollend, dat wel. Van rechts een jeep. Een enorme jeep. Die minderde geen vaart. Ammi - in de slipstream - riep: kijk uit. Piepende banden gleden over het asfalt. Op het nippertje sprong de fysio opzij. Ongeluk voorkomen. De man in de jeep toeterde en schreeuwde: wat ben jíj nou aan het doen?

In Suriname is bijna alles anders. Behalve de taal dan. Ben ik op bijna 8000 kilometer van huis, tussen palmbomen en mango`s, in een land waar mensen nog in hutjes wonen, hoor ik de taxichauffeur in normaal Nederlands vragen: waar moet u naartoe?

Da’s best gek.

Wel anders: de verkeersregels dus (ze rijden hier links), de mensen, de natuur, de gewoonten en het eten. Over het laatste gesproken: vandaag een Chineesje gepakt. Bij Che Min. Rijst met kip, vis en groenten. Aan het eind van het buffet staan twee schaaltjes. Het één met komkommer (duidelijk te herkennen), het ander (onherkenbaar) met iets geeloranje-achtigs in (zoet?)zuur.

Ziet er verleidelijk uit. Laat ik een schepje nemen. Doet Karim Soltani ook. Aan tafel neemt hij als eerste een hap. Een flinke hap. Niet lang daarna (anderhalve seconde?) schieten de tranen hem in de ogen. De vlammen die uit zijn keel slaan, schroeien een deel van het haar van Pascal Bosschaart weg. En die had het net lekker lang laten groeien.

Madame Jeanette, zoals de Surinaamse chilipeper heet, heeft meedogenloos toegeslagen.

Soltani blust het brandje met drie glazen Fernandez. De zoete Surinaamse limonade kan amper redding brengen. ,,Je moet het ook door je eten mengen,” verduidelijkt Henk Fräser, kenner van Surinaamse gewoonten en gerechten.

Ik kijk naar mijn Madame Jeanette. Ze lacht vriendelijk naar me. Ik lach terug, maar weiger. Deze tante is me net even te pittig.

yo schreef:

Weet iemand hoe het zit met het contract van Hans vd Haar. Hij was toch verhuurd?

zijn contract loopt af, dus is na 1 juni een vrij man:-))


01/09/2008 vi
ADO Den Haag en Hans van der Haar hebben afscheid van elkaar genomen. De 33-jarige spits wordt verhuurd aan AGOVV Apeldoorn.

Van de Haar kwam niet voor in de plannen van trainer André Wetzel. De aanvaller, die vorig seizoen goed was voor negen doelpunten, hoefde ondanks een contract tot medio 2009 niet te rekenen op speeltijd. De spits baalde van zijn bescheiden rol. AGOVV Apeldoorn bood uitkomst.

25/03/2009 Vi:
Over de toekomst van Hans van de Haar (foto, gehuurd van ADO Den Haag) en Joost Terol bestaat nog geen duidelijkheid. Beide spelers hebben zelf nog geen beslissing genomen over het vervolg van hun loopbaan.

Kaos schreef:

Roger Guerreiro is een van de kandidaten om komend seizoen de Feyenoord-selectie van Mario Been te versterken. De aanvallende middenvelder van Legia Warschau is aan het einde van het kalenderjaar transfervrij. De Braziliaan, die voor het Poolse nationale elftal uitkomt, weigerde onlangs zijn verbintenis te verlengen. Legia is daarom bereid om hem voor een slordige drie ton te laten gaan. (Dziennik)


Zijn toch onze vrienden

Ajax hoopt zich komende zomer te versterken met Roger Guerreiro (foto). De Braziliaanse middenvelder, in het bezit van een Pools paspoort, maakt momenteel indruk op het EK in Oostenrijk en Zwitserland. Ajax wil tot vierenhalf miljoen euro gaan voor de smaakmaker van Legia Warschau. (Diverse Poolse media)


Heb je er zelf Feyenoord van gemaakt?

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

ad.nl

mona schreef:

vrouw!!

hoe zie je eruit? maten / foto`s etc etc

waar zit je?
wanneer spreken we af?

haha

Ik wil nog graag even vertellen dat ik het na de wedstrijd gisteren ongelovelijk gezellig vond. Er was gisteren een sfeer ontstaan met een ogelovelijke saamhorigheid. Iets wat je volgens mij bij geen enkele andere club meemaakt.

Mensen sprongen en vielen in elkaars armen. De druk viel duidelijk van de supporters af na de dikverdiende overwinning.

Toen de spelers kwamen werd het feest nog groter. Ze gingen uitgebreid op de foto met iedereen die dat maar wilde. Ik heb ze dan ook gefeliciteerd met de overwinning. Heel goed. Bij deze dan ook Ado Den Haag bedankt!!!! En uiteraard ook alle spelers en medesupporters bedankt!!!!! 

Vincent, Paul en Ton erg leuk jullie gesproken te hebben. Zie jullie hopelijk volgend seizoen weer.

Ik was nog net op tijd voor studio sport thuis

is onzin schreef:

er wordt een kopie van je legitimatiebewijs gemaakt samen met het kaartje

En wat maakt dat uit dan, jij denkt zeker dat ze een hele stapel kopietjes bij de ingeng hebben liggen en de kopietjes met het origineel gaan vergelijken? iemand anders kan gewoon naar binnen. Heb al zo vaak op deze manier kaarten geregeld voor bekende. alleen op de dagen met ccverplichting lukt het niet want verpl cc tonen met foto dus jij praat onzin

in plaats van hier te schreeuwen dat er honderden bij de kassa staan moet je voortaan maar een foto maken als bewijs

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

buurmanBrutus, Aad, malle eppie, ps070, Wahter, frans swa, fcdh-denhaag, Thehague070 en 159 gasten.

Bekijk de topshouts