Tag: handen

Trending: wedstrijd spelers basis jongen vele minuten

Toon alle shouts

ADO500 schreef:

Het is niet eerlijk om Tillema alleen de schuld te geven dat we die wedstrijd verloren hebben.

Natuurlijk werd hij voorbij gelopen door Biseswar maar dat wordt (bijna) elke back. Je moet dat oplossen door `m rugdekking te geven en daaraan ontbrak het in die wedstrijd.

De veel meer ervaren Derrijck en Kum hebben Tilema die wedstrijd gewoon laten zwemmen. De schuld ligt dus vooral bij hun.

Ik geefTillema niet de schuld. Die jongen kan niet beter. Atteveld had hem eraf moeten halen. Dus voor zover je iemand de schuld kan geven dan ligt deze bij Atteveld. Er waren immers zat alternatieven voor bewaking biseswar voor handen. Atteveld zag dit zelf ook in zie zijn opstelling tegen Heerenveen

Rik schreef:

Blijft benieuwd hoe hij jouw naam kan gebruiken. Maar het nieuwe motto is dus: Vertrouw op wit dan weet je zeker dan je goed zit! haah

@ Rik,

Hier genoeg WIT voor handen ! 
geintje !!!!!!

Groeten Frans

Promotie naar of behoud voor de Eredivisie, of anders recht krijgen op een plek in de Jupiler League, daar draait het om tijdens twee beslissingsduels die bij RTL 7 te zien zijn. Het treffen tussen sc Cambuur en Roda JC staat voor morgenavond, woensdag 3 juni, op het menu.

RTL 7 schakelt vanaf 20.25 uur live over naar de wedstrijd, die van commentaar wordt voorzien door Leo Driessen. De presentatie in de studio is in handen van Marcel Maijer en als analyticus schuift voormalige Roda-trainer Raymond Atteveld aan

Aad schreef:

Twee en een halve week op vakantie geweest en verstoken van ADO-nieuws.
Bij terugkomst geconstateerd dat er in die 2,5 week niets van alle geruchten van vóór die periode is waar geworden.
Wel Fabio weg maar (nog) geen verlenging van het contract met Buijs. Geen nieuwe spits of (reserve-)keeper etc.
Reizen door Suriname heeft duidelijk de boel stilgelegd terwijl de andere clubs van het "tweede" rijtje onderhandelen en/of zaken doen.
Het lijkt wel of er toch gewacht wordt op een vertrek van Elia bij Twente. Hopelijk speelt die bij Oranje de sterren van de hemel, dan is hij snel weg en kan Wetzel aan de slag.

Hee Aadske, weer terug van vakantie? We hebben meer dan onze best gedaan hoor tijdens jouw afwezigheid. Zelfs Kojak heeft blaren op zijn handen i.p.v. op zijn tong van de hete koffie.

Kijk maar eens naar onderstaande foto:

http://i41.tinypic.com/2dumrdj.jpg

jol op jacht naar zijn 2e prijs als trainer.                    met hsv streed martin jol lang om 3 prijzen maar aan het einde van de rit staan de duitse club en de vertrekkende trainer met lege handen. bij ajax moet de 53 jarige scheveninger zijn karig gevulde prijzenkast zien op te vullen. jol tekende dinsdag een drie jarig contract in amsterdam. hij word bij ajax de 9e trainer in 10 jaar tijd. in die periode won de amsterdamse club 10 prijzen: twee keer de landstitel 4 keer de knvb beker en 4 keer de johan cruijf schaal. jol is sinds 96/97 trainer in het betaalde voetbal. zijn enigste hooftprijs pakte hij met roda jc, zijn eerste werkgever. ondanks dat succes ontsloeg roda de trainer in het daarop volgende seizoen. rkc waalwijk werd de volgende halte van de oud international. onder leiding van jol groeide de degradatie kandidaat uit tot een subtopper in de eredivisie. na ruim 5 jaar nam hij afscheid en ging als assistend manneger aan de slag bij tottenham hotspur. in londen nam hij al tijdens zijn 1e seizoen de taken over van de opgestapte manneger jacques santini. jol leide de spurs 2 keer naar europees voetbal. maar moest in oktober 2007 het veld ruimen vanwege de matige start van het seizoen 2007/08. afgelopen zomer streek jol neer in hamburg. met hsv maakte hij lange tijd kans op het kampioenschap, de dfb pokal en de uefa cup. een matige serie in april maakte een einde aan de titel aspiraties van die rothosen, terwijl werder bremen een te groot opstakel vormde in de halve finale van beide beker toernooien.

net terug
vast besloten om wat kapot te gaan slaan ging ik op pad met mijn hamertje tik,pijn in mijn reed van het fietsen en met een natte rug door tegen wind aangekomen ,zoekende na desbetreffende zag ik het ,UIT RESPECT VOOR DE MENSENRECHTEN IS DEZE STEEN AFGEPLAKT,even dacht ik het kan natuurlijk ook een steen van een overledene zijn dus dorst ik niet te doen waar ik voor kwam,ik had het afgeplakte er natuurlijk af kunnen trekken,toch besloot ik met lege handen naar huis terug te keren,in de hoop dat ado zelf denk ik inziet dat deze steen door hun spoedig zelf verwijderd gaat worden

ADO500 schreef:

De transfercarousel komt pas echt goed op gang ná de pinksteren. Op dit moment is nog te veel onzeker. Voor NAC en Groningen is nog niet zeker wie EL mag spelen en er kunen ook nog clubs degraderen.

Na de pinksteren is er meer duidelijkheid over alle posities en begrotingen van de clubs. Ondertussen hangen er meerdere ijzers in het vuur en kan Wetzel vanuit Suriname met internet en GSM ook veel doen.

Op dit moment is het toch meer de fase van warm maken en polsen. De echte onderhandelingen komen over een ruime week pas los.

Elia spreekt voorkeur uit voor HSV

Eljero Elia lijkt zijn carrière te vervolgen bij Hamburger SV. Tijdens het trainingskamp van Oranje in Hoenderloo sprak de aanvaller van FC Twente zijn voorkeur uit voor de Duitse club.

Veel wilde Elia niet kwijt over de op handen zijnde transfer. Elia: "Voorzitter Joop Munsterman handelt alles verder af, in overleg met mijn zaakwaarnemer. Ik heb er het volste vertrouwen in."

Vermoedelijk heeft Elia - die ook in de belangstelling staat van de Engelse subtop en Bayern München, al een persoonlijk akkoord met HSV. Ongetwijfeld krijgt de overgang binnen enkele dagen zijn beslag. Elia verlengde halverwege het seizoen nog zijn contract in Enschede, maar maakte daarbij wel afspraken over transfermogelijkheden.

FC Twente raakt daarmee op korte termijn
twee belangrijke spelers kwijt. Ook Marco Arnautovic vertrekt. De Oostenrijker kiest vermoedelijk tussen Inter en Chelsea. FC Twente wil vooralsnog niet concreet reageren op de onderhandelingen.

Tuurlijk schreef:

In principe is de selectie inderdaad eredivisiewaardig. Wat je zegt: we zijn erin gebleven. Als je daar alle ongelukkig verloren punten bij optelt kunnen we gewoon in de middenmoot meedraaien. Neemt niet weg dat je altijd moet kijken naar versterkingen.

Tegenover verloren punten staan ook gelukkig behaalde punten. Tegen onze concurrent Volendam wonnen we uit onverdiend en thuis had Volendam het middenveld in handen en mochten we blij zijn met de drie punten.

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

ad.nl

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

Fido, JvDH, S.upporter en 208 gasten.

Bekijk de topshouts