Tag: werkt

Trending: telstar kalezic trainer kkd spelers bonis

Toon alle shouts

Kuijt komt uit een redelijk net dorp waarin hard werken normaal is daarom heeft hij ondanks zijn wat mindere talent het optimale gehaald uit zijn carrière. Maar het lukt hem maar niet om dit over te brengen op de groep en dus sta je nu onderaan in de KKD. Ook het slechte aankoop beleid maakt dit nog moeilijker voor een beginnende Kuijt. Helaas heeft de club geen geld om Kuijt, de spelers, en de supporters uit hun lijden te verlossen. Wat ook opvalt is dat er uiteindelijk zeer weinig uit de eigen jeugd kan aansluiten bij het eerste elftal. Er doen er regelmatig een aantal mee maar het is allemaal zeer matig. Daarom moet je stoppen met nog veel geld in je jeugd opleiding te steken alle uitzonderlijke talenten zijn toch allang weg voor hun 18e en zullen nooit in het eerste voetballen. Beter zal het zijn om te investeren in scouts die in elk hoekje van Europa komen zodat je dan ook je nieuwe spelers gelijk kan inzetten. NEC is een mooi voorbeeld hoe een goede scouting werkt en dan ook nog eens eigenaar die wil investeren. Dat is wat er bij ons ook moet gebeuren als die Amerikaan de benen heeft genomen en er een serieuze eigenaar komt zoals bijvoorbeeld Vanad.

Nou onze Dirk heeft nu wel elke tactiek geprobeerd, alle spelers geprobeerd. Niets werkt.
En nu een ervaren trainer aub.
Of gaat Reijntjes de derde beginner aanstellen.

www.golvar66.com werkt het beste

Denken `Goed om te degraderen en jaartje KKD te doen` is natuurlijk ongelofelijk, dan begrijp je m.i. niet helemaal hoe voetbal werkt.
Degraderen is een ramp en de meeste clubs die degraderen, blijven jaren lang op een lager niveau hangen. Bij Leeds, een grote Engelse club, duurde het 18 jaar voor ze terug promoveerden. Nottingham Forest is nu na decennia weer terug op het hoogste niveau. Degraderen is nooit een goed idee.

https://www.ad.nl/regiosport-den-haag/voetbalattributen-en-oude-beelden-laten-eenzame-ouderen-stralen-we-halen-ze-uit-hun-isolement-br~a5e9a9af/


PREMIUM
Schoenen met stalen neuzen en krantenknipsels uit het verleden. Eenzame ouderen halen voetbalherinneringen op in het stadion van ADO Den Haag. In het midden voormalig FC Den Haag-speler Jacques Smit. © Frank Jansen
Voetbalattributen en oude beelden laten eenzame ouderen stralen: ‘We halen ze uit hun isolement’
Voetbalschoenen met stalen neuzen, krantenknipsels uit het verleden en zelfs een lederen bal met veters. Eenzame ouderen leven bij de maandelijkse bijeenkomsten van ADO in de Maatschappij helemaal op als de verhalen en beelden van vroeger over tafel gaan. ,,We halen ze uit hun isolement. Vaak zie je ineens hun ogen weer stralen.”

Martin van Zaanen 22-10-22, 140

Het is halverwege de ochtend en het achterste gedeelte van De Brasserie op de begane grond van het Bingoal Stadion loopt aardig vol. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht op de gracht om het veld en de tribunes met groene en gele stoeltjes. Op de wand van de gracht staan volop historische ADO Den Haag-afbeeldingen en foto’s. Net als op de muren in De Brasserie. Al valt dat in het niet bij wat vrijwilligers binnen op de tafels hebben uitgestald.

Onder die vrijwilligers verzamelaar Hans de Jager en levenslang ADO-lid en wandelende voetbalencyclopedie Frans Leermakers. Ze komen met het ene na het andere voorwerp van ADO, Holland Sport en FC Den Haag op de proppen. Tijdschriften, krantenknipsels en verzamelplaatjes. Maar ook stokoude voetbalschoenen met stalen neuzen en leren ballen, met veter. Als klap op de vuurpijl nemen voormalig eerste elftalspeler Jacques Smit (81) en legendarisch clubicoon Lex Schoenmaker (75) plaats aan tafel. Dit alles onder de noemer ADO-Herinneringen, één van de projecten van de stichting ADO Den Haag in de Maatschappij.

,,De deelnemers aan dit project zijn inwoners van verschillende woonzorgcentra. Zij worden uitgenodigd om hier samen herinneringen op te halen aan de hand van historische voorwerpen en beeldmateriaal. Zo bieden we ze de kans om uit hun isolement te komen en weer eens sociale contacten op te doen”, vertelt Lewis Walker, één van de organisatoren.

De Jager vult aan: ,,Het is goed als deze mensen prikkels krijgen. En voetbalhistorie kan bij uitstek voor die prikkels zorgen. Mensen die zich nog maar heel moeilijk dingen kunnen herinneren, krijgen soms ineens een helder moment als ze iets van vroeger horen of zien. Dan zie je die ogen ineens weer stralen. In gedachten zijn ze terug in hun jeugd. En voelen zich weer even jong.”

Elke bijeenkomst met de ouderen kent de opbouw van een wedstrijd: de eerste helft, de rust, de tweede helft en het ‘Haags Kwartiertje’. Al snel is in De Brasserie duidelijk dat het werkt. Deelnemers laten de herkenbare voorwerpen door hun handen glijden. Namen komen naar boven. Aad Mansveld, die ‘lange’ Van Vianen en Abe Lenstra. Sommige gezichten van de deelnemers, onder wie opvallend veel vrouwen, krijgen een weemoedige glans als ze beginnen te vertellen.
Iedere keer als we een glimlach van herkenning op het gezicht van de deelnemers kunnen laten verschij­nen, word ik daar gelukkig van

Lewis Walker
Opvallend is de aandacht, die alle ouderen krijgen. En hoe iedereen in z’n eigen tempo en met z’n eigen intensiteit aan deze bijeenkomsten kan meedoen. De Jager: ,,Weet je wat ik ook mooi vind? Om te zien hoe de begeleiders van die mensen er ook in opgaan. Zo’n stadion blijft toch een aansprekende omgeving. Als dit voor hen eens per maand ook een uitje is, vind ik dat hartstikke mooi meegenomen.” Lewis Walker: ,,Iedere keer als we een glimlach van herkenning op het gezicht van de deelnemers kunnen laten verschijnen, word ik daar gelukkig van.”

Een extra dimensie aan deze bijeenkomst, vormen de twee helden van weleer, die zelf op het veld hebben bijgedragen aan de sportieve successen van de club. Smit, tussen 1959 en 1969 verdediger bij FC Den Haag, en Schoenmaker vertellen uit eerste hand hoe het er toen allemaal aan toeging. Eerstgenoemde heeft wel een idee waarom juist voetbalherinneringen van toen zich zo hardnekkig in het geheugen nestelen. ,,In die tijd zag je op televisie af en toe een flard voetbal voorbijkomen”, zegt hij. ,,Maar je zag het vooral met je eigen ogen. Zo’n bezoek aan het Zuiderpark met alle geuren, kleuren en emoties blijft denk ik langer hangen. Helemaal als dat jeugdherinneringen zijn.”
Schoenmaker weet nog wel een aantal redenen. ,,In de tijd dat wij speelden, was het ook allemaal een stuk overzichtelijker. Teams kwamen jaar in, jaar uit in dezelfde samenstelling het veld op. Clubs speelden altijd in dezelfde tenues.” Daarbij speelde hij in een tijd dat de topclubs met knikkende knieën naar een uitverkocht Zuiderpark kwamen. Schoenmaker knikt: ,,Dat scheelt ongetwijfeld ook. Neem onze Europese avonturen, onder andere tegen West Ham United. Daar worden wij als jongens van toen nog steeds op aangesproken.”

Max schreef:

Lekkere tactische omzetting. Spelen nu met 5 verdedigers.

Die wissel werkt niet positief

https://www.vi.nl/pro/waarom-de-gouden-eredivisie-debutant-op-zijn-25ste-kiest-voor-een-normaal-leven.

Was toch een talentje?

Waarom de gouden Eredivisie-debutant op zijn 25ste kiest voor een normaal leven

Door Dave Aalbers
Voor veel mensen klinkt voetballen in het buitenland als de droom. Dat was het lange tijd ook voor Dennis van der Heijden. De voormalige jeugdinternational stond de afgelopen vier jaar onder contract bij clubs in Italië en Polen, maar besloot op zijn 25ste dat hij genoeg had gezien van een leven ver weg van zijn familie en vrienden. Terwijl zijn beste jaren als voetballer nog moeten komen, kiest hij bewust voor een normaal leven.

Weinig spelers die zo als een raket op het Eredivisie-toneel zijn verschenen als Van der Heijden. Zo’n zes jaar geleden mocht hij als jonkie van achttien voor het eerst op de bank zitten namens ADO Den Haag tegen Excelsior. ‘Ik zag wat familieleden op de tribune zitten’, vertelt hij in zijn woonkamer in Maassluis. ‘Ik vond het al bijzonder dat ik mocht warmlopen en dacht: Dit zal hem wel zijn voor vandaag.’ Tot zijn verbazing riep trainer Henk Fraser even later zijn naam. In de 77ste minuut stapte hij bij een 2-1 achterstand het veld op.

`Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven`

Een paar seconden later schoot hij met zijn allereerste balcontact de gelijkmaker keihard tegen de touwen. Zijn debuut werd nog gekker, want vijf minuten voor tijd schoot hij ook nog de 2-3 binnen. Hij weet nog goed dat hij die avond een hapje ging eten met z’n vrienden. Mensen herkenden hem plotseling van televisie. Eigenlijk moest hij de volgende ochtend naar school, maar hij kreeg al snel een belletje dat dit niet zo’n handig idee was. ‘Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven.’ Op dinsdag besloot hij wel weer naar de les te gaan en stapte hij onder applaus van zijn medeleerlingen het lokaal binnen. Er was die dag weinig aandacht voor de les: ‘Iemand had de samenvatting op het grote scherm gezet.’

Van der Heijden was in die tijd ook regelmatig te gast bij jeugdelftallen van het Nederlands elftal, waar hij in een talentvolle lichting speelde met jongens als Frenkie de Jong, Abdelhak Nouri, Donny van de Beek en Steven Bergwijn. Op dat moment had niemand – inclusief hijzelf – zien aankomen dat hij op zijn 25ste het profvoetbal vaarwel zou zeggen.

NORMAAL LEVEN
Nu zit Van der Heijden op een dinsdagavond aan tafel in zijn nieuwbouwhuis in Maassluis. Hij is net terug van een dag werken, heeft snel wat eten naar binnen geschoven en moet na het interview weer door naar de training van VV Capelle, een club uit de Vierde Divisie. Een paar maanden eerder speelde hij nog voor een kleine twintigduizend man in Polen, maar tegenwoordig ziet zijn leven er vrij normaal uit.

`Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar`

Tijdens zijn laatste buitenlandse avontuur bij Chrobry Glogow begon het gevoel steeds harder te knagen: Is dit eigenlijk wel het leven dat ik wil leiden? ‘Het is niet zo dat ik het niet goed of leuk had’, verduidelijkt hij. ‘Maar ik vind het niet waard om nog een jaar of zeven in buitenland te zijn. Dat vind ik – zeker op mijn leeftijd – zonde van mijn tijd. Het is niet zo dat ik daar slecht verdiende, maar ik speelde me er ook niet financieel onafhankelijk mee. Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar.’

Hij weet nog goed dat hij vorig seizoen na de Poolse winterstop al heel erg begon uit te kijken naar de zomer in Nederland. Heimwee vindt hij een te zwaar woord, maar hij twijfelde wel of hij daarna nog zin had om opnieuw weg te gaan uit zijn vertrouwde omgeving. Terwijl het seizoen nog in volle gang was, begon hij zich langzaam te oriënteren op een maatschappelijk leven in Nederland.

Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
ANTIKRAAK
Sinds hij zelf een huis kocht, merkte hij steeds vaker dat hij op sites als Funda bleef hangen. Werken in het vastgoed leek hem wel wat, waardoor hij vanuit Polen een sollicitatie inplande bij een Nederlands bedrijf in die branche. Het gesprek verliep dusdanig positief dat hij werd aangenomen. Naast zijn baan kon hij aansluiten bij VV Capelle, waar hij de kans kreeg om samen te voetballen met een van zijn beste vrienden. ‘Ik weet ook dat er honderdduizend anderen zijn die een leven als prof zouden willen. Dus het was wel een beslissing waar ik goed over na moest denken. Voetballen is nog steeds het allerleukste wat er is, maar ik had het buitenland gewoon echt gezien.’

Hij werkt momenteel voor een vastgoedbedrijf dat duizenden antikraakpanden in Nederland bezit. De laatste tijd racete hij in zijn auto stad en land af om aan de hand van een checklist te controleren of de huizen allemaal netjes onderhouden zijn. Zo’n fulltime werkweek met dagen van negen tot half zes was zeker even wennen. ‘Ik merk wel dat ik nu veel minder vrije tijd heb’, vertelt hij. ‘Normaal had ik na de training de hele dag om uit te rusten. Deze job is best fysiek. Het is niet zo dat ik de hele dag zware dingen til, maar ik ben wel de hele dag onderweg.’

Hij merkt dat hij ’s avonds niet altijd meer de energie over heeft om drie keer in de week het onderste uit de kan te halen op de trainingen. Daarom heeft hij besloten binnenkort met deze baan te stoppen en werk te zoeken dat beter aansluit bij voetballen op hoog amateurniveau. ‘Voetbal is toch een fysieke job die ik er nog bij heb. Daar wil ik me ook voor honderd procent voor kunnen inzetten. Ik wil niet gaan jobhoppen, dus wil nu een weloverwogen beslissing nemen. Ik wil iets gaan doen waar ik plezier uit haal en wat ik voor een langere periode kan doen. Wie weet heeft iemand nog een leuke uitdaging voor me.’

Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
© Dave Aalbers
Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
BLAUWE KUITEN
Hoewel hij nog een beetje zoekende is, beseft hij regelmatig dat hij de juiste beslissing heeft genomen. ‘Bijna dagelijks wel’, zegt hij. ‘Alleen al dat ik nu mijn eigen vaste plekje heb. Als voetballer was ik continu van woonplaats aan het wisselen. Ik heb eigenlijk nooit gehad dat ik een paar jaar op een vaste plek woonde. Bijna iedere zomer was het: waar ga ik nu weer naartoe verhuizen?’ Het nomadenbestaan van een voetballer is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd. Na zijn ronkende debuut bij ADO Den Haag speelde Van der Heijden in Nederland voor FC Volendam en Almere City, waarna hij in 2018 een transfer verdiende naar het Italiaanse Carpi, op dat moment uitkomend in de Serie B.

`Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen`

‘Profvoetballer zijn was al een droom, maar in het buitenland spelen voelde toch als iets extra speciaals’, legt hij uit. Hij kon prima wennen aan het leven in Italië, al was het zeker in de beginfase even aanpoten. ‘Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment tijdens de voorbereiding blauwe kuiten had’, vertelt hij. ‘Ik had helemaal geen tik gehad, maar het kwam puur door het vele lopen. Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen.’

Van der Heijden tekende voor vier jaar bij Carpi en kreeg vanaf het begin te horen dat ze hem rustig wilden brengen. ‘Ze hadden een paar jaar daarvoor nog in de Serie A gespeeld’, vertelt hij. ‘Er werd ook uitgesproken dat ze weer terug naar het hoogste niveau wilden. Ik dacht: Leuke uitdaging, daar gaan we voor.’ Die plannen pakten compleet anders uit. De club draaide slecht en binnen no time waren er twee trainers ontslagen. ‘Ik verwachtte wel een kansje te krijgen. Alleen ging het zo slecht dat het niet het moment was om een jonge jongen te laten debuteren.’

`Naar Bari was een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van`

De spits speelde geen minuut in de Serie B, maar genoot desondanks wel van zijn eerste ervaringen in het buitenland. ‘Iedere wedstrijd kwam ik op een nieuwe plek of bij een ander groot stadion. Naar Bari was bijvoorbeeld een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van.’

Om meer ervaring op te doen in het Italiaanse voetbal werd hij verhuurd aan Fermana in de Serie C. ‘Daar leefde ik een half jaar lang in een hotel’, vertelt hij. ‘Ik zat in een heel klein kamertje, maar had wel uitzicht op zee. Ik kon er ook altijd lekkere pasta’s krijgen. Ik zat er prima, maar wie leeft er nou een half jaar in een hotel? Dat was weer een heel andere ervaring om mee te maken.’ In die periode bij Fermana speelde hij regelmatig, maar ondertussen degradeerde zijn werkgever Carpi naar het derde niveau van Italië. In het seizoen erna maakte hij uiteindelijk zijn enige acht minuten voor de club.

POOLSE TEAMBUILDING
Na een verhuurperiode van anderhalf jaar aan TOP Oss liet zijn zaakwaarnemer vorig jaar weten dat er een Poolse club interesse in hem had. ‘Eigenlijk dacht ik direct: Dit is niks voor mij.’ Polen voelde voor hem in eerste instantie niet aan als een droombestemming. De trainer van Chrobry Glogow, Ivan Djurdjevic, was een oud-teamgenoot van Aleksandar Rankovic, die Van der Heijden weer kende van ADO. De aanvaller belde via FaceTime met Djurdjevic en werd zo tóch enthousiast over deze kans. ‘Dat gesprek verliep zo positief dat ik een goed gevoel kreeg. Hij heeft me omgepraat, maar daar heb ik geen spijt van gekregen.’

`Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen`

Van der Heijden was zo alweer toe aan zijn zevende club in zes jaar tijd. Het werd een mooi avontuur, waarin hij zich regelmatig verbaasde. ‘Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen’, lacht hij. ‘Zo is dat in ieder land anders. In Italië rookte een aantal spelers bijvoorbeeld altijd in de kleedkamer. Dat is toch grappig om te hebben meegemaakt.’

Hij kan zich ook nog goed herinneren dat de trainer op een gegeven moment een bijzondere manier van teambuilding had bedacht. ‘Op een uurtje rijden lag een van de hoogste bergen van Polen’, zegt hij. Om dichter tot elkaar te komen had de trainer het idee om met z’n allen omhoog te lopen. ‘Richting de top is het natuurlijk koud, dus we liepen echt met van die spikes onder onze schoenen. Het was geen kleine berg; dus het was echt een uitdaging. De hele groep viel uiteen. Iedereen was echt voor zichzelf aan het bikkelen om aan de top te komen.’

Niemand van de selectie was van plan om op te geven. Zeker niet omdat de trainer een verrassing had voor de voetballers die de top zouden bereiken. ‘Iedereen wilde het daardoor écht halen. Uiteindelijk stonden we met z’n allen op de top. Daar moesten we ons echt vasthouden, anders waaide je de reling over.’ De selectie bleef ook op locatie slapen en was langzaam toch wel benieuwd naar de verrassing van de trainer. ‘Kwamen er een aantal vrouwen langs, ingehuurd door de trainer’, lacht Van der Heijden. De aanvaller heeft zelf een relatie, maar zijn vrijgezelle ploeggenoten vonden het een aangename verrassing. Het zijn een voor een herinneringen aan zijn buitenlandse avonturen die hij nooit zal vergeten.

SHIRTJES OPHANGEN
Uiteindelijk steeg het kleine clubje tot grote hoogte en werd de finale van de play-offs om promotie bereikt. Daar speelde Van der Heijden voor een kleine twintigduizend toeschouwers – in ieder geval voorlopig – zijn laatste wedstrijd als prof.

`Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond`

Het jochie dat ooit als een raket de Eredivisie in werd gelanceerd, is een stuk eerder klaar met zijn profcarrière dan hij zelf had gedacht. ‘Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond. Het zijn allemaal kleine ervaringen die me uiteindelijk een wijzer persoon hebben gemaakt.’

Binnenkort is hij van plan om al zijn voetbalshirts een mooi plekje in zijn huis te geven. ‘Dan denk ik toch dat ik met trots mag terugkijken’, zegt hij. ‘Ik heb een shirt van het Nederlands elftal met mijn eigen naam erop, heb in het buitenland gespeeld en nog een Gouden Veter gewonnen als Speler van de Week. Dat zijn allemaal mooie dingen die niemand me meer afneemt.’

Wat vind je van dit artikel?

Clubs en KNVB willen niets weten van voorgesteld verbod op uitfans: ‘Zou een enorm zwaktebod zijn’
De KNVB legde afgelopen seizoen aan 1250 supporters een stadionverbod op, een verdubbeling ten opzichte van het jaar ervoor. Intussen wordt het draagvlak voor ‘uitfans’ steeds minder bij lokale overheden. Opnieuw rijst de vraag: wat is er aan de hand in de stadions?

,,Het gaat niet alleen bij ons mis, het gebeurt bij heel veel andere clubs ook”, verzuchtte technisch manager Jan Gösgens van FC Den Bosch, nu bijna een week geleden. Even ervoor hadden de supporters van zijn club voor problemen gezorgd tijdens de uitwedstrijd tegen Willem II. Ze gooiden met vuurwerk, probeerden de confrontatie te zoeken met Tilburgse aanhangers. Om uiteindelijk, op voorspraak van de lokale driehoek, het stadion uit te worden gezet. Het verleidde Gösgens tot een tamelijk rigoureuze uitspraak: ,,We moeten gewoon stoppen met uitpubliek.”

Toeval of niet: zijn uitspraak vormt de inleiding van een speelronde in het betaald voetbal waarin de aanhang van Roda JC op last van de burgemeester van Velsen vanavond niet welkom is bij de uitwedstrijd tegen Telstar. Tijdens NAC – ADO Den Haag blijft het uitvak eveneens leeg, dit vanwege eerdere ongeregeldheden tussen beide supportersgroepen.

De fans van FC Groningen op hun beurt mogen het uitduel met FC Twente zondag, tegen eerdere afspraken in, alleen bezoeken met de zogenaamde buscombi-regeling. Het weren of drastisch terugdringen van uitpubliek lijkt, kortom, een steeds meer ingeburgerd fenomeen te raken. Niet alleen meer bij ontmoetingen tussen Feyenoord en Ajax, waar dit al jaren het geval is; ook nadrukkelijk bij kleinere clubs.

Het is een klein groepje burgers dat op het voetbal afkomt om voor problemen te zorgen

Frank van Mosselveld, Algemeen directeur RKC Waalwijk
,,Een treurige ontwikkeling”, stelt algemeen directeur Frank van Mosselveld van RKC. ,,Zonder de incidenten te willen bagatelliseren, wordt er te vaak gewezen naar ‘die voetbalsupporters’. Nee, het zíjn niet de supporters die zich misdragen. Het is een klein groepje burgers dat op het voetbal afkomt om voor problemen te zorgen. Die nuance moeten we blijven maken, vind ik. In plaats van je te laden leiden door die groep, zou je moeten redeneren: hoe kunnen we ons gastvrij opstellen naar de 99 procent normale voetbalsupporters?”

Jordens Peters, algemeen directeur van Roda JC, is het met Van Mosselveld eens. ,,Het is de makkelijkste weg om te zeggen: vanwege een kleine groep vervelende supporters, laten we helemaal maar geen uitsupporters meer toe. Beter zou het zijn om de juíste oplossing te kiezen. Ofwel: in samenspraak met de clubs zorgen voor een persoonsgerichte aanpak, waarbij je alleen de paar rotte appels niet toelaat. Zo zijn de échte fans tenminste niet de dupe.”

De stelling dat ‘de goeden niet mogen lijden onder de kwaden’ is niet nieuw. Toch is er volgens Jan Bluyssen, manager competitiezaken van de KNVB, nu meer dan ooit reden om dat argument te rechtvaardigen. De afgelopen anderhalf jaar is er, stelt hij, flink geïnvesteerd om stadionbezoek veiliger te maken. Er staan strenge straffen op bier of vuurwerk gooien. Op racistische uitingen eveneens. En wie betrapt wordt met gezichtbedekkende kleding, is voor lange tijd niet welkom op de tribunes. Impliciet onderstreept de verdubbeling van het aantal stadionverboden, zegt Bluyssen, dat die aanpak werkt.

,,De clubs, het OM, de lokale driehoek, de supporterscoördinatoren niet te vergeten; iedereen werkt keihard om het voetbal leuk te houden. Ter illustratie: bij het overgrote deel van de wedstrijden gebeurt niets vervelends. Als we op deze lijn verder gaan, de verpesters aanpakken, geloof ik erin dat we incidenten verder gaan terugdringen. Zeker als supportersverenigingen en supporterscoördinatoren, die net zo balen van die kleine groep als wij, meer betrokken gaan worden in de wedstrijdvoorbereiding.”

Moraal van zijn verhaal: wedstrijden tussen twee clubs bestaan bij de gratie van de aanwezigheid van fans uit beide kampen. En dat moet zo blijven ook. Al neemt dat volgens Bluyssen niet weg dat hij zich in de toekomst meer uitzonderingen kan voorstellen. Met name tijdens derby’s willen de emoties de laatste jaren immers nog weleens hoog oplopen op de tribune. ,,Logisch dus dat daar die derby’s stringenter wordt gekeken”, zegt hij. ,,Een enkele wedstrijd zonder uitpubliek is best te rechtvaardigen. Het mag alleen geen generieke maatregel worden, vinden wij. De aanwezigheid van fans van beide supportersgroepen hoort bij de grondbeginselen van het voetbal.”

Maatwerk leveren; naast de strengere straffen die de KNVB de laatste anderhalf jaar uitdeelt lijkt dat het toverwoord om uitwassen met uitsupporters te lijf te gaan. En daarbij zullen clubs op lokaal niveau ook kritisch naar zichzelf moeten kijken. Waarom ontvangt SC Heerenveen probleemloos 1200 Feyenoord-fans en heeft de veiligheidsorganisatie van Telstar al bezwaar tegen 150 Roda-aanhangers? Waarom is bij Willem II de tribune voor bezoekende supporters pal geposteerd naast het vak met fanatieke Tilburgse aanhangers? Hoe kom je, zoals vorig seizoen bij MVV, met een complete voordeur in je handen langs de fouillerende suppoosten?

,,Als clubs moeten we niet weglopen voor onze verantwoordelijkheden”, besluit RKC-baas Van Mosselveld. ,,Ook in Waalwijk liggen er uitdagingen met een bepaalde aanwas jongere supporters. Dat vergt alertheid en stevige gesprekken. Maar één ding staat voor mij als een paal boven water: uitfans consequent weren zou een enorm zwaktebod zijn.”

Ik heb al vaker geschreven dat Catic een paar bijzondere kwaliteiten heeft en als je met deze jongen nog flink werkt aan zijn voortzetten en afwerken van zijn kansen voor de goal dan is hij veel te goed voor deze vreselijke competitie. Verder prima overwinning maar nog veel te vroeg om te denken dat Kuijt het nu voor elkaar heeft. Volgende wedstrijd tegen NAC uit is dan ook een mooie uitdaging voor de rest even genieten nu

haguhnees87 schreef:

Ja dat denk ik werkelijk.
Sfeer is bepalend in een groep kijk maar naar het brom jaar en vorig seizoen. De spelers worden helemaal gek van alle regeltjes van Kuyt en metgod. Zonder plezier geen resultaten. Kuyt analyseert de tegenstander dood en komt elke week met een andere tactiek zo werkt het niet je moet van je eigen krachten uit gaan. Tijd voor verandering Kuyt heeft gefaald helaas.

Ik denk inderdaad dat op dit niveau dat professor spelen niet werkt. Leuk dat je bij Liverpool etc hebt meegekeken maar in de KkD is het groepsgevoel en de sfeer belangrijker. Daar gaat Kuyt de fout in. Spelers kunnen niet meer vrijuit voetballen door alle tactieken , het beklemd ze.

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

jbdh, bradlie, wijstaanboven, Brian, Aad, MichelAdamsMatje, DH070, wiegah070, Haraldberg1, Kees, Lellow, DHFC070 en 259 gasten.

Bekijk de topshouts