Welkom in de shoutbox, gast
’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN
DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.
Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.
Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”
Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”
Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”
Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”
Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”
Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”
Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”
De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”
Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”
Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”
Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”
Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.
Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,
Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”
De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.
In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.
Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”
Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”
Door DENNIS JANSEN
DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.
Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.
Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”
Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”
Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”
Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”
Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”
Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”
Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”
De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”
Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”
Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”
Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”
Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.
Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,
Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”
De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.
In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.
Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”
Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”
 0
|
Vrijdag 15 mei 2009 om 14:40 uur |
|
’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN
DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.
Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.
Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”
Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”
Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”
Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”
Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”
Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”
Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”
De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”
Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”
Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”
Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”
Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.
Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,
Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”
De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.
In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.
Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”
Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”
ad.nl
Door DENNIS JANSEN
DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.
Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.
Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”
Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”
Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”
Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”
Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”
Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”
Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”
De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”
Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”
Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”
Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”
Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.
Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,
Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”
De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.
In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.
Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”
Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”
ad.nl
|
0
|
Vrijdag 15 mei 2009 om 13:38 uur |
|
<FCDH>
Slapeloze nacht deert Buijs niet
Door LARS OMLOO
DEN HAAG - Danny Buijs had zijn twee zoontjes voor deze ene keer een nachtje naar opa en oma gebracht. want Woutje (3) en Mark (2) willen nog wel eens de nachtrust van pa verkorten.
En dat risico wilde Danny Buijs niet nemen in de nacht voor ADO Den Haag-Vitesse. Maar hoewel de kinderen aan het logeren waren, kon Buijs de slaap niet goed vatten. "Niks bijzonders. Ik heb bijna de hele nacht wakker gelegen. Dat heb je wel eens. Maar ja, moet ik misschien vaker doen.``
Tegenover de moeizame nacht stond de volgende dag een wedstrijd waarin juist wel alles lukte. Van vermoeidheid was niks te merken bij Danny Buijs. Wat was-ie belangrijk. Hij scoorde tweemaal, dat was het meest in het oog lopend. Maar hij veroverde ook ballen en was heel dominant in de coaching. Buijs: "De trainer vraagt van me om de leidersrol te vervullen. De eerste twee maanden had ik daar moeite mee omdat ik niet wedstrijdfit was en mijn handen vol had aan mezelf. Nu gaat het lekker en is het heerlijk om elkaar sterker te maken. Het zijn gouden gasten om mee te spelen. Ze zijn coachbaar en daardoor erg fijn om te sturen.``
Buijs kwam in de winterstop naar ADO en werd al snel een lieveling van het publiek. Dus zong Midden-Noord ook gisteren: `En Danny Buijs, die hoort hier thuis.` De sympathie is wederzijds, want Buijs gooide na afloop zijn shirt in het vak met de meest fanatieke aanhang. Maar blijft Buijs bij ADO? NAC Breda heeft interesse in de huurling van Feyenoord. "Ik wacht op ADO, dat heeft het recht als eerste te praten. Ik heb het goed naar mijn zin. Pas als het met ADO niet rondkomt, ga ik met andere clubs praten.``
Door LARS OMLOO
DEN HAAG - Danny Buijs had zijn twee zoontjes voor deze ene keer een nachtje naar opa en oma gebracht. want Woutje (3) en Mark (2) willen nog wel eens de nachtrust van pa verkorten.
En dat risico wilde Danny Buijs niet nemen in de nacht voor ADO Den Haag-Vitesse. Maar hoewel de kinderen aan het logeren waren, kon Buijs de slaap niet goed vatten. "Niks bijzonders. Ik heb bijna de hele nacht wakker gelegen. Dat heb je wel eens. Maar ja, moet ik misschien vaker doen.``
Tegenover de moeizame nacht stond de volgende dag een wedstrijd waarin juist wel alles lukte. Van vermoeidheid was niks te merken bij Danny Buijs. Wat was-ie belangrijk. Hij scoorde tweemaal, dat was het meest in het oog lopend. Maar hij veroverde ook ballen en was heel dominant in de coaching. Buijs: "De trainer vraagt van me om de leidersrol te vervullen. De eerste twee maanden had ik daar moeite mee omdat ik niet wedstrijdfit was en mijn handen vol had aan mezelf. Nu gaat het lekker en is het heerlijk om elkaar sterker te maken. Het zijn gouden gasten om mee te spelen. Ze zijn coachbaar en daardoor erg fijn om te sturen.``
Buijs kwam in de winterstop naar ADO en werd al snel een lieveling van het publiek. Dus zong Midden-Noord ook gisteren: `En Danny Buijs, die hoort hier thuis.` De sympathie is wederzijds, want Buijs gooide na afloop zijn shirt in het vak met de meest fanatieke aanhang. Maar blijft Buijs bij ADO? NAC Breda heeft interesse in de huurling van Feyenoord. "Ik wacht op ADO, dat heeft het recht als eerste te praten. Ik heb het goed naar mijn zin. Pas als het met ADO niet rondkomt, ga ik met andere clubs praten.``
|
0
|
Maandag 11 mei 2009 om 09:12 uur |
|
<FCDH>
`I; ;n drie jaar naar linkerrijtje`
Na het laatste fluitsignaal van Roelof Luinge jaste ADO Den Haag-doelman Boy Waterman de bal in de lucht, wierpen Wesley Verhoek en Danny Buijs hun shirt en Karim Soltani zijn schoenen in de tribunes.
Trainer Raymond Atteveld omhelsde verzorger Govert de Kramer en assistent Bob Kootwijk.
In de skybox van het uitverkochte stadion schudde ADO-topman Mark van der Kallen de hand van burgemeester Jozias van Aartsen. "Dit scenario hadden we voor ogen. Nu is het uitgekomen," glunderde Van der Kallen.
De blijdschap en opluchting waren groot bij ADO Den Haag gisteren na de zege op Vitesse die het verblijf van de Hagenaars in de eredivisie verlengde. De Residentieclub had het de laatste weken nog spannend laten worden door keer op keer een voorsprong én punten te verspelen. Op de laatste speeldag kwam het toch nog goed en pakte Raymond Atteveld als hoofdtrainer van ADO zijn eerste, uiterst kostbare overwinning.
Een maand geleden debuteerde hij bij zijn oude club toen André Wetzel besloot zijn (dubbel)functie trainer/technisch directeur op te splitsen. Een gedurfde beslissing, noemde Atteveld dat gisteren. Een een juiste, vond Wetzel zelf. "ADO had een trainer nodig die honderd procent op de groep zat en zijn aandacht niet meer hoefde te verdelen," stelde Wetzel die niet teleurgesteld werd door Atteveld. "Hij zat er kort op. Als een bok op de haverkist."
Atteveld koos ervoor Vitesse tot de middenlijn te laten komen. "Natuurlijk begint het publiek dan op een gegeven moment over jagen en schuim op de bekken," aldus Atteveld. "Ik snap dat wel, maar vandaag ging het om het resultaat. En dat begrijpen de fans ook wel. Ik heb de spelers dan ook voorgehouden om bij onze tactiek te blijven. Dat heeft gewerkt."
Atteveld zei `nu door te kunnen bouwen naar het volgende seizoen`. "En kijken hoe en waar we de selectie kunnen versterken."
Wat versterkingen betreft lichtte Wetzel alvast een tipje van de sluier op. "We gaan op zoek naar een doelman en een aanvaller. Als Wesley (Verhoek) zich zo blijft ontwikkelen hoeft dat niet op de flanken te zijn. Het zou een spits kunnen zijn, balvaster dan Powel, zodat Powel daaromheen kan spelen. Milic is natuurlijk een uitstekend breekijzer," aldus de technisch directeur.
Wetzel en Atteveld krijgen het druk deze maand, waarin de nodige beslissingen vallen over spelers, onder wie Csaba Horváth wiens huurcontract afloopt. Atteveld is gecharmeerd van de Slowaak (`Hij is de rots in de branding`), die gisteren een onverzettelijk (oost)blok vormde in het hart van de verdediging met de Serviër Rankovic. ADO Den Haag kan terugkijken op een topseizoen, waarin het voldeed aan de doelstellingen: het bleef eredivisionist én slaagde erin het imago op te poetsen. Steeds meer belangstellenden wisten dit seizoen het stadion van ADO te vinden en zorgden voor een fraaie ambiance. "Als je twee uur voor de wedstrijd rondom het stadion kijkt wie er allemaal naar binnen gaan, jong, oud, vaders, opa`s, iedereen wil naar ADO," stelde Maurice Westerwoudt, directeur stadion en veiligheid.
Het beste voorbeeld kwam samen met ADO-topman Mark van der Kallen. "Ik heb mijn vader van 85 meegenomen. Voor de tweede keer," glunderde Van der Kallen.
De zakenman heeft de smaak te pakken met ADO Den Haag. De club lag anderhalf jaar terug nog kermend op de intensive care, waarna Van der Kallen een versnelde reanimatiecursus toepaste en ziedaar: in de lente van 2009 is ADO Den Haag levendiger dan ooit. En Van der Kallen ambitieuzer dan ooit. "Volgend jaar moeten we ook de Spartaas en de Willem II`s onder ons houden. Vier plekken stijgen dus en dan binnen drie jaar naar het linkerrijtje."
ADO Den Haag leeft. Van der Kallen merkt het bijna dagelijks. "In allerlei milieus, ook advocaten informeren tegenwoordig naar de uitslag van ADO Den Haag."
Van der Kallen wil meer. "ADO Den Haag zal een brug moeten slaan naar de regiogemeenten. Vijftig procent van de sponsors en de fans komen al uit de regio. De club is een platform op sportief, zakelijk en sociaal gebied. Het zou mooi zijn als we het stadion straks het Haaglanden Stadion kunnen noemen."
Van der Kallen verklapte tenslotte nog een geheimpje. Hij moest gisteravond eigenlijk (over)werken. "Want de moeilijke economie heeft ervoor gezorgd dat mijn bedrijf een kostenreductie heeft die groter is dan het jaarbudget van ADO. We moeten vijftien tot twintig procent bezuinigen. Maar die inhaalslag gaan we ook maken. Morgen. Eerst ga ik dit vieren. Dat heb ik wel verdiend, vind ik."
Na het laatste fluitsignaal van Roelof Luinge jaste ADO Den Haag-doelman Boy Waterman de bal in de lucht, wierpen Wesley Verhoek en Danny Buijs hun shirt en Karim Soltani zijn schoenen in de tribunes.
Trainer Raymond Atteveld omhelsde verzorger Govert de Kramer en assistent Bob Kootwijk.
In de skybox van het uitverkochte stadion schudde ADO-topman Mark van der Kallen de hand van burgemeester Jozias van Aartsen. "Dit scenario hadden we voor ogen. Nu is het uitgekomen," glunderde Van der Kallen.
De blijdschap en opluchting waren groot bij ADO Den Haag gisteren na de zege op Vitesse die het verblijf van de Hagenaars in de eredivisie verlengde. De Residentieclub had het de laatste weken nog spannend laten worden door keer op keer een voorsprong én punten te verspelen. Op de laatste speeldag kwam het toch nog goed en pakte Raymond Atteveld als hoofdtrainer van ADO zijn eerste, uiterst kostbare overwinning.
Een maand geleden debuteerde hij bij zijn oude club toen André Wetzel besloot zijn (dubbel)functie trainer/technisch directeur op te splitsen. Een gedurfde beslissing, noemde Atteveld dat gisteren. Een een juiste, vond Wetzel zelf. "ADO had een trainer nodig die honderd procent op de groep zat en zijn aandacht niet meer hoefde te verdelen," stelde Wetzel die niet teleurgesteld werd door Atteveld. "Hij zat er kort op. Als een bok op de haverkist."
Atteveld koos ervoor Vitesse tot de middenlijn te laten komen. "Natuurlijk begint het publiek dan op een gegeven moment over jagen en schuim op de bekken," aldus Atteveld. "Ik snap dat wel, maar vandaag ging het om het resultaat. En dat begrijpen de fans ook wel. Ik heb de spelers dan ook voorgehouden om bij onze tactiek te blijven. Dat heeft gewerkt."
Atteveld zei `nu door te kunnen bouwen naar het volgende seizoen`. "En kijken hoe en waar we de selectie kunnen versterken."
Wat versterkingen betreft lichtte Wetzel alvast een tipje van de sluier op. "We gaan op zoek naar een doelman en een aanvaller. Als Wesley (Verhoek) zich zo blijft ontwikkelen hoeft dat niet op de flanken te zijn. Het zou een spits kunnen zijn, balvaster dan Powel, zodat Powel daaromheen kan spelen. Milic is natuurlijk een uitstekend breekijzer," aldus de technisch directeur.
Wetzel en Atteveld krijgen het druk deze maand, waarin de nodige beslissingen vallen over spelers, onder wie Csaba Horváth wiens huurcontract afloopt. Atteveld is gecharmeerd van de Slowaak (`Hij is de rots in de branding`), die gisteren een onverzettelijk (oost)blok vormde in het hart van de verdediging met de Serviër Rankovic. ADO Den Haag kan terugkijken op een topseizoen, waarin het voldeed aan de doelstellingen: het bleef eredivisionist én slaagde erin het imago op te poetsen. Steeds meer belangstellenden wisten dit seizoen het stadion van ADO te vinden en zorgden voor een fraaie ambiance. "Als je twee uur voor de wedstrijd rondom het stadion kijkt wie er allemaal naar binnen gaan, jong, oud, vaders, opa`s, iedereen wil naar ADO," stelde Maurice Westerwoudt, directeur stadion en veiligheid.
Het beste voorbeeld kwam samen met ADO-topman Mark van der Kallen. "Ik heb mijn vader van 85 meegenomen. Voor de tweede keer," glunderde Van der Kallen.
De zakenman heeft de smaak te pakken met ADO Den Haag. De club lag anderhalf jaar terug nog kermend op de intensive care, waarna Van der Kallen een versnelde reanimatiecursus toepaste en ziedaar: in de lente van 2009 is ADO Den Haag levendiger dan ooit. En Van der Kallen ambitieuzer dan ooit. "Volgend jaar moeten we ook de Spartaas en de Willem II`s onder ons houden. Vier plekken stijgen dus en dan binnen drie jaar naar het linkerrijtje."
ADO Den Haag leeft. Van der Kallen merkt het bijna dagelijks. "In allerlei milieus, ook advocaten informeren tegenwoordig naar de uitslag van ADO Den Haag."
Van der Kallen wil meer. "ADO Den Haag zal een brug moeten slaan naar de regiogemeenten. Vijftig procent van de sponsors en de fans komen al uit de regio. De club is een platform op sportief, zakelijk en sociaal gebied. Het zou mooi zijn als we het stadion straks het Haaglanden Stadion kunnen noemen."
Van der Kallen verklapte tenslotte nog een geheimpje. Hij moest gisteravond eigenlijk (over)werken. "Want de moeilijke economie heeft ervoor gezorgd dat mijn bedrijf een kostenreductie heeft die groter is dan het jaarbudget van ADO. We moeten vijftien tot twintig procent bezuinigen. Maar die inhaalslag gaan we ook maken. Morgen. Eerst ga ik dit vieren. Dat heb ik wel verdiend, vind ik."
|
0
|
Maandag 11 mei 2009 om 09:05 uur |
|
angelo
Leiden
Ik vond ADO vandaag echt gewoon goed spelen en we waren gewoon veel beter dan die laffe Arnheimers (bal niet teruggeven na blessurebehandeling).
Vooral aan het begin van de tweede helft was Fietstas rijp voor de sloop en jammer dat we er dan geen 4-0 of meer van maken.
Dit ADO geeft hoop voor komend seizoen. Mooi stadion, mooi publiek, volle bak, gezond met de financiën en goede spelers/technische staf.
Ben nu wat eufoor, maar volgens mij komen er mooie jaren!
Vooral aan het begin van de tweede helft was Fietstas rijp voor de sloop en jammer dat we er dan geen 4-0 of meer van maken.
Dit ADO geeft hoop voor komend seizoen. Mooi stadion, mooi publiek, volle bak, gezond met de financiën en goede spelers/technische staf.
Ben nu wat eufoor, maar volgens mij komen er mooie jaren!
|
0
|
Zondag 10 mei 2009 om 18:24 uur |
|
Club Achter de Duinen
Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:
Feest in het Haags Bakkie
ADO Den Haag speelt volgend jaar ook in de eredivisie. Met een 3-1 overwinning op Vitesse, kon het Haags publiek eindelijk uit zijn bol gaan.
Lees het nieuwsbericht
Feest in het Haags Bakkie
ADO Den Haag speelt volgend jaar ook in de eredivisie. Met een 3-1 overwinning op Vitesse, kon het Haags publiek eindelijk uit zijn bol gaan.
Lees het nieuwsbericht
|
0
|
Zondag 10 mei 2009 om 17:23 uur |
|
Advertentie
super fc denhaag
wat een geouwehoer weer. ik neem aan dat het de spanning is. haags kwartier of geen haags kwartier. maakt mij allemaal geen reet uit als we maar winnen vandaag. ze zullen er nu toch wel echt van geleerd hebben dat ze er 90 minuten moeten staan. en met behulp van het mooiste publiek van nederland gaat het ons gewoon lukken vandaag. ik ben overtuigd dat we fietstas makkelijk gaan oprollen. en denk eraan als we voor staan ff die bal vasthouden die in het publiek geschoten word en als fietstas aan de bal is weer terug gooien. dank je wel. en allen een hele prettige wedstrijd
|
0
|
Zondag 10 mei 2009 om 11:38 uur |
|
Kaos
fcdh sassem schreef:
Keep on dreaming. Den Haag heeft nooit een seizoenkaarten cultuur gehad. Dat kan natuurlijk veranderen maar voorlopig niet denk ik.
Keep on dreaming. Den Haag heeft nooit een seizoenkaarten cultuur gehad. Dat kan natuurlijk veranderen maar voorlopig niet denk ik.
dh heeft ook twintig jaar geleden voor het laatste een aantal wedstrijden op rij een uitverkocht huis gehad..
Publiek verandert, dus waarom niet.....
zie eht wel gebeuren,( maar feitelijk gezien heb je wel gelijk)
Publiek verandert, dus waarom niet.....
zie eht wel gebeuren,( maar feitelijk gezien heb je wel gelijk)
|
0
|
Zondag 10 mei 2009 om 10:15 uur |
|
...
Supporters maken er weer een mooi feest van
Aanstaand weekend wordt erg belangrijk voor veel clubs. Ook voor ons eigen ADO Den Haag. Zoals dit seizoen is gebleken, maken de supporters van ADO Den Haag, onder de noemer van Support Our Team, dit jaar van iedere wedstrijd een groot feest. Dat is niemand onopgemerkt gebleven. Ook dit weekend zullen de supporters van ADO Den Haag, verenigd in verschillende supportersverenigingen en sfeercommissies, samen met de club een groot aantal feestelijkheden voor en tijdens de belangrijke wedstrijd tegen Vitesse organiseren. Het spreekt voor zich dat bij een positief resultaat de festiviteiten ook na afloop van de wedstrijd doorgaan.
`Het feest begint eigenlijk zaterdag al`, aldus Koos Roeg, supporterscoördinator, `zaterdag zal de laatste training door veel supporters bezocht worden ter ondersteuning van het team. Supporters hebben massaal aangegeven de spelers en trainers een hart onder de riem te komen steken. Ze willen laten zien dat heel Den Haag meeleeft in deze voor de club o zo belangrijke wedstrijd.`
Zondag zijn er voor de wedstrijd verschillende hoogtepunten gepland; er komt een zanger, de Fanclub en Fansupport hebben een heel programma aan activiteiten, de spandoekenmakers zijn al weer dagen bezig met wat moois en zullen waarschijnlijk nog wat werken van afgelopen seizoen laten zien, de HCF is de hele week al bezig met het organiseren van extra sfeeractiviteiten, vakkie D zal onder aanvoering van hun bekende sfeermaker ook van zich laten horen, kortom er zal een typisch Haagse sfeer in het Forepark hangen.
`Vlak voor aanvang van de wedstrijd willen we ook nog een moment stil staan bij alle ADOmensen die ons dit jaar ontvallen zijn`, aldus Roeg, `ik ga hoogstpersoonlijk naar Roelof Luinge toe om hier toestemming voor te vragen. Eerst dachten we aan een minuut stilte, maar nog mooier lijkt ons om voor al deze mensen die de wedstrijd van bovenaf zullen bekijken nog een luid applaus te laten horen. Ik ga er vanuit dat de Vitessesupporters, die ook massaal hun club komen steunen, hier op hun eigen manier een bijdrage aan zullen leveren ter nagedachtenis aan hun eigen ontvallen vrienden.`
In de rust is het de beurt aan onze jongste supporters. De winnaar van de spandoekenwedstrijd wordt gehuldigd en het 2000e !!! ADO Kidslid wordt verwelkomd. Na afloop van de wedstrijd (uiteraard gaan we er gewoon van uit dat we om tien voor half vijf save zijn) maken de spelers een uitgebreide ereronde, waarbij zij samen met artiesten het publiek nog extra te vermaken. De spelers zullen de nieuwe officiële wedstrijdbal voor volgend seizoen het publiek in schieten. `Ik ga er vanuit dat iedereen op de tribune het feest zal vieren en dat we niet die toestanden zullen krijgen als verleden jaar bij de toch plotselinge promotie`, vervolgt Roeg, `de emoties liepen toen zo hoog op dat men massaal op het veld kwam om feest te vieren. Sindsdien zijn er tussen de club en supporters afspraken gemaakt dat dat niet meer zal gebeuren en daar ga ik dan ook van uit.`
Na deze feestelijkheden op het veld kunnen de supporters zoals gebruikelijk genieten van een drankje onder de Aad Mansveld Tribune. De spelers, trainers, bestuursleden, en anderen komen hier uiteraard ook langs om samen met de supporters, en we noemen het nog maar eens, die zich dit jaar geweldig hebben gedragen, het jaar feestelijk, in een grote polonaise, af te sluiten.
Aanstaand weekend wordt erg belangrijk voor veel clubs. Ook voor ons eigen ADO Den Haag. Zoals dit seizoen is gebleken, maken de supporters van ADO Den Haag, onder de noemer van Support Our Team, dit jaar van iedere wedstrijd een groot feest. Dat is niemand onopgemerkt gebleven. Ook dit weekend zullen de supporters van ADO Den Haag, verenigd in verschillende supportersverenigingen en sfeercommissies, samen met de club een groot aantal feestelijkheden voor en tijdens de belangrijke wedstrijd tegen Vitesse organiseren. Het spreekt voor zich dat bij een positief resultaat de festiviteiten ook na afloop van de wedstrijd doorgaan.
`Het feest begint eigenlijk zaterdag al`, aldus Koos Roeg, supporterscoördinator, `zaterdag zal de laatste training door veel supporters bezocht worden ter ondersteuning van het team. Supporters hebben massaal aangegeven de spelers en trainers een hart onder de riem te komen steken. Ze willen laten zien dat heel Den Haag meeleeft in deze voor de club o zo belangrijke wedstrijd.`
Zondag zijn er voor de wedstrijd verschillende hoogtepunten gepland; er komt een zanger, de Fanclub en Fansupport hebben een heel programma aan activiteiten, de spandoekenmakers zijn al weer dagen bezig met wat moois en zullen waarschijnlijk nog wat werken van afgelopen seizoen laten zien, de HCF is de hele week al bezig met het organiseren van extra sfeeractiviteiten, vakkie D zal onder aanvoering van hun bekende sfeermaker ook van zich laten horen, kortom er zal een typisch Haagse sfeer in het Forepark hangen.
`Vlak voor aanvang van de wedstrijd willen we ook nog een moment stil staan bij alle ADOmensen die ons dit jaar ontvallen zijn`, aldus Roeg, `ik ga hoogstpersoonlijk naar Roelof Luinge toe om hier toestemming voor te vragen. Eerst dachten we aan een minuut stilte, maar nog mooier lijkt ons om voor al deze mensen die de wedstrijd van bovenaf zullen bekijken nog een luid applaus te laten horen. Ik ga er vanuit dat de Vitessesupporters, die ook massaal hun club komen steunen, hier op hun eigen manier een bijdrage aan zullen leveren ter nagedachtenis aan hun eigen ontvallen vrienden.`
In de rust is het de beurt aan onze jongste supporters. De winnaar van de spandoekenwedstrijd wordt gehuldigd en het 2000e !!! ADO Kidslid wordt verwelkomd. Na afloop van de wedstrijd (uiteraard gaan we er gewoon van uit dat we om tien voor half vijf save zijn) maken de spelers een uitgebreide ereronde, waarbij zij samen met artiesten het publiek nog extra te vermaken. De spelers zullen de nieuwe officiële wedstrijdbal voor volgend seizoen het publiek in schieten. `Ik ga er vanuit dat iedereen op de tribune het feest zal vieren en dat we niet die toestanden zullen krijgen als verleden jaar bij de toch plotselinge promotie`, vervolgt Roeg, `de emoties liepen toen zo hoog op dat men massaal op het veld kwam om feest te vieren. Sindsdien zijn er tussen de club en supporters afspraken gemaakt dat dat niet meer zal gebeuren en daar ga ik dan ook van uit.`
Na deze feestelijkheden op het veld kunnen de supporters zoals gebruikelijk genieten van een drankje onder de Aad Mansveld Tribune. De spelers, trainers, bestuursleden, en anderen komen hier uiteraard ook langs om samen met de supporters, en we noemen het nog maar eens, die zich dit jaar geweldig hebben gedragen, het jaar feestelijk, in een grote polonaise, af te sluiten.
|
0
|
Donderdag 7 mei 2009 om 19:10 uur |
|
Nu online
Fido, FC Jeff, wiegah070, lernst, Marcie, DH070, ADO079, Rikkie1, superfcdenhaag2, Erik070, den haag, Anne van Schuurman, Kees, haguhnees87, Adonees, FFL, Tante Wil, Erba1 en 269 gasten.
Zoek in shoutbox
Spelersklassement
Laatste wedstrijd
Volgende wedstrijd
Advertentie
Keuken Kampioen Divisie
| 1 | Volendam + | 24 | - | 49 |
| 2 | Excelsior | 24 | - | 45 |
| 3 | Den Bosch + | 24 | - | 42 |
| 4 | FC Dordrecht | 24 | - | 41 |
| 5 | SC Cambuur | 24 | - | 41 |
| 6 | ADO Den Haag | 24 | - | 40 |
| 7 | Graafschap | 24 | - | 37 |
| 8 | Roda JC | 24 | - | 36 |
| 9 | FC Emmen | 23 | - | 35 |
| 10 | Helmond Sp. | 23 | - | 35 |
| 11 | Telstar | 24 | - | 32 |
| 12 | FC Eindhoven | 24 | - | 32 |
| 13 | MVV Maastr. | 24 | - | 29 |
| 14 | Jong AZ | 24 | - | 29 |
| 15 | TOP Oss | 24 | - | 26 |
| 16 | VVV-Venlo | 24 | - | 25 |
| 17 | Jong Ajax | 23 | - | 24 |
| 18 | Jong PSV | 24 | - | 21 |
| 19 | Jong Utrecht | 23 | - | 14 |
| 20 | Vitesse -27 | 24 | - | -5 |