Tag: kort

Trending: helmond kilo vlak overwinning sport kalezic

Toon alle shouts

ron tom schreef:

haal dan wel die splinter er uit ,haha ik hoorde van een vriend van Ton Jenner dat Jurian misschien gaat tekenen

Jenner sprak ik vorige week kort maar ik wilde daar niet over beginnen. Ik denk dat ie van zulke dingen gek word.

Jenner op rechts en Meric op links. Haha, dan zoeken die backs van de tegenpartij een uur na de wedstrijd nog hun tegenstander.

zo,hier ben ik ook maar weer even.heb even de staat van dienst van de heer jol nagekeken.bij de spurs voor een kleine 70miljoen investeren en toch vijfde worden,ook niet zo bijzonder.dit is trouwens het hoogste wat hij gehaald heeft,nog nooit kampioen geworden.heb wat dat betreft meer respect voor wetzel,die in de moeilijke periode bij ons zij,als ado komt zeg ik nee tegen ajax.en sommige hier jol maar ophemelen en wetzel afbranden.prettige dag nog,geniet van het leven,het is maar zo kort.

Taki schreef:

En andere namen dan? Koevermans geloof ik niet. Ik lees al weer dat Wetzel in Suriname blijft voor z`n vakantie. En dat hij dan z`n telefoon wat meer uit gaat zetten. En ik maar denken dat hij het druk gaat krijgen met de mogelijke versterkingen.

Door sterke balcirculatie Onverschrokken Natio ‘borstelt’ ADO Den Haag (2-1)



Paramaribo - Twee doelpunten, een ontredderde ADO Den Haag, tegen de muur van de lobby van het AK-stadion leunende ADO-officials.

In hun omgeving kon je een speld horen vallen, terwijl South South West de after party reeds had ingezet en het oorverdovend geluid doordrong tot de catacomben van het stadion en de persruimte. Een onbeschrijfelijk ongeloof was op de gezichten van de ADO-delegatie af te lezen. Nadat de kersverse Surinaamse kampioen WBC de Nederlandse ere-divisie club enkele dagen eerder uit de Surinaamse keuken had laten proeven (1-1), maakte Natio het werk gisteravond af met 2-1.



Giovanni Drenthe (niet te zien op de foto) krulde de bal uit een vrije trap buiten bereik van de ADO Den Haag doelman, een vrije trap van internationale klasse.-.

Dit was zichtbaar een herademing voor het thuisfront dat na lange tijd weer trots als een pauw, napret had. De waardigheid van het Surinaamse voetbal was terugverdiend, terwijl het vuur van ADO Den Haag dat vooral in de tweede helft oplaaide werd gedoofd. Elf technisch atletische Surinaamse voetballers hebben een positiespel gedemonstreerd dat lange tijd niet in deze mate is gezien.

De presentatie bracht het publiek in vervoering en alles wees erop dat de zege er in de eerste helft aan het aankomen was. Reeds na achttien minuten was het raak. Rinaldo Lupson maakte de laatste verdediger tot zijn vriendje en dit kon zijn belager niet aanzien. Hij pakte Lupson vast en Antolo Pinas wees onverbiddelijk naar de witte stip. Marlon Felter maakte geen fout (1-0). De druk op ADO Den Haag werd opgevoerd en kort na de openingstreffer werd in het strafschopgebied een aanslag gepleegd op de benen van Giovanni Drenthe, die voor deze gelegenheid gehaald is in de selectie. Felter schoot hard over de grond naast. “Ik heb het in de uiterste hoek willen plaatsen maar de bal miste hoogte. Gewoonlijk schiet ik strafschoppen op borsthoogte.” In de 35ste minuut krulde Giovanni Drenthe de bal uit een vrije trap via de paal (2-0).

Hoe meer hij de bal achterna ging, hoe meer de bal wegkrulde. Negentien minuten na rust kopte Timothy Derijck in zonder gehinderd te worden (1-2). Krim Soltani van ADO Den Haag, kreeg na 30 minuten in de tweede helft zijn tweede gele kaart en mocht gaan douchen. Suriname ontworstelde zich aan de druk door op de counters te spelen. In die fase van de strijd zijn scoringskansen geschapen. ADO was tot wanhoop gedreven, want ook voor de gevaarlijke luchtaanvallen hadden Felter en zijn mannen een afweergeschut in stelling gebracht.

Niet zonder reden maakte ADO-trainer Remon Addevelt, na aflloop op de persconferentie de Surinaamse selectie een compliment. Er is een goede balcirculatie gedemonstreerd en technisch is er prima gepresteerd. ADO-aanvoerder Danny Buis: “Ze hebben met passie gespeeld”. SVB-coach Wensley Bundel voerde enkele spelers die naar Nederland waren meegenomen af en bracht nieuwe erbij. Eén van de nieuwe spelers - Drenthe - maakte het tweede doelpunt. Na afloop zijn er door vertegenwoordigers van ADO, SLM en SVB geschenken uitgewisseld. Erwin de Vries stelde een schilderij beschikbaar voor de winnaar.-

Juventus verzekert zich van CL


24 mei 2009, 17:20 uur
Juventus heeft zich zondag verzekerd van deelname aan de Champions League. De Oude Dame won met 0-3 bij Siena en is niet meer te achterhalen. AC Milan verloor thuis met 2-3 van AS Roma en Fiorentina speelde gelijk bij Lecce: 1-1. Volgende week wordt de strijd om de laatste directe CL-ticket beslist als Fiorentina Milan ontvangt.

Milan-speler Massimo Ambrosini leek in San Siro de held te worden. De middenvelder bracht de thuisploeg twee keer terug in de wedstrijd, maar kreeg in de slotfase een rode kaart. Hij protesteerde tegen de scheidsrechter, nadat Milan een strafschop werd onthouden. Kort daarvoor maakte Francesco Totti uit een vrije trap het winnende doelpunt voor Roma. De Romeinen verzekerden zich door de zege van een Europa League-ticket. Clarence Seedorf viel overigens na rust in bij AC Milan.

Eerste Haagse Business C(l)up
Op zondag 24 mei wordt in het ADO Den Haag Stadion voor het eerst gespeeld om de Haagse Business C(l)up. In een zes-tegen-zes voetbaltoernooi zullen bedrijven en organisaties hun krachten meten. En na afloop natuurlijk de ‘Derde Helft’ met elkaar doorbrengen! De opbrengsten van dit maatschappelijke evenement, waarbij sport en zaken doen met elkaar gecombineerd wordt, komt voor een groot deel ten bate van Right to Play.
Het toernooi wordt gespeeld op het terrein van ADO Den Haag. Maximaal 32 Teams strijden in een zes-tegen-zes voetbaltoernooi om de beker. Bedrijven, ministeries, scholen, maatschappelijke organisaties kunnen deelnemen aan dit toernooi. Verschillende prominenten (onder andere ambassadeurs van Right to Play en oud-spelers van ADO Den Haag) maken het deelnemersveld compleet. Tevens krijgen deelnemende organisaties een stand tot hun beschikking op hun business te presenteren. Na de prijsuitreiking is het tijd voor de oergezellige ‘Derde Helft’. Ontspannen en onder het genot van een drankje, muziek en een hapje is er de mogelijkheid om nieuwe mensen te ontmoeten. De organisatie van de Haagse Business C(l)up komt tot stand door een samenwerking van 2inspire en ADO Den Haag. Beide organisaties zijn benificient van Right to Play. 

Oud nieuws maar misschien leuk om kort te kijken.

Op vrijdag was het een relatief rustige dag, want ’s avonds stond de eerste wedstrijd tijdens de Suriname-trip op het programma. In het André Kamperveen-stadion speelde ADO Den Haag tegen WBC. Zondag volgt op dezelfde locatie het duel tegen het nationale team.

ADO Den Haag speelde in haar eerste duel met 1-1 gelijk tegen de kersverse kampioen Walking Boyz Compagny (WBC). Bij rust hadden de Hagenaars nog met 0-1 de leiding.

De twee teams stellen zich voor aan het talrijke publiek

http://www.haaglandenvoetbal.nl/uploads/images/Dag3-01.JPG
ADO Den Haag is bezig aan de warming-up

De aftrap van de wedstrijd werd gedaan door SLM-commercieel directeur Clyde Cairo en SVB-voorzitter Louis Giskus. ADO Den Haag kwam al na twee minuten spelen aan de leiding door een treffer van een speler met Surinaamse roots: Berry Powel. Hij scoorde uit een vrije trap.

support

Aan gebrek aan support heeft het voor WBC niet gelegen, omdat het publiek massaal was opgekomen om de kampioen aan te moedigen. Na het doelpunt ging WBC dan ook op zoek naar de gelijkmaker. Het creëerde enkele goede kansen. De eerste mogelijkheid was voor Sergio Aroepa, goed diep gestuurd door Sandvliet, maar ADO-doelman Robert Zwinkels kwam er tussen.

Sandvliet kwam daarna centimeters te kort om de gelijkmaker te scoren. Hij probeerde het daarna van buiten het strafschopgebied, maar zijn inzet werd tot hoekschop verwerkt door Zwinkels. Aroepa moest zich in de eerste helft laten vervangen door Lionel Carolus, nadat hij fors was aangepakt door Pascal Bosschaart.

roots

Na rust kregen de resterende spelers van ADO Den Haag met Surinaamse roots speelminuten van coach Raymond Atteveld. Reserve doelman Gino Coutinho was de eerste die het veld mocht opkomen. Halverwege de tweede helft kwam Leroy Resodihardjo binnen de lijnen.

Daarvoor had Regillio Kemper het Surinaamse publiek al laten juichen nadat hij op aangeven van Carolus de gelijkmaker had gescoord (1-1). Daarna kreeg WBC nog diverse kansen om de leiding te nemen, maar het kon doelman Coutinho niet verslaan.

http://www.haaglandenvoetbal.nl/uploads/images/Dag3-04.jpg
Gevaarlijk moment voor het doel van Robert Zwinkels

Na de wedstrijd gaven de coaches van de twee ploegen tijdens de persconferentie aan tevreden te zijn over de wedstrijd. Volgens Raymond Atteveld was het een nieuwe ervaring voor zijn jongens, omdat ze door de warmte en de vochtigheidsgraad moesten leren temporiseren. ‘Dat is in de eerste helft aardig gelukt, maar de tank was in de tweede helft leeg geraakt’, zo omschreef Atteveld het. Ook liet Atteveld weten, dat hij in de rust noodgedwongen drie wissels moest plegen. Twee Haagse spelers waren door het weer duizelig geworden.

http://www.haaglandenvoetbal.nl/uploads/images/Dag3-03.JPG
Raymond Atteveld staat na aloop de pers te woord

Atteveld deelde de aanwezige media mede, dat hij onder de indruk was van de landskampioen. ‘Er zit veel snelheid bij WBC, de spelers zijn technisch goed en er wordt veel diep gelopen vanuit het middenveld.’ Atteveld merkte ook nog op, dat er bij WBC enkele goede spelers rondlopen, die zij zeker in de gaten zullen houden.

© Haaglanden Voetbal (TRMedia)

Wedstrijd verslag uit De Ware Tijd ( populairste Surinaams Dagblad )

ADO Den Haag wint niet van kampioen WBC

Paramaribo - De Nederlandse eredivisie ploeg ADO Den Haag heeft gisteren in de eerste wedstrijd gelijk gespeeld tegen de kersverse kampioen van Suriname Walking Boyz Compagny (WBC).

In een goed bezet André Kamperveenstadion werd het 1-1, nadat de gasten bij de rust met 1-0 hadden voorgestaan. De aftrap van de wedstrijd werd gedaan door SLM-commercieel directeur Clyde Cairo en SVB-voorzitter Louis Giskus. Hoewel de gasten al na twee minuten op voorsprong kwamen, liet WBC het hoofd niet hangen en speelde geen onaardige partij. Een Hagenaar met Surinaamse roots, Berry Powel, bracht zijn ploeg via een vrije trap op voorsprong; 1-0. WBC had echter wel de beste kansen van de wedstrijd. 

Na het doelpunt ging WBC opzoek naar de gelijkmaker. Zij kwamen goed opzetten en creëerden enkele goede kansen. De eerste gelegenheid was voor Sergio Aroepa, goed diep gestuurd door Sandvliet, maar ADO-doelman Robert Zwinkels kwam er tussen. Sandvliet kwam hierna centimeters te kort om de gelijkmaker te scoren. Hij probeerde het daarna van buiten het strafschopgebied, maar zijn inzet werd tot hoekschop verwerkt door Zwinkels. Aroepa werd in de eerste helft vervangen door Lionel Carolus, nadat hij hardhandig werd aangepakt door Pascal Bosschaart.

Na rust kregen de resterende spelers met Surinaamse roots speelminuten van de Haagse coach Raymond Atteveld. Reserve doelman Gino Coutinho was de eerste die het veld mocht opkomen. Halverwege de tweede helft kwam Leroy Resodihardjo binnen de lijnen. Daarvoor had Regillio Kemper het Surinaamse publiek al doen juichen nadat hij op aangeven van Carolus de gelijkmaker scoorde; 1-1. WBC had daarna diverse keren de gelegenheid uit te lopen maar zij konden doelman Coutinho niet verslaan.

Door dit gelijkspel is de landskampioen sinds het verlies tegen Voorwaarts op 7 december van het vorig jaar nog steeds ongeslagen. Na de wedstrijd gaven de coaches van de twee ploegen aan tevreden te zijn over de wedstrijd. Volgens Atteveld was het een nieuwe ervaring voor zijn jongens, omdat ze door de warmte en de vochtigheidsgraad moesten leren temporiseren. Hij geeft aan dat het in de eerste helft aardig gelukt is, maar dat ‘de tank in de tweede helft leeg was geraakt’. Ook gaf Atteveld aan dat hij in de rust noodgedwongen drie wissels moest plegen. Twee van zijn spelers waren door het weer duizelig geworden, terwijl zijn doelman geblesseerd raakte.

Atteveld zegt dat hij onder de indruk is van de landskampioen. Er zit veel snelheid bij WBC, de spelers zijn technisch goed en er wordt veel diep gelopen vanuit het middenveld. Volgens hem wordt er in Europa meer aftastend gespeeld. Hij zegt verder dat er bij de landskampioen enkele goede spelers rondlopen die zij zeker in de gaten houden. Volgens hem zal zijn ploeg morgen in de wedstrijd tegen Natio niet anders voor de dag komen. De wedstrijd begint om zes uur ‘s middags.-.

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

ad.nl

het word steeds gezelliger in het stadion vooral na afloop van deze wedstrijd vind je het gek na  zo`n spannend jaar ook op ons vak p rij 17 is het gezellig ook de mensen voor en achter ons het word een familie met paul/ jef/ vincent/ ton lachen `gieren`brullen beetje schelden wij zitten al wat jaartjes bij elkaar we hebben afgesproken dat  bij het nieuwe seizoen weer allemaal terug komen o ``ja  bert ik vond het ook leuk om even kennis te maken met jou was wel kort volgende keer wat langer ik was wat later thuis dan jij half 9 ik  voor studiosport te kijken moest nog namelijk 2`30uur rijden woon in  eijsden zuid-limburg 53``jaar supporter van mijn cluppie

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

Marcie, Jap, Aad, vakkiel, DenhaagLeo, Bleek, Johan vakkie M, Vane 01 en 333 gasten.

Bekijk de topshouts