Tag: gedegradeerd

Trending: rood beroep niveau kees vanavond scheids

Toon alle shouts

rd.. schreef:

We zitten waar we zitten door jarenlang aankloten en geld over de balk smijten. De reparatiewerkzaamheden zijn hopelijk begonnen en zijn we op weg naar een gezonde schuldenvrije toekomst waarin we hopelijk weer aan onze core business 'voetbal' toekomen.

Bolt begon volgens mij met een schone lei, de Whoa was net voltooid. Vorig seizoen was er de vierde spelers begroting van de kkd, alleen de pas gedegradeerd clubs hadden hogere, de jong elftallen niet meegerekend.

FC Den Haag! schreef:

Staat daar nog een jaar onder contract dus moet er een afkoopsom op tafel komen. Wellicht gezien zijn leeftijd en nog maar een jaar contract geen schokkend bedrag, maar toch. Gezien de interesse is dat dan blijkbaar wel mogelijk.

De afgelopen seizoen wel steeds in de hoogste divisies in Zweden en Denemarken gespeeld, zou toch wel goed genoeg moeten zijn dan voor de KKD.

Vorig jaar gedegradeerd en niet zoveel gespeeld, nu in het nieuwe seizoen vaak niet eens bij de selectie. Het zou me niet verbazen als we hem transfervrij binnenhalen. Ben er overigens wel blij mee! Ervaring die we nodig hebben achterin

Lellow schreef:

Het antwoord zullen we weten zodra de aandelen zijn overgeheveld van Bolt LLC naar GFH .

Opbouwen/ bezuinigen is natuurlijk broodnodig enkel strookt dat niet met de ambitie promoveren.
Op dit moment lig je een straat lengte achter op 4-5 andere clubs dan heb je altijd nog een verrassing ( Dordrecht bijv) en is plek 7-8 het hoogst haalbare.

Over exact 2 weken is de eerste wedstrijd,ik kijk er niet met veel vertrouwen naar tegemoet.

Klopt helemaal wat je aanhaalt dat opbouwen / bezuinigen op dit moment niet strookt met promoveren. Vorig jaar hadden we het 5e spelersbudget in de KKD en dat zal er dit jaar niet beter op geworden zijn. Tel daarbij een Cambuur, Emmen en Groningen die net gedegradeerd zijn en daardoor nog voor een gedeelte aanspraak maken op TV gelden uit de eredivisie.

Heb nog nergens cijfers gezien over begrotingen en spelersbudgetten in de KKD dit jaar maar mijn onderbuik zegt dat plaatsing voor de playoffs (8e eindigen of periodetitel) een realistische doelstelling is.

Stel je eindigt dit jaar weer 12e dan heb je wel miljoenen minder uitgegeven, kans op jeugdspelers die doorbreken (ala v Breemen) en heb je spelers met potentie (Waem) = iets opbouwen. Heb wel de hoop dat er nog wat van dit soort KKD spelers met een kleine transfersom gehaald gaan worden. Met enkel huurspelers en transfervrije spelers die nergens aan de bak komen blijft je in die vicieuze cirkel en bouw je uiteindelijk niks op. Onderaan de streep zijn wij voorlopig ook nog helemaal niet aantrekkelijk voor de meeste spelers en ik vermoed dat een Mathijssen zich daarin ook aardig heeft verslikt met zijn uitspraken.

Bollie74 schreef:

Leuk dat allemaal bij DHC. Maar de mentaliteit van tegenwoordig is totaal anders dan vroeger. Ben benieuwd hoeveel van die 50 spelers nog lid zijn van DHC na een paar competitie wedstrijden. Tegenwoordig is het zo, kom ik niet het 1e dan ben ik weg mentaliteit.

Jammer maar het is trekken aan een dood paard daar bij DHC.

Exact. Echt helemaal naar de klote geholpen door de broertjes, in de kas graaiende spelers, 'vrijwilligers', ijdele bestuursleden en noem maar op. Nu van de regen in de drop met John. Gedegradeerd. Ze zullen binnen een seizoen weer promoveren en dán krijgen we de grote verhalen. OF een nog zwarter scenario dan zich de afgelopen jaren al voltrok en knokkende spelers op de training en slechte resultaten. Ik hoop het oprecht niet. Echt een mooie (stadion)club met dito historie.

Dat het een rumoerig en bijzonder jaar was voor DHC is een understatement. De roemrijke Delftse club degradeerde, de cijfers zeggen alles: precies één punt in 26 wedstrijden en dramatische doelcijfers van 19 voor en 185 tegen. Over het verval van een traditieclub met een rijk verleden, maar ook over de voorgenomen wederopstanding.

Dit verhaal is afkomstig uit het VI-weekblad. Bekijk hier wat er nog meer in de laatste editie staat!
Eerlijk is eerlijk, de insteek van dit verhaal was dat trainer John de Letter ondanks alle ellende mocht aanblijven. De oer-DHC’er (‘ooit stuurde Johan Derksen een verslaggever naar Delft omdat daar een aardig linksbackie rondliep’) beleefde een seizoen zoals hij dat in zijn lange loopbaan nog nooit had beleefd. Niettemin mocht de ervaren oefenmeester blijven. Een kans op eerherstel als beloning voor bewezen inspanningen, leek het. Totdat vorige week woensdagavond laat De Letter plotseling appt: ‘Hopelijk heb je nog niets geschreven, ik mag niet door als hoofdtrainer bij DHC.’ We spreken af de andere dag te bellen. Voorzitter John van Zweden blijkt teruggekomen te zijn op zijn eerdere woorden. De samenwerking met de trainer is per direct verbroken. We lezen een uitleg, maar laten De Letter reageren.

‘We hadden een mondeling akkoord, er stond niets op papier’, begint hij. ‘Vriendjes van Van Zweden, zaakwaarnemers die spelers her en der aanboden en onderbrachten, hebben plaatsgenomen in de TC en die hebben een lading nieuwe spelers gehaald. Ik had ook mijn contacten, maar kreeg te horen dat ik dat niet hoefde te doen. Toen voelde ik al nattigheid. Ze verweten mij negatief te zijn, maar ik wilde ook het beste voor de club. Ik wilde met een stabiele ploeg aan de slag. Maandagavond had ik een afspraak met de TC, dinsdag belde John me dat het beter was dat we niet verder gingen. Dat viel me rauw op mijn dak, ook al voelde je wel dat het die kant op kon gaan. DHC is mijn club, de club was op sterven na dood toen ik mijn nek uitgestoken heb. Dan voelt dit als stank voor dank, ja.’

Is dit het einde bij DHC voor De Letter? Zijn liefde voor de club is in ieder geval danig op de proef gesteld. ‘Ik heb wel een knauw gekregen, dat mag je gerust weten. Ze hebben aangeboden om iets anders binnen de club te zoeken voor me, maar dat heb ik afgewezen. Eerst de zaak maar even goed afwikkelen en zelf tot rust komen. Het is wel een seizoen geweest waar je van bij moet komen. Ik gun de club het beste, maar DHC is DHC niet meer. Ze proberen het wel, maar ik ben heel benieuwd of het gaat lukken.’

Het is een passend einde van een rampseizoen. Een plotwending waar een scenarioschrijver trots op zou zijn geweest. Soapminnend Nederland had een seizoen DHC moeten volgen om aan zijn trekken te komen. We blikken terug op wat zich allemaal heeft afgespeeld aan de Brasserskade.

Enkele dagen voor zijn gedwongen afscheid spraken we met De Letter over het bewogen seizoen in Delft. Hij keek met gemengde gevoelens terug. ‘Het was een apart seizoen’, vertelde De Letter. Spelers vertrokken vorige zomer massaal en DHC had geen representatief elftal meer over. ‘De vraag was meer of we een groep van zestien spelers bij elkaar konden krijgen of dat het op zou houden. Dat laatste mocht niet gebeuren, dat wilden we te allen tijde voorkomen. Uiteindelijk vonden we achttien jongens, maar zonder ervaring en niet van het vereiste niveau. Het besef dat het zwaar zou worden, dat we veel zouden gaan verliezen was er zeker. Iedereen die meedeed wist waar-ie aan begon. Ik ook. Je hoopt dat het mee kan vallen, maar de uitslagen waren duidelijk.’

'De doelstelling om niet te degraderen pasten we al na een paar wedstrijden aan in: Als we het seizoen maar uit kunnen spelen'

De Letter stapte in bij zijn DHC en hoopte kleine stapjes te maken. ‘Mijn hartje klopt voor DHC. Ik zat thuis een beetje te niksen, ik kon wel wat afleiding gebruiken. Ik ben 57 en dertig jaar trainer, deze oude lul kon de verleiding simpelweg niet weerstaan. De doelstelling om niet te degraderen pasten we al na een paar wedstrijden aan in: Als we het seizoen maar uit kunnen spelen. Ik ben een trainer en vraag toewijding van spelers. Die was er niet. Van niet trainen tot te laat komen, dan ga je je als elftal ook niet verbeteren. Het werd een soort van bezighouden en overleven.’

Begin april eindigde de martelgang. DHC verloor met 1-15 van VELO en was officieel gedegradeerd uit de Eerste Klasse. Voor de trainer viel er geen eer te behalen. ‘Het was zwaar. In het begin denk je er nog wat van te kunnen maken, maar dat lukte totaal niet. We kregen wel complimenten voor de manier waarop we ons presenteerden, maar dat was puur uit beleefdheid. Het voelde meer als een vorm van medelijden.’

Maar de missie om te overleven was gelukt. Op de achtergrond was een reanimatieplan in de maak. Met dank aan John van Zweden. De behangkoning, trainer van het vierde elftal bestaande uit voormalige DHC-coryfeeën, was de beoogde redder in nood. Van Zweden wilde DHC weer tot leven wekken en oude tijden doen laten herleven. Hij nam de voorzittershamer over en ging op zijn bekende enthousiaste wijze aan de slag.

'John van Zweden heeft een aardig netwerk en dat gebruikte hij. Er kwamen ruim vijftig nieuwe spelers'

‘Hij heeft een aardig netwerk en dat gebruikte hij. Er kwamen ruim vijftig nieuwe spelers. Geen tien of vijftien, maar meer dan vijftig’, vertelde De Letter. Dat dat uiteindelijk leidde tot het vertrek van de trainer wist De Letter toen nog niet. ‘DHC gaat komend seizoen weer werken met een eerste en een tweede en een Onder-23-ploeg. Het zag eruit als een mooi projectje. We regelden onderlinge wedstrijdjes om te zien wat het niveau was. We konden selecteren. Ik wilde met niemand afspraken maken over een plek in het eerste. Ik wilde eerst zien of ze dat waard waren. Dat is waar een trainer voor aangesteld wordt toch? Het is lastig in te schatten hoever je kunt komen, maar hier kon ik wel een team van maken in ieder geval. Het wordt nooit meer zoals het vroeger was, maar dit gaf hoop op een betere toekomst.’

Een toekomst zonder De Letter dus. ‘Als ze denken dat ze zonder mij verder kunnen, moeten ze dat vooral doen. Zo gaat dat helaas.’ De jacht op rehabilitatie zal DHC komend seizoen inzetten. De rijke historie kan wel een nieuw hoofdstuk gebruiken. Aan opperpositivo John van Zweden zal het niet liggen. Maar die voorspelde ook dat het met ADO Den Haag allemaal goed zou komen

GroenGeelHart070 schreef:

https://www.omroepwest.nl/sport/4735585/ervaren-middenvelder-eerste-versterking-ado-den-haag
Nr. 1

Gedegradeerd vorig seizoen uit de 2e divisie in Turkije. Zijn CV is ook niet denderend. Misschien een prima breedte versterking maar hiermee ga je zeker niet promoveren. Ondertussen haalt Nac Breda Leemans terug naar Nederland…

Tommy schreef:

Gewoon in de belangstelling van Estoril. Dus voor jou een broodje aap. Voor de rest gewoon de waarheid.

Estoril is uiteindelijk niet meer gedegradeerd toch? Dus het zou wel promotie voor hem zijn.

ADOZoetermeer schreef:

Hoe spreek je al die vreemde namen uit! DHC wordt omgevolkt door van Zweden.

Overigens laatste geëindigd en gedegradeerd naar 2e klasse. In potentie een prachtige club. Maar ja bestuursperikelen, etc etc...

BLEISWIJK-1 schreef:

Met volgend jaar Groningen, Cambuur en Emmen moeten we maar even niet meer over promotie praten.

Emmen is al gedegradeerd?

https://www.ad.nl/nederlands-voetbal/al-50-jaar-stress-in-de-play-offs-ik-moest-voor-elke-wedstrijd-overgeven-van-de-zenuwen~a50488e7/

Al 50 jaar stress in de play-offs: ‘Ik moest voor elke wedstrijd overgeven van de zenuwen’

De play-offs om promotie en degradatie, die maandag van start gingen met FC Eindhoven - Almere City, bestaan dit seizoen precies vijftig jaar. Over een halve eeuw vol mirakels, intens verdriet en extreme stress. ,,Ik moest voor elke wedstrijd overgeven van de zenuwen.”

Het is 12 juni 1991 en in een van de kleedkamers van het NAC-stadion bonkt het hart van VVV-aanvaller Maurice Graef in zijn keel. Buiten, hemelsbreed luttele meters van zijn stoel, heeft zich een woedende menigte van Bredase aanhangers verzameld. De supportersschare uit Venlo heeft het dan al op een lopen gezet, uit vrees voor diezelfde furieuze NAC-fans op het voorplein. Kort daarvoor heeft de Limburgse club zich ondanks een 2-1 nederlaag verzekerd van promotie naar de eredivisie.

Maar feestvieren zit er hier, aan de Beatrixstraat, voorlopig niet in. Te gevaarlijk, nu klinkers, fietsbellen en putdeksels door de lucht vliegen. ,,Ik zie mezelf daar zó weer zitten”, zegt Graef (53), destijds een aanstormend talent. ,,Hard juichen durfden we niet. Met ingehouden adem keken we elkaar aan. ‘VVV naar de eredivisie!’ Echt, zulke intense emoties heb ik nadien nooit meer meegemaakt.”
Maandag begonnen de play-offs om die nog ene vacante eredivisie-plek. Welke club eist die op? Het valt nauwelijks te voorspellen, zo heeft het verleden wel uitgewezen. Wat vaststaat: amusement en spanning zijn verzekerd. Dat is al zo sinds seizoen 1972/1973, toen het De Graafschap van Guus Hiddink de eerste winnaar was van het ‘toetje’, destijds nog nacompetitie geheten.


Ja, het bedenksel van Dokter Ab Wit, ooit clubarts en voorzitter van eerstedivisieclub WVV Wageningen, veranderde in 50 jaar tijd geregeld van opzet. Maar de essentie is ook nu nog onveranderd: veel meer dan kwaliteit bepalen vorm, stressbestendigheid, dom geluk of botte pech welke club zich kroont tot koning van de play-offs. ,,Voor neutrale tv-kijkers zijn het prachtige wedstrijden’’, stelt Graef, die ook eens degradeerde via de barrageduels. ,,Maar om ze als voetballer te spelen? Ik moest voor elke wedstrijd overgeven van de zenuwen. Voor de doorsnee voetballer voelt de nacompetitie als het spelen van een Europacupfinale.”

De Andere Tijden Sport-waardige oogst van een halve eeuw nacompetitie is groot. Wie herinnert zich niet de zinderende ADO Den Haag-Excelsior van afgelopen seizoen, waarin de Rotterdammers een 3-0 achterstand goedmaakten tot 4-4 en via strafschoppen naar het hoogste niveau gingen? Minstens zo memorabel: de 4-5 bij Go Ahead Eagles– RKC uit 2019. Of de sensationele penaltyserie bij Cambuur – Roda JC in 2009, uiteindelijk gewonnen door de Limburgers.

En wat te denken van Roda JC – Sparta in 2013, toen Mark-Jan Fledderus met twee vrije trappen in de slotseconden de promotiedroom van de Spangenaren doorboorde? Mario Bilate, destijds speler van Sparta, weet nog goed hoe hij en zijn ploeggenoten tot een paar minuten voor tijd vrij moeiteloos overeind bleven in Kerkrade. ,,Man, Roda oogde zo machteloos. Nou ja, tot die vrije trappen dan, die Fledderus er nooit meer zo in zou schieten... Zo dichtbij en toch met lege handen staan. Geloof me: hoe dat stadion toen ontplofte, dat vergeet ik nooit meer. Nachtmerries had ik ervan. In wezen is die wedstrijd nog steeds de ultieme blauwdruk van nacompetitievoetbal. Alles wat logisch is gebeurt niet, al het onmogelijke komt uit.”

En dat ‘onmogelijke’ is volgens Bilate een rekbaar begrip. Het kan, zoals bij het Sparta in 2013, keeper Nico Pellatz zijn die plots onder een bal door duikt. Het kan een ploeggenoot zijn die, zoals Stijn Spierings namens ‘zijn’ RKC, op nooit vertoonde wijze de beslissende treffer maakt in Deventer. Of juist een tegenstander die dit doet, zoals Jonathan Okita in 2021 namens NEC tegen NAC

De play-offs zijn angstaanja­gend. Het lijntje tussen voor eeuwig de schlemiel zijn of juist voor altijd onsterfe­lijk, is dunner dan dun.

,,Het klinkt gek misschien”, zegt Bilate, destijds speler van de Bredase club. ,,Maar er zijn dagen bij dat ik nog steeds aan die wedstrijd denk. Juist omdat die wedstrijd zo’n hoog ‘make or break’-gehalte had. In plaats van promoveren - iets wat op basis van die wedstrijd verdiend zou zijn geweest - bleven we in de Keuken Kampioen Divisie. Gevolg: trainer Maurice Steijn weg, alle aandeelhouders weg, woede bij supporters die ons de dag ervoor nog met duizenden hadden aangemoedigd op de snelweg. Het sentiment draaide 180 graden. Waar had NAC nu gestaan als Okita níet het doelpunt van zijn leven had gemaakt? Hoe was het met mijn eigen loopbaan gegaan als ik de kans had gekregen in de eredivisie? De play-offs zijn angstaanjagend. Het lijntje tussen voor eeuwig de schlemiel zijn of juist voor altijd onsterfelijk, is dunner dan dun.”

Precies dat contrast geeft de play-offs zo’n bijzondere lading. Enerzijds roept de nacompetitie romantiek op bij voetballiefhebbers. Het gevoel van met een biertje in de hand genieten, onder doorgaans zomerse omstandigheden. Het gevoel van, met de vakantie in het verschiet, eindelijk écht om de prijzen spelen. Iets wat clubs als Willem II, FC Emmen of MVV in de eredivisie gewoonlijk niet gegund is.

Anderzijds is er ook die bovengemiddeld grote kans op deceptie, dat het ‘toetje’ een wrange smaak geeft. De kille feiten: van de zeven clubs die dit seizoen beginnen aan de tombola, zal er straks toch echt maar eentje naar de eredivisie gaan. En de overlevingskans daarin is op basis van de statistieken in deze eeuw ook nog eens weinig hoopgevend. Twee derde van de play-offwinnaars is binnen drie jaar alweer gedegradeerd; voor ruim de helft is het na twee seizoenen al zover. En voor een derde geldt zelfs dat ze na één seizoen weer veroordeeld zijn tot De Braak, het Frans Heesen Stadion en al die andere typische KKD-paleisjes.

,,Het gevoel van móeten komt nergens zo tot uitdrukking als in de play-offs, daar moet je als speler echt tegen bestand zijn”, stelt Ruud Brood, die er met Roda en RKC succesvol in was als coach en later als assistent-trainer bij PSV in de top werkte. ,,Ik kan me Sanharib Malki nog herinneren uit onze gezamenlijk Roda-tijd. Waar hij in de competitie alle ballen binnenschoot, raakte hij in de nacompetitie geen knikker. Geloof me: Champions League voetballen met PSV is makkelijker dan als potentiële eredivisieclub nacompetitie spelen.’’

Het is een heerlijk gezicht hoor, al die volle stadions met al die verwach­tings­vol­le fans. Maar neem van mij aan: voor spelers en trainers is het een hel.

Dat is juist omdat er zo onnoemelijk veel van afhangt, aldus Brood. ,,Jouw toekomst als voetballer, je salaris dat met veertig procent kan stijgen of dalen, het lot van allerlei trouwe clubmensen, enzovoort. Het is een heerlijk gezicht hoor, al die volle stadions met al die verwachtingsvolle fans. Maar neem van mij aan: voor spelers en trainers is het een hel. Nergens balt tragiek zich zo samen als in de play-offs om promotie en degradatie. Reken maar dat we ook in deze editie weer veel tranen te zien krijgen.”

Van vreugde, zoals bij Heerenveen in 1990, toen die club als nummer nummer 16 van de eerste divisie promoveerde. Of bij RBC in 2000, toen dat als door een wonder hetzelfde flikte. Middenvelder Marcel van Helmond, destijds over wat hij ‘een mirakel’ noemde: ,,Bij ons in de buurt heb je De Efteling, daar heb je een sprookjesbos. Nou, daar zijn wij stiekem uit gekropen.” Maar het gros van de deelnemers zal dat nooit zo ervaren.

Vandaar dat Maurice Graef vooral maar de zonnige kanten koestert, opgedaan op die voor VVV dierbare juni-avond in Breda. Het liep destijds in 1991 al tegen middernacht, toen voor hem en zijn ploeggenoten de kust eindelijk veilig was en ze voor het stadion in de spelersbus konden stappen. ‘Er zal wel niemand meer staan straks, als we in Venlo arriveren’, mompelden de spelers tijdens de terugreis tegen elkaar. Hoe anders was de werkelijkheid, anderhalf uur later.

Duizenden fans waren bijeengekomen in het stadscentrum, waar het vooruitzicht van de komst van Feyenoord en Ajax naar De Koel groots werd gevierd. ,,Ik krijg er ruim dertig jaar later spontaan weer kippenvel van”, besluit Graef. ,,Hoe klein de kans mathematisch ook is om als winnaar te eindigen: alleen al vanwege de mogelijke ontlading moeten de play-offs voor altijd blijven. Voor wie ze wint, is het de mooiste competitie op aarde.”

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

Bleek, Lellow, ADOZoetermeer, LemonHaze, wiegah070, den haag, Nees, Marko1969, malle eppie en 169 gasten.

Bekijk de topshouts