Tag: werkgever

Trending: stadion supporters gemeente eredivisie nieuw hangen

Toon alle shouts

Aad schreef:

De komst van Advocaat verandert niets aan ons transferverzoek ..... we willen zoveel mogelijk wedstrijden gaan winnen.

Dus: we willen nog steeds weg en ook voor de club blijven spelen?

Snapt u allen het dan snap ik het, maar dan moet het me wel even uitgelegd worden.

Nou ja, Kishna wil natuurlijk betere spelers, net als Verheijdt. Hij is niet voetballer geworden om onderin de KKD te spelen. Hij formuleert het een beetje angstig, dat is alles. Tenslotte heeft hij het nog steeds over zijn werkgever.

Nou ja, Kishna wil natuurlijk betere spelers, net als Verheijdt. Hij is niet voetballer geworden om onderin de KKD te spelen. Hij formuleert het een beetje angstig, dat is alles. Tenslotte heeft hij het nog steeds over zijn werkgever.

https://www.vi.nl/pro/waarom-de-gouden-eredivisie-debutant-op-zijn-25ste-kiest-voor-een-normaal-leven.

Was toch een talentje?

Waarom de gouden Eredivisie-debutant op zijn 25ste kiest voor een normaal leven

Door Dave Aalbers
Voor veel mensen klinkt voetballen in het buitenland als de droom. Dat was het lange tijd ook voor Dennis van der Heijden. De voormalige jeugdinternational stond de afgelopen vier jaar onder contract bij clubs in Italië en Polen, maar besloot op zijn 25ste dat hij genoeg had gezien van een leven ver weg van zijn familie en vrienden. Terwijl zijn beste jaren als voetballer nog moeten komen, kiest hij bewust voor een normaal leven.

Weinig spelers die zo als een raket op het Eredivisie-toneel zijn verschenen als Van der Heijden. Zo’n zes jaar geleden mocht hij als jonkie van achttien voor het eerst op de bank zitten namens ADO Den Haag tegen Excelsior. ‘Ik zag wat familieleden op de tribune zitten’, vertelt hij in zijn woonkamer in Maassluis. ‘Ik vond het al bijzonder dat ik mocht warmlopen en dacht: Dit zal hem wel zijn voor vandaag.’ Tot zijn verbazing riep trainer Henk Fraser even later zijn naam. In de 77ste minuut stapte hij bij een 2-1 achterstand het veld op.

`Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven`

Een paar seconden later schoot hij met zijn allereerste balcontact de gelijkmaker keihard tegen de touwen. Zijn debuut werd nog gekker, want vijf minuten voor tijd schoot hij ook nog de 2-3 binnen. Hij weet nog goed dat hij die avond een hapje ging eten met z’n vrienden. Mensen herkenden hem plotseling van televisie. Eigenlijk moest hij de volgende ochtend naar school, maar hij kreeg al snel een belletje dat dit niet zo’n handig idee was. ‘Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven.’ Op dinsdag besloot hij wel weer naar de les te gaan en stapte hij onder applaus van zijn medeleerlingen het lokaal binnen. Er was die dag weinig aandacht voor de les: ‘Iemand had de samenvatting op het grote scherm gezet.’

Van der Heijden was in die tijd ook regelmatig te gast bij jeugdelftallen van het Nederlands elftal, waar hij in een talentvolle lichting speelde met jongens als Frenkie de Jong, Abdelhak Nouri, Donny van de Beek en Steven Bergwijn. Op dat moment had niemand – inclusief hijzelf – zien aankomen dat hij op zijn 25ste het profvoetbal vaarwel zou zeggen.

NORMAAL LEVEN
Nu zit Van der Heijden op een dinsdagavond aan tafel in zijn nieuwbouwhuis in Maassluis. Hij is net terug van een dag werken, heeft snel wat eten naar binnen geschoven en moet na het interview weer door naar de training van VV Capelle, een club uit de Vierde Divisie. Een paar maanden eerder speelde hij nog voor een kleine twintigduizend man in Polen, maar tegenwoordig ziet zijn leven er vrij normaal uit.

`Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar`

Tijdens zijn laatste buitenlandse avontuur bij Chrobry Glogow begon het gevoel steeds harder te knagen: Is dit eigenlijk wel het leven dat ik wil leiden? ‘Het is niet zo dat ik het niet goed of leuk had’, verduidelijkt hij. ‘Maar ik vind het niet waard om nog een jaar of zeven in buitenland te zijn. Dat vind ik – zeker op mijn leeftijd – zonde van mijn tijd. Het is niet zo dat ik daar slecht verdiende, maar ik speelde me er ook niet financieel onafhankelijk mee. Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar.’

Hij weet nog goed dat hij vorig seizoen na de Poolse winterstop al heel erg begon uit te kijken naar de zomer in Nederland. Heimwee vindt hij een te zwaar woord, maar hij twijfelde wel of hij daarna nog zin had om opnieuw weg te gaan uit zijn vertrouwde omgeving. Terwijl het seizoen nog in volle gang was, begon hij zich langzaam te oriënteren op een maatschappelijk leven in Nederland.

Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
ANTIKRAAK
Sinds hij zelf een huis kocht, merkte hij steeds vaker dat hij op sites als Funda bleef hangen. Werken in het vastgoed leek hem wel wat, waardoor hij vanuit Polen een sollicitatie inplande bij een Nederlands bedrijf in die branche. Het gesprek verliep dusdanig positief dat hij werd aangenomen. Naast zijn baan kon hij aansluiten bij VV Capelle, waar hij de kans kreeg om samen te voetballen met een van zijn beste vrienden. ‘Ik weet ook dat er honderdduizend anderen zijn die een leven als prof zouden willen. Dus het was wel een beslissing waar ik goed over na moest denken. Voetballen is nog steeds het allerleukste wat er is, maar ik had het buitenland gewoon echt gezien.’

Hij werkt momenteel voor een vastgoedbedrijf dat duizenden antikraakpanden in Nederland bezit. De laatste tijd racete hij in zijn auto stad en land af om aan de hand van een checklist te controleren of de huizen allemaal netjes onderhouden zijn. Zo’n fulltime werkweek met dagen van negen tot half zes was zeker even wennen. ‘Ik merk wel dat ik nu veel minder vrije tijd heb’, vertelt hij. ‘Normaal had ik na de training de hele dag om uit te rusten. Deze job is best fysiek. Het is niet zo dat ik de hele dag zware dingen til, maar ik ben wel de hele dag onderweg.’

Hij merkt dat hij ’s avonds niet altijd meer de energie over heeft om drie keer in de week het onderste uit de kan te halen op de trainingen. Daarom heeft hij besloten binnenkort met deze baan te stoppen en werk te zoeken dat beter aansluit bij voetballen op hoog amateurniveau. ‘Voetbal is toch een fysieke job die ik er nog bij heb. Daar wil ik me ook voor honderd procent voor kunnen inzetten. Ik wil niet gaan jobhoppen, dus wil nu een weloverwogen beslissing nemen. Ik wil iets gaan doen waar ik plezier uit haal en wat ik voor een langere periode kan doen. Wie weet heeft iemand nog een leuke uitdaging voor me.’

Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
© Dave Aalbers
Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
BLAUWE KUITEN
Hoewel hij nog een beetje zoekende is, beseft hij regelmatig dat hij de juiste beslissing heeft genomen. ‘Bijna dagelijks wel’, zegt hij. ‘Alleen al dat ik nu mijn eigen vaste plekje heb. Als voetballer was ik continu van woonplaats aan het wisselen. Ik heb eigenlijk nooit gehad dat ik een paar jaar op een vaste plek woonde. Bijna iedere zomer was het: waar ga ik nu weer naartoe verhuizen?’ Het nomadenbestaan van een voetballer is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd. Na zijn ronkende debuut bij ADO Den Haag speelde Van der Heijden in Nederland voor FC Volendam en Almere City, waarna hij in 2018 een transfer verdiende naar het Italiaanse Carpi, op dat moment uitkomend in de Serie B.

`Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen`

‘Profvoetballer zijn was al een droom, maar in het buitenland spelen voelde toch als iets extra speciaals’, legt hij uit. Hij kon prima wennen aan het leven in Italië, al was het zeker in de beginfase even aanpoten. ‘Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment tijdens de voorbereiding blauwe kuiten had’, vertelt hij. ‘Ik had helemaal geen tik gehad, maar het kwam puur door het vele lopen. Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen.’

Van der Heijden tekende voor vier jaar bij Carpi en kreeg vanaf het begin te horen dat ze hem rustig wilden brengen. ‘Ze hadden een paar jaar daarvoor nog in de Serie A gespeeld’, vertelt hij. ‘Er werd ook uitgesproken dat ze weer terug naar het hoogste niveau wilden. Ik dacht: Leuke uitdaging, daar gaan we voor.’ Die plannen pakten compleet anders uit. De club draaide slecht en binnen no time waren er twee trainers ontslagen. ‘Ik verwachtte wel een kansje te krijgen. Alleen ging het zo slecht dat het niet het moment was om een jonge jongen te laten debuteren.’

`Naar Bari was een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van`

De spits speelde geen minuut in de Serie B, maar genoot desondanks wel van zijn eerste ervaringen in het buitenland. ‘Iedere wedstrijd kwam ik op een nieuwe plek of bij een ander groot stadion. Naar Bari was bijvoorbeeld een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van.’

Om meer ervaring op te doen in het Italiaanse voetbal werd hij verhuurd aan Fermana in de Serie C. ‘Daar leefde ik een half jaar lang in een hotel’, vertelt hij. ‘Ik zat in een heel klein kamertje, maar had wel uitzicht op zee. Ik kon er ook altijd lekkere pasta’s krijgen. Ik zat er prima, maar wie leeft er nou een half jaar in een hotel? Dat was weer een heel andere ervaring om mee te maken.’ In die periode bij Fermana speelde hij regelmatig, maar ondertussen degradeerde zijn werkgever Carpi naar het derde niveau van Italië. In het seizoen erna maakte hij uiteindelijk zijn enige acht minuten voor de club.

POOLSE TEAMBUILDING
Na een verhuurperiode van anderhalf jaar aan TOP Oss liet zijn zaakwaarnemer vorig jaar weten dat er een Poolse club interesse in hem had. ‘Eigenlijk dacht ik direct: Dit is niks voor mij.’ Polen voelde voor hem in eerste instantie niet aan als een droombestemming. De trainer van Chrobry Glogow, Ivan Djurdjevic, was een oud-teamgenoot van Aleksandar Rankovic, die Van der Heijden weer kende van ADO. De aanvaller belde via FaceTime met Djurdjevic en werd zo tóch enthousiast over deze kans. ‘Dat gesprek verliep zo positief dat ik een goed gevoel kreeg. Hij heeft me omgepraat, maar daar heb ik geen spijt van gekregen.’

`Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen`

Van der Heijden was zo alweer toe aan zijn zevende club in zes jaar tijd. Het werd een mooi avontuur, waarin hij zich regelmatig verbaasde. ‘Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen’, lacht hij. ‘Zo is dat in ieder land anders. In Italië rookte een aantal spelers bijvoorbeeld altijd in de kleedkamer. Dat is toch grappig om te hebben meegemaakt.’

Hij kan zich ook nog goed herinneren dat de trainer op een gegeven moment een bijzondere manier van teambuilding had bedacht. ‘Op een uurtje rijden lag een van de hoogste bergen van Polen’, zegt hij. Om dichter tot elkaar te komen had de trainer het idee om met z’n allen omhoog te lopen. ‘Richting de top is het natuurlijk koud, dus we liepen echt met van die spikes onder onze schoenen. Het was geen kleine berg; dus het was echt een uitdaging. De hele groep viel uiteen. Iedereen was echt voor zichzelf aan het bikkelen om aan de top te komen.’

Niemand van de selectie was van plan om op te geven. Zeker niet omdat de trainer een verrassing had voor de voetballers die de top zouden bereiken. ‘Iedereen wilde het daardoor écht halen. Uiteindelijk stonden we met z’n allen op de top. Daar moesten we ons echt vasthouden, anders waaide je de reling over.’ De selectie bleef ook op locatie slapen en was langzaam toch wel benieuwd naar de verrassing van de trainer. ‘Kwamen er een aantal vrouwen langs, ingehuurd door de trainer’, lacht Van der Heijden. De aanvaller heeft zelf een relatie, maar zijn vrijgezelle ploeggenoten vonden het een aangename verrassing. Het zijn een voor een herinneringen aan zijn buitenlandse avonturen die hij nooit zal vergeten.

SHIRTJES OPHANGEN
Uiteindelijk steeg het kleine clubje tot grote hoogte en werd de finale van de play-offs om promotie bereikt. Daar speelde Van der Heijden voor een kleine twintigduizend toeschouwers – in ieder geval voorlopig – zijn laatste wedstrijd als prof.

`Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond`

Het jochie dat ooit als een raket de Eredivisie in werd gelanceerd, is een stuk eerder klaar met zijn profcarrière dan hij zelf had gedacht. ‘Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond. Het zijn allemaal kleine ervaringen die me uiteindelijk een wijzer persoon hebben gemaakt.’

Binnenkort is hij van plan om al zijn voetbalshirts een mooi plekje in zijn huis te geven. ‘Dan denk ik toch dat ik met trots mag terugkijken’, zegt hij. ‘Ik heb een shirt van het Nederlands elftal met mijn eigen naam erop, heb in het buitenland gespeeld en nog een Gouden Veter gewonnen als Speler van de Week. Dat zijn allemaal mooie dingen die niemand me meer afneemt.’

Wat vind je van dit artikel?

Helemaal mee eens zonder Hamdi hadden we waarschijnlijk niet meer bestaan. De WHOA procedure was een meesterzet waarmee hij die oplichters uit China schaakmat heeft gezet. Uiteraard heeft hij ook wat foutjes gemaakt maar wie dat dat niet als je onervaren begint bij een nieuwe werkgever.

Joh die gaat gewoon naar Twente, je zal wel gek zijn als je ergens veel meer kan verdienen om dan te blijven.
Geldt dat niet voor iedereen in de maatschappij,joep en doei als ik bij een andere werkgever 500/1000 meer kan verdienen p.m (was het maar waar )
Joey zwarts kan verheydt beter bedienen

den haag schreef:

3 dagen geleden al als primeur gegeven hier op de site..

@Law is er nog meer nieuws op komst komende dagen

Ik zou het echt niet weten. Dit hoorde ik ook toevallig. En voor alle duidelijkheid dit hoorde ik niet van mijn werkgever.

ghostdrift schreef:

weer staaltje Haagse bluf heeft veels te weinig gepresenteerd om zich zo op te stellen mag dankbaar wezen dat ADO zoveel geduld met hem heeft gehad

Als je klaar bent en teleurgesteld bent met de wijze waarop jouw werkgever met jou en je collega`s is omgegaan, en ADO wél Kilian Nikiema en jou géén nieuw aanbod hebben gedaan, je voor jezelf en je gezin wil blijven en je weet dat je goed (genoeg) in de markt ligt: wat zou jij doen?

Ja, ADO heeft veel geduld met hem gehad, maar is het zo`n grote moeite om serieus om te springen met iemand met het overduidelijke talent en kwaliteit als Kishna?

Wat had er moeten gebeuren: Brood en later Franken hadden bij Van der Dussen en Reijntjes moeten aansturen op het heel snel verlengen van Kishna. Die hadden daarna meteen bij Bolt/Globalon moeten gaan pushen om dit zsm rond te krijgen. Eén of meerdere partijen in die keten heeft gefaald.

Verder weet je dat Kishna een heel fijngevoelig mens is, en volgens mij ook goed mee te praten valt. Ik denk dat een goed gesprek met Trainer/Technisch Directeur/Algemeen Directeur waarbij hem zou zijn verteld dat hij erg gewaardeerd wordt en wordt uitgelegd waarom we nu nog geen aanbod kunnen doen, maar dat wel binnen `X-tijd` zouden doen, hartstikke goed zou hebben gewerkt.

Aad schreef:

Nogmaals: een contract om deze reden eenzijdig ontbinden is onmogelijk. Je zult, zeker nu we maar over een paar maanden praten, hem tot einde contract moeten betalen. En ik denk dat je zelfs verplicht kan worden hem te laten meetrainen als hij dat zou willen.

Leg je nu maar bij de situatie neer. Bovendien: als hij direct in de nacompetitie het doelpunt scoort dat ons naar de eredivisie brengt sta ook jij te juichen.

1. Daar ben ik niet zo zeker van. Voetbal is een teamsport, en Steijn handelt duidelijk in strijd daarmee. Hij gaat primair voor eigen belang en heeft schijt aan ADO. Ondergraaft het moreel. Daarmee neemt hij een berekend risico.
2. Verandering van werkgever is officieel geregeld. Besuyen heeft correct gehandeld, door in de transferperiode de overstap te maken. Als je, zoals Steijn, denkt boven de wet te staan, kun je een zware pijp roken.
3. Ontbinding stelt een voorbeeld (zelfs als het niet zou slagen). Het onderstreept, naar binnen en naar buiten, het belang van de gezamenlijke inzet en strijd.
4. Het maakt aan Steijn zelf heel duidelijk waar we staan. Ik kan me niet voorstellen dat hij zelfs dat nog naast zich neer zou leggen. Hij zal toch allereerst zijn benen heel willen houden.

BLEISWIJK-1 schreef:

Welk gedeelte snap je niet bij de tekst `persoonlijke mening`?

Steyn heeft zijn opleiding bij ADO genoten. En ook hier zijn kans gekregen. Dan laat je je club in deze fase niet met lege handen achter.

Gewoon niet meer opstellen!!

Dat is ook echt een optie met die mega brede selectie die we hebben. Volgens mij sta je waar je staat mede door deze jongen en is hij daarvoor voorzien van een contract. Promoveer je, moet je hem gewoon dankbaar zijn.

Ben benieuwd of jij ook bij je werkgever blijft hangen als je een beter bod elders krijgt en je momenteel op een zinkend schipt zit, het gras is soms gewoon groener.

radar schreef:

heeft iemand elia verhaal uit de vi?

The last dance van Eljero Elia

Door Stef de Bont Stef de Bont
INTERVIEW
In februari viert Eljero Elia zijn 35ste verjaardag. Een paar dagen later speelt hij met ADO Den Haag in het Jan Louwers Stadion van FC Eindhoven. En hij heeft er nog zin in ook. Het verhaal van een WK-finalist die met een grote glimlach voetbalt in de Keuken Kampioen Divisie. `Ik ben nu eenmaal een liefhebber.`
Dit interview is afkomstig uit de nieuwste VI. Bekijk hier wat er nog meer in de laatste editie staat!
De teen van Iker Casillas en het schot van Andrés Iniesta. De WK-finale van 2010 zit – of we dat nu willen of niet – in ons collectief geheugen. Iedereen weet nog waar hij was of wat hij deed toen Oranje in Johannesburg moest buigen voor Spanje. Inmiddels is het merendeel van de veertien Nederlandse spelers die op 11 juli 2010 op het veld stonden, met voetbalpensioen. Mannen als Mark van Bommel, John Heitinga en Giovanni van Bronckhorst bezitten het hoogste trainersdiploma, Rafael van der Vaart, Wesley Sneijder en Dirk Kuijt zijn toegetreden tot het gilde van analytici. Van een aantal spelers is het onduidelijk of ze ooit nog terugkeren op het veld. Doelman Maarten Stekelenburg is herstellende van een zware blessure en de inmiddels 37-jarige Nigel de Jong zit al een tijdje zonder club. Formeel heeft hij, net als Gregory van der Wiel, nooit afscheid genomen. Hetzelfde geldt overigens voor Edson Braafheid (3, die nog altijd op de website van Palm Beach Stars prijkt.
De enige die we nog wekelijks aan het werk zien is Eljero Elia. Op 13 februari wordt hij 35. Twee dagen eerder neemt hij in het Den Haag op tegen MVV Maastricht, vijf dagen later speelt hij in een waarschijnlijk leeg Jan Louwers Stadion tegen FC Eindhoven. De WK-finalist en landskampioen van Nederland, Italië en Turkije speelt sinds enkele weken zijn wedstrijden in de Keuken Kampioen Divisie. Voor de centen hoeft hij het niet te doen. Elia heeft sportief en zakelijk goed geboerd.
`Ik kon gewoon nog niet stoppen. Het vrat aan me`
Bovendien, zo vertelt hij vandaag, verdient hij bij ADO niet meer dan het wettelijk minimumloon. Hij had ook nu ergens op een strandbedje kunnen liggen met een cocktail in zijn hand, maar Elia prefereert busreizen naar Helmond en Emmen. Zelf spreekt hij van pure liefde. Voor zijn club ADO Den Haag en het spelletje waar hij als vijfjarige verliefd op werd. `Ik kon gewoon nog niet stoppen. Het vrat aan me`, klinkt het gepassioneerd. `Ik wil nog één keer laten zien wat erin zit.`
FC UTRECHT

Want dat is hem vorig seizoen niet gelukt. Na een avontuur in Istanbul wilde Elia terug naar Nederland. Hij liet een huis bouwen onder de rook van Den Haag en koos daarmee bewust voor zijn jonge gezin. FC Twente en ADO Den Haag hengelden naar zijn diensten, maar de aanvaller koos voor het verhaal van Frans van Seumeren. FC Utrecht zou in het jubileumjaar de vaderlandse top gaan aanvallen en Elia zou net dat laatste zetje kunnen geven. Zoals bekend viel dat plan in het water. Trainer John van den Brom werd ontslagen, Utrecht eindigde als zesde en haalde opnieuw geen Europees voetbal. De dertigvoudige international speelde niet meer dan een bijrol. Hij was geblesseerd, had flinke naweeën van een COVID-besmetting en sliep enige tijd in het ziekenhuis bij zijn zieke dochtertje. Met als gevolg dat hij maar tien keer in de basis stond en slechts twee keer scoorde. Het werd hem zwaar aangerekend. Van alle kanten kwam er kritiek. `Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind`, zegt hij daar nu over. `Dat wist ik al toen ik in Utrecht tekende. Het was gewoon een waardeloos jaar.`
Solerend voorbij Cesc Fàbregas in de WK-finale van 2010 tegen Spanje.
© PRO SHOTS
Solerend voorbij Cesc Fàbregas in de WK-finale van 2010 tegen Spanje.
Zijn contract in Utrecht liep nog een seizoen door. En dus nam Elia zich afgelopen zomer voor om nog één keer te schitteren in de Eredivisie. Zijn eigen Last Dance. Maar een goede maand later werd datzelfde contract doormidden gescheurd. `Het was een vreemde situatie. Aan het einde van het seizoen heb ik met trainer René Hake gesproken. Hij zei dat hij graag met mij doorwilde. Ik begon fit aan de voorbereiding, maar voor het eerste oefenduel kwam hij opnieuw naar me toe. Hij vertelde dat ik niet in de plannen voorkwam, dat ik geen wedstrijden zou gaan spelen. Ik mocht nog wel mee op trainingskamp, maar zou dan alleen kunnen trainen. Toen ben ik thuisgebleven en heb ik voor mezelf getraind. Ik hoopte nog op een oplossing, maar die kwam er niet. Uiteindelijk is mijn contract ontbonden. De club wilde kennelijk van me af. Ik vind het nog altijd een vreemde situatie.`
`Clubs bleven bellen. Dat is altijd zo geweest. Er lagen aanbiedingen uit de zandbak`
DUINEN

Dat was op 30 juli. De volgende dag was Eljero Elia een werkloze voetballer. Eentje van 34 jaar met een volle prijzenkast en een goede spaarrekening. Voor velen een goed moment om er een punt achter te zetten en te bouwen aan een maatschappelijke carrière. Ook bij de Hagenaar sloeg de twijfel toe. `Clubs bleven bellen. Dat is altijd zo geweest. Er lagen aanbiedingen uit de zandbak`, vertelt Elia. `Natuurlijk denk je daar wel even over na. Maar als ik ergens teken moet het complete verhaal kloppen. Ik had geen zin om mijn leventje, maar ook dat van mijn gezin, weer volledig op z’n kop te zetten. De kinderen gaan hier weer naar school. Bovendien twijfelde ik over voetbal. Eerst ben ik op vakantie gegaan om mijn hoofd leeg te maken. Marbella, Dubai; ik ben overal en nergens geweest. Die periode heb ik gebruikt om na te denken. Ik heb serieus overwogen te stoppen. De mensen om me heen verklaarden me voor gek. Ze zeiden: "Je bent nooit geblesseerd geweest, je bent nog topfit. Ook vind je het spelletje nog veel te leuk". Maar ik had geen zin meer in – sorry voor het woord – gezeik. Het misgunnen van het voetbalwereldje. Ik had van mijn zestiende tot mijn 34ste in die wereld rondgelopen. Ik vond het eigenlijk wel goed zo. Geloof me, ik was dicht bij mijn pensioen.`
`Ik bleef alleen achter. Dan speelde ik wat op de PlayStation of staarde ik naar het plafond`
`Maar dan word je geconfronteerd met het normale leven. ’s Ochtends vroeg gingen mijn kinderen naar school, mijn vrouw naar het werk. En ik? Ik bleef alleen achter. Dan speelde ik wat op de PlayStation of staarde ik naar het plafond. Ik werd er niet gelukkig van. Ik ben gaan wandelen, in de duinen. Gewoon even alles op een rijtje zetten. De uiteindelijke conclusie was dat ik maar één ding wilde en dat was lekker, zorgeloos voetballen. Op het veld staan, lekker met die bal bezig. Mijn vrouw zei het ook: "Je bent nog een veel te grote liefhebber om nu te stoppen".`
ADO DEN HAAG

Zoals gezegd, iemand met het curriculum vitae en de prijzenkast van Eljero Elia, hoeft geen contactadvertentie te plaatsen om een nieuwe werkgever te vinden. Ook in de periode dat hij even uit de sportlights verdween, bleven clubs contact zoeken met hem en zaakwaarnemer Frank Schouten. Toch was er maar één club waarmee hij écht serieus in gesprek ging: ADO Den Haag. Daar waar het op negenjarige leeftijd voor hem was begonnen en waar hij in 2004 debuteerde in het betaalde voetbal. Een jaar eerder hadden toenmalig algemeen directeur Mohammed Hamdi en teammanager Dave Sietaram al geprobeerd hem naar de Residentie te lokken. Laatstgenoemde bleef deze zomer samen met Albert van der Dussen aandringen.
`Ze bleven bellen. "Ellie, kom nu maar naar ons. Kom terug naar je cluppie". Ze stelden voor dat ik eerst gewoon eens mee zou trainen, kijken hoe dat voelde. Daar was ik wel gevoelig voor. ADO blijft mijn club. Die eerste weken waren wel zwaar, man, dat vertel ik je eerlijk. Ik had natuurlijk al een tijd geen groepstrainingen of wedstrijden meegedaan. Ik moest fit worden en trainde apart. Dat betekende vooral lopen, lopen en lopen. Ik werd helemaal gek. Verderop waren die jongens lekker aan het trainen en ik mocht alleen maar lopen. Dat gedeelte had ik dan weer niet gemist. Pas na vier weken, toen ik volledig met de groep mee kon doen, voelde ik me weer voetballer. Dat was het beste gevoel in maanden.`
Namens ADO tegen FC Dordrecht op snelheid langs Nikki Baggerman.
© Pro Shots/Wouter Dill
Namens ADO tegen FC Dordrecht op snelheid langs Nikki Baggerman.
Het werd een succesvolle snuffelstage. ADO-trainer Ruud Brood wilde Elia dolgraag toevoegen aan zijn wedstrijdselectie en bij de ex-international begon het steeds meer te kriebelen. Er was echter één probleem: ADO zat nog midden in een herstructureringstraject. De club had grote financiële problemen. Er was een herstructureringsdeskundige aangesteld om een akkoord te sluiten met de ongeveer honderdvijftig schuldeisers. Zou dit niet lukken, dan kon ADO Den Haag zomaar failliet gaan. Het maakte het lastig om Elia een contract aan te bieden. Het was gezien de financiële situatie van de club praktisch onmogelijk en bovendien zou het een heel slecht signaal afgeven als midden in een saneringsproces een dertigvoudig international op de foto zou gaan met een glas champagne. Elia moest geduld hebben.
`Ik verdien nu net zoveel als de mensen op trainingscomplex De Aftrap die de shirtjes wassen`
`Ze konden mij in eerste instantie geen contract aanbieden. Ook kon ik vanwege bepaalde regels niet op amateurbasis spelen. Ik moest wachten. Alles veranderde toen de club een sluitende begroting in kon leveren bij de KNVB. Met dank aan de gemeente Den Haag. Als gevolg daarvan kwam er een piepklein budgetje vrij en konden ze mij een arbeidscontract aanbieden. Ik verdien nu net zoveel als de mensen op trainingscomplex De Aftrap die de shirtjes wassen. Ik voetbal voor het minimumloon. Daar maak ik vooral zelf veel grappen over. Ik ben allang weer blij dat ik mag spelen. Ik ben nu eenmaal een liefhebber. Het gaat mij niet om het geld, het gaat om ADO Den Haag.`
FC TWENTE

In januari, als de aandelenoverdracht met het Spaanse Globalon definitief rond moet zijn, gaat hij nog een keer zitten met de clubleiding. Mogelijk dat zijn contract dan een upgrade krijgt. Want voor iemand die net zoveel verdient als een vakkenvuller bij de Albert Heijn, is Elia erg waardevol voor de Hagenezen. Hij wordt gezien als het geheime wapen in de strijd om promotie. Als de gesprekken met de nieuwe clubleiding worden opgestart, zal het ook gaan over een tweede carrière. De voetballoze periode van afgelopen zomer heeft Elia aan het denken gezet. Er komt een dag dat hij zijn kicksen aan de wilgen hangt en dan moet er wel een plan B zijn.
`Ik wil jeugdtrainer worden of misschien zelfs wel hoofd opleiding`
`Het gaat om the bigger picture`, zegt hij daar zelf over. `Ik wil jeugdtrainer worden of misschien zelfs wel hoofd opleiding. Ik hoop bij ADO trainersdiploma’s te kunnen halen en op technisch gebied het nodige te leren. Ik ben ook bewust bezig met de talenten in de selectie. Weet je, dit is voor het eerst in al die jaren dat ik jonge spelers tegenkom die écht leergierig zijn. En dat is zo leuk! Ze gaan niet direct de discussie met je aan maar willen vooral van je leren. Ik wil ze helpen, beter maken en advies geven. Ze hoeven niet dezelfde fouten te maken die ik heb gemaakt. Waar ik dan aan denk? Dat je soms geduld moet hebben bijvoorbeeld.`
`Toen ik bij FC Twente speelde had ik de toezegging van Joop Munsterman dat ik een transfer mocht maken. En dus was ik daar 24 uur per dag mee bezig. Ik wilde naar het buitenland en zo snel mogelijk ook. Het liefst nog in de voorbereiding. Dat werd uiteindelijk Hamburger SV. Een prachtige club, maar ik had misschien beter even kunnen wachten. Dan was HSV misschien wel Tottenham Hotspur geweest. Het zijn keuzes die uiteindelijk je hele carrière bepalen.`
`Hier bij ADO loopt echt veel talent. Ze krijgen een prachtig podium om te groeien. We moeten eerst weer stabiel worden en terug naar de Eredivisie. De club wil er alles aan doen om die jonge talenten langer aan ADO te binden. Dat vind ik heel verstandig, zo gaat dat bij AZ ook. Die jongens vormen de toekomst van de club. Samen moeten we terug naar de Eredivisie. Want ja, kom op! Dit is de derde stad van het land. ADO Den Haag hoort natuurlijk niet thuis in de Keuken Kampioen Divisie. We gaan ze terugbrengen. Dit jaar al.`
Hij klinkt strijdbaar, heel de middag al. Tegenover ons zit geen volgevreten vedette die uit verveling nog tegen een balletje trapt bij zijn eerste liefde. We luisteren naar een liefhebber die het in de basis niet uitmaakt of hij met Robin van Persie, Andrea Pirlo of Sem Steijn op het veld staat. Hij vindt het spelletje gewoon nog te leuk. Het is dan ook niet uitgesloten dat we hem volgend seizoen gewoon weer terugzien in de Eredivisie.
Elia heeft nog geen knopen doorgehakt. Misschien plakt hij er nog wel een jaar aan vast. Voorlopig koestert hij, na een moeilijk jaar, vooral wat hij heeft. `Ik ben heel rustig. Thuis is iedereen gezond en gelukkig, ik woon op vijf minuten rijden van het trainingscomplex. Ik word steeds fitter en weet dat ik nog mooie dingen ga laten zien`, klinkt het weloverwogen. `Ik heb nog steeds die drive. Als die er niet was geweest, had ik de handdoek allang in de ring gegooid. Maar ik ben nog niet klaar als voetballer. Dat voel ik.`

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

tjapi01, Erik070, Alle ballen op Jort, Jurriën, malle eppie, Kees, ADO079, frans swa en 158 gasten.

Bekijk de topshouts