Tag: trainers

Trending: sport helmond divisie jeugd voorspellingen zuiderpark

Toon alle shouts

Baco070 schreef:

Omdat ik onder andere denk dat Buijs veel meer de spelwijze aanpast aan de selectie en kwaliteit die we bezitten i.t.t Kuyt die vooral zijn eigen visie wil opdringen aan de spelers. Het heeft de beste man 11 wedstrijden gekost om uit te zoeken hoe je meerdere keren in 1 wedstrijd Verheijdt in stelling kunt brengen.

Ik vind dat je niet gelijk een ingeslagen weg overboord moet gooien. Zeker niet na 11 wedstrijden als er wat lijn in het spel komt. Ik kan niet oordelen of Buijs beter bij ons past dan Kuijt. Er zijn legio voorbeelden natuurlijk van trainers met een eigen visie welke ze `opdringen` aan spelers die uitermate succesvol zijn.

Er is geen enkele garantie dat het met Buijs (nog) beter gaat.

https://www.vi.nl/pro/waarom-de-gouden-eredivisie-debutant-op-zijn-25ste-kiest-voor-een-normaal-leven.

Was toch een talentje?

Waarom de gouden Eredivisie-debutant op zijn 25ste kiest voor een normaal leven

Door Dave Aalbers
Voor veel mensen klinkt voetballen in het buitenland als de droom. Dat was het lange tijd ook voor Dennis van der Heijden. De voormalige jeugdinternational stond de afgelopen vier jaar onder contract bij clubs in Italië en Polen, maar besloot op zijn 25ste dat hij genoeg had gezien van een leven ver weg van zijn familie en vrienden. Terwijl zijn beste jaren als voetballer nog moeten komen, kiest hij bewust voor een normaal leven.

Weinig spelers die zo als een raket op het Eredivisie-toneel zijn verschenen als Van der Heijden. Zo’n zes jaar geleden mocht hij als jonkie van achttien voor het eerst op de bank zitten namens ADO Den Haag tegen Excelsior. ‘Ik zag wat familieleden op de tribune zitten’, vertelt hij in zijn woonkamer in Maassluis. ‘Ik vond het al bijzonder dat ik mocht warmlopen en dacht: Dit zal hem wel zijn voor vandaag.’ Tot zijn verbazing riep trainer Henk Fraser even later zijn naam. In de 77ste minuut stapte hij bij een 2-1 achterstand het veld op.

`Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven`

Een paar seconden later schoot hij met zijn allereerste balcontact de gelijkmaker keihard tegen de touwen. Zijn debuut werd nog gekker, want vijf minuten voor tijd schoot hij ook nog de 2-3 binnen. Hij weet nog goed dat hij die avond een hapje ging eten met z’n vrienden. Mensen herkenden hem plotseling van televisie. Eigenlijk moest hij de volgende ochtend naar school, maar hij kreeg al snel een belletje dat dit niet zo’n handig idee was. ‘Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven.’ Op dinsdag besloot hij wel weer naar de les te gaan en stapte hij onder applaus van zijn medeleerlingen het lokaal binnen. Er was die dag weinig aandacht voor de les: ‘Iemand had de samenvatting op het grote scherm gezet.’

Van der Heijden was in die tijd ook regelmatig te gast bij jeugdelftallen van het Nederlands elftal, waar hij in een talentvolle lichting speelde met jongens als Frenkie de Jong, Abdelhak Nouri, Donny van de Beek en Steven Bergwijn. Op dat moment had niemand – inclusief hijzelf – zien aankomen dat hij op zijn 25ste het profvoetbal vaarwel zou zeggen.

NORMAAL LEVEN
Nu zit Van der Heijden op een dinsdagavond aan tafel in zijn nieuwbouwhuis in Maassluis. Hij is net terug van een dag werken, heeft snel wat eten naar binnen geschoven en moet na het interview weer door naar de training van VV Capelle, een club uit de Vierde Divisie. Een paar maanden eerder speelde hij nog voor een kleine twintigduizend man in Polen, maar tegenwoordig ziet zijn leven er vrij normaal uit.

`Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar`

Tijdens zijn laatste buitenlandse avontuur bij Chrobry Glogow begon het gevoel steeds harder te knagen: Is dit eigenlijk wel het leven dat ik wil leiden? ‘Het is niet zo dat ik het niet goed of leuk had’, verduidelijkt hij. ‘Maar ik vind het niet waard om nog een jaar of zeven in buitenland te zijn. Dat vind ik – zeker op mijn leeftijd – zonde van mijn tijd. Het is niet zo dat ik daar slecht verdiende, maar ik speelde me er ook niet financieel onafhankelijk mee. Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar.’

Hij weet nog goed dat hij vorig seizoen na de Poolse winterstop al heel erg begon uit te kijken naar de zomer in Nederland. Heimwee vindt hij een te zwaar woord, maar hij twijfelde wel of hij daarna nog zin had om opnieuw weg te gaan uit zijn vertrouwde omgeving. Terwijl het seizoen nog in volle gang was, begon hij zich langzaam te oriënteren op een maatschappelijk leven in Nederland.

Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
ANTIKRAAK
Sinds hij zelf een huis kocht, merkte hij steeds vaker dat hij op sites als Funda bleef hangen. Werken in het vastgoed leek hem wel wat, waardoor hij vanuit Polen een sollicitatie inplande bij een Nederlands bedrijf in die branche. Het gesprek verliep dusdanig positief dat hij werd aangenomen. Naast zijn baan kon hij aansluiten bij VV Capelle, waar hij de kans kreeg om samen te voetballen met een van zijn beste vrienden. ‘Ik weet ook dat er honderdduizend anderen zijn die een leven als prof zouden willen. Dus het was wel een beslissing waar ik goed over na moest denken. Voetballen is nog steeds het allerleukste wat er is, maar ik had het buitenland gewoon echt gezien.’

Hij werkt momenteel voor een vastgoedbedrijf dat duizenden antikraakpanden in Nederland bezit. De laatste tijd racete hij in zijn auto stad en land af om aan de hand van een checklist te controleren of de huizen allemaal netjes onderhouden zijn. Zo’n fulltime werkweek met dagen van negen tot half zes was zeker even wennen. ‘Ik merk wel dat ik nu veel minder vrije tijd heb’, vertelt hij. ‘Normaal had ik na de training de hele dag om uit te rusten. Deze job is best fysiek. Het is niet zo dat ik de hele dag zware dingen til, maar ik ben wel de hele dag onderweg.’

Hij merkt dat hij ’s avonds niet altijd meer de energie over heeft om drie keer in de week het onderste uit de kan te halen op de trainingen. Daarom heeft hij besloten binnenkort met deze baan te stoppen en werk te zoeken dat beter aansluit bij voetballen op hoog amateurniveau. ‘Voetbal is toch een fysieke job die ik er nog bij heb. Daar wil ik me ook voor honderd procent voor kunnen inzetten. Ik wil niet gaan jobhoppen, dus wil nu een weloverwogen beslissing nemen. Ik wil iets gaan doen waar ik plezier uit haal en wat ik voor een langere periode kan doen. Wie weet heeft iemand nog een leuke uitdaging voor me.’

Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
© Dave Aalbers
Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
BLAUWE KUITEN
Hoewel hij nog een beetje zoekende is, beseft hij regelmatig dat hij de juiste beslissing heeft genomen. ‘Bijna dagelijks wel’, zegt hij. ‘Alleen al dat ik nu mijn eigen vaste plekje heb. Als voetballer was ik continu van woonplaats aan het wisselen. Ik heb eigenlijk nooit gehad dat ik een paar jaar op een vaste plek woonde. Bijna iedere zomer was het: waar ga ik nu weer naartoe verhuizen?’ Het nomadenbestaan van een voetballer is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd. Na zijn ronkende debuut bij ADO Den Haag speelde Van der Heijden in Nederland voor FC Volendam en Almere City, waarna hij in 2018 een transfer verdiende naar het Italiaanse Carpi, op dat moment uitkomend in de Serie B.

`Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen`

‘Profvoetballer zijn was al een droom, maar in het buitenland spelen voelde toch als iets extra speciaals’, legt hij uit. Hij kon prima wennen aan het leven in Italië, al was het zeker in de beginfase even aanpoten. ‘Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment tijdens de voorbereiding blauwe kuiten had’, vertelt hij. ‘Ik had helemaal geen tik gehad, maar het kwam puur door het vele lopen. Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen.’

Van der Heijden tekende voor vier jaar bij Carpi en kreeg vanaf het begin te horen dat ze hem rustig wilden brengen. ‘Ze hadden een paar jaar daarvoor nog in de Serie A gespeeld’, vertelt hij. ‘Er werd ook uitgesproken dat ze weer terug naar het hoogste niveau wilden. Ik dacht: Leuke uitdaging, daar gaan we voor.’ Die plannen pakten compleet anders uit. De club draaide slecht en binnen no time waren er twee trainers ontslagen. ‘Ik verwachtte wel een kansje te krijgen. Alleen ging het zo slecht dat het niet het moment was om een jonge jongen te laten debuteren.’

`Naar Bari was een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van`

De spits speelde geen minuut in de Serie B, maar genoot desondanks wel van zijn eerste ervaringen in het buitenland. ‘Iedere wedstrijd kwam ik op een nieuwe plek of bij een ander groot stadion. Naar Bari was bijvoorbeeld een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van.’

Om meer ervaring op te doen in het Italiaanse voetbal werd hij verhuurd aan Fermana in de Serie C. ‘Daar leefde ik een half jaar lang in een hotel’, vertelt hij. ‘Ik zat in een heel klein kamertje, maar had wel uitzicht op zee. Ik kon er ook altijd lekkere pasta’s krijgen. Ik zat er prima, maar wie leeft er nou een half jaar in een hotel? Dat was weer een heel andere ervaring om mee te maken.’ In die periode bij Fermana speelde hij regelmatig, maar ondertussen degradeerde zijn werkgever Carpi naar het derde niveau van Italië. In het seizoen erna maakte hij uiteindelijk zijn enige acht minuten voor de club.

POOLSE TEAMBUILDING
Na een verhuurperiode van anderhalf jaar aan TOP Oss liet zijn zaakwaarnemer vorig jaar weten dat er een Poolse club interesse in hem had. ‘Eigenlijk dacht ik direct: Dit is niks voor mij.’ Polen voelde voor hem in eerste instantie niet aan als een droombestemming. De trainer van Chrobry Glogow, Ivan Djurdjevic, was een oud-teamgenoot van Aleksandar Rankovic, die Van der Heijden weer kende van ADO. De aanvaller belde via FaceTime met Djurdjevic en werd zo tóch enthousiast over deze kans. ‘Dat gesprek verliep zo positief dat ik een goed gevoel kreeg. Hij heeft me omgepraat, maar daar heb ik geen spijt van gekregen.’

`Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen`

Van der Heijden was zo alweer toe aan zijn zevende club in zes jaar tijd. Het werd een mooi avontuur, waarin hij zich regelmatig verbaasde. ‘Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen’, lacht hij. ‘Zo is dat in ieder land anders. In Italië rookte een aantal spelers bijvoorbeeld altijd in de kleedkamer. Dat is toch grappig om te hebben meegemaakt.’

Hij kan zich ook nog goed herinneren dat de trainer op een gegeven moment een bijzondere manier van teambuilding had bedacht. ‘Op een uurtje rijden lag een van de hoogste bergen van Polen’, zegt hij. Om dichter tot elkaar te komen had de trainer het idee om met z’n allen omhoog te lopen. ‘Richting de top is het natuurlijk koud, dus we liepen echt met van die spikes onder onze schoenen. Het was geen kleine berg; dus het was echt een uitdaging. De hele groep viel uiteen. Iedereen was echt voor zichzelf aan het bikkelen om aan de top te komen.’

Niemand van de selectie was van plan om op te geven. Zeker niet omdat de trainer een verrassing had voor de voetballers die de top zouden bereiken. ‘Iedereen wilde het daardoor écht halen. Uiteindelijk stonden we met z’n allen op de top. Daar moesten we ons echt vasthouden, anders waaide je de reling over.’ De selectie bleef ook op locatie slapen en was langzaam toch wel benieuwd naar de verrassing van de trainer. ‘Kwamen er een aantal vrouwen langs, ingehuurd door de trainer’, lacht Van der Heijden. De aanvaller heeft zelf een relatie, maar zijn vrijgezelle ploeggenoten vonden het een aangename verrassing. Het zijn een voor een herinneringen aan zijn buitenlandse avonturen die hij nooit zal vergeten.

SHIRTJES OPHANGEN
Uiteindelijk steeg het kleine clubje tot grote hoogte en werd de finale van de play-offs om promotie bereikt. Daar speelde Van der Heijden voor een kleine twintigduizend toeschouwers – in ieder geval voorlopig – zijn laatste wedstrijd als prof.

`Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond`

Het jochie dat ooit als een raket de Eredivisie in werd gelanceerd, is een stuk eerder klaar met zijn profcarrière dan hij zelf had gedacht. ‘Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond. Het zijn allemaal kleine ervaringen die me uiteindelijk een wijzer persoon hebben gemaakt.’

Binnenkort is hij van plan om al zijn voetbalshirts een mooi plekje in zijn huis te geven. ‘Dan denk ik toch dat ik met trots mag terugkijken’, zegt hij. ‘Ik heb een shirt van het Nederlands elftal met mijn eigen naam erop, heb in het buitenland gespeeld en nog een Gouden Veter gewonnen als Speler van de Week. Dat zijn allemaal mooie dingen die niemand me meer afneemt.’

Wat vind je van dit artikel?

Voetballers zijn zwervers geworden. Net als trainers.
Vaak scheren ze zich ook al niet meer.

rd.. schreef:

Ik heb ook niet de illusie dat dat ooit gaat gebeuren. Het is de club er niet naar. Met name door de resultaten in het verleden, geen reden om aan te nemen dat dat in de toekomst wel gaat gebeuren. Hoe graag ik het ook wel zou willen geloven. De financiële kloof met de clubs die wel in staat zijn mee te draaien op redelijk niveau is al veel te groot geworden, laat staan de Nederlandse top 4/5.

Het jaar van Van den Brom heeft juist aangetoond dat je met weinig geld, maar met een goede (liefst aanvallend denkende) trainer nog altijd veel kunt bereiken. Helaas zijn er daarna geen dergelijke trainers meer geweest.

James schreef:

Becker was in het begin niet best, pas nadat hij op het bankje was gezet en weer minuten kreeg daarna ging hij steeds beter draaien.

Echt goed en constant heeft Becker bij ons nooit gespeeld. Zijn instelling was en bleef een probleem. Het was duidelijk dat hij meer in zich had, maar dat wist men er bij ADO niet uit te halen. Maar ja, dat is een structureel manco van de trainers bij ADO. Na Van den Blom (die het uiterste haalde uit jonge én oude spelers als Bulykin, Toornstra, Verhoek, Immers, Coutinho, Derijck enzovoort) heeft eigenlijk geen enkele speler een spectaculaire ontwikkeling meegemaakt bij ADO. Ja, Verheydt in zekere mate, maar die was al topscorer bij Almere geweest. Sterker nog, Becker is de laatste jaren bepaald niet de enige jonge speler die pas na vertrek bij ADO tot bloei komt. Zo maak je als club natuurlijk nooit een financiële klapper.

‘Kuyt houdt vertrouwen in eigen kunnen’, in de pers lees je ook zowat alleen maar ‘Kuyt verliest weer’ of ‘Kuyt wint’, ‘Kuyt dit, Kuyt dat’ in plaats van ADO Den Haag. Blijft een hele aparte kerel, met waarschijnlijk veel spiegelwanden thuis. Maar goed, ik was echt blij verrast met de winst en het vertoonde spel in vergelijking met de vorige wedstrijden. Horen behalve spelers de trainers ook bij. Ook weer met een beetje mazzel op de goeie momenten en scheidsrechter die veel toeliet, of hij zag het gewoon niet, kan ook, is KKD.

En al die zogenaamde spel systemen, wat behalve de supporters ook de spelers blijkbaar niet zien, de veldbezetting was in elk geval een stuk beter gisteren. Maar uiteindelijk kwam er een ‘Kemper-iaans vroege voorzet’ van Bilate op Verheydt die in de zestien stond, die als KKD fenomeen weer met het hoofd mooi scoorde. Dus dat.

Voor de rest blijf ik de stand op de ranglijst schande vinden. En ook dat er (door wie eigenlijk?) zoveel spelers zijn gehaald die tot dus ver niks toevoegen. Zoals Werker, Carlson, De Waal, Hall, Wehrmann, Sellouki, Siereveld, Zwarts, met of zonder opties, weet ik veel. Op de gedegradeerde clubs na is er de vierde spelersbegroting van de KKD, Jong elftallen niet meegerekend, had met ‘die netwerken’ de selectie toch beter ingevuld kunnen worden denk ik dan.

Je zag ook dat er weinig voor nodig is om de supporters op de tribune weer een beetje mee te krijgen. Niet te moeilijk maken, zoveel mogelijk naar voren spelen, minder tikkie terug en breed, haagsche bluf tonen, persoonlijke duels winnen. Herman Brood & Henny Vrienten hadden er ooit een liedje van gemaakt.



---> Smiley van een poppetje met haagse vlag!

Club Achter de Duinen schreef:

Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:

Kishna: potentie selectie is groter dan ze laten zien
Ricardo Kishna is bij zijn terugkeer bij ADO Den Haag niet geschrokken van wat er om hem heen gebeurt.
Lees het nieuwsbericht

Na negen speelrondes op de 17de plek , nog geen fatsoenlijke wedstrijd laten zien. De afstand tussen club en fans, en in het veld spelers onderling, plus trainers, wordt groter en groter. En `het bestuur` die dit allemaal mogelijk heeft gemaakt vind het blijkbaar wel best zo.

Ik wil verdomme mijn club terug!!!

Club Achter de Duinen schreef:

Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:

Kishna: potentie selectie is groter dan ze laten zien
Ricardo Kishna is bij zijn terugkeer bij ADO Den Haag niet geschrokken van wat er om hem heen gebeurt.
Lees het nieuwsbericht

Volgens Kishna is het niet iets wat je er binnen een week uit hebt. ,,Onze trainer wil ook een andere manier van spelen dan de voorgaande trainers. Dat proces is niet binnen een paar weken afgerond.’’

Dit is de grootste fout die Dirk maakt. Hij had het plan van vorig seizoen moeten doortrekken en daar vanuit moeten bouwen.....makkelijker had niet gekund.

rd.. schreef:

Op zich zat er tegen Excelsior wel een bepaalde flow in. Met name rondom het veld.

Natuurlijk zijn resultaten belangrijk, maar entertainment bieden hoeft dat natuurlijk niet uit te sluiten. Het kan een effect zijn van... Zoals je het nu zegt zou het betekenen dat je alleen een `leuke` avond kan hebben als er gewonnen wordt? Dat is toch niet zo. Bij mij niet in elk geval.

Nou, ik ben niet zo`n type die denk na een nederlaag, ` goh, dat was genieten, er is goed gestreden, zag een leuk driehoekje, maar de tegenstander was beter en heeft dik verdiend met 0-4 gewonnen`.

Voetbalstadion is emotie, beleving, samen met jouw club, en alles daar omheen Verlies maakt teleurstelling, boos, winst maakt blij, trots.. Dat is de entertainment voor mij. Verlies maakt dat niet compleet, al zit er geen grasspriet van de slidings meer op de mat, gaat om winst, ergens om mee doen.

Als ik naar de ranglijst kijk wordt ik teleurgesteld, boos, en verdrietig ook nog. We hebben op de gedegradeerde clubs na de hoogste spelersbegroting, jong elftallen niet meegerekend. We staan 17de, hebben niks laten zien, terwijl er meegedaan moet worden voor promotie, jawel, moet!

Daarom is het schande dat er trainers zijn gehaald die er geen klote van kunnen, en spelertjes zijn gehuurd van andere jong elftallen voor een maand of acht, door incapabele passanten. De vrije verkoop supporters worden eigenlijk nu niet gestraft door falend bestuur, maar de scc houders.

Aldus mijn beleving, van mijn club. . . `we`, en niet `ze`. . . !

rd.. schreef:

Feit is echt wel dat we achterin echt veel teveel weggeven. Kan je niet omheen. Is er nou nergens een transfervrije ervaren jongen, vraag ik me dan af. Of gaan we echt wachten tot de winterstop?

Er zullen best wel werkeloze ervaren trainers beschikbaar zijn ja, waarnaast een beginnend trainer als zijn assistent zich goed kan ontwikkelen. Maar in de bestuurskamer hebben ze het veel te druk hoe Middennoord van hun plek te lozen dan waar het uiteindelijk om gaat, namelijk de sportieve prestaties. Je hoort geen eigenaar(?), directeur, of tm over pagina 830 van teletekst.

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

Momenteel geen shouters online en 109 gasten.

Bekijk de topshouts