Welkom in de shoutbox, gast
Johannes
opper schreef:
Ik weet niet wat je tegen Franken hebt maar je zit er feitelijk naast. Toen Brood weg moest stonden we 6de op 7 punten en uiteindelijk zijn we 4de geworden op 9 punten. Het is dus niet ingestort zoals jij aangeeft. Sterker nog het voetbal werd beter zeker in de play offs. Tot 20 minuten voor het einde heeft hij perfect werk afgeleverd.
Ik weet niet wat je tegen Franken hebt maar je zit er feitelijk naast. Toen Brood weg moest stonden we 6de op 7 punten en uiteindelijk zijn we 4de geworden op 9 punten. Het is dus niet ingestort zoals jij aangeeft. Sterker nog het voetbal werd beter zeker in de play offs. Tot 20 minuten voor het einde heeft hij perfect werk afgeleverd.
Precies dit. Toen Brood kwam ging het na verloop van tijd steeds rapper steeds slechter. Er was geen geld om hem weg te sturen! Toen kwamen Franken en Grünholz erbij. Het werd weer LEUK om naar ADO te kijken en er werd bovendien weer gewonnen. Toen Brood er eindelijk werd uitgeflikkerd kwam na korte tijd de ploeg uit het dalletje waar ze in zaten en werd er opnieuw top gepresteerd. Tot die fatale laatste 20 minuten.
In de periode met Franken erbij en met Franken als baas zijn spelers beter geworden, stond er echt een team, was er leuk voetbal te zien en als het eens misging bleef zelfs dan het publiek erachter staan. En dan zeggen nu de spelers van toen dat ze graag deze trainer weer op de bank willen zien.
O en het hele bovenstaande verhaal: vergelijk het even met de periode sinds de aanstelling van Kuyt... Er staat geen team, er is geen chemie, en als je enigszins de kans hebt om niet naar het stadion te gaan, dan kom je toch in de verleiding om in godsnaam een keer een avondje ADO over te slaan. Kuyt eruit en degenen die hem persé wilden aanstellen (en dat vlak voor de finale fijntjes aan Franken lieten weten, gek he dat hij er niet helemaal bij was) ook graag moven.
In de periode met Franken erbij en met Franken als baas zijn spelers beter geworden, stond er echt een team, was er leuk voetbal te zien en als het eens misging bleef zelfs dan het publiek erachter staan. En dan zeggen nu de spelers van toen dat ze graag deze trainer weer op de bank willen zien.
O en het hele bovenstaande verhaal: vergelijk het even met de periode sinds de aanstelling van Kuyt... Er staat geen team, er is geen chemie, en als je enigszins de kans hebt om niet naar het stadion te gaan, dan kom je toch in de verleiding om in godsnaam een keer een avondje ADO over te slaan. Kuyt eruit en degenen die hem persé wilden aanstellen (en dat vlak voor de finale fijntjes aan Franken lieten weten, gek he dat hij er niet helemaal bij was) ook graag moven.
 0
|
Donderdag 10 november 2022 om 23:03 uur |
|
Filosoof
Het is vrijdagochtend, 8 uur. Voor het raam van zijn kantoor op de 4e verdieping van het Bingoal Stadion staat Dirk Kuijt. Hij staart uit het raam en ziet in het ochtendlicht het krioelende verkeer op het Prins Clausplein. Dan draait hij zich om en loopt naar het Nespresso apparaat dat handig staat opgesteld rechts van zijn bureau. Eerst een kop ‘Dark Roast’. Hij kan een vage glimlach niet onderdrukken als hij terugdenkt aan zijn jeugd. In zijn geboortedorp zei men altijd ‘Un kaup swart, doet het nettenboeten recht’. En Dirk houdt graag vast aan die traditie.
Hij neemt een eerste slok van zijn hete koffie als de deur openzwaait. In de deuropening verschijnt de rijzige gestalte van John Metgod. ‘Morge Dirk’, zegt de gelouterde ex-international en oud-speler van onder andere Real Madrid. Hij gaat zitten op zijn vaste plekje, strategisch vlak naast de deur. In het kielzog van deze assistent-trainer druppelen de andere leden van de staf een voor een binnen. Dirk mag graag zeggen dat hij met een ‘proces’ bezig is en dat ‘doen we met z’n allen’. Daarom zit er nu een redelijk bont gezelschap in zijn kantoor. We zien fysiektrainer John Nieuwenburg en keeperstrainer Raymond Mulder. Maar ook dokter Daan van de Pol en fysiotherapeut Edwin Coret zijn present, terwijl de videoanalisten Jop Beuger en Tom van Mierlo – bescheiden als altijd – een plekje zoeken. Zelfs materiaalman Rob Ravestein ontbreekt niet. Laatstgenoemde zit een beetje onderuit gezakt op een stoel, onderwijl friemelend aan een maatdop van een fles Lenor wasverzachter. Als laatste komt Daryl Janmaat binnen. De technisch manager knikt de anderen beleefd toe onder het mompelen van ‘sorry maar file’ en gaat snel zitten.
Dan loopt Dirk Kuijt naar het whiteboard dat een prominente plek in zijn kamer heeft. Dat gebruiken van een whiteboard heeft hij gekopieerd van Rafael Benitez, zijn toenmalige coach bij Liverpool. Niet dat Dirk er nu echt mee uit de voeten kan, want het bord is maagdelijk leeg. Behalve rechtsonder, waar hij heeft geschreven dat z’n auto maandag naar de garage moet. Maar goed, volgens Dirk oogt zo’n bord professioneel en straalt het een zekere autoriteit uit.
Het geroezemoes verstomt als Dirk het woord neemt. Hij orakelt op zijn inmiddels bekende wijze iets over de rug rechten en als een front opereren. Woorden die de aanwezigen al ettelijke keren uit zijn mond hebben gehoord. Niets nieuws dus. Maar het wordt interessant als Dirk handig een bruggetje maakt naar de prestaties van het vorig weekend en vooruitblikt naar de wedstrijd van deze vrijdagavond. Zoals de aanwezigen weten is Dirk de afgelopen week op het Prinses Irenesportpark behoorlijk uit zijn slof geschoten. De verloren wedstrijd tegen Helmond Sport was een absolute blamage. Hij heeft iedere speler te verstaan gegeven wat hij ervan dacht en de hele groep aan extra pittige trainingssessies onderworpen. Geheel volgens het aloude adagium ‘Dirk laat zich niet piepelen’.
Die extra trainingsarbeid is een opmaat naar de wedstrijd tegen VVV Venlo. Een potje dat gewonnen moet worden. Zelfs Dirk beseft dat als geen ander, want hij voelt het hijgen van journalisten en het rumoer op de tribunes haarfijn aan. Maar Dirk zou Dirk niet zijn als hij niet vol bravoure zijn strijdplan ontvouwt. De aanwezigen gaan er eens goed voor zitten. En John Metgod voelt nu al de priemende blikken van de collega’s in zijn richting. Hij is de nestor in het gezelschap en als zodanig de enige die voldoende autoriteit bezit om de trainer eventueel van repliek te dienen. Iets waar John overigens een bloedhekel aan heeft. Of, zoals hij vanmorgen nog tegen zijn vrouw zei: ‘Ik hoop dat die Dirk me gewoon me ding laat doen, dan is mijn dag weer oké’.
‘Goed mannen’ opent Dirk zijn betoog, ‘we gaan het vanavond anders doen’. Hij vervolgt met: ‘Ik heb er een paar nachtjes over geslapen, maar ben er nu wel voor mezelf uit’. ‘De opstelling en het strijdplan van de afgelopen weken, het klopt niet’. ‘We gooien er vanavond een paar andere spelers in. Jongens die het verschil maken, die de wedstrijd lezen en anticiperen’. ‘We gaan het daarom als volgt doen, we laten de rechterflank in zijn geheel bestrijken door Denzelletje. Dat deed ie in de A1 van Feyenoord ook altijd prima. Dan laten we die vreselijke draver van Catic op de bank. Verder gooien we Finn voor de leeuwen, want met Siereveld breken we ook geen ijzer momenteel. Middenveld dan, Klas even bankie doen en Esajas erin. Dat wordt echt een grote speler hoor, let maar op mijn woorden’. ‘En naast Breinburg zetten we nu Titouan Thomas. Ja, ja, dat laatste is een ‘verzoekje’ van hogerhand. Samenwerkingsverbandje met Estoril en zo. Maar goed, slechter dan met De Waal zal het niet worden. Toch?’ Hier en daar verschijnt een lichte vorm van ongeloof op de gezichten van de stafleden. Dokter Van de Pol – zelf een aardige hockeyer van KZ – bekijkt de boel van de medische kant, en denkt bij zichzelf, ‘hebben we hier te maken met een geniale creatieveling, of is het toch een min of meer maniakale gek’.
Dirk komt nu helemaal op stoom, wetende dat hij 100% de aandacht heeft. Hij heeft het beste voor het laatst bewaard en gooit dat nu in de groep: ‘Mannen, ik beken het eerlijk, ik worstel met Thomas. Die brengt het momenteel niet. Hoe die gast vorig seizoen zoveel doelpunten kon maken, ik heb geen flauw benul. Misschien tijd voor hem om ook even aan de kant te beginnen?’. Die laatste opmerking is het sein voor good old Ravestein om te memoreren dat Thomas Verheijdt de held is van de club, het uithangbord. ‘Je mot niet aan Thomas komme, anders breekt de pleuris uit in het stadion’, zo stelt hij onomwonden.
Pleuris is een woord waar Dirk een hekel aan heeft. Handig laverend tussen zijn eigen idee en de woorden van de materiaalman, bindt hij in. ‘Oké, ik snap het Rob. Thomas is onze aanvoerder. We kijken het nog even aan’. Dirk neemt nog een slokje van zijn koffie en trekt daarbij een vies gezicht, want het spul is intussen koud. Hij neemt als een generaal zijn manschappen in ogenschouw, en zoals hij al dacht, er komt nul komma nul weerwoord. ‘Mooi mannen, alle vertrouwen dus voor vanavond. Die Limburgers gaan nog een lange terugreis hebben. Dus nu weer lekker verder met waar je mee bezig was en tot later vanmiddag!’.
Enigszins verdoofd verlaat het gezelschap een voor een het kantoor. En op het moment dat Ravestein wegloopt, roept Dirk hem na: ‘Rob, wil jij vanavond een paraplu voor me regelen, want ik verwacht een zware bui’.
ADO Den Haag verliest met 2-3. Dit verhaal is puur fictief, hoewel……
Hij neemt een eerste slok van zijn hete koffie als de deur openzwaait. In de deuropening verschijnt de rijzige gestalte van John Metgod. ‘Morge Dirk’, zegt de gelouterde ex-international en oud-speler van onder andere Real Madrid. Hij gaat zitten op zijn vaste plekje, strategisch vlak naast de deur. In het kielzog van deze assistent-trainer druppelen de andere leden van de staf een voor een binnen. Dirk mag graag zeggen dat hij met een ‘proces’ bezig is en dat ‘doen we met z’n allen’. Daarom zit er nu een redelijk bont gezelschap in zijn kantoor. We zien fysiektrainer John Nieuwenburg en keeperstrainer Raymond Mulder. Maar ook dokter Daan van de Pol en fysiotherapeut Edwin Coret zijn present, terwijl de videoanalisten Jop Beuger en Tom van Mierlo – bescheiden als altijd – een plekje zoeken. Zelfs materiaalman Rob Ravestein ontbreekt niet. Laatstgenoemde zit een beetje onderuit gezakt op een stoel, onderwijl friemelend aan een maatdop van een fles Lenor wasverzachter. Als laatste komt Daryl Janmaat binnen. De technisch manager knikt de anderen beleefd toe onder het mompelen van ‘sorry maar file’ en gaat snel zitten.
Dan loopt Dirk Kuijt naar het whiteboard dat een prominente plek in zijn kamer heeft. Dat gebruiken van een whiteboard heeft hij gekopieerd van Rafael Benitez, zijn toenmalige coach bij Liverpool. Niet dat Dirk er nu echt mee uit de voeten kan, want het bord is maagdelijk leeg. Behalve rechtsonder, waar hij heeft geschreven dat z’n auto maandag naar de garage moet. Maar goed, volgens Dirk oogt zo’n bord professioneel en straalt het een zekere autoriteit uit.
Het geroezemoes verstomt als Dirk het woord neemt. Hij orakelt op zijn inmiddels bekende wijze iets over de rug rechten en als een front opereren. Woorden die de aanwezigen al ettelijke keren uit zijn mond hebben gehoord. Niets nieuws dus. Maar het wordt interessant als Dirk handig een bruggetje maakt naar de prestaties van het vorig weekend en vooruitblikt naar de wedstrijd van deze vrijdagavond. Zoals de aanwezigen weten is Dirk de afgelopen week op het Prinses Irenesportpark behoorlijk uit zijn slof geschoten. De verloren wedstrijd tegen Helmond Sport was een absolute blamage. Hij heeft iedere speler te verstaan gegeven wat hij ervan dacht en de hele groep aan extra pittige trainingssessies onderworpen. Geheel volgens het aloude adagium ‘Dirk laat zich niet piepelen’.
Die extra trainingsarbeid is een opmaat naar de wedstrijd tegen VVV Venlo. Een potje dat gewonnen moet worden. Zelfs Dirk beseft dat als geen ander, want hij voelt het hijgen van journalisten en het rumoer op de tribunes haarfijn aan. Maar Dirk zou Dirk niet zijn als hij niet vol bravoure zijn strijdplan ontvouwt. De aanwezigen gaan er eens goed voor zitten. En John Metgod voelt nu al de priemende blikken van de collega’s in zijn richting. Hij is de nestor in het gezelschap en als zodanig de enige die voldoende autoriteit bezit om de trainer eventueel van repliek te dienen. Iets waar John overigens een bloedhekel aan heeft. Of, zoals hij vanmorgen nog tegen zijn vrouw zei: ‘Ik hoop dat die Dirk me gewoon me ding laat doen, dan is mijn dag weer oké’.
‘Goed mannen’ opent Dirk zijn betoog, ‘we gaan het vanavond anders doen’. Hij vervolgt met: ‘Ik heb er een paar nachtjes over geslapen, maar ben er nu wel voor mezelf uit’. ‘De opstelling en het strijdplan van de afgelopen weken, het klopt niet’. ‘We gooien er vanavond een paar andere spelers in. Jongens die het verschil maken, die de wedstrijd lezen en anticiperen’. ‘We gaan het daarom als volgt doen, we laten de rechterflank in zijn geheel bestrijken door Denzelletje. Dat deed ie in de A1 van Feyenoord ook altijd prima. Dan laten we die vreselijke draver van Catic op de bank. Verder gooien we Finn voor de leeuwen, want met Siereveld breken we ook geen ijzer momenteel. Middenveld dan, Klas even bankie doen en Esajas erin. Dat wordt echt een grote speler hoor, let maar op mijn woorden’. ‘En naast Breinburg zetten we nu Titouan Thomas. Ja, ja, dat laatste is een ‘verzoekje’ van hogerhand. Samenwerkingsverbandje met Estoril en zo. Maar goed, slechter dan met De Waal zal het niet worden. Toch?’ Hier en daar verschijnt een lichte vorm van ongeloof op de gezichten van de stafleden. Dokter Van de Pol – zelf een aardige hockeyer van KZ – bekijkt de boel van de medische kant, en denkt bij zichzelf, ‘hebben we hier te maken met een geniale creatieveling, of is het toch een min of meer maniakale gek’.
Dirk komt nu helemaal op stoom, wetende dat hij 100% de aandacht heeft. Hij heeft het beste voor het laatst bewaard en gooit dat nu in de groep: ‘Mannen, ik beken het eerlijk, ik worstel met Thomas. Die brengt het momenteel niet. Hoe die gast vorig seizoen zoveel doelpunten kon maken, ik heb geen flauw benul. Misschien tijd voor hem om ook even aan de kant te beginnen?’. Die laatste opmerking is het sein voor good old Ravestein om te memoreren dat Thomas Verheijdt de held is van de club, het uithangbord. ‘Je mot niet aan Thomas komme, anders breekt de pleuris uit in het stadion’, zo stelt hij onomwonden.
Pleuris is een woord waar Dirk een hekel aan heeft. Handig laverend tussen zijn eigen idee en de woorden van de materiaalman, bindt hij in. ‘Oké, ik snap het Rob. Thomas is onze aanvoerder. We kijken het nog even aan’. Dirk neemt nog een slokje van zijn koffie en trekt daarbij een vies gezicht, want het spul is intussen koud. Hij neemt als een generaal zijn manschappen in ogenschouw, en zoals hij al dacht, er komt nul komma nul weerwoord. ‘Mooi mannen, alle vertrouwen dus voor vanavond. Die Limburgers gaan nog een lange terugreis hebben. Dus nu weer lekker verder met waar je mee bezig was en tot later vanmiddag!’.
Enigszins verdoofd verlaat het gezelschap een voor een het kantoor. En op het moment dat Ravestein wegloopt, roept Dirk hem na: ‘Rob, wil jij vanavond een paraplu voor me regelen, want ik verwacht een zware bui’.
ADO Den Haag verliest met 2-3. Dit verhaal is puur fictief, hoewel……
|
0
|
Zaterdag 5 november 2022 om 20:22 uur |
|
grijze gek
ADO-spelers schuldbewust na wegblijven fans: ‘Zolang wij niet presteren, zijn er leukere dingen te doen’
Beetje bij beetje mogen er weer meer supporters van ADO Den Haag naar de wedstrijden in het Bingoal Stadion. Aan de Haagse fans lag het vrijdagavond tegen VVV-Venlo (2-3 nederlaag) in elk geval niet. ,,Wat in aan ADO heb gemist? Toch die sfeer, hè?”
Het werd in het Bingoal Stadion al na drie minuten hoorbaar duidelijk. Nadat de bezoekers uit Limburg de Haagse ploeg in de openingsfase bij de keel grepen, waren daar de supporters van ADO Den Haag om hun club een hart onder de riem te steken en naar voren te schreeuwen. ‘Jagen, jagen’ en ‘Bloed op die schoenen’, klonk het vanaf de tribunes. En dat resulteerde in de vijfde minuut in de openingstreffer van Silvinho Esajas.
Dirk Kuyt gaf het eerder al in meerdere interviews aan. Volgens de trainer zou het zijn ploeg sterken als er meer publiek bij de thuiswedstrijden aanwezig mag zijn. Alleen is het verhaal bekend en wordt de club beperkt in het toegang verlenen aan supporters.
Vooruitgang
Bij de eerste thuiswedstrijd van het seizoen tegen FC Den Bosch (0-2 verlies) was er naar aanleiding van de ongeregeldheden tegen Excelsior helemaal geen publiek welkom. En bij de vijf thuisduels die volgden kregen, doordat het veiligheidsplan van ADO volgens de gemeente niet op orde was, alleen seizoenkaarthouders toegang. Het zorgde voor een gemiddeld bezoekersaantal van 3491 in de eerste zes thuiswedstrijden van het seizoen.
Afgelopen donderdag bracht de club verheugd naar buiten dat er vanaf heden ook weer clubkaarthouders naar thuiswedstrijden mogen en dat zorgde vrijdagavond, met name in de eerste helft, voor een opperbeste sfeer in het stadion. Oké, geen uitverkocht huis zoals in de slotfase van vorig seizoen, maar dat er tegen VVV-Venlo 4761 toeschouwers op de tribunes zaten, is een vooruitgang.
Wat ik aan ADO heb gemist? Ja, toch die sfeer hè. Op tv zag je soms alleen flitsen
Clubkaarthouder Carin
Ook de supporters zelf zijn maar wat blij met de vooruitgang, al zien veel Haagse fans de beperkingen wat betreft toegang tot het stadion (er is voorlopig geen vrije verkoop) liever helemaal vervallen. Clubkaarthouder Carin was maar in haar nopjes dat ze gisteravond weer met haar man, die een seizoenkaart heeft en er dit seizoen wel bij kon zijn, naar wedstrijden van haar geliefde club kan.
,,Wat ik aan ADO heb gemist? Ja, toch die sfeer hè”, zei ze vooraf. ,,De afgelopen weken was het flink behelpen met beelden op tv. Af en toe werd ADO live uitgezonden, vaak ook niet. Of het waren een paar flitsen. En ik hield de Twitterpagina van de club in de gaten. Maar gelukkig mogen we nu weer naar binnen, want die sfeer heb ik wel echt gemist. Kan ik weer lekker ‘Oh, oh Den Haag’ schreeuwen. Dat doe ik thuis op de bank niet.”
Fans belonen
Hoe dan ook is het voor Kuyt en de spelers, maar bovenal voor alle supporters te hopen dat ADO en de gemeente snel tot een plan komen waarin alle beperkingen komen te vervallen. ,,Al moet het echt wel beter, want dat er maar vierduizend mensen komen kijken heeft zo zijn redenen, hè. Zolang wij niet presteren, zijn er leukere dingen te doen op vrijdagavond. Ik wil al onze fans maar wat graag belonen”, aldus Asante.
Beetje bij beetje mogen er weer meer supporters van ADO Den Haag naar de wedstrijden in het Bingoal Stadion. Aan de Haagse fans lag het vrijdagavond tegen VVV-Venlo (2-3 nederlaag) in elk geval niet. ,,Wat in aan ADO heb gemist? Toch die sfeer, hè?”
Het werd in het Bingoal Stadion al na drie minuten hoorbaar duidelijk. Nadat de bezoekers uit Limburg de Haagse ploeg in de openingsfase bij de keel grepen, waren daar de supporters van ADO Den Haag om hun club een hart onder de riem te steken en naar voren te schreeuwen. ‘Jagen, jagen’ en ‘Bloed op die schoenen’, klonk het vanaf de tribunes. En dat resulteerde in de vijfde minuut in de openingstreffer van Silvinho Esajas.
Dirk Kuyt gaf het eerder al in meerdere interviews aan. Volgens de trainer zou het zijn ploeg sterken als er meer publiek bij de thuiswedstrijden aanwezig mag zijn. Alleen is het verhaal bekend en wordt de club beperkt in het toegang verlenen aan supporters.
Vooruitgang
Bij de eerste thuiswedstrijd van het seizoen tegen FC Den Bosch (0-2 verlies) was er naar aanleiding van de ongeregeldheden tegen Excelsior helemaal geen publiek welkom. En bij de vijf thuisduels die volgden kregen, doordat het veiligheidsplan van ADO volgens de gemeente niet op orde was, alleen seizoenkaarthouders toegang. Het zorgde voor een gemiddeld bezoekersaantal van 3491 in de eerste zes thuiswedstrijden van het seizoen.
Afgelopen donderdag bracht de club verheugd naar buiten dat er vanaf heden ook weer clubkaarthouders naar thuiswedstrijden mogen en dat zorgde vrijdagavond, met name in de eerste helft, voor een opperbeste sfeer in het stadion. Oké, geen uitverkocht huis zoals in de slotfase van vorig seizoen, maar dat er tegen VVV-Venlo 4761 toeschouwers op de tribunes zaten, is een vooruitgang.
Wat ik aan ADO heb gemist? Ja, toch die sfeer hè. Op tv zag je soms alleen flitsen
Clubkaarthouder Carin
Ook de supporters zelf zijn maar wat blij met de vooruitgang, al zien veel Haagse fans de beperkingen wat betreft toegang tot het stadion (er is voorlopig geen vrije verkoop) liever helemaal vervallen. Clubkaarthouder Carin was maar in haar nopjes dat ze gisteravond weer met haar man, die een seizoenkaart heeft en er dit seizoen wel bij kon zijn, naar wedstrijden van haar geliefde club kan.
,,Wat ik aan ADO heb gemist? Ja, toch die sfeer hè”, zei ze vooraf. ,,De afgelopen weken was het flink behelpen met beelden op tv. Af en toe werd ADO live uitgezonden, vaak ook niet. Of het waren een paar flitsen. En ik hield de Twitterpagina van de club in de gaten. Maar gelukkig mogen we nu weer naar binnen, want die sfeer heb ik wel echt gemist. Kan ik weer lekker ‘Oh, oh Den Haag’ schreeuwen. Dat doe ik thuis op de bank niet.”
Fans belonen
Hoe dan ook is het voor Kuyt en de spelers, maar bovenal voor alle supporters te hopen dat ADO en de gemeente snel tot een plan komen waarin alle beperkingen komen te vervallen. ,,Al moet het echt wel beter, want dat er maar vierduizend mensen komen kijken heeft zo zijn redenen, hè. Zolang wij niet presteren, zijn er leukere dingen te doen op vrijdagavond. Ik wil al onze fans maar wat graag belonen”, aldus Asante.
|
0
|
Zaterdag 5 november 2022 om 12:54 uur |
|
Vakkie-G
opper schreef:
De laatste goede trainer voor al die paljassen werden aangetrokken. Realistisch voetbal en naar behoren presteren of zelfs daar boven.
De laatste goede trainer voor al die paljassen werden aangetrokken. Realistisch voetbal en naar behoren presteren of zelfs daar boven.
Die had ook wel een andere selectie staan niet te vergelijken dus, de meeste spelers die kuyt nu heeft zouden bij bal op het dak 67 nog op de bank zitten
|
0
|
Zaterdag 5 november 2022 om 09:06 uur |
|
opper
Henniesz
viarijn schreef:
En weer een andere opstelling van onze Barbie, en weer een verdediger op het middenveld waar het verleden week mis ging...
hij snapt er echt geen klote van
En weer een andere opstelling van onze Barbie, en weer een verdediger op het middenveld waar het verleden week mis ging...
hij snapt er echt geen klote van
helemaal mee eens. zo kan je ook niet een team opbouwen of team dat op elkaar ingespeeld raakt. ik gun het kuyt van harte maar je kan aan alles zien dat hij ook niet meer weet. als beginnende trainer weet je dat gewoon bij een sterke as moet beginnen en van daaruit bouw je team op. probleem is dat je achterin gewoon geen goede as heb. je ziet ook dat ze zonedekking doen je moet gewoon zeggen dat nummer is van jouw en vreet hem op! klas op de bank is grote aderlating zelfde geldt voor catic die met ze snelheid een gevaarlijk speler is.
|
0
|
Vrijdag 4 november 2022 om 19:12 uur |
|
Lellow
Hallo club en gemeente, letten we even op .
11.15 uur: Willem II is eigenaar geworden van het Koning Willem II-stadion. De voetbalclub uit de Keuken Kampioen Divisie heeft het stadion overgenomen van de gemeente Tilburg.
Algemeen directeur Martin van Geel noemt de aankoop "een zeer belangrijk en historisch moment" voor Willem II. "Nu de aankoop is afgerond, kan de club de vele kansen en voordelen daarvan benutten. Gedurende een lange periode hebben vele partijen en personen zich met hart en ziel hiervoor ingezet. Het is gebleken dat er binnen onze club veel kennis, kunde en ervaring is. Mede door die krachten te bundelen, hebben we de aankoop voor elkaar gekregen", aldus Van Geel.
De definitieve koopovereenkomst vermeldt onder meer de aankoop tegen de boekwaarde van 4,9 miljoen euro kosten koper en de verplichting voor de club om voor 3,5 miljoen euro veiligheidsinvesteringen uit te voeren, waarvan 1,5 miljoen euro voor rekening komt van de gemeente. De Duitse OLB Bank verstrekt de benodigde financiering van 5,8 miljoen euro.
11.15 uur: Willem II is eigenaar geworden van het Koning Willem II-stadion. De voetbalclub uit de Keuken Kampioen Divisie heeft het stadion overgenomen van de gemeente Tilburg.
Algemeen directeur Martin van Geel noemt de aankoop "een zeer belangrijk en historisch moment" voor Willem II. "Nu de aankoop is afgerond, kan de club de vele kansen en voordelen daarvan benutten. Gedurende een lange periode hebben vele partijen en personen zich met hart en ziel hiervoor ingezet. Het is gebleken dat er binnen onze club veel kennis, kunde en ervaring is. Mede door die krachten te bundelen, hebben we de aankoop voor elkaar gekregen", aldus Van Geel.
De definitieve koopovereenkomst vermeldt onder meer de aankoop tegen de boekwaarde van 4,9 miljoen euro kosten koper en de verplichting voor de club om voor 3,5 miljoen euro veiligheidsinvesteringen uit te voeren, waarvan 1,5 miljoen euro voor rekening komt van de gemeente. De Duitse OLB Bank verstrekt de benodigde financiering van 5,8 miljoen euro.
|
0
|
Vrijdag 4 november 2022 om 11:59 uur |
|
Edwin Post
Advertentie
Edwin Post
De amateurs zouden een eigen knvb beker moeten hebben de belangen en salarissen zijn te belangrijk geworden om nog op een amateur veld te moeten gaan spelen. Maar ja veranderingen daartoe zijn ze niet in staat in Zeist waardoor de trainers dus nog steeds de basis spelers massaal op de bank laten zitten of helemaal niet meenemen.
|
0
|
Woensdag 19 oktober 2022 om 09:28 uur |
|
Rob2002
https://www.vi.nl/pro/waarom-de-gouden-eredivisie-debutant-op-zijn-25ste-kiest-voor-een-normaal-leven.
Was toch een talentje?
Waarom de gouden Eredivisie-debutant op zijn 25ste kiest voor een normaal leven
Door Dave Aalbers
Voor veel mensen klinkt voetballen in het buitenland als de droom. Dat was het lange tijd ook voor Dennis van der Heijden. De voormalige jeugdinternational stond de afgelopen vier jaar onder contract bij clubs in Italië en Polen, maar besloot op zijn 25ste dat hij genoeg had gezien van een leven ver weg van zijn familie en vrienden. Terwijl zijn beste jaren als voetballer nog moeten komen, kiest hij bewust voor een normaal leven.
Weinig spelers die zo als een raket op het Eredivisie-toneel zijn verschenen als Van der Heijden. Zo’n zes jaar geleden mocht hij als jonkie van achttien voor het eerst op de bank zitten namens ADO Den Haag tegen Excelsior. ‘Ik zag wat familieleden op de tribune zitten’, vertelt hij in zijn woonkamer in Maassluis. ‘Ik vond het al bijzonder dat ik mocht warmlopen en dacht: Dit zal hem wel zijn voor vandaag.’ Tot zijn verbazing riep trainer Henk Fraser even later zijn naam. In de 77ste minuut stapte hij bij een 2-1 achterstand het veld op.
`Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven`
Een paar seconden later schoot hij met zijn allereerste balcontact de gelijkmaker keihard tegen de touwen. Zijn debuut werd nog gekker, want vijf minuten voor tijd schoot hij ook nog de 2-3 binnen. Hij weet nog goed dat hij die avond een hapje ging eten met z’n vrienden. Mensen herkenden hem plotseling van televisie. Eigenlijk moest hij de volgende ochtend naar school, maar hij kreeg al snel een belletje dat dit niet zo’n handig idee was. ‘Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven.’ Op dinsdag besloot hij wel weer naar de les te gaan en stapte hij onder applaus van zijn medeleerlingen het lokaal binnen. Er was die dag weinig aandacht voor de les: ‘Iemand had de samenvatting op het grote scherm gezet.’
Van der Heijden was in die tijd ook regelmatig te gast bij jeugdelftallen van het Nederlands elftal, waar hij in een talentvolle lichting speelde met jongens als Frenkie de Jong, Abdelhak Nouri, Donny van de Beek en Steven Bergwijn. Op dat moment had niemand – inclusief hijzelf – zien aankomen dat hij op zijn 25ste het profvoetbal vaarwel zou zeggen.
NORMAAL LEVEN
Nu zit Van der Heijden op een dinsdagavond aan tafel in zijn nieuwbouwhuis in Maassluis. Hij is net terug van een dag werken, heeft snel wat eten naar binnen geschoven en moet na het interview weer door naar de training van VV Capelle, een club uit de Vierde Divisie. Een paar maanden eerder speelde hij nog voor een kleine twintigduizend man in Polen, maar tegenwoordig ziet zijn leven er vrij normaal uit.
`Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar`
Tijdens zijn laatste buitenlandse avontuur bij Chrobry Glogow begon het gevoel steeds harder te knagen: Is dit eigenlijk wel het leven dat ik wil leiden? ‘Het is niet zo dat ik het niet goed of leuk had’, verduidelijkt hij. ‘Maar ik vind het niet waard om nog een jaar of zeven in buitenland te zijn. Dat vind ik – zeker op mijn leeftijd – zonde van mijn tijd. Het is niet zo dat ik daar slecht verdiende, maar ik speelde me er ook niet financieel onafhankelijk mee. Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar.’
Hij weet nog goed dat hij vorig seizoen na de Poolse winterstop al heel erg begon uit te kijken naar de zomer in Nederland. Heimwee vindt hij een te zwaar woord, maar hij twijfelde wel of hij daarna nog zin had om opnieuw weg te gaan uit zijn vertrouwde omgeving. Terwijl het seizoen nog in volle gang was, begon hij zich langzaam te oriënteren op een maatschappelijk leven in Nederland.
Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
ANTIKRAAK
Sinds hij zelf een huis kocht, merkte hij steeds vaker dat hij op sites als Funda bleef hangen. Werken in het vastgoed leek hem wel wat, waardoor hij vanuit Polen een sollicitatie inplande bij een Nederlands bedrijf in die branche. Het gesprek verliep dusdanig positief dat hij werd aangenomen. Naast zijn baan kon hij aansluiten bij VV Capelle, waar hij de kans kreeg om samen te voetballen met een van zijn beste vrienden. ‘Ik weet ook dat er honderdduizend anderen zijn die een leven als prof zouden willen. Dus het was wel een beslissing waar ik goed over na moest denken. Voetballen is nog steeds het allerleukste wat er is, maar ik had het buitenland gewoon echt gezien.’
Hij werkt momenteel voor een vastgoedbedrijf dat duizenden antikraakpanden in Nederland bezit. De laatste tijd racete hij in zijn auto stad en land af om aan de hand van een checklist te controleren of de huizen allemaal netjes onderhouden zijn. Zo’n fulltime werkweek met dagen van negen tot half zes was zeker even wennen. ‘Ik merk wel dat ik nu veel minder vrije tijd heb’, vertelt hij. ‘Normaal had ik na de training de hele dag om uit te rusten. Deze job is best fysiek. Het is niet zo dat ik de hele dag zware dingen til, maar ik ben wel de hele dag onderweg.’
Hij merkt dat hij ’s avonds niet altijd meer de energie over heeft om drie keer in de week het onderste uit de kan te halen op de trainingen. Daarom heeft hij besloten binnenkort met deze baan te stoppen en werk te zoeken dat beter aansluit bij voetballen op hoog amateurniveau. ‘Voetbal is toch een fysieke job die ik er nog bij heb. Daar wil ik me ook voor honderd procent voor kunnen inzetten. Ik wil niet gaan jobhoppen, dus wil nu een weloverwogen beslissing nemen. Ik wil iets gaan doen waar ik plezier uit haal en wat ik voor een langere periode kan doen. Wie weet heeft iemand nog een leuke uitdaging voor me.’
Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
© Dave Aalbers
Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
BLAUWE KUITEN
Hoewel hij nog een beetje zoekende is, beseft hij regelmatig dat hij de juiste beslissing heeft genomen. ‘Bijna dagelijks wel’, zegt hij. ‘Alleen al dat ik nu mijn eigen vaste plekje heb. Als voetballer was ik continu van woonplaats aan het wisselen. Ik heb eigenlijk nooit gehad dat ik een paar jaar op een vaste plek woonde. Bijna iedere zomer was het: waar ga ik nu weer naartoe verhuizen?’ Het nomadenbestaan van een voetballer is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd. Na zijn ronkende debuut bij ADO Den Haag speelde Van der Heijden in Nederland voor FC Volendam en Almere City, waarna hij in 2018 een transfer verdiende naar het Italiaanse Carpi, op dat moment uitkomend in de Serie B.
`Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen`
‘Profvoetballer zijn was al een droom, maar in het buitenland spelen voelde toch als iets extra speciaals’, legt hij uit. Hij kon prima wennen aan het leven in Italië, al was het zeker in de beginfase even aanpoten. ‘Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment tijdens de voorbereiding blauwe kuiten had’, vertelt hij. ‘Ik had helemaal geen tik gehad, maar het kwam puur door het vele lopen. Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen.’
Van der Heijden tekende voor vier jaar bij Carpi en kreeg vanaf het begin te horen dat ze hem rustig wilden brengen. ‘Ze hadden een paar jaar daarvoor nog in de Serie A gespeeld’, vertelt hij. ‘Er werd ook uitgesproken dat ze weer terug naar het hoogste niveau wilden. Ik dacht: Leuke uitdaging, daar gaan we voor.’ Die plannen pakten compleet anders uit. De club draaide slecht en binnen no time waren er twee trainers ontslagen. ‘Ik verwachtte wel een kansje te krijgen. Alleen ging het zo slecht dat het niet het moment was om een jonge jongen te laten debuteren.’
`Naar Bari was een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van`
De spits speelde geen minuut in de Serie B, maar genoot desondanks wel van zijn eerste ervaringen in het buitenland. ‘Iedere wedstrijd kwam ik op een nieuwe plek of bij een ander groot stadion. Naar Bari was bijvoorbeeld een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van.’
Om meer ervaring op te doen in het Italiaanse voetbal werd hij verhuurd aan Fermana in de Serie C. ‘Daar leefde ik een half jaar lang in een hotel’, vertelt hij. ‘Ik zat in een heel klein kamertje, maar had wel uitzicht op zee. Ik kon er ook altijd lekkere pasta’s krijgen. Ik zat er prima, maar wie leeft er nou een half jaar in een hotel? Dat was weer een heel andere ervaring om mee te maken.’ In die periode bij Fermana speelde hij regelmatig, maar ondertussen degradeerde zijn werkgever Carpi naar het derde niveau van Italië. In het seizoen erna maakte hij uiteindelijk zijn enige acht minuten voor de club.
POOLSE TEAMBUILDING
Na een verhuurperiode van anderhalf jaar aan TOP Oss liet zijn zaakwaarnemer vorig jaar weten dat er een Poolse club interesse in hem had. ‘Eigenlijk dacht ik direct: Dit is niks voor mij.’ Polen voelde voor hem in eerste instantie niet aan als een droombestemming. De trainer van Chrobry Glogow, Ivan Djurdjevic, was een oud-teamgenoot van Aleksandar Rankovic, die Van der Heijden weer kende van ADO. De aanvaller belde via FaceTime met Djurdjevic en werd zo tóch enthousiast over deze kans. ‘Dat gesprek verliep zo positief dat ik een goed gevoel kreeg. Hij heeft me omgepraat, maar daar heb ik geen spijt van gekregen.’
`Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen`
Van der Heijden was zo alweer toe aan zijn zevende club in zes jaar tijd. Het werd een mooi avontuur, waarin hij zich regelmatig verbaasde. ‘Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen’, lacht hij. ‘Zo is dat in ieder land anders. In Italië rookte een aantal spelers bijvoorbeeld altijd in de kleedkamer. Dat is toch grappig om te hebben meegemaakt.’
Hij kan zich ook nog goed herinneren dat de trainer op een gegeven moment een bijzondere manier van teambuilding had bedacht. ‘Op een uurtje rijden lag een van de hoogste bergen van Polen’, zegt hij. Om dichter tot elkaar te komen had de trainer het idee om met z’n allen omhoog te lopen. ‘Richting de top is het natuurlijk koud, dus we liepen echt met van die spikes onder onze schoenen. Het was geen kleine berg; dus het was echt een uitdaging. De hele groep viel uiteen. Iedereen was echt voor zichzelf aan het bikkelen om aan de top te komen.’
Niemand van de selectie was van plan om op te geven. Zeker niet omdat de trainer een verrassing had voor de voetballers die de top zouden bereiken. ‘Iedereen wilde het daardoor écht halen. Uiteindelijk stonden we met z’n allen op de top. Daar moesten we ons echt vasthouden, anders waaide je de reling over.’ De selectie bleef ook op locatie slapen en was langzaam toch wel benieuwd naar de verrassing van de trainer. ‘Kwamen er een aantal vrouwen langs, ingehuurd door de trainer’, lacht Van der Heijden. De aanvaller heeft zelf een relatie, maar zijn vrijgezelle ploeggenoten vonden het een aangename verrassing. Het zijn een voor een herinneringen aan zijn buitenlandse avonturen die hij nooit zal vergeten.
SHIRTJES OPHANGEN
Uiteindelijk steeg het kleine clubje tot grote hoogte en werd de finale van de play-offs om promotie bereikt. Daar speelde Van der Heijden voor een kleine twintigduizend toeschouwers – in ieder geval voorlopig – zijn laatste wedstrijd als prof.
`Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond`
Het jochie dat ooit als een raket de Eredivisie in werd gelanceerd, is een stuk eerder klaar met zijn profcarrière dan hij zelf had gedacht. ‘Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond. Het zijn allemaal kleine ervaringen die me uiteindelijk een wijzer persoon hebben gemaakt.’
Binnenkort is hij van plan om al zijn voetbalshirts een mooi plekje in zijn huis te geven. ‘Dan denk ik toch dat ik met trots mag terugkijken’, zegt hij. ‘Ik heb een shirt van het Nederlands elftal met mijn eigen naam erop, heb in het buitenland gespeeld en nog een Gouden Veter gewonnen als Speler van de Week. Dat zijn allemaal mooie dingen die niemand me meer afneemt.’
Wat vind je van dit artikel?
Was toch een talentje?
Waarom de gouden Eredivisie-debutant op zijn 25ste kiest voor een normaal leven
Door Dave Aalbers
Voor veel mensen klinkt voetballen in het buitenland als de droom. Dat was het lange tijd ook voor Dennis van der Heijden. De voormalige jeugdinternational stond de afgelopen vier jaar onder contract bij clubs in Italië en Polen, maar besloot op zijn 25ste dat hij genoeg had gezien van een leven ver weg van zijn familie en vrienden. Terwijl zijn beste jaren als voetballer nog moeten komen, kiest hij bewust voor een normaal leven.
Weinig spelers die zo als een raket op het Eredivisie-toneel zijn verschenen als Van der Heijden. Zo’n zes jaar geleden mocht hij als jonkie van achttien voor het eerst op de bank zitten namens ADO Den Haag tegen Excelsior. ‘Ik zag wat familieleden op de tribune zitten’, vertelt hij in zijn woonkamer in Maassluis. ‘Ik vond het al bijzonder dat ik mocht warmlopen en dacht: Dit zal hem wel zijn voor vandaag.’ Tot zijn verbazing riep trainer Henk Fraser even later zijn naam. In de 77ste minuut stapte hij bij een 2-1 achterstand het veld op.
`Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven`
Een paar seconden later schoot hij met zijn allereerste balcontact de gelijkmaker keihard tegen de touwen. Zijn debuut werd nog gekker, want vijf minuten voor tijd schoot hij ook nog de 2-3 binnen. Hij weet nog goed dat hij die avond een hapje ging eten met z’n vrienden. Mensen herkenden hem plotseling van televisie. Eigenlijk moest hij de volgende ochtend naar school, maar hij kreeg al snel een belletje dat dit niet zo’n handig idee was. ‘Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven.’ Op dinsdag besloot hij wel weer naar de les te gaan en stapte hij onder applaus van zijn medeleerlingen het lokaal binnen. Er was die dag weinig aandacht voor de les: ‘Iemand had de samenvatting op het grote scherm gezet.’
Van der Heijden was in die tijd ook regelmatig te gast bij jeugdelftallen van het Nederlands elftal, waar hij in een talentvolle lichting speelde met jongens als Frenkie de Jong, Abdelhak Nouri, Donny van de Beek en Steven Bergwijn. Op dat moment had niemand – inclusief hijzelf – zien aankomen dat hij op zijn 25ste het profvoetbal vaarwel zou zeggen.
NORMAAL LEVEN
Nu zit Van der Heijden op een dinsdagavond aan tafel in zijn nieuwbouwhuis in Maassluis. Hij is net terug van een dag werken, heeft snel wat eten naar binnen geschoven en moet na het interview weer door naar de training van VV Capelle, een club uit de Vierde Divisie. Een paar maanden eerder speelde hij nog voor een kleine twintigduizend man in Polen, maar tegenwoordig ziet zijn leven er vrij normaal uit.
`Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar`
Tijdens zijn laatste buitenlandse avontuur bij Chrobry Glogow begon het gevoel steeds harder te knagen: Is dit eigenlijk wel het leven dat ik wil leiden? ‘Het is niet zo dat ik het niet goed of leuk had’, verduidelijkt hij. ‘Maar ik vind het niet waard om nog een jaar of zeven in buitenland te zijn. Dat vind ik – zeker op mijn leeftijd – zonde van mijn tijd. Het is niet zo dat ik daar slecht verdiende, maar ik speelde me er ook niet financieel onafhankelijk mee. Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar.’
Hij weet nog goed dat hij vorig seizoen na de Poolse winterstop al heel erg begon uit te kijken naar de zomer in Nederland. Heimwee vindt hij een te zwaar woord, maar hij twijfelde wel of hij daarna nog zin had om opnieuw weg te gaan uit zijn vertrouwde omgeving. Terwijl het seizoen nog in volle gang was, begon hij zich langzaam te oriënteren op een maatschappelijk leven in Nederland.
Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
ANTIKRAAK
Sinds hij zelf een huis kocht, merkte hij steeds vaker dat hij op sites als Funda bleef hangen. Werken in het vastgoed leek hem wel wat, waardoor hij vanuit Polen een sollicitatie inplande bij een Nederlands bedrijf in die branche. Het gesprek verliep dusdanig positief dat hij werd aangenomen. Naast zijn baan kon hij aansluiten bij VV Capelle, waar hij de kans kreeg om samen te voetballen met een van zijn beste vrienden. ‘Ik weet ook dat er honderdduizend anderen zijn die een leven als prof zouden willen. Dus het was wel een beslissing waar ik goed over na moest denken. Voetballen is nog steeds het allerleukste wat er is, maar ik had het buitenland gewoon echt gezien.’
Hij werkt momenteel voor een vastgoedbedrijf dat duizenden antikraakpanden in Nederland bezit. De laatste tijd racete hij in zijn auto stad en land af om aan de hand van een checklist te controleren of de huizen allemaal netjes onderhouden zijn. Zo’n fulltime werkweek met dagen van negen tot half zes was zeker even wennen. ‘Ik merk wel dat ik nu veel minder vrije tijd heb’, vertelt hij. ‘Normaal had ik na de training de hele dag om uit te rusten. Deze job is best fysiek. Het is niet zo dat ik de hele dag zware dingen til, maar ik ben wel de hele dag onderweg.’
Hij merkt dat hij ’s avonds niet altijd meer de energie over heeft om drie keer in de week het onderste uit de kan te halen op de trainingen. Daarom heeft hij besloten binnenkort met deze baan te stoppen en werk te zoeken dat beter aansluit bij voetballen op hoog amateurniveau. ‘Voetbal is toch een fysieke job die ik er nog bij heb. Daar wil ik me ook voor honderd procent voor kunnen inzetten. Ik wil niet gaan jobhoppen, dus wil nu een weloverwogen beslissing nemen. Ik wil iets gaan doen waar ik plezier uit haal en wat ik voor een langere periode kan doen. Wie weet heeft iemand nog een leuke uitdaging voor me.’
Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
© Dave Aalbers
Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
BLAUWE KUITEN
Hoewel hij nog een beetje zoekende is, beseft hij regelmatig dat hij de juiste beslissing heeft genomen. ‘Bijna dagelijks wel’, zegt hij. ‘Alleen al dat ik nu mijn eigen vaste plekje heb. Als voetballer was ik continu van woonplaats aan het wisselen. Ik heb eigenlijk nooit gehad dat ik een paar jaar op een vaste plek woonde. Bijna iedere zomer was het: waar ga ik nu weer naartoe verhuizen?’ Het nomadenbestaan van een voetballer is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd. Na zijn ronkende debuut bij ADO Den Haag speelde Van der Heijden in Nederland voor FC Volendam en Almere City, waarna hij in 2018 een transfer verdiende naar het Italiaanse Carpi, op dat moment uitkomend in de Serie B.
`Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen`
‘Profvoetballer zijn was al een droom, maar in het buitenland spelen voelde toch als iets extra speciaals’, legt hij uit. Hij kon prima wennen aan het leven in Italië, al was het zeker in de beginfase even aanpoten. ‘Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment tijdens de voorbereiding blauwe kuiten had’, vertelt hij. ‘Ik had helemaal geen tik gehad, maar het kwam puur door het vele lopen. Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen.’
Van der Heijden tekende voor vier jaar bij Carpi en kreeg vanaf het begin te horen dat ze hem rustig wilden brengen. ‘Ze hadden een paar jaar daarvoor nog in de Serie A gespeeld’, vertelt hij. ‘Er werd ook uitgesproken dat ze weer terug naar het hoogste niveau wilden. Ik dacht: Leuke uitdaging, daar gaan we voor.’ Die plannen pakten compleet anders uit. De club draaide slecht en binnen no time waren er twee trainers ontslagen. ‘Ik verwachtte wel een kansje te krijgen. Alleen ging het zo slecht dat het niet het moment was om een jonge jongen te laten debuteren.’
`Naar Bari was een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van`
De spits speelde geen minuut in de Serie B, maar genoot desondanks wel van zijn eerste ervaringen in het buitenland. ‘Iedere wedstrijd kwam ik op een nieuwe plek of bij een ander groot stadion. Naar Bari was bijvoorbeeld een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van.’
Om meer ervaring op te doen in het Italiaanse voetbal werd hij verhuurd aan Fermana in de Serie C. ‘Daar leefde ik een half jaar lang in een hotel’, vertelt hij. ‘Ik zat in een heel klein kamertje, maar had wel uitzicht op zee. Ik kon er ook altijd lekkere pasta’s krijgen. Ik zat er prima, maar wie leeft er nou een half jaar in een hotel? Dat was weer een heel andere ervaring om mee te maken.’ In die periode bij Fermana speelde hij regelmatig, maar ondertussen degradeerde zijn werkgever Carpi naar het derde niveau van Italië. In het seizoen erna maakte hij uiteindelijk zijn enige acht minuten voor de club.
POOLSE TEAMBUILDING
Na een verhuurperiode van anderhalf jaar aan TOP Oss liet zijn zaakwaarnemer vorig jaar weten dat er een Poolse club interesse in hem had. ‘Eigenlijk dacht ik direct: Dit is niks voor mij.’ Polen voelde voor hem in eerste instantie niet aan als een droombestemming. De trainer van Chrobry Glogow, Ivan Djurdjevic, was een oud-teamgenoot van Aleksandar Rankovic, die Van der Heijden weer kende van ADO. De aanvaller belde via FaceTime met Djurdjevic en werd zo tóch enthousiast over deze kans. ‘Dat gesprek verliep zo positief dat ik een goed gevoel kreeg. Hij heeft me omgepraat, maar daar heb ik geen spijt van gekregen.’
`Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen`
Van der Heijden was zo alweer toe aan zijn zevende club in zes jaar tijd. Het werd een mooi avontuur, waarin hij zich regelmatig verbaasde. ‘Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen’, lacht hij. ‘Zo is dat in ieder land anders. In Italië rookte een aantal spelers bijvoorbeeld altijd in de kleedkamer. Dat is toch grappig om te hebben meegemaakt.’
Hij kan zich ook nog goed herinneren dat de trainer op een gegeven moment een bijzondere manier van teambuilding had bedacht. ‘Op een uurtje rijden lag een van de hoogste bergen van Polen’, zegt hij. Om dichter tot elkaar te komen had de trainer het idee om met z’n allen omhoog te lopen. ‘Richting de top is het natuurlijk koud, dus we liepen echt met van die spikes onder onze schoenen. Het was geen kleine berg; dus het was echt een uitdaging. De hele groep viel uiteen. Iedereen was echt voor zichzelf aan het bikkelen om aan de top te komen.’
Niemand van de selectie was van plan om op te geven. Zeker niet omdat de trainer een verrassing had voor de voetballers die de top zouden bereiken. ‘Iedereen wilde het daardoor écht halen. Uiteindelijk stonden we met z’n allen op de top. Daar moesten we ons echt vasthouden, anders waaide je de reling over.’ De selectie bleef ook op locatie slapen en was langzaam toch wel benieuwd naar de verrassing van de trainer. ‘Kwamen er een aantal vrouwen langs, ingehuurd door de trainer’, lacht Van der Heijden. De aanvaller heeft zelf een relatie, maar zijn vrijgezelle ploeggenoten vonden het een aangename verrassing. Het zijn een voor een herinneringen aan zijn buitenlandse avonturen die hij nooit zal vergeten.
SHIRTJES OPHANGEN
Uiteindelijk steeg het kleine clubje tot grote hoogte en werd de finale van de play-offs om promotie bereikt. Daar speelde Van der Heijden voor een kleine twintigduizend toeschouwers – in ieder geval voorlopig – zijn laatste wedstrijd als prof.
`Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond`
Het jochie dat ooit als een raket de Eredivisie in werd gelanceerd, is een stuk eerder klaar met zijn profcarrière dan hij zelf had gedacht. ‘Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond. Het zijn allemaal kleine ervaringen die me uiteindelijk een wijzer persoon hebben gemaakt.’
Binnenkort is hij van plan om al zijn voetbalshirts een mooi plekje in zijn huis te geven. ‘Dan denk ik toch dat ik met trots mag terugkijken’, zegt hij. ‘Ik heb een shirt van het Nederlands elftal met mijn eigen naam erop, heb in het buitenland gespeeld en nog een Gouden Veter gewonnen als Speler van de Week. Dat zijn allemaal mooie dingen die niemand me meer afneemt.’
Wat vind je van dit artikel?
|
0
|
Zaterdag 15 oktober 2022 om 15:01 uur |
|
Nu online
Lellow, Aad, Jurriën, GGH, ADOZoetermeer, yesyes, lulijzer, ADO079 en 358 gasten.
Zoek in shoutbox
Spelersklassement
Laatste wedstrijd
Volgende wedstrijd
Advertentie
Keuken Kampioen Divisie
| 1 | Volendam + | 22 | - | 46 |
| 2 | Excelsior | 22 | - | 42 |
| 3 | FC Dordrecht | 22 | - | 37 |
| 4 | SC Cambuur | 21 | - | 35 |
| 5 | ADO Den Haag | 21 | - | 34 |
| 6 | Den Bosch + | 20 | - | 33 |
| 7 | Roda JC | 21 | - | 33 |
| 8 | Graafschap | 20 | - | 32 |
| 9 | FC Emmen | 20 | - | 32 |
| 10 | Helmond Sp. | 21 | - | 31 |
| 11 | Telstar | 22 | - | 29 |
| 12 | FC Eindhoven | 21 | - | 26 |
| 13 | Jong AZ | 22 | - | 26 |
| 14 | TOP Oss | 22 | - | 25 |
| 15 | MVV Maastr. | 21 | - | 23 |
| 16 | VVV-Venlo | 22 | - | 22 |
| 17 | Jong Ajax | 21 | - | 21 |
| 18 | Jong PSV | 21 | - | 21 |
| 19 | Jong Utrecht | 20 | - | 13 |
| 20 | Vitesse | 22 | - | -8 |