Tag: vrouw

Trending: spelers contract eredivisie scc kopen kaart

Toon alle shouts

Hajee schreef:

Wordt steeds minder dat programma. Laten ze het filmpje zien van West waarin de status wordt geraagd van Schaken (en dat Petro zo uit zijn schuif gaat) begint die snor te oreren dat het gaat over de vermeende spanning tussen de trainer en Havenaar. En die gespreksleider, die normaal overal heel scherp op is houdt ook zijn bek en laat het begaan. De einddatum van die show is bereikt.

Ik kwam dat fragment tegen op facebook dacht ik. Dat programma gaat al jaren niet meer over voetbal, daar worden wekelijks dingen gecreëerd die er niet zijn, en mensen beledigd die zich niet kunnen verdedigen. Bij sommige zijn ze zo laag bij de grond dat ze ook hun vrouw of andere familieleden erbij betrekken. Over een gemiddelde eredivisieclub kunnen ze geen zinnig woord analyseren, dan wordt er snel na 20 seconden van onderwerp veranderd over “wie die geweldige actie van Ozil, Messi, Zlatan of Ronaldo op tv heeft gezien”. Het zijn allemaal karikaturen van zich zelf geworden die leuk proberen te doen ten koste van anderen, en daar hun eigen boekies zitten te promoten.

Mensen die nog Zwolle uit gaan?
Dan weet ik of ik een kaartje moet kopen.
Toch leuker als er 200 man / vrouw of meer gaan.

Marijn schreef:

Stef, zou jij ook contact op willen nemen met het Sophia?
Dit vraag ik namens Mervrouw Blom, een mailadres wil ik evt. Wel via Max toespelen.

Nee joh met alle respect maar ik vindt het zo wel goed. bovendien ben ik niet de bedenker maar heb het idee opgevangen en hier gepost.. De kinderen waren blij door de geweldige daad van de aanwezige ado fans en zelfs fans die niet mee gingen hebben knuffels mee gegeven. Vooraf las je overal zorgen dat ado fans boven de kids in stadion waren dat is dus weg genomen met deze daad. Blije kinderen daar was het om te doen vind ik. Als mevrouw blom persoonlijk iemand wil bedanken zou dat het best via jou kunnen of anders jacco van de sup vereniging die iedereen kan vertegenwoordigen. Maar eigenlijk hoef ze niemand te bedanken want hagenezen doen zoiets met alle liefde voor kids waar dan ook.


eerder schreef ik dit al hier:

Nee dat is mooi verhaal. ik was vorige week in haga ziekenhuis en in de wachtkamer zat een man naast me tegen ze vrouw te vertellen dat er zieke kinderen kwamen naar de wedstrijd daar en dat er dan gelijk over ado fans gedrag werd gesproken en dat ze dan eigenlijk knuffels of zo mee zoude moeten nemen. Ik ken hem niet en heb niet met hem gesproken maar eigenlijk was het dus zijn idee ik zette het later hier neer.. ik denk dat hij tussen 40 en 50 jaar was en mischien zit hij hier ook op de box hij had een polo shirt met ado embleem aan dus meld je maar als je het bent!
Maandag 12 september 2016 om 11:56 uur

Kees schreef:

En mijn persoontje natuurlijk over de pindasaus recepten.

Wel enorm leuk dat rtvwest nu eens veel aandacht aan het positieve besteed. Goeie actie.

Marijn is ook op twitter terug te vinden met die actie.

Ik ben niet de bedenker geweest van de actie. Dit was Stef1.
Daarnaast vind ik niet dat ik de eer verdien om in het zonnetje gezet te worden. Die kids dat is veel mooier. Ik vind het belangrijk dat zij gehoord worden, ik kan wel wat zeggen over de actie , heb ik ook gedaan, maar dit zal ik niet doen op radio of tv. Er is een vrouw van Feyenoord die mij heeft geholpen met de bekendheid van de actie. Zij heeft dit op haar Facebookpagina gedeeld. Hier is het binnen een uur al 100000 keer gezien. Daarna is het hard gegaan. Interviews heb ik haar laten doen. Dit omdat zij een kind heeft, Jorn, die zelf in het sophia vak gezeten heeft.
Ik blijf erbij dat niet ik maar de supporters een woord van dank verdienen.

Marijn schreef:

Nee, volgensmij is Stef1 begonnen met de actie... Ik iig niet...

Nee dat is mooi verhaal. ik was vorige week in haga ziekenhuis en in de wachtkamer zat een man naast me tegen ze vrouw te vertellen dat er zieke kinderen kwamen naar de wedstrijd daar en dat er dan gelijk over ado fans gedrag werd gesproken en dat ze dan eigenlijk knuffels of zo mee zoude moeten nemen. Ik ken hem niet en heb niet met hem gesproken maar eigenlijk was het dus zijn idee ik zette het later hier neer.. ik denk dat hij tussen 40 en 50 jaar was en mischien zit hij hier ook op de box hij had een polo shirt met ado embleem aan dus meld je maar als je het bent!

marcellino schreef:

Leg eens uit.
Psv is goed steekt met kop en schouders boven iedereen uit.
Nu spelen ze tegen Barcelona worden compleet omver gevoetbald en worden er fouten gemaakt die normaal niet zo gauw gebeuren komt dat nou door Barcelona dat spelers hun niveau niet halen of zijn de psv spelers ineens boek voetballers.
Feijenoord in deze vorm is gewoon twee maten te groot voor ado en dat is geen schande.of we nu 4-3-3 haden gespeeld of 5-3-2-1 of 4-4-2.
Van de 10 wedstrijden verlies je er dan 9 en een win je en dat was jaer genoeg niet vandaag.

O ja? Maar Vraag aan een kind hoe het denkt dat een tovenaar eruit ziet en er zullen er dan zijn die zeggen: hij lijkt op Harry Potter en hij heeft een toverstaf. Een ander zal zeggen dat het een magere oude man is, met lang slordig grijs haar en een vieze dunne baard en hij draagt natuurlijk een puntmuts en een lange jas met zilveren sterren er op. Deze tovenaar woont in een armoedig huisje in een bos en kinderen zijn bang van hem; dus voor hen is een tovenaar oud en mager, en niet zo verzorgd.

Meneer Smit ziet er helemaal niet zo uit. Hij woont in een gewoon huis in een gewone straat. Er is ook een mevrouw Smit en een dochter die Judith heet. Meneer Smit is handelsreiziger en iedere dag zien zijn buren hem zijn waren in zijn auto leggen. Hij zegt gedag tegen mevrouw Smit bij de voordeur en vertrekt.

Meneer Smit is een lange man en, hoewel hij niet een dikke man is, heeft hij wel een dikke buik die schudt wanneer hij lacht. Hij heeft kort bruin haar met wat grijs boven zijn oren en draagt een bril. Hij is echt een vrolijke man en alle buren mogen hem graag want hij wil ze altijd wel helpen.

Hij is een goede verkoper en ook zijn klanten vinden hem aardig, sommigen meer dan anderen, want soms zal een winkelier denken: ik heb veel meer gekocht dan de bedoeling was, een ander denkt: verdikkeme, waarom heb ik alleen die rode spullen gekocht ...

In de dagen voor 5 december trekt meneer Smit een Sinterklaaspak aan. Hij ziet er dan uit als de echte Sint. Hij zit in een grote stoel in een hoek van een winkelcentrum in de stad, waar de winkeliers een plaats voor hem hebben versierd met grote en kleine pakjes en zwartepietenpoppen. Alle kinderen vinden het geweldig leuk om naar de Sint te komen en in zijn oor te fluisteren wat ze dit jaar van Sinterklaas zouden willen krijgen. Alleen wanneer ze vragen om een jong hondje of een katje, of een ander levend dier, dan zegt de Sint "nee". Ze mogen dan hun één na liefste wens fluisteren en Sinterklaas lacht dan zijn warme bulderende lach en, geloof het of niet, dat cadeau is was het kind op 5 december zal krijgen.


Meneer Smit was natuurlijk niet altijd een heel goede tovenaar. Ook hij heeft moeten leren om het juiste tevoorschijn te halen of te laten gebeuren. Hij wist dat hij kon toveren toen hij bijna 8 jaar oud was. Meneer Smit, die toen nog Jonnie genoemd werd, hield helemaal niet van honden. Hij zat op het trapje voor het huis toen de hond van de buren in hun tuin kwam en er een grote hoop op het gras poepte. Jonnie dacht: ik wou dat die buren een kat hadden zeg; hij voelde zijn rechter ooglid trillen en knipperde twee keer.. en nee, het werd geen kat, het werd een geit. Hij rende naar binnen. Moederrr! Zij wist nu ook meteen dat Jonnie de Smit-gave had. Wat was eerst, vroeg ze. Een hond mam, die van de buren. Moeder knipperde twee keer en de hond van de buren racete naar huis.

Zo begon de opleiding van Jonnie. Wanneer ze niet op kermissen stonden dan werd er thuis geoefend. Of dat toen meteen goed ging? Helaas niet. Er ging heel wat stuk in huize Smit. Dingen van de ene plek naar de andere toveren bij voorbeeld: het kopje thee van het aanrecht op tafel Jonnie. Het was jammer dat de thee nogal warm was, en dat Jonnie een schone broek moest aantrekken. Het kapotte kopje werd gevolgd door borden, vazen, bloempotten. Je moet je concentreren jongen! Denk alleen aan wat je moet doen. Tovenaarsleerlingen beginnen bij het begin, net als alle leerlingen.

Ieder jaar leerde hij meer. Hij kon nu niet alleen dingen verplaatsen, maar begon ook te leren mensen te helpen. Dat deed hij erg graag. Toch kwam daar ook wel eens narigheid van. Met zijn vader naar een voetbalwedstrijd en hun thuisclub speelde zo ontzettend slecht. Tja, toen kwam die bal opeens op de schoen van de spits en Jonnie wenste zo graag dat er een goaltje zou komen ... hij knipperde twee keer en goal!!! Iedereen juichte, behalve zijn vader. Wat jij deed was niet sportief jonge man! Je mag de gave niet gebruiken om iemand voordeel boven een ander te geven.

Nog meer lessen moeten worden geleerd. Niet met de natuur rommelen Jon. Hij was bijna 14 en het was een lange hete zomer. Iedereen en alles lag zo`n beetje op apegapen. Jon zag het gele gras, de mensen die puften en zweetten, hoe de koeien vochten om een plekje schaduw in de weiden. Al zoveel weken heet en geen drupje regen, ik wou dat het eens lekker ging plenzen. Hij knipperde twee keer en de lucht werd donker grijs, een stortbui, bliksem en donder. Hij schrok er zelf geweldig van. Gelukkig waren zowel zijn vader als zijn moeder thuis, en die samen hadden er nog een hele klus aan om de natuur weer hersteld te krijgen.

Om mensen goed te kunnen helpen moest Jon eerst 18 jaar oud worden. Hij was op de kermis in de tent van zijn vader. De flap was open en buiten stond een man. Hij aarzelde om binnen te komen. Jon keek aandachtig naar hem en zei tegen zijn vader: die daar heeft veel zorgen. Hij heeft een kind in het ziekenhuis. Zo was het, en zo was Jon geen leerling meer.


Meneer Smit houdt niet van klusjes opknappen. Wanneer mevrouw Smit hem vraagt het gras te maaien, dan trekt hij een zuur gezicht. Dan trekt mevrouw Smit een boos gezicht en .. tja .. dan wil hij het wel doen en sloft naar de schuur. Hij zit dan op het bankje tussen de struiken, knippert twee keer met zijn rechter oog en het gras is gemaaid. Terug in het huis vraagt hij mevrouw Smit om een kopje thee. Ze moppert op hem: Jon, het is de bedoeling dat je de grasmaaier neemt. Je moet meer bewegen, je moet niet knipperen! De lach van meneer Smit buldert: wees niet boos lieverd, zal ik vanavond voor het avondeten zorgen? Mevrouw Smit snuift: nee dank je, niet nog meer hocus pocus vandaag. We eten stamppot vanavond.

De eerste keer dat meneer Smit mevrouw Smit ontmoette, was op een kermis. Hij zat daar in een tent die versierd was met sterren en manen, en met een bord, waarop stond: "Hier vindt u wat u verloren hebt". In de tent een jonge meneer Smit. Zijn haar was wel een beetje lang, maar een puntmust droeg hij niet en had ook geen baard. Op een kleine tafel voor hem stond een grote glazen bol. Niet dat meneer Smit die bol nodig had, maar zijn klanten verwachtten het nu eenmaal, dus ....

De hele dag kwamen mensen hem bezoeken, vrouwen oud en jong, mannen van alle leeftijden en moeders met kinderen. Ze hadden veel vragen voor hem, maar lang niet alleen over dingen die ze kwijt waren. Meneer Smit had dan ook niet verwacht dat hij alleen maar dingen zou moeten terugvinden die de mensen hadden verloren, of gewoon kwijt waren -- een armband, een stuk speelgoed, een hondje. Veel dingen kan je verliezen zoals, bij voorbeeld, je werk.

De man die bij meneer Smit kwam was niet oud, maar ook niet meer zo jong meer. Hij was zenuwachtig toen hij op een van de stoelen voor het tafeltje ging zitten. Ik ben iets kwijt, en ik weet niet wat ik moet doen, zei de man. Meneer Smit knipperde: u bent uw werk kwijt, zei hij. De man knikte. Ik was altijd een goede werker en ik heb jarenlang erg hard gewerkt. Mijn firma heeft een machine gekocht die nu mijn werk doet, sneller dan ik ooit zal kunnen. Wat moet ik nu doen?
Meneer Smits rechter oog knipperde twee keer, en hij zei: ga morgen ochtend naar uw firma, ga niet al te vroeg. Die manvervangende machine zal vannacht stuk gaan en zal niet meer gemaakt kunnen worden. U zult uw werk terugkrijgen.
De volgende avond kwam de man terug naar de kermis om meneer Smit te bedanken. U bent een echte tovenaar, zei hij, en meneer Smit glimlachte.

Een moeder en een kleine jongen kwamen de tent binnen. De jongen zag er erg verdrietig uit en meneer Smit kon zien dat het kind die dag veel gehuild had.
Je hebt iets verloren wat erg belangrijk voor je was. Niet vandaag, niet gisteren, maar vorige week al. Je bent al dagenlang verdrietig, zei meneer Smit.
Er kwamen alweer tranen.
Je hebt je beste vriend verloren, zei meneer Smit. Maar weet je niet dat overal op de wereld mensen zijn die een beste vriend willen hebben? Jouw vriend is met zijn ouders naar het buitenland verhuisd. Hij zal zich altijd herinneren dat jullie beste vrienden waren, zoals jij hem ook zo zal blijven herinneren.
Meneer Smit glimlachte en zijn rechter oog knipperde twee keer. Voor het einde van deze week zal je een jongen van jouw leeftijd leren kennen. Hij zal jouw nieuwe beste vriend worden.

Gedurende die dag vond meneer Smit verdwaalde hondjes, een weggelopen kat, maakte een konijn weer gezond, en hij verveelde zich heel erg. Halverwege de middag ging de flap van de tent open en de ogen van meneer Smit werden rond als stuiters. Er was een beeldschone jonge vrouw binnengekomen. Zo`n prachtige vrouw had hij nog nooit gezien. Hij had even geen idee waarvoor ze kwam, hij was in de war van al dat moois en kon zich even niet concentreren.

Hij knipperde en knipperde met beide ogen tegelijk. Ze droeg een korenbloemblauwe jurk, precies de kleur van haar ogen. Ze hield een grote handtas stevig tegen zich aan.
Meneer Smit kuchte: uhh .. gaat u zitten alstublieft. Hij kon niet ophouden met knipperen. K-k-kan ik u h-h-helpen? Oh arme man.,.

De blauwe ogen vulden zich met tranen.
Ik heb iets verloren dat heel veel voor mij betekende. Hij was van mijn oma, ik heb die ring altijd gedragen. Ik moet hem gisteren verloren hebben, zei ze zachtjes. Ze hield nog altijd die enorme handtas tegen haar borst gedrukt.
Jemig, wat een enorm grote tas om altijd mee te sjouwen, dacht menneer Smit, maar hij zei niets. Toen knipperde zijn oog twee keer, en hij zei: maar u bent hem niet verloren, die ring zit in uw tas.
Het meisje schudde haar hoofd: nee, ik heb er alles al twee keer uitgehaald en hij zit er echt niet in ...

Meneer Smit nam de grote glazen bol van het tafeltje. Oké zei hij, laten we er samen dan nog eens in kijken. Er kwamen zo veel spullen uit de tas dat spoedig het tafeltje helemaal vol lag. Meneer Smit had geen idee dat jonge dames al die dingen altijd met zich mee willen dragen. Eindelijk was de tas leeg en ze hield hem ondersteboven. Ziet u wel, hij zit er niet in, zei ze. Een traan rolde over een roze wang.
Meneer Smit zag het en knipperde twee keer. Hij zei: juffrouw, er zit een kleine scheur in de voering van uw tas, bij de bodem, kijk daar eens.
En ja, daar was de ring met een blauwe steen, bijna net zo blauw als de kleur van haar glanzende ogen.

Nadat alles weer in de tas was teruggestopt en ze nog even hadden gepraat, werd besloten dat een kop thee precies was waar ze behoefte aan hadden op dit uur van de dag. Op de tent werd het bordje "open" omgedraaid.

Wat een mooie dag, vindt u niet juffrouw .... juffrouw...?
Ik heet Smit, zei ze, Mary Smit.
Meneer Smit verslikte zich bijna in een mondvol thee. Smit? Oh jeetje, ik heet ook Smit. Jonathan Smit, men noemt me Jon.
Tijdens een tweede en derde kopje thee praatten ze. Mary werkte in een boekwinkel en woonde alleen; ze hield van het platteland en van honden. Ze was 23 jaar oud.
Jon vertelde haar over zijn ouders die hetzelfde werk als hij hadden gedaan. Ze waren er erg goed in, zei hij. Ze werkten veel jaren op de kermis en trokken van de ene stad naar de andere.
De kermis gaat over 2 dagen weg, ga jij dan ook weg?
Ik weet het niet zeker, zei Jon. Ik ben nu 27 jaar oud en al hou ik van mijn werk, ik krijg een enorme hekel aan het altijd naar op reis zijn. Ik wil een plek waar ik kan blijven, en ik wil een baan. Wat ik het liefste wil is een normaal leven.
Er werd besloten dat ze die avond samen zouden gaan eten.

Tijdens het etentje leek Mary een beetje afwezig. Jon, zei ze, er is iets dat ik je wil vragen, maar ik ben bang om je te beledigen. Jon begreep heel goed wat het was dat Mary wilde weten. Zo veel mensen dachten dat alle kermiswaarzeggers gewoon nep waren, zoals die zogenaamde zigeunerin die zegt dat ze jouw toekomst uit de palm van je hand kan lezen.
Ik weet wat je wilt vragen Mary, zei Jon, ik zeg het nooit tegen de mensen, maar ik wil het jou wel vertellen. Ik kom van een lange lijn van tovenaars, eigenlijk al eeuwen lang. Iedere Smit generatie had een tovenaar, soms een zoon, soms een dochter. Zowel mijn vader als mijn moeder waren tovenaars, ze waren neef en nicht. Zij en ook ik kunnen dingen laten gebeuren.
Zoals het vinden van mijn oma`s ring, zei Mary.
Nee liefje, zei Jon, die ring had je echt verloren. Weet je nog dat je een zak afval in de container stopte en dat die al zo vol was dat je die zak er met moeite in kon krijgen? Mary knikte. Wel, toen is die ring van je vinger gegleden. Mijn toverkracht heeft hem vanmiddag in je handtas terug gestopt.


Laten we de klok eens een stukje vooruit zetten.
De kermis vertrok en Jon bleef achter. Hij vond werk als verkoper, kocht een huis en hij trouwde met Mary.
Twee jaar later kregen ze een dochter die ze Judith noemden.

Toen meneer en mevrouw Smit zich verloofden, zei mevrouw Smit: wel Jon, je hebt nu werk en een normaal leven, zoals je dat wilde, dus van nu af geen hocus pocus meer. Meneer Smit was het ermee eens, maar ... hoe kan een tovenaar niet toveren? Nadat Judith was geboren en mevrouw Smit het elke dag zo druk had, kon het gebeuren dat er geen warm eten was wanneer meneer Smit moe en hongerig thuis kwam. Hij zei dan: lieverd laat me je helpen, en mevrouw Smit was daar dan maar al te blij mee. Twee keer knipperen en er stond een heerlijk gerecht op tafel; twee keer knipperen en de afwas was gedaan. Dus, ja, zo nu en dan was er dan toch een beetje hocus pocus.

Mevrouw Smit vroeg eens: Jon, zal je altijd toverkracht houden?
Wel .. nee, antwoordde meneer Smit, dat is nu iets wat ook de generaties voor mij nooit hebben kunnen begrijpen. Tegen de tijd dat mijn voorouders tussen de 45 en 50 jaar waren was het verdwenen. Ze konden niet meer toveren al deden ze nog zo hun best.
Bij zichzelf dacht mevrouw Smit: Jon is nu 46 jaar oud. Het zou wel prettig zijn om een man te hebben die niet kan toveren, want hij gaat klusjes te graag uit de weg. Ik hoop dat hij spoedig de kracht zal verliezen en eens ophoudt een luie man te zijn.

Judith was een slim jong meisje. Al lang, en haar ogen waren groen. Zowel meneer als mevrouw Smit vroegen zich af of zij de toverkracht had geërfd. Maar, jaren gingen voorbij zonder dat men er ook maar iets van merkte. Ze ging naar school, naar de middelbare school en eens zou ze naar de universiteit gaan, Nooit leek het er op dat ze haar huiswerk en opdrachten `als bij toverslag` had gemaakt. Mevrouw Smit was er erg
blij om, maar meneer Smit vond het diep in zijn hart wel jammer; zo veel generaties en hij zou de laatste zijn ...

Wist Judith dat haar vader dingen kon laten gebeuren? Oh zeker wel, maar ze dacht er verder niet bij na; zo was haar vader nu eenmaal en dat vond ze prima.

Seizoenen gingen voorbij, een jaar volgde een jaar. Meneer Smit was nu 51 jaar oud en ook rond Sinterklaas had hij zijn pak weer gedragen. Het was Oudejaarsavond. De Smitjes zaten gezellig bij de open haard op het nieuwe jaar te wachten. Ze spraken over het jaar dat nu bijna voorbij was, en over wat het nieuwe jaar zou kunnen brengen. Mevrouw Smit zei hoopvol: Jon, ik hoop dat je in het nieuwe jaar je kracht zult verliezen, je bent al ouder dan alle anderen waren.
Ja lieverd, antwoordde meneer Smit, het wordt steeds moeilijker voor mij om te toveren, mijn knipperoog is moe. Ik had echt gehoopt dat ik dit jaar mijn toverkracht zou hebben verloren.

Judith had geluisterd. Pap, jij vond altijd wat men kwijt was. Herinner je jouw bord op de kermis? Nu wil je iets verliezen en het nooit meer vinden? Ja schat, zei meneer Smit, dat is wat ik graag zou willen.
Vlak voordat de klok middernacht zou slaan zei Judith: lieve Papa, kijk me aan. Hij keek, en Judith knipperde, twee keer.

Oh zeker, het nieuwe jaar kwam met een harde knal. Buiten maakten de voetzoekers een enorme herrie en de vuurpijlen ontploften in de nacht in kleurige sterrenregens en harde knallen. In Huize Smit leek het ook alsof er een bom was ontploft. Meneer Smit stond half uit zijn stoel op, terwijl mevrouw Smit haar handen voor haar gezicht had geslagen en zachtjes kreunde. Judith bekeek hen met een glimlach.
Maar .. maar kind, we hadden werkelijk geen idee dat jij de toverkracht had geërfd, zei haar vader. Mevrouw Smit fluisterde: oh nee, niet ook mijn dochter ...

Judith lachte naar haar ouders. Ik begrijp dat jullie verbaasd zijn lieverds. Ja, ik heb de kracht van de Smit familie geërfd, maar toen ik nog heel jong was besloot ik het niet te gebruiken, nergens voor eigenlijk. Papa, ik heb het nu voor de eerste keer gebruikt. Ik heb jouw toverkracht weggenomen omdat dat je liefste wens was. En mama, ik zal het ook niet meer gebruiken dan alleen voor het beroep dat ik gekozen heb.

Haar ouders gingen weer rustig zitten, al zag mevrouw Smit nog een beetje bleek. Meneer Smit glunderde.
Je gekozen beroep?? Het klonk als uit één mond.
Ja, knikte Judith, ik heb besloten dat ik de Smit-kracht zal gebruiken om zieke mensen te helpen; om mensen die zichzelf verloren hebben te helpen zichzelf weer terug te vinden.

De volgende knal was van de kurk van de champagnefles die het plafond raakte..


In een gewoon huis in een gewone straat leeft een gewone familie, de familie Smit. Meneer Smit werkt als handelsreiziger en is goed in wat hij doet. Vroeger verkocht hij wel meer dan tegenwoordig, maar zijn klanten vinden hem aardig, Vroeger speelde hij voor Sinterklaas in het winkelcentrum. Hij had toen nog een dikke buik die schudde wanneer hij lachte. Die buik is nu niet meer zo dik, maar zijn lach buldert nog steeds. Meneer Smit doet allerlei klusjes in en rond het huis. Hij duwt de grasmaaier, wiedt, en schildert de schuur en, terwijl hij zo bezig is, bekijkt mevrouw Smit hem door het keukenraam, met een blije glimlach op haar gezicht. Ze gaat dan naar hem toe met een kopje thee en samen zitten ze op de houten bank tussen de stuiken. Ze spreken vaak over hun dochter Judith die op de universiteit studeert en dokter zal worden.
Dan glimlachen ze naar elkaar en is het duidelijk in hun ogen te zien dat dit twee heel gewone en heel gelukkige mensen zijn.

Even over -Twente uit- gesproken.
Ik ben een die hard supporter in de thuiswedstrijden, dan probeer ik er elke keer te zijn. Als het schema bekend wordt ruil ik met collega`s om zo maar elke thuiswedstrijd naar mijn cluppie te gaan kijken. Helaas kan ik dat niet blijven doen en willen mijn collega`s ook wel eens een weekendje met vrouw en kinderen zijn, dus vandaar dat ik sinds ik deze baan heb nu eenmaal minder uitwedstrijden kan bezoeken.

Feyenoord uit is dan weer een uitzondering, die neem ik altijd mee in dat schema, dus per jaar probeer ik zo`n 18 weekenden naar mijn groen gele liefde te gaan. En laten we eerlijk zijn, Feyenoord uit, ongeacht het resultaat is voor ons (en ook voor Feyenoord zelf) toch wel de leukste uit wedstrijd van het seizoen. Onderlinge sfeer is op feesten en house party`s ook altijd goed, we haten elkaar niet, respecteren elkaar, de ene keer wint Den Haag, de andere keer Feyenoord. Uitzonderingen daargelaten haha! Ik werk met een paar Rotterdammers en die zijn altijd vol lof over ons in dat uitvak.

Maar goed, Twente uit is voor mij dus niet te doen, ook niet met dat belachelijke concept programma van de KNVB waarbij we nu (alweer) twee keer na elkaar uit spelen. Het is dus niet dat ik niet wil, het is dat ik niet kan! En buiten dat, uitwedstrijden met mijn vaste maatje worden ook lastiger, die heeft sinds kort een gebroken huwelijk en ziet zijn kinderen om de week, ook hij moet hemel en aarde bewegen voor de thuiswedstrijden, dus die zit met de uitwedstrijden net als ik niet in het stadion.

Ook kan ik me voorstellen dat sommige het te duur vinden, de combinatie van SCC en dan ook nog eens hier en daar een uitwedstrijd, maar dat is ook ieder voor zich!

Ik respecteer de uit supporters volledig! Het is heerlijk om na of tijdens je werk dienst de tv aan te zetten en de liedjes van FCDH boven alles uit te horen! Respect boys, tot zondag!

marcellino schreef:

Joh weet je waar ik kriegel van wordt kom je uit Den Haag ben je voor Ajax of feijenoord.sorry hoor ben je toch een weggooien.
Ik hou ook van voetbal en ben zeker niet haat dragend gun elke club het beste maar vandaag bij mijn kinderen wezen kijken zie je 80% van de jeugd die voor Ajax of feijenoord is.sorry hoor je kan je kinderen toch wel bij brengen dat je trots mag zijn om in een stad als Den Haag of omgeving te wonen

Hier kan ik ook echt razend om worden. Mijn vrouw waarschuwt me regelmatig mn mond te houden als ik er weer 1 zie. Ben geen hooligan, maar mn handen jeuken. Niet om zo`n kind aan te pakken uiteraard, maar wel de vader.
Dat soort jochies lopen allemaal in een ajaxshirt en zijn er nog nooit geweest.
Kost heel veel tijd om zo`n generatie terug te winnen, daarvoor heb je helden nodig. Bulykin was er 1, doodzonde dat hij niet de N`Kufo van Den Haag is geworden. Nu is het wel goed dat Beugelsdijk en Havenaar zijn gebleven. Kijk bijv eens naar NEC, 11 buitenlanders op t veld, brrrrrrrrrr

Wizard schreef:

Bij Feyenoord zit je niet tussen die gasten op lange zijden! En ik zeg mede, want ook succes is een factor, maar je bent echt een ei als je durft te beweren dat geschiedenis van MN geen rol heeft in het hele verhaal! Er is een grotere afbreuk risico bij kleinere clubs dan bij grotere clubs!

Komt het niet bij je aan of hoe zit het.
In de laatste 5 jaar veel gebeurd bij feijenoord tot getrokken pistolen aan toe.
Europees moeten ze het stadion halveren en ik hoef jou toch niet uit te leggen wat daar de reden van is.
Blijven daar de supporters weg dacht het niet blijven de sponsors weg dacht het niet

Kan jij mij dan even uitleggen waarom
Het daar geen invloed heeft en iets wat bij ons 25 jaar geleden is wel
Ik krijg echt medelijden met alle supporters die zo in het verleden blijven hangen

Zou bijna denken dat ze ook geen relatie hebben want telkens maar terug komen op het verleden lijkt mij heel vrustrerend voor je partner.vroeger toen je 19 was ben je vreemd gegaan dus dat gooi ik eventjes elke dag voor je voeten denk maar niet dat ik het je ooit vergeef.nou een tip ga dan lekker bij je vrouw weg.
En voor alle supporters die nog steeds de excuus hebben van wat er 25 jaar geleden is gebeurd lekker wegblijven

Tommy schreef:

Als je via de veilingssite 2 kaarten koopt voor 20 euro en dat die je 17x = 340 euro. Kan jij net 2 man het hele seizoen naar ado.
Ben je net zo duur uit als een scc in 8 keer betalen.

Wat denk je dat je scc in engeland kost of in spanje??
Die stadions zitten altijd vol.
40.000 man is niks.
Zo nederlands altijd dat gezeik over geld.
Iedereen wil omhoog maar niemand wil bijdrage.

Ja, de kwaliteit van het Nederlandse voetbal is natuurlijk veel beter dan in Engeland en Spanje

Maar serieus: dat zit opgesloten in de cultuur van die landen.

In Engeland gaan vaak hele families naar het voetbal dus geen problemen met zeurende echtgenotes en kinderen.
In Spanje heeft een vrouw (nog steeds) niets in te brengen als de man des huizes naar het voetbal wil.
In Nederland hebben we wat dat betreft een heel andere cultuur waarbij het niet vanzelfsprekend is dat het gezin c.q de echtgenote/vriendin het zomaar goed vinden dat man- / vriendlief in een vrij weekend 4 tot 5 uur pleite is.

Zal wel weer lacherig over gedaan worden maar ik weet zeker dat er shouters zijn die dit herkennen (maar misschien niet durven toegeven).
Mijn vrouw heeft de pest aan voetbal en vindt het helemaal niet leuk wanneer er bij afspraken en uitjes altijd rekening gehouden moet worden met ADO.

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

pvandelft19@gmail.com, ruudjuh070, Aad, JvDH, pwr, BLEISWIJK-1, Keepthecashalive, fcdh-denhaag en 333 gasten.

Bekijk de topshouts