Welkom in de shoutbox, gast
’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN
DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.
Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.
Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”
Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”
Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”
Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”
Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”
Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”
Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”
De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”
Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”
Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”
Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”
Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.
Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,
Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”
De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.
In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.
Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”
Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”
Door DENNIS JANSEN
DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.
Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.
Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”
Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”
Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”
Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”
Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”
Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”
Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”
De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”
Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”
Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”
Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”
Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.
Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,
Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”
De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.
In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.
Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”
Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”
 0
|
Vrijdag 15 mei 2009 om 14:40 uur |
|
’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN
DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.
Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.
Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”
Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”
Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”
Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”
Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”
Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”
Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”
De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”
Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”
Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”
Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”
Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.
Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,
Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”
De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.
In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.
Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”
Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”
ad.nl
Door DENNIS JANSEN
DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.
Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.
Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”
Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”
Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”
Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”
Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”
Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”
Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”
De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”
Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”
Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”
Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”
Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.
Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,
Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”
De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.
In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.
Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”
Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”
ad.nl
|
0
|
Vrijdag 15 mei 2009 om 13:38 uur |
|
Kees
nelis schreef:
Van t Fcdenhaagforum
rose en powell ruilen van club
--------------------------------------------------------------------------------
Rose en Powel veroorzaken stoelendans
ROTTERDAM/DEN HAAG - De transfercarrousel draait nog niet op volle toeren, maar de eerste verrassingen hebben zich inmiddels aangediend.
Sparta-spits Yuri Rose verruilt Rotterdam voor Den Haag en ADO Den Haag-spits Berry Powel bewandelt de omgekeerde weg.
Deze opmerkelijke uitkomst is ontstaan na urenlang beraad tussen de beide directeuren Peter Bonthuis (Sparta) en Andre Wetzel (ADO Den Haag), dat afgelopen donderdagavond in het Atlantic Hotel in Den Haag plaatsvond.
`Wij gunnen Yuri Rose deze overstap, want hij vond het tijd voor een nieuwe club en hij heeft de afgelopen jaren veel voor ons betekend`, aldus Peter Bonthuis.
Andre Wetzel was kritischer in zijn bewoordingen: `Powel heeft niet datgene gebracht wat wij van hem hadden verwacht en wij verwachten dat Rose wel aan onze verwachtingen kan en zal voldoen` .
Beide directeuren hebben geen uitspraken over transfersommen gedaan.
Van t Fcdenhaagforum
rose en powell ruilen van club
--------------------------------------------------------------------------------
Rose en Powel veroorzaken stoelendans
ROTTERDAM/DEN HAAG - De transfercarrousel draait nog niet op volle toeren, maar de eerste verrassingen hebben zich inmiddels aangediend.
Sparta-spits Yuri Rose verruilt Rotterdam voor Den Haag en ADO Den Haag-spits Berry Powel bewandelt de omgekeerde weg.
Deze opmerkelijke uitkomst is ontstaan na urenlang beraad tussen de beide directeuren Peter Bonthuis (Sparta) en Andre Wetzel (ADO Den Haag), dat afgelopen donderdagavond in het Atlantic Hotel in Den Haag plaatsvond.
`Wij gunnen Yuri Rose deze overstap, want hij vond het tijd voor een nieuwe club en hij heeft de afgelopen jaren veel voor ons betekend`, aldus Peter Bonthuis.
Andre Wetzel was kritischer in zijn bewoordingen: `Powel heeft niet datgene gebracht wat wij van hem hadden verwacht en wij verwachten dat Rose wel aan onze verwachtingen kan en zal voldoen` .
Beide directeuren hebben geen uitspraken over transfersommen gedaan.
Haha, geen echte bronvermelding, vol met taalfouten en uhhhhhhhhhhhh afgelopen donderdagavond?????
Dus voordat men wist dat we ons veilig zouden spelen of vandaag is het toch donderdag.
Prachtig zulke berichtgevingen.
Dus voordat men wist dat we ons veilig zouden spelen of vandaag is het toch donderdag.
Prachtig zulke berichtgevingen.
|
0
|
Donderdag 14 mei 2009 om 18:22 uur |
|
<FCDH>
er word gefluisterd dat als er volgend jaar genoeg seizoenskaarten verkocht zijn en de tribunes weer net zo vol komen als de laaste 4 wedstrijden ado een vergunning gaat aanvragen bij de gemeente den haag voor een tweede ring? bron adofans
is dit nou een geintje of gaat het echt zo snel ineens met de club?
is dit nou een geintje of gaat het echt zo snel ineens met de club?
|
0
|
Maandag 11 mei 2009 om 19:59 uur |
|
<FCDH>
ik hoop dat we in de voorbereiding is in het stadion spelen tegen een grote topper zoals juve of barca?in het zuiderpark zat het dan ook altijd vol tegen barcelona mooie reclame voor den haag en ook op de opendag mogen ze van wel een mooie wedstrijd spelen tegen een top club?
|
0
|
Maandag 11 mei 2009 om 16:30 uur |
|
Kaos
Hadouir wil ergens anders opnieuw beginnen
Geschreven op maandag, 11 mei om 12:44
Anouar Hadouir heeft er een aantal enerverende weken opzitten. De vleugelaanvaller van Roda JC werd drie weken geleden door het bestuur van Roda JC uit de selectie gezet nadat hij doelman Bram Castro op de training in zijn gezicht had geslagen. Afgelopen vrijdag werd hij echter weer bij de selectie voor de allesbeslissende wedstrijd tegen Feyenoord gehaald en wist hij zelfs het net te vinden (2-3 winst). Klik hier! Ondanks dat hij zijn waarde heeft bewezen voor de Kerkraders twijfelt Hadouir sterk aan een langer verblijf bij Roda JC. Hij heeft nog een doorlopend contract tot medio 2011, maar lijkt uit te zijn op een vertrek. "Het bestuur laat mij weliswaar niet zomaar gaan, maar ik denk dat het voor beide partijen beter is als ik de club verlaat. Ook al heb ik mijn buik nog niet vol van Roda", liet Hadouir optekenen tegenover gratis dagblad Sp!ts.
"Als ik niet lekker in mijn vel zit, vind ik het moeilijk om me op te laden voor de wedstrijden. Ik wil gewoon met een leeg hoofd opnieuw beginnen bij een andere club. Er is hier zoveel gebeurd dit seizoen, daar hebben jullie nog niet voor de helft weet van", zo laat de 26-jarige aanvaller weten. Zijn doel is om volgend seizoen bij een mooie club in de Eredivisie te spelen, ook al sluit hij een buitenlands avontuur ook niet uit.
Eerst heeft Hadouir echter iets anders aan zijn hoofd. Hij zal samen met zijn ploeggenoten nog alle zeilen bij moeten zetten om Roda JC definitief in de Eredivisie te houden. Via de Jupiler Play-Offs moet handhaving op het hoogste niveau gerealiseerd worden. Op 19 mei zal Roda JC zijn eerste wedstrijd afwerken. De tegenstander zal dan de winnnaar van de Eerste Ronde-wedstrijd tussen Top Oss en FC Dordrecht zijn.
NIET WAT VOOR ONS ?
|
0
|
Maandag 11 mei 2009 om 12:58 uur |
|
Club Achter de Duinen
Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:
‘ADO Den Haag kan terugkijken op een topseizoen’
De Haagse beleidsbepalers zijn uitermate tevreden over het afgelopen seizoen. Het stadion liep vol, degradatie werd voorkomen en ADO Den Haag is in trek.
Lees het nieuwsbericht
‘ADO Den Haag kan terugkijken op een topseizoen’
De Haagse beleidsbepalers zijn uitermate tevreden over het afgelopen seizoen. Het stadion liep vol, degradatie werd voorkomen en ADO Den Haag is in trek.
Lees het nieuwsbericht
|
0
|
Maandag 11 mei 2009 om 09:50 uur |
|
Advertentie
wat is het nou?? julie zeggen weg hij zeg niet
Buijs wacht op ADO Den Haag
Met twee doelpunten zorgde Danny Buijs er zondag grotendeels voor dat ADO Den Haag nacompetitie wist te ontlopen. Een mooie bekroning van een seizoen waarin de middenvelder zich steeds beter ging voelen.
"De trainer vraagt van me om de leidersrol te vervullen", zegt hij in gesprek met het Algemeen Dagblad. "De eerste twee maanden had ik daar moeite mee omdat ik niet wedstrijdfit was en mijn handen vol had aan mezelf. Nu gaat het lekker en is het heerlijk om elkaar sterker te maken. Het zijn gouden gasten om mee te spelen. Ze zijn coachbaar en daardoor erg fijn om te sturen."
Buijs kwam afgelopen winter op huurbasis over van Feyenoord. Onduidelijk is nog waar de 26-jarige man uit Dordrecht volgend jaar speelt. "Ik wacht op ADO, dat heeft het recht als eerste te praten. Ik heb het goed naar mijn zin. Pas als het met ADO niet rondkomt, ga ik met andere clubs praten", aldus Buijs, die ook in de belangstelling staat van NAC Breda.
Bron voetbalprimeur
Met twee doelpunten zorgde Danny Buijs er zondag grotendeels voor dat ADO Den Haag nacompetitie wist te ontlopen. Een mooie bekroning van een seizoen waarin de middenvelder zich steeds beter ging voelen.
"De trainer vraagt van me om de leidersrol te vervullen", zegt hij in gesprek met het Algemeen Dagblad. "De eerste twee maanden had ik daar moeite mee omdat ik niet wedstrijdfit was en mijn handen vol had aan mezelf. Nu gaat het lekker en is het heerlijk om elkaar sterker te maken. Het zijn gouden gasten om mee te spelen. Ze zijn coachbaar en daardoor erg fijn om te sturen."
Buijs kwam afgelopen winter op huurbasis over van Feyenoord. Onduidelijk is nog waar de 26-jarige man uit Dordrecht volgend jaar speelt. "Ik wacht op ADO, dat heeft het recht als eerste te praten. Ik heb het goed naar mijn zin. Pas als het met ADO niet rondkomt, ga ik met andere clubs praten", aldus Buijs, die ook in de belangstelling staat van NAC Breda.
Bron voetbalprimeur
|
0
|
Maandag 11 mei 2009 om 09:42 uur |
|
<FCDH>
Slapeloze nacht deert Buijs niet
Door LARS OMLOO
DEN HAAG - Danny Buijs had zijn twee zoontjes voor deze ene keer een nachtje naar opa en oma gebracht. want Woutje (3) en Mark (2) willen nog wel eens de nachtrust van pa verkorten.
En dat risico wilde Danny Buijs niet nemen in de nacht voor ADO Den Haag-Vitesse. Maar hoewel de kinderen aan het logeren waren, kon Buijs de slaap niet goed vatten. "Niks bijzonders. Ik heb bijna de hele nacht wakker gelegen. Dat heb je wel eens. Maar ja, moet ik misschien vaker doen.``
Tegenover de moeizame nacht stond de volgende dag een wedstrijd waarin juist wel alles lukte. Van vermoeidheid was niks te merken bij Danny Buijs. Wat was-ie belangrijk. Hij scoorde tweemaal, dat was het meest in het oog lopend. Maar hij veroverde ook ballen en was heel dominant in de coaching. Buijs: "De trainer vraagt van me om de leidersrol te vervullen. De eerste twee maanden had ik daar moeite mee omdat ik niet wedstrijdfit was en mijn handen vol had aan mezelf. Nu gaat het lekker en is het heerlijk om elkaar sterker te maken. Het zijn gouden gasten om mee te spelen. Ze zijn coachbaar en daardoor erg fijn om te sturen.``
Buijs kwam in de winterstop naar ADO en werd al snel een lieveling van het publiek. Dus zong Midden-Noord ook gisteren: `En Danny Buijs, die hoort hier thuis.` De sympathie is wederzijds, want Buijs gooide na afloop zijn shirt in het vak met de meest fanatieke aanhang. Maar blijft Buijs bij ADO? NAC Breda heeft interesse in de huurling van Feyenoord. "Ik wacht op ADO, dat heeft het recht als eerste te praten. Ik heb het goed naar mijn zin. Pas als het met ADO niet rondkomt, ga ik met andere clubs praten.``
Door LARS OMLOO
DEN HAAG - Danny Buijs had zijn twee zoontjes voor deze ene keer een nachtje naar opa en oma gebracht. want Woutje (3) en Mark (2) willen nog wel eens de nachtrust van pa verkorten.
En dat risico wilde Danny Buijs niet nemen in de nacht voor ADO Den Haag-Vitesse. Maar hoewel de kinderen aan het logeren waren, kon Buijs de slaap niet goed vatten. "Niks bijzonders. Ik heb bijna de hele nacht wakker gelegen. Dat heb je wel eens. Maar ja, moet ik misschien vaker doen.``
Tegenover de moeizame nacht stond de volgende dag een wedstrijd waarin juist wel alles lukte. Van vermoeidheid was niks te merken bij Danny Buijs. Wat was-ie belangrijk. Hij scoorde tweemaal, dat was het meest in het oog lopend. Maar hij veroverde ook ballen en was heel dominant in de coaching. Buijs: "De trainer vraagt van me om de leidersrol te vervullen. De eerste twee maanden had ik daar moeite mee omdat ik niet wedstrijdfit was en mijn handen vol had aan mezelf. Nu gaat het lekker en is het heerlijk om elkaar sterker te maken. Het zijn gouden gasten om mee te spelen. Ze zijn coachbaar en daardoor erg fijn om te sturen.``
Buijs kwam in de winterstop naar ADO en werd al snel een lieveling van het publiek. Dus zong Midden-Noord ook gisteren: `En Danny Buijs, die hoort hier thuis.` De sympathie is wederzijds, want Buijs gooide na afloop zijn shirt in het vak met de meest fanatieke aanhang. Maar blijft Buijs bij ADO? NAC Breda heeft interesse in de huurling van Feyenoord. "Ik wacht op ADO, dat heeft het recht als eerste te praten. Ik heb het goed naar mijn zin. Pas als het met ADO niet rondkomt, ga ik met andere clubs praten.``
|
0
|
Maandag 11 mei 2009 om 09:12 uur |
|
Leiden
Nu online
Edje, Alle ballen op Jort, Anne van Schuurman, GroenGeelHart070, yesyes, ADOZoetermeer, Sapperderflap, twaalfdespeler, lernst, malle eppie, fransje1, Zuiderparker, ADOfan, Bleek en 203 gasten.
Zoek in shoutbox
Spelersklassement
Laatste wedstrijd
Volgende wedstrijd
Advertentie
Keuken Kampioen Divisie
| 1 | Volendam + | 24 | - | 49 |
| 2 | Excelsior | 24 | - | 45 |
| 3 | Den Bosch + | 24 | - | 42 |
| 4 | FC Dordrecht | 24 | - | 41 |
| 5 | SC Cambuur | 24 | - | 41 |
| 6 | ADO Den Haag | 24 | - | 40 |
| 7 | Graafschap | 24 | - | 37 |
| 8 | Roda JC | 24 | - | 36 |
| 9 | FC Emmen | 23 | - | 35 |
| 10 | Helmond Sp. | 23 | - | 35 |
| 11 | Telstar | 24 | - | 32 |
| 12 | FC Eindhoven | 24 | - | 32 |
| 13 | MVV Maastr. | 24 | - | 29 |
| 14 | Jong AZ | 24 | - | 29 |
| 15 | TOP Oss | 24 | - | 26 |
| 16 | VVV-Venlo | 24 | - | 25 |
| 17 | Jong Ajax | 23 | - | 24 |
| 18 | Jong PSV | 24 | - | 21 |
| 19 | Jong Utrecht | 23 | - | 14 |
| 20 | Vitesse -27 | 24 | - | -5 |