Tag: horen

Toon alle shouts

ADO Den Haag arriveert in Paramaribo
‘Welkom in Suriname’, dat is wat de selectie en de staf van ADO Den Haag op woensdagmiddag van alle kanten enthousiast kreeg te horen. Na om kwart over zeven ’s morgens te hebben verzameld op het Zuiderpark, arriveerde de groep om half negen ’s avonds Nederlandse tijd in Suriname (half vier ‘s middags lokale tijd).
De zinderende hitte bij de eerste stappen uit het vliegtuig vielen iedereen even zwaar, maar nog geen tien minuten later viel er een stevige tropische bui. Een teken van het huidige regenseizoen, warmte afgewisseld met buien wat het land prachtig groen houdt. De rit vanaf de luchthaven naar het centrum van Paramaribo liet al behoorlijk wat zien van de prachtige natuur.


Op Schiphol bleek al hoe perfect Surinam Airways alles had geregeld voor de spelers van ADO Den Haag, reisleider Kenneth Zandvliet hielp iedereen waar nodig. De vlucht van tien uur werd door iedereen anders beleefd, de één viel al snel in slaap, de ander keek een paar films, maar er werd vooral veel gelachen. Doordat het vliegtuig niet volgeboekt was, kon iedereen redelijk ruim zitten, wat de vlucht een stuk veraangenaamde.



Na het ophalen van de bagage wachtte buiten een mooi ontvangst van een grote groep mensen. Het woord ‘Welkom’ bleef vallen en vooral Henk Fräser werd warm ontvangen met bloemen en fruit. In de bus werd tot ieders tevredenheid de wedstrijden die ADO Den Haag gaat spelen tegen landskampioen WBC en het Surinaams elftal enthousiast aangekondigd.



Na een frisse douche werd er op het terras van hotel Residence Inn gegeten met de mensen van de Surinaamse Voetbalbond en Surinam Airways, die deze trip mogelijk hebben gemaakt. De heren Clyde Cairo van de luchtvaartmaatschappij en Louis Giskus, president van de Surinaamse Voetbalbond, spraken hun hoge verwachtingen van deze week uit. André Wetzel zette zijn dankbaarheid voor de mooie uitnodiging hier tegenover.

Met een druk schema voor de boeg vertrok iedereen na het eten naar de kamers, die zich bevinden in een soort dorpje rondom het hoofdgebouw van het hotel. Een pittige eerste dag, maar één ding is duidelijk: ADO Den Haag is gearriveerd in Suriname en iedereen weet ervan!

Kaos schreef:

Ok das mooi, dat ricky de onderhandelingen doet.
En bepaalt wie er spelen:P

dan weet jij vast ook wel wie er dan wel kunnen komen??
of waarvan de kans wel groot is.

:D

zo  zit het niet in elkaar danny is een goede vriend van ricky daarom weet hij dat het de kans zeer klein is dat hij komt of jullie het geloven maakt mij niet zo veel uit volgens mij is dit een shout en mag ik mee praten.

over lens dat heeft hij gehoord.
ik zeg alleen wat hij zegt meer niet.

ja mensen misschien vinden veel het hier niet leuk maar ik heb nu mijn eigen bron en als ik wat weet horen jullie het wel

Robin Straub schreef:

al ben ik dan geen janusz of frans, heb ik wel ergens gelezen dattie het erg naar z`n zin heeft bij de club en dus graag wil blijven alsie er met ADO uit komt.

Ja hèhè, spuit 11. We willen graag iets horen van Janusz en/of Frans

<FCDH> schreef:

nou tegen ons was ie beresterk?met  ze wondergoal

En wat heb je nou nog meer gezien? Dus op dat punt zou hij maar moeten komen? Nee nee, hij mag lekker blijven waar hij nu zit. Hij raakt ook aardig op leeftijd en verdient een behoorlijke salaris. Die knaken kunnen ze beter aan een betere speler uitgeven.

Ik lees een hoop namen die men graag wilt zien maar voorlopig horen we niks concreets. Ze zitten met z`n alle dadelijk in Suriname dus ik denk dat we voorlopig nog niks horen!! 

Tenzij FRANS eindelijk een keer online komt met wat nieuws!!!!

Vincent schreef:

ja die snap ik,

maar bij ons hoor je hem denk ik al een jaar of 3..
kom nauwelijks  by uitwedstrijden. (oke tegen eindhoven vorig jaar uit, maar toen draaide ze dat numer niet haha)
 

Niet gelijk gaan overdrijven met je 3 jaar. In het Zuiderpark was dat nummer niet te horen.

Kaos schreef:

Rien, maak je niet druk.

Stel dat de club geld heeft om te investeren ben je toch dom omdat kenbaar te maken.

Zeggen niet betaalbaar, kolk wil wel graag, wordt miischien vervelend *( kan die heel goed), vitesse wil er vanaf, prijs omlaag.. Je kent de spelletjes toch

Zal niet slim zijn als ze gelijk zeggen ja we doen het;)

Die wetzel en vooral van der kallen zijn slim zat. Vooral van der kallen want die heeft niet voor niets geld zat;).

Komty heus wel goed..

Willem 2 is niks volgend jaar, nec gaat ook omlaag denk ik, sparta wordt niet heel veel, graafschap(als ze erin blijven) Heracles.. VVV..

Komt echt goed.. Ga lekker vakantie vieren maat

Had ik ook al een beetje over gedacht, maar waarschijnlijk heb je gelijk. Je moet inderdaad niet al gelijk je troeven uitspelen. Wetzel houdt het ook bescheiden, en dat is misschien wel goed. Al is het niet altijd leuk om te horen. Als je toch kijkt op alle gebied hoe goed het met de club gaat. Vandaar dat ik waarschijnlijk wat overhaast reageer vanwege de "te dure" Kolk. Wat ik wel hoop is dat ze nu deze spelersgroep met Buijs, Derijck, Ammi en nog een aantal goeie spelers bij elkaar houden. Je hebt me met je shout (ook over Willem2, NEC, Sparta, Heracles en VVV in ieder geval weer wat optimistischer gemaakt. 
Ach, vorig seizoen speelde de club in de voorbereiding (stond ook in de terugblik in AD/HC) echt dramatisch. Maar het is allemaal goed gekomen. Het heeft wat zweetdruppeltjes gekost, maar dan hebben we ook wat

Geen schorsing! schreef:

Ricky van den Bergh vrijgesproken !!!

Eerder deze week was er op Groen Geel Hart te lezen dat er naar onze nieuwe aanwinst Ricky van den Bergh een vooronderzoek gestart was naar een vermeende elleboogstoot. Gelukkig kunnen wij u melden dat hij vandaag is vrijgesproken door de KNVB.

blij te horen

Jansen schreef:

De vraag is: kan je het niet uitgeven of wil je het niet? Ik vind Kolk geen topspeler dus zou hem ook geen topsalaris geven. Je kan je geld maar één keer besteden. Stel je voor dat je een speler die beter is dan Kolk kan halen (en het is nog niet eens zomer dus tijd zat), dan kan je altijd nog beslissen om er wat meer aan te besteden. conclusie: wij willen Kolk niet tegen deze prijs. Verstandig! Het zegt verder helemaal niks over wat we straks nog kunnen uitgeven...

Er kunnen allerlei redenen zijn waarom ze met Kolk niet tot het gaatje willen gaan.
Onder anderen omdat ze met andere, betere of beter passende, spitsen in gesprek zijn.
Tot alles rond is zullen wij toch niet van alle onderhandelingen wat horen.

Overigens is het nog niet dringen maar alle clubs zijn bezig met versterkingen / spelerswisselingen.
Ik verwacht dan ook dat Wetzel / van der Kallen al volop in gesprek zijn met diverse kandidaten.
En daar zullen er bij zijn aan wie wij met zijn allen niet eens dachten.

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

’Mascotte, wie wil dat niet zijn?’
Door DENNIS JANSEN

DEN HAAG - Het is ruim twee uur voor de aftrap van ADO Den Haag als een jongeman met nonchalante tred het voetbalstadion binnen wandelt.

Sprieterig kapsel, oorringetje, witte Replay-sweater op spijkerbroek. Om de nek bungelt een gouden ooievaar. Een fan, zo lijkt het, zoals er in Den Haag dertien in een dozijn gaan.

Toch niet. Deze jongen gaat de komende twee uur in een ooievaar veranderen. Hij is Storky, de mascotte van ADO Den Haag. „Hoi, ik ben Michael,” zegt hij, met uitgestrekte hand. „Sorry dat ik wat later ben. Ik moest voetballen. Ik speel in een vriendenteam bij SVC’08. Verloren van VUC met 4-1. Nou ja, we konden toch geen kampioen meer worden.”

Michael, 21 jaar, gunt ons de komende uren een blik in de wereld van een mascotte. „Toen ik werd gevraagd om mascotte te worden, heb ik meteen ja gezegd. Wie wil dat nou niet zijn, mascotte van ADO Den Haag?”

Hij wel dus en je hoeft geen Ome Willem te zijn om te ontdekken dat Michael ook zonder ooievaarspak een grote kindervriend is. „Ik heb altijd iets gehad met kinderen. De nichtjes van mijn zus zijn ook gek van me.”

Hij deelde al programmablaadjes uit bij het stadion. ADO Den Haag zat al vroeg in zijn hart. „Mijn vader is steward, twee tantes ook. Mijn moeder zit aan de kassa. En ik ga altijd naar de wedstrijden van ADO Den Haag. Ik heb negen jaar geen wedstrijd gemist.”

Michael zit aan een bureau, tweehoog in het stadion van ADO Den Haag. De Hagenaar rijgt de woorden vlot en in sappig Haags aaneen. Onderwijl vouwt hij de vingers in elkaar. De wedstrijdspanning neemt toe. Tja, hoe word je dat, mascotte. „Een jaar of zes geleden moesten er televisieopnamen worden gemaakt voor een reclamespotje van Amstel. Met alle mascottes van de voetbalclubs. Het was in juni op een doordeweekse dag. Eerst bij Quick Boys, later bij FC Utrecht. Die andere jongen kon niet, of had geen trek. Vroegen ze mij. Ik ging wel. Ik vond het wel leuk juist.”

Of hij het wilde blijven doen. Wilde hij wel. In het Zuiderpark was het nóg leuker, zegt hij. „De sfeer. Die was super daar. Zeker als het vol zat. Kreeg’ie kippenvel. Eén van de eerste keren dat ik Storky was, liep ik achter de West-tribune naar het Kids Vak. In pak, maar zonder ooievaarskop. Riep een agent tegen me: zo, jongen ben je gepromoveerd. Ja, zei ik, hiervoor was ik politieagent.”

Verhalen, hij heeft er genoeg. Maar we moeten nu toch echt naar de kleedkamer voor de Grote Metamorfose. „Kom,” zegt hij op een toon alsof we naar een geheime plek gaan. Hij zet de pas erin door de luxe gangen van het ADO Den Haag stadion waar het hoogpolige tapijt zijn forse stappen dempt. Plotseling houdt Michael in bij een deur. Hij legt de hand op de kruk, kruipt ineen en duwt zijn oor tegen de deur. Toch een geheime plek? Op fluistertoon: „Ik liep eens per ongeluk de kleedkamer van de Cheerleaders binnen. Gillende meiden, jongen!”

De meiden zitten nu elders. Het kleedlokaal is leeg en stil. Zijn spullen liggen klaar. Flinke schoenen. Kisten lijken het. Een oranje broek die ook een vacht zou kunnen zijn. Een kort groen ADO Den Haag-broekje, die daar overheen moet. En een shirt met handen als veren, of andersom. Met de naam op de rug: Storky. „Mijn kettinkje doe ik meestal uit. Soms trek je dit pak zo lastig uit. Dan gaat het kettinkje mee. Zonde, man.”

Michael, in het dagelijks leven verhuizer bij Van der Velde ’t Veentje, schiet soepel in de oranje vacht met de twee pijpen en trekt de korte broek er met kracht overheen. Het shirt, dat is wurmen. „Zit’ie goed zo?” vraagt hij na enkele minuten worstelen. „Tsjonge, ik begin nu al te zweten. Effe een slokkie water.”

Michael -bijna Storky- zet de mond aan een fles. Nu de kop, wát een joekel. Hij laat ook de binnenkant zien. Een helm. „Wat dacht je, het moet wel vastzitten allemaal. Anders trek je ’m zo van mijn hoofd. Wordt wel eens geprobeerd, hoor.”

Daar staat’ ie dan in deze lege kleedkamer in vol ornaat: Storky, de knuffelooievaar van ADO Den Haag. Kan hij wel zien eigenlijk? „Jaja, door mijn snavel. Kijk maar!” Hij vouwt zijn bek met de handen open en gluurt naar buiten. Kunnen ze hem wel horen? Lacht: „Heb jij wel eens een ooievaar horen praten? Nee, hè. Doe ik dus ook niet.”

Nee, zijn gezicht mag niet op de foto. Storky is Storky, Michael is Michael. Op de gang buiten de kleedkamer botst hij bijna op Chris Kum. Die pakt de kop van zijn hoofd en zet ’m op de zijne. Prima idee om die spitsen af te schrikken. Na een high five -er zullen nog vele volgen- gaan we eerst nog even naar de ADO Kids, de jochies die aan de hand van de spelers het veld opkomen. Hier worden de eerste foto’s genomen. Hier klinkt ook als eerste ‘Storky, Storky’. Ook dat zal straks erg vaak worden geroepen.

Voordat de wedstrijd begint, maakt Storky namelijk een rondje door het stadion. Voor de foto’s of een knuffel met de kinderen. Overal is het ‘Storky, Storky’. „Weet je, sommigen weten niet eens dat ik een ooievaar ben. Word gans genoemd, of duif, of zelfs reiger,” lacht de Hagenaar,

Op Midden-Noord begeeft hij zich op vertrouwd terrein. Ook hier wordt hij hartelijk begroet, al is er ook een graai naar het kruis van de ooievaar. Als hij dan even de kop in knakpositie zet en zijn eigen markante hoofd laat zien, klinkt het verbaasd maar enthousiast: „Hey joh, het is Mikey!”

De fans, ze kennen Storky én ze kennen Michael. Sommige kennen ze allebei. Van ver af komt een klein meisje -genaamd Gwendolina- aangehold: „Storky, Storky,” roept zij. Hier doet hij het allemaal voor, glimlacht hij later.

In Vak R -het familievak- ontmoet Storky de clown Tjiko. De opgestoken duim wordt gevolgd door een omhelzing. „We kennen elkaar al vijf, zes jaar,” zegt Tjiko.

Als we terug zijn bij de hoofdtribune, glipt de vogel ook even de businessclub in. De bobo’s aan het diner glimlachen minzaam. Nu is het moment supreme aangebroken en gaat Storky het veld op, met twee ADO-kids aan de hand. Hij zwaait, en zwaait en enthousiasmeert het publiek. „Als ik dicht bij spelers van de tegenpartij sta, willen supporters nog wel eens roepen: pak die voetballer, Storky! Is wel lachen.”

Maar het gaat om de kinderen, en die doen mee. Ook vandaag. „Dat is heel gaaf om mee te maken,” glundert hij later als hij tussen de fans zelf staat. „Doe ik altijd. Als ik klaar ben op het veld, ga ik als een speer naar de overkant.”

ad.nl

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

Momenteel geen shouters online en 57 gasten.

Bekijk de topshouts